Een moorddadige onderneming: Hoe een van de meest corrupte Big Pharma bedrijven van plan is de markt voor Covid-19 geneesmid-delen te veroveren.
Een van de meest politiek geën-gageerde maar door schanda-len geteisterde vaccinbedrijven in de Verenigde Staten, met ver-ontrustende banden met de miltvuuraanslagen van 2001 en de opioïdencrisis, zal flink pro-fiteren van de huidige Corona-viruscrisis.
In augustus 2001 werd biofarma-ceutisch bedrijf BioPort gecon-fronteerd met een dreigende ramp. Een reeks bedrijfsschan-dalen, controversiële federale reddingsoperaties en ernstige negatieve gezondheidsreacties bij Amerikaanse troepen zorgden er-voor dat zowel het Congres als het Pentagon het miljoenen-contract om het leger te voorzien van een anthraxvaccin heeft her-overwogen.
BioPort werd opgericht met als enige doel een overheidsbedrijf in Michigan over te nemen dat de exclusieve licentie had om het enige door de FDA goed-gekeurde anthraxvaccin in de Verenigde Staten te produceren, en probeerde snel de omvang en reikwijdte van zijn contracten met het Amerikaanse leger uit te breiden. Deze strategie werd mogelijk gemaakt dankzij het voormalige hoofd van de Joints Chiefs of Staff, Adm. William Crowe, die een grote rol zou spelen in de opkomst van BioPort’s vaccinmonopolie en het daaropvolgende, agressieve inhu-ren van voormalige overheids-functionarissen
Al snel na het binnenhalen van deze miljoenencontracten en het verkrijgen van een monopolie op antraxvaccins, beweerde BioPort dat het bedrijf financieel aan het kwakkelen was en vervolgens voor 24 miljoen dollar werd gered op verzoek van het Pen-tagon, dat “nationale veilig-heidsoverwegingen” als recht-vaardiging aanvoerde.
Controleurs van het Pentagon hadden echter ontdekt dat veel van het aan BioPort toegekende geld niet te achterhalen was, en het geld dat ze konden traceren was niet besteed aan de renovatie van hun vaccinproduc-tiefaciliteit, die haar vergun-ning was kwijtgeraakt totdat talrijke (sanitaire) problemen waren opgelost. Ondertussen begonnen tientallen soldaten die gezondheidsproblemen hadden opgelopen door het antraxvaccin van BioPort, som-migen levenslang gehandicapt, zich uit te spreken, waardoor BioPort’s belangrijkste product en belangrijkste bron van inkomsten ongewenst onder de loep werd genomen.
Terwijl BioPort in augustus 2001 door deze en andere schandalen geruïneerd leek te worden, kwa-men de miltvuuraanslagen van 2001 die een maand later volg-den precies op het juiste mo-ment voor het bedrijf, aangezien de vraag naar hun miltvuurvaccin snel omhoog schoot, wat resul-teerde in nieuwe lucratieve over-heidscontracten. Hun licentie werd ook snel verlengd dankzij de tussenkomst van het Depart-ment of Health and Human Services (HHS), ondanks het feit dat veel van de problemen met de productiefaciliteit bleven bestaan.
Hoewel ze handig werden gered door de onfortuinlijke gebeur-tenissen van 2001, zou BioPort al snel lobbyen voor grotere con-tracten dan ooit tevoren, en oproepen tot een enorme toe-name van overheidsaankopen van hun controversiële antrax-vaccin. Voortbordurend op de angst veroorzaakt door de miltvuuraanslagen van 2001, drongen ze erop aan dat de regering een voorraad antrax-vaccins zou aanleggen, niet alleen voor het leger, maar ook voor burgers, postbodes, politie-agenten en vele anderen die mogelijk in gevaar zouden ko-men als de antraxaanvallen zich zouden herhalen.
Een van hun grootste voorstanders van uit-breiding van BioPort’s contracten werkte op dat moment voor HHS – Jerome Hauer, een man die niet alleen voorkennis [1] had van de miltvuur-aanslagen, maar ook had deelge-nomen aan de Dark Winter simulatie die diezelfde aanvallen slechts enkele maan-den daarvoor zou voor-spellen. Hauer zou, maanden later, be-noemd worden in een nieuw gecreëerde posi-tie bij HHS, een die toezicht hield op de nieuwe biodefense voorraad waarvan Bio-Port een belangrijke begunstigde zou zijn.
BioPort werd in 2004 omge-doopt tot Emergent Bioso-lutions. Het zou dan nog meer lobbyisten met goede connecties inhuren en verschillende grote namen uit de overheid en de privésector aan de raad van bestuur toevoegen. Een van deze “grote namen” was niemand minder dan Jerome Hauer, die kort na zijn vertrek bij HHS aan de raad van bestuur van Emer-gent werd toegevoegd. Hauer is nog steeds directeur van het bedrijf [2] en zit in drie van de corporate governance comités.
Emergent Biosolutions profiteerde niet alleen van de nationale angst voor miltvuur, maar profiteerde ook van de latere pandemische paniek en kreeg later aanzienlijke steun van de door Bill Gates gesteunde Coalition for Epidemic Preparedness Innovations (CEPI).
Vervolgens zouden ze hun aan-dacht richten op de nog steeds woedende opioïdeverslaving en overdosiscrisis door de rechten te kopen op het enige geneesmid-del dat is goedgekeurd voor de behandeling van opioïde over-doses ter plaatse, terwijl ze ook alle generieke producenten van deze cruciale, levensreddende behandeling zouden aanklagen.
Gezien de geschiedenis van Emergent Biosolutions zou het weinig verbazing moeten wekken dat zij nu van de crisis rond het Coronavirus (Covid-19) willen profiteren. Ze zijn bijzonder ge-schikt om recordwinsten te ma-ken met Covid-19, omdat ze niet één, maar twee kandidaat-vaccins steunen, evenals een experimen-tele bloedplasmabehandeling die al is goedgekeurd voor proeven in de staat New York, mede dankzij de oude baas van Jerome Hauer, de New Yorkse gouver-neur Andrew Cuomo. Zoals op-gemerkt in een eerder artikel [3] voor The Last American Vaga-bond, zijn de andere belangrijke bedrijven die Covid-19 vaccins ontwikkelen in de VS strate-gische partners van het contro-versiële Pentagon onderzoeks-agentschap DARPA, dat de laatste jaren steeds meer op één lijn is komen te staan met HHS [4] dankzij een andere Dark Winter deelnemer, Robert Kadlec.
In deze tweede aflevering van de serie “Engineering Contagion: Amerithrax, Coronavirus and the Rise of the Biotech-Industrial Complex,” wordt de opkomst van Emergent Bioso-lution onderzocht, mogelijk ge-maakt door flagrante corruptie en de draaideur tussen de publie-ke en private sector. De duidelijke verwevenheid tussen Big Pharma, de regering en aan universiteiten gelieerde “Biosecurity Centers” biedt een opzienbarende blik in het Biotech-Industrial Complex dat lange tijd het Amerikaanse beleid inzake biologische verde-diging heeft gedomineerd en nu een groot deel van de reactie van de Amerikaanse regering op de Coronavirus-crisis stuurt.
Een biologische bedreiging is geboren
Een halve eeuw lang was Vladimir Pasechnik een modelburger van de Sovjet-Unie. Zijn wetenschap-pelijke bekwaamheid op het ge-bied van biowapens leverde hem de ererang van generaal op. Een dergelijke titel bleek echter niet erg loyaal toen hij in 1989 vanuit een telefooncel in Frankrijk de Britse ambassade belde. De be-roemde microbioloog liep vervol-gens over naar Engeland, een beslissing die enkele maanden voor de val van de Berlijnse Muur viel.
Maar weinigen konden een meer meeslepende kijk achter het IJzeren Gordijn bieden dan Pasechnik, die White-hall verblijdde met schokkende verhalen over monsterlijke ziekteverwekkers die werden ontwikkeld als onderdeel van het Biopreparat, het topge-heime biologische wa-penprogramma van communistisch Rusland.
Pasechnik’s MI6 contactper-soon, Christopher Davis, deelde alle verzamelde informatie met zijn collega’s in de Verenigde Staten, inclusief beweringen dat Biopreparat programma’s anti-biotica-resistente stammen van miltvuur, tularemie en botulinum toxine hadden ontwikkeld. Oude ziektes zoals de pest waren ook aangepast, volgens Davis [5]. Toen de verhalen op waren, kreeg Pasechnik een baan bij de Britse biologische verdedigingsfacilitei-ten in Porton Down [6], waar hij nog tien jaar zou blijven voordat hij zijn eigen biotechbedrijf zou oprichten.
Het westerse geopoli-tieke establishment verspilde echter geen tijd om na de ineen-storting van de Sovjet-Unie een nieuw verhaal van dreigende, wereld-wijde biowapen drei-gingen te consolideren. Het aftreden van Gor-batsjov in 1991 deed de retoriek markt van de Koude Oorlog in het Westen abrupt instor-ten en het enorme militair-industriële complex dat van die spanningen had gepro-fiteerd, bleef opgewon-den, maar had geen boeman.
Pasechnik was slechts een van de vele Biopreparat-alumni die naar westerse landen waren overge-lopen. Een ander bekend voor-beeld is Ken Alibek (geboren Kanatjan Alibekov), die naar de VS en niet naar het VK was overgelopen. Veel van Alibek’s sensationele beweringen en ernstige waarschuwingen over het biowapen programma van de Sovjet-Unie in de jaren negentig zouden later bewezen worden als fantasierijke leu-gens [7]. Desondanks behield Alibek invloed in de biotech-nologische industrie en in Washington, waar het vermo-gen om angst te verkopen vaak een gewilde eigenschap is.
Pasechnik had echter minder geluk en stierf in november 2001 aan een vermoedelijke hartaanval. Hij was een van de 11 [8] top microbiologen ter we-reld die tussen novem-ber 2001 en maart 2002 onder mysteri-euze omstandigheden overleden.
In het licht van de beweringen van Pasechnik, Alibek en anderen in de jaren ’90, beweerde een relatief kleine groep mensen met goede connecties – van wie velen later zouden deelnemen aan de simulatie Dark Winter [9] van juni 2001 – dat Bio-preparat een blijvende bedrei-ging vormde, met als hypothese dat overlopers van het program-ma zich niet tot het Westen zouden wenden, maar tot rivali-serende regimes zoals het Irak van Saddam Hoessein.
Antrax werd door deze doem-denkers van biowapens al snel beschouwd als een van de groot-ste bedreigingen en slechts en-kele maanden na het uiteen-vallen van de Sovjet-Unie schreef het Amerikaanse Minis-terie van Defensie een aanbe-steding uit voor de productie van 6,3 miljoen doses antrax-vaccin. Het vorige contract, slechts een jaar eerder, had slechts 700.000 doses nodig.
Problemen met de bevoorrading
Het Michigan Biologic Products Institute (MBPI) was in 1926 door de staat opgericht om te voorzien in de vaccinatie-behoeften van de grotendeels landelijke bevolking, waarvan velen op boerderijen werkten en inenting nodig hadden tegen natuurlijk voorkomende miltvuur-sporen en hondsdolheid. Tegen de jaren 1980 was het instituut de enige fabrikant van antraxvaccins in de VS, nadat de meeste particuliere vaccinfabrikanten door de regelgeving uit de jaren 1970 uit de markt waren gedrukt. Het antraxvaccin van MBPI stond bekend als Anthrax Vaccine Adsorbed (AVA) of BioThrax.
De gouverneur van Michigan, John Engler, sloot zich aan bij de beleidsaanbevelingen [10] van het Mackinac Center for Public Policy – een dekmantel voor de controversiële broers Koch [11] – en noemde de endemische financiële verliezen van het MBPI om te rechtvaardigen dat de enige fabrikant van antraxvaccins met een nationale vergunning in 1996 te koop werd gezet. Bij nader onderzoek bleek echter dat de werkelijke reden achter de beslissing meer te maken had met een plotselinge stijging van de vraag door de enige klant van het lab, de Amerikaanse regering, en het onvermogen van de MBPI om daaraan te voldoen.
De faciliteit in Michigan moest ingrijpend worden gerenoveerd om te kunnen voldoen aan de behoeften van een nationale veiligheidsinstelling die zich was gaan hergroeperen rond de dreiging van massavernietigings-wapens en bio-oorlogsvoering, een dreiging die grotendeels was gefabriceerd door de verhalen van Sovjet-overlopers. Het Pentagon bood 1,8 miljoen dollar aan voor de noodzakelijke renovaties, maar er waren geen gegadigden – althans geen met een Amerikaans paspoort.
Datzelfde jaar ging Dyncorp, een vaste aannemer van defensie in de VS, in zee met een schimmige groep biotech-ondernemers aan de andere kant van de plas, en vormde de DynPort Vaccine Company, LLC., een combinatie van de naam van DynCorp en die van zijn Britse partner Porton International, Inc. De president van dit laatste bedrijf, Zsolt Harsanyi, zou ook DynPort leiden terwijl het Britse bedrijf de basis begon te leggen voor zijn tweede poging om een cruciaal mono-polie in de Amerikaanse biotech-sector te bemachtigen.
Kiem Monopoly
Porton International was ontstaan als gevolg van de Thatche-riaanse revolutie waarbij Britse over-heidsmiddelen werden opgesplitst en verdeeld onder particuliere be-langen die vaak nauwe en gezellige banden hadden met ambte-naren uit het Thatcher-tijdperk en andere Britse politici. Onder deze activa was het Centre for Applied Microbiology and Re-search (CAMR), een biotechnologische tak van het beruchte De-fence Science and Technology Laboratory van het Verenigd Ko-ninkrijk, gewoonlijk Porton Down ge-noemd, waar toevallig ook het eigen Britse anthraxvaccin pro-gramma was onderge-bracht.
Porton International begon zijn activiteiten in 1982, toen de Lon-dense financier Wensley Haydon-Baillie het bedrijf oprichtte om een door Dr. Gordon Skinner uitgevonden herpesmedicijn [12] te ontwikkelen, dat tijdens kli-nische proeven was vastgelopen en nooit echt op de markt kwam. In 1985 verwierf Haydon-Baillie de exclusieve rechten om de door de CAMR ontwikkelde medicijnen te commercialiseren, een zoet-houdertje van de regering That-cher dat grote investeringen op-leverde van onder andere British Telecom en Lloyds Bank [13], in totaal 76 miljoen pond. Haydon-Ballie profiteerde rijkelijk van de onderneming. Hij ontving jaar-lijkse dividenden van een half miljoen pond en verkocht een deel van zijn aandelen voor 24 miljoen pond in 1986.
In 1989 nam Porton International Sera-lab en Hazleton Biologics, Inc. over, waardoor het een ge-vestigd distributienetwerk kreeg [14]. Het jaar daarop werd het bod van het bedrijf om het CAMR-laboratorium met 650 werknemers over te nemen, aanvaard door de Britse minister van Volksgezondheid, Kenneth Clark, ondanks het verzet van het personeel dat tegen de overname had gestemd.
Huis van Fuad
Tegen de tijd dat de verkoop werd gesloten, stond Haydon-Ballie – ooit de 50e rijkste man van Engeland – op het punt om uit Porton International te worden gezet wegens beschul-digingen van illegale verrijking. Rond dezelfde tijd was het antraxvaccin op weg naar een grote markt en Porton Inter-national bevond zich nu in een uitstekende positie om er ten volle van te profiteren.
Een jaar eerder, in 1989, werd Ibrahim El-Hibri, een Venezolaan die een fortuin had gemaakt [15] door te werken voor Amerikaanse telecom-municatiebedrijven, een stille vennoot in Porton Inter-national. Zijn zoon, Fuad El-Hibri, werd directeur van Porton Products, Ltd, een dochteronder-neming van Porton International, waarmee de familie El-Hibri haar slag had geslagen door antraxvaccins te verkopen aan Saoedi-Arabië [16] en andere Golfstaten voor 300 tot 500 dollar per dosis. Fuad El-Hibri was eerder een inlichtingencontrac-tant voor Booz Allen Hamilton en een leidinggevende bij de Wall Street gigant CitiGroup.
De oude-re El-Hib-ri had een neus voor za-ken die tientallen jaren terugging tot de jaren zeventig toen hij in Qatar woonde, waar hij bevriend raakte met het toenmalige hoofd van US Central Command [17], admiraal William Crowe. De beroepsmilitair hield in de loop der jaren contact met El-Hibri en gaf hem misschien zelfs een paar zakelijke tips in een tijd dat Crowe ook lid was van de raad van bestuur van farmaceutische gigant Pfizer. Crowe zou later eind 1997 de telefoon oppakken (officieel althans, maar waarschijnlijk al veel eerder) om zijn oude vriend een voorstel te doen.
In 1997 kondigde de toenmalige Amerikaanse minister van Defensie William S. Cohen een plan aan om elk lid van de Amerikaanse strijdkrachten te vaccineren tegen miltvuur, wat uiteindelijk resulteerde in de vaccinatie van ongeveer 2,4 miljoen troepen tegen 2003. Admiral Crowe, die op dat moment de Amerikaanse ambassadeur in het Verenigd Koninkrijk was, nam snel contact op met El-Hibri om de markt voor antraxvaccins van de Amerikaanse overheid te bespreken in het licht van dit nieuwe beleid van het Pentagon.
Het enige obstakel was om zijn zoon, Fuad El-Hibri, een Amerikaans paspoort te bezor-gen zodat hij het bedrijf in de VS kon leiden. Om dit probleem gemakkelijk en snel te omzeilen, werd de politiek verbonden admiraal – met zijn nauwe ban-den met het Pentagon – directeur van BioPort [18] en kreeg hij 10% van de bedrijfsaandelen, hoewel hij geen cent in het bedrijf had gestoken.
De weg was vrij om Porton International als BioPort, Inc. in de Verenigde Staten exclusief voor overheidscontracten te laten werken. Gelukkig had de voor-zitter van Porton International, Zsolt Harsanyi, net een tienjarig DoD-contract gekregen ter waar-de van ongeveer 322 miljoen dollar [19] via DynPort Vaccine Company, LLC, en – dankzij de gouverneur van Michigan – stond de enige fabriek in het land met een vergunning voor de pro-ductie van antraxvaccins weer op het veilingblok.
Stelen en oplichten
In september 1998 verwierf Bio-Port de MBPI faciliteit met een pakket van 25 miljoen dollar aan leningen, contant geld en belof-tes om de staat Michigan in de toekomst meer te betalen voor het bedrijf, beloftes die later gebroken werden. Later bleek dat El-Hibri en andere BioPort-partners slechts 4,5 miljoen dollar [20] van hun eigen geld in dit pakket hadden gestoken.
Zoals eerder vermeld had de MBPI fabriek in Lansing, MI problemen en was zes maanden voor de aankoop door BioPort gesloten voor renovaties. MBPI had echter miljoenen van het Pentagon ontvangen om de door de Food and Drug Administration (FDA) vastgestelde problemen te verhelpen die de “stabiliteit, potentie en zuiverheid” van het vaccin hadden aangetast.
Naast deze problemen erfde BioPort ook [22] militaire con-tracten ter waarde van bijna 8 miljoen dollar voor antraxvaccins. Ze kregen snel een ander contract voor hetzelfde voor een totaal van meer dan 45 miljoen dollar [23], met nog eens 16 miljoen dollar in contanten voor onmiddellijke renovaties – een aanzienlijke deal die waar-schijnlijk te danken was aan BioPort’s agressieve inhuur van voormalige Pentagon en federale ambtenaren als lobbyisten, naast Crowe’s eigen nauwe banden met het Pentagon.
Ondanks de enorme toevloed van geld besteedde BioPort het geld niet aan de renovatie van de fabriek en de sanitaire proble-men, waarschijnlijk vanwege het feit dat de deal vereiste dat het Pentagon antrax vaccins van BioPort kocht, zelfs als de fabriek en de vaccins die het had geproduceerd geen FDA licentie hadden.
Omdat het Pentagon verplicht was het vaccin te kopen, onge-acht de bruikbaarheid ervan, spendeerde BioPort miljoenen aan de renovatie van de kantoren van haar directie-leden, in tegenstelling tot de vaccinfabriek, en nog eens miljoenen aan bonussen voor het “hogere management”. Auditors van het Pentagon zouden later ontdekken [25] dat er nog meer miljoenen waren “verdwenen” en dat het perso-neel van BioPort niet op de hoog-te was van de kosten van de productie van één enkele dosis van het vaccin.
Ondanks het duidelijke wanbe-heer en de corruptie, eiste Bio-Port de steun van het Pentagon en vroeg nog meer geld om te vervangen wat ze hadden verlo-ren en verspild. Hoewel auditors van het Pentagon aanvoerden dat het bedrijf moest worden verla-ten, haalden de hoogste militaire functionarissen “nationale vei-ligheid” aan en kenden BioPort nog eens 24,1 miljoen dollar toe. Ze verhoogden ook de prijs voor elke dosis antraxvaccin, dat slechts 3 jaar houdbaar is, van $4,36 naar $10,64.
Het Congres hield hoorzittingen over de reddingsoperatie, die nergens toe leidden. Tijdens een van die hoorzittingen verklaarde toenmalig volksvertegenwoor-diger Walter Jones (R-NC) het volgende [26]:
“De boodschap lijkt duidelijk: Als een bedrijf miljoenen wil verdienen zonder een product of dienst te leveren, sluit dan een sole-source contract met het ministerie van Defensie om vaccins te produceren. BioPort lijkt de overheid in zijn greep te hebben.”
Niet verrassend zou dit slechts de eerste van BioPort’s federale reddingsoperaties zijn.
Fortuin begunstigt de corrupte
BioPort was zich al vroeg bewust van zijn machtspositie en treu-zelde met het opnieuw vergun-nen van de fabriek en het voldoen aan de federale normen. Ondertussen, vanwege de aard van het contract, bleef het Pentagon grote hoeveelheden vaccins kopen die onbruikbaar en aantoonbaar onveilig wa-ren, terwijl het BioPort bleef be-talen voor de opslag van het nutteloze product.
Gedurende deze periode werden doses antraxvaccins die vóór de-ze renovaties waren gemaakt, gebruikt voor Amerikaanse troe-pen, waarbij veel van deze sol-daten beweerden dat het vaccin dat in de in moeilijkheden ver-kerende faciliteit was geprodu-ceerd, hen permanente hoofd-pijn, gewrichtspijn, geheugen-verlies en andere, ernstigere symptomen had bezorgd. Sommigen waren zelfs levens-lang gehandicapt. Het Congres hield opnieuw hoorzittingen, maar die waren gevuld met werknemers van BioPort die zich voordeden als “deskun-digen” en met anderen die het contract van het Pentagon met het bedrijf steunden.
In 2000 verloor het Pentagon uiteindelijk zijn geduld en eiste dat BioPort stopte met de productie van BioThrax. BioPort ging akkoord, maar bleef over-heidsgeld ontvangen om te over-leven. In augustus 2001 had de fabriek in Lansing nog steeds geen vergunning en BioPort eiste nog steeds overheidsgeld om te voorkomen dat het bedrijf failliet zou gaan. Die maand begonnen het Congres en het Pentagon publiekelijk te discussiëren [27] over het opgeven van BioPort. Het Pentagon begon met de voorbereiding van een rapport, dat in september 2001 zou worden uitgebracht, en dat een plan zou bevatten om BioPort te laten gaan [28].
Gelukkig voor BioPort, maar helaas voor het land, leidden de gebeurtenissen van 11 september 2001 en de daaropvolgende miltvuuraanslagen tot grote angst en paniek dat miltvuur-aanslagen een terugkerende nachtmerrie konden worden voor het Amerikaanse publiek en dat radicale terreurgroepen en rivaliserende naties niet alleen Amerikaanse soldaten met milt-vuur wilden treffen, maar ook de burgers van het land.
De daaropvolgende paniek leidde ertoe dat het Department of Health and Human Services (HHS) ingreep en BioPort zijn licentie in januari 2002 teruggaf ondanks aanhoudende veilig-heidsproblemen in de vaccin-productiefaciliteit. BioPort was echter niet tevreden met het herstel van haar contracten met het Pentagon en begon zwaar te lobbyen voor nieuwe contracten voor antraxvaccins voor Amerikaanse burgers, postbodes en anderen. Ze zouden ze krijgen, grotendeels dankzij de toen-malige antiterrorisme adviseur van de HHS en binnenkort de nieuwste assistent secretaris van de HHS – Jerome Hauer.
Bron: WHITNEY WEBB & DIEGO
Verwijzingen
Laat hier uw waardering achter over dit artikel
Abonneren op de nieuwsbrief is gratis en op elk moment opzegbaar.. Bij het verschijnen van een nieuwe blogpost verschijnt dit automatisch in je mailbox
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebratie influencers.
Alles hier gepubliceerd reflecteert de mening, ziens-, denkwijze van de gene die het plaatst
Geef een reactie