![](https://i0.wp.com/www.zorgdatjenietslaapt.nl/wp-content/uploads/2024/05/image-25.png?resize=600%2C449&ssl=1)
Dingen vallen uiteindelijk uit elkaar als ze met leugens bij elkaar worden gehouden
Dorothy Allison, Bastaard uit Carolina
In zijn boek De nieuwe ecologische orde heeft filosoof Luc Ferry, de voormalige Franse minister van Onderwijs (2002-2003), dierenbeschermers geschokt, die we voortaan “animalisten” zullen noemen, de tegenhanger van “humanisten” voor mensen. [1] In een hoofdstuk van zijn boek getiteld “Nazi-ecologie: de wetgeving van november 1933, juli 1934 en juni 1935”, had Ferry de pech niet alleen de wettelijke bepalingen van de nationaal-socialisten met betrekking tot dierenwelzijn te prijzen, maar ook overlappingen te maken tussen de filosofische stellingen van de Duitse wetgeving en die van de hedendaagse dierenbeweging.
Dit zwavelachtige amalgaam tussen de nationaalsocialisten en de hedendaagse dierenliefhebbers veroorzaakte een enorm schandaal, waarvan de echo’s vandaag de dag nog steeds te horen zijn. Diep gekwetst in hun eigenwaarde weigerden deze dames van de dierenbeweging toe te geven dat de Duitsers net zo veel van dieren en de natuur hielden als, zo niet beter dan zij. Niet in staat om deze verschrikkelijke verwarring tussen het fascisme en hun beweging onder ogen te zien, gingen ze op weg om het tegendeel te bewijzen.
Dus, als de Duitsers van die tijd de meest vooruitstrevende dierenbeschermingswetten ter wereld hadden, pasten ze die niet toe, volgens de hoofdfilosoof van de dierenbeschermers, mevrouw Elisabeth Hardouin-Fugier, maar gebruikten ze alleen als voorwendsel “om zichzelf op te sieren met een vermeend humanisme.”[2]
Adolf Hitler’s beruchte liefde voor dieren werd belachelijk gemaakt. Er werd beweerd dat hij alleen om demagogische redenen met dieren werd gefotografeerd[3] en dat hij niet echt vegetariër was. Toch is Margot Woelk, een van zijn vaste proevers, duidelijk over dit onderwerp: “De Führer was inderdaad vegetariër, hij at geen vlees of vis, maar vooral verse producten. Hij verbood zichzelf ook sigaretten en alcohol.”[4]
Hoe kan deze vastberadenheid om Hitlers vegetarisme te ontkennen, die door historici is bevestigd,[5] worden verklaard? De buitengewone liefde van de nationaalsocialisten voor dieren is bewezen. Zoals Luc Ferry bevestigt: “Deze wetgeving bleef niet bij woorden, maar werd belichaamd in daden.”[6]
Waarom zijn de huidige dierenactivisten bang om over één kam geschoren te worden met de nationaalsocialisten, zodat ze in de literatuur over ecologie en dierenwelzijn elke verwijzing naar de nationaalsocialistische wetgeving over dieren en de natuur verdoezelen? “De aanwezigheid van een oprechte interesse in ecologie [en dieren] binnen het nationaalsocialisme is op zich, naar mijn mening,” zegt Luc Ferry, “geen relevant bezwaar in een kritisch onderzoek van de hedendaagse ecologie. Om die reden zou men ook de aanleg van snelwegen, een van de prioriteiten van de regering Hitler, als fascistisch kunnen aanklagen.”[7]
Iemand moet dierenactivisten vertellen dat in de tijd dat de wetgeving voor dierenwelzijn en natuur werd ingevoerd, d.w.z. in het begin van de jaren 30, Duitsland, dat nog niet in oorlog was, een solide reputatie van integriteit en hoge ethische normen had. Bezoekers kwamen van over de hele wereld om kanselier Adolf Hitler te begroeten en het Duitse economische en sociale wonder met eigen ogen te zien.
In zeven jaar, van 1933 tot 1939, zette Hitler, de populairste man ter wereld in die tijd, zeven miljoen werklozen weer aan het werk, maakte een einde aan de klassenstrijd, stelde werk (productie) in plaats van geld centraal in de economie, elimineerde woekerrente en financieel kapitalisme, verdreef de schurken van de staatloze financiën, sloot de vrijmetselaarsloges, zette de Duitse communisten buitenspel en herstelde de orde in de volkomen verdorven samenleving van de Weimarrepubliek die kort werd beschreven in Seks met dieren in een Weimar-democratie.[8]
![](https://i0.wp.com/www.zorgdatjenietslaapt.nl/wp-content/uploads/2024/05/image-26.png?resize=386%2C536&ssl=1)
Als gevolg van dit volksgezondheidswerk had Duitsland binnen twee jaar geen schulden of inflatie meer en was zijn munt solide en stabiel. Na de beproevingen van het Verdrag van Versailles en de hongerblokkade (die net zoveel kinderen, vrouwen en oude mensen het leven kostte als de Irak-blokkade van de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright in Washington) had het hele Duitse volk zijn trots, waardigheid en geluk hervonden. Het is niet overdreven om te zeggen dat het goede, het ware en het mooie heersten in het nationaalsocialistische koninkrijk van de vooroorlogse periode.[9]
Hitler werd in 1938 uitgeroepen tot “Man van het Jaar” door Time Magazine, dat hem in 1936 op de cover plaatste. Hitler werd aanbeden door zijn volk en bewonderd door velen, waaronder Winston Churchill, die in 1935 over Hitler zei: “…Men kan denken wat men wil over deze prestaties, maar ze behoren ontegenzeggelijk tot de meest opmerkelijke in de geschiedenis van de wereld.”[10]
De Canadese premier William Mackenzie King vergeleek de Führer met Jeanne d’Arc:
Mijn inschatting van de man toen ik met hem zat te praten, was dat hij echt iemand is die echt van zijn medemensen en zijn land houdt en elk offer zou brengen voor hun welzijn. Dat hij zichzelf voelt als een bevrijder van zijn volk van tirannie… Zijn gezicht is veel aantrekkelijker dan zijn foto’s doen vermoeden. Het is niet dat van een vurige, overspannen natuur, maar van een kalme, passieve man, diep en bedachtzaam in ernst. Zijn huid was glad; zijn gezicht vertoonde geen lijnen van vermoeidheid of oplettendheid; zijn ogen maakten de meeste indruk op me. Ze hadden een vloeibare kwaliteit die duidde op een scherp waarnemingsvermogen en een diep medeleven. Hij heeft een heel mooie, lieve en, zo kon men zien, bijzonder nederige mensen zouden een diepe liefde voor de man krijgen… Terwijl ik met hem praatte, kon ik niet anders dan aan Jeanne d’Arc denken.[11]
Zoals auteur Laurent Guyénot in zijn boek The Unspoken Kennedy Truth opmerkt, als jonge man,
Kennedy zag Hitler nooit als een slecht mens, laat staan als een man die verantwoordelijk was voor de 2e WO. In 1946 prees John in zijn boek Profiles in courage senator Robert Taft, omdat hij met enorme persoonlijke kosten de ophanging van elf nazi-functionarissen aan de kaak had gesteld als gemotiveerd door de ‘geest van wraak’ en als ‘een schandvlek op de Amerikaanse staat van dienst die we nog lang zullen betreuren.'[13]
Waarom nam de wereld het op tegen Hitler met zo’n staat van dienst en reputatie? Was het omdat hij Polen binnenviel? Ging het om geld, woeker, economie? Dat zijn enkele van de gebruikelijke verdachten die de meeste goed geïnformeerde mensen kennen, maar wat zijn de andere mogelijke verdachten? Er is er eigenlijk maar één, hoewel die verband houdt met alle andere, ras is in feite de kern van de zaak.
Hitlers doel was een “Europa van naties”[14] [uitkomst de huidige EU, het Nazi Polit Bureau Brussel] gebaseerd op ras en vergelijkbaar met het Romeinse Rijk toen het almachtig was en nog niet onttakeld door het christendom en rassenvermenging. Volgens de Belgische politicus Léon Degrelle, een van Hitlers meest briljante soldaten,[15] wilde de Führer een pan-Europese unie met vrij verkeer erin, maar beperkt tot de mensen die deel uitmaken van de Europese genenpoel. Om evolutionair psycholoog Dr. Keven MacDonald te parafraseren, zou zo’n rasrealistisch standpunt de genetische belangen van Europeanen op de eerste plaats hebben gezet. Het zou een evolutionaire groepsstrategie zijn geweest in de mate dat het de politieke wil had om andere rassen buiten te houden.[16] Het zou van Europa een supermacht hebben gemaakt die even machtig was, zo niet machtiger dan al zijn concurrenten. Het probleem komt natuurlijk van het feit dat zo’n op rassen gebaseerd beleid volledig in strijd was met de belangen van Hitlers Joodse vijanden, zoals nu meer dan ooit het geval is. Dus moest er natuurlijk een einde aan komen. Hoe de Joden dat deden, wordt briljant samengevat in het volgende citaat van de grote Hongaarse journalist Louis Marschalko, een lang vergeten maar geloofwaardig persoon wiens standpunten serieus genomen moeten worden:
Hitlerisme was niet het enige dat het Joodse Wereldrijk haatte. Ze vreesden nog meer de [fascistische] bewegingen die de weg vrijmaakten voor een nieuwe verstandhouding tussen de naties van Europa. Het belangrijkste doel van het Jodendom was om deze nieuwe [fascistische] tendensen in diskrediet te brengen en om ze onaangenaam te maken voor de rest van de wereld. Terwijl ze aan de ene kant campagne voerden voor volledige samenwerking, probeerden ze aan de andere kant iedereen te wurgen die samenwerkte met hun vijanden – de Duitsers.
“Ze verzetten zich zonder aarzelen tegen zelfs maar de kleinste gedachte om vrede te sluiten,” schrijft de Franse schrijver Maurice Bardèche.
Maar vandaag hebben we definitief bewijs dat de Duitsers heel serieus probeerden om samenwerking en partnerschap tussen de Europese elite tot stand te brengen. Ze waren niet op zoek naar “Quislings” maar naar mensen die in hun eigen land als goede patriotten werden beschouwd, mensen die toegewijd waren aan de zaak van hun eigen geboorteland. Een bijna overdreven idealisme doordrong de elite van de nationaalsocialistische revolutie. In hun eigen land zeiden ze wat ze geloofden dat de waarheid was. Ze erkenden dat het individu sociale rechten heeft. Ze toonden aan dat dit de enige bevredigende oplossing was om het bolsjewisme te vermijden.
Ze geloofden met revolutionair elan dat als ze erin zouden slagen de Europese massa’s te bevrijden van de kapitalistische uitbuiting, de vrede voor lange tijd verzekerd zou zijn. Ze hadden gezien hoe het Joodse “nazisme” zich inspande om de eenheid van het Duitse volk te verstoren door middel van zijn geldmacht en zijn controle over de pers om zo de exclusieve heerschappij over de hele natie veilig te stellen. Nadat ze dit alles met succes hadden uitgebannen door hun nationaal-socialistische revolutie, hadden ze hoge verwachtingen van vrede en ook van de samenwerking van naburige volkeren, zodra de invloed van het supranationale oudtestamentische “nazisme” ook in die landen was uitgeschakeld.
Dit was het “Nieuwe Europa” in wording. En dit was precies wat het Wereldjodendom koste wat het kost moest voorkomen, zelfs als dit zou betekenen dat de christelijke cultuur van Europa tot stof zou worden herleid. Want als dit plan zou slagen, zouden steeds meer staten bevrijd worden uit de greep van de Joodse overheersing.
Daarom moest alleen al de gedachte aan een Europese eenheid of aan een mogelijke samenwerking in diskrediet worden gebracht. En omdat meer dan 60% van de pers in de Westerse wereld in Joodse handen is, en volgens Amerikaanse statistieken 85% van de Amerikaanse pers en 100% van de Amerikaanse films, werd deze campagne op grotere schaal gevoerd dan enige andere propaganda-operatie in de wereldgeschiedenis.
Door het raciale concept verkeerd te interpreteren, deden de Joden alsof de Duitsers aanspraak maakten op de suprematie van de Duitse natie over alle andere naties. Zo slaagden ze erin om de andere naties van Duitsland te vervreemden. Ze verdraaiden de rassentheorie door te insinueren dat Duitsland de wereld wilde veroveren en dat het opeisen van de wereldheerschappij de basis van deze theorie was. Het tijdschrift Negentiende Eeuw gaf in zijn uitgave van september 1943, tijdens het hoogtepunt van de oorlog, integendeel toe dat:
“De algemene overtuiging dat Duitsland deze oorlog begon om de wereldmacht te bereiken, is naar onze mening een vergissing. Duitsland wilde een eersteklas mogendheid worden, maar een eersteklas mogendheid zijn en wereldheerschappij bereiken zijn twee verschillende dingen. Groot-Brittannië is ook een wereldmacht, maar heerst ook niet over de wereld.”
De Joden interpreteerden ook de theorie van “Blut und Boden” (bloed en bodem) verkeerd, d.w.z. de theorie dat een mens bij zijn geboortegrond hoort, het concept van eenheid tussen een land en zijn inwoners werd zo verdraaid dat het suggereerde dat de Duitsers alle gebieden opeisten waar toevallig inwoners van Duitse afkomst woonden. Op deze manier wekten ze de jaloezie op van alle onafhankelijke Europese naties waar Duitse minderheden te vinden waren. Polen, Litouwen, Hongarije, Slowakije, Joegoslavië, Bohemen, Roemenië en andere buurlanden begonnen het Duitse Rijk met wantrouwen te bekijken.
Ze probeerden de gestaag groeiende Duitse exporthandel uit te leggen als een voorbereiding op oorlog en probeerden de wereld te doen vergeten dat Goering’s slogan van “wapens en boter” een precedent had in de boycot door het Amerikaanse Jodendom. Ze maakten de oprecht pro-Britse delen van Mein Kampf belachelijk en werkten tegelijkertijd op de angsten van zowel het Oosten als het Westen door bepaalde passages uit dit boek uit hun context te citeren.
De vergiftiging van de geest werd zo op een gigantische schaal over de hele wereld gestimuleerd. Toen de Duitse regering probeerde deze onruststokerij te stoppen, werd ze prompt beschuldigd van dictatoriale tirannie. Als achtergrond voor al deze vormen van anti-Duitse propaganda was er natuurlijk het onmiskenbare feit dat de afschaffing van het goudregime samen met de vreedzame samenwerking tussen kapitaal en arbeid een ware schok was voor het Jodendom. De wereldopinie werd wijsgemaakt dat de levensstandaard van de Duitse arbeider alleen steeg door de herbewapening. Maar in feite wisten ze heel goed dat er overal grote arbeidersnederzettingen in aanbouw waren en dat het bestaan van arbeiders en tevreden gezinnen een levende weerlegging was van die dingen [het communisme] dat al meer dan een eeuw door het Jodendom werden onderwezen.
“Wat kan er gebeurd zijn?” Ze vroegen elkaar angstig: “Hebben die gehate nazi’s echt de prachtige theorie van de marxistische klassenstrijd, die onze doelen zo goed diende, om zeep geholpen? Zoals Bettelheim het uitdrukte: kunnen grote steden als Berlijn, Wenen en Boedapest het stellen zonder Joden? Kan een natie werkelijk leven zonder uitbuiting, zonder een Joodse nationale pers, zonder de films, het theater en de Joodse ‘huurlingengeest’?
Per slot van rekening hebben we eeuwenlang de hele wereld onder onze invloed gehouden door te suggereren dat zonder onze culturele activiteiten, ons zakelijk inzicht en ons hooghartige intellect alle naties ten onder zouden gaan en alle “vooruitgang” zou ophouden.
En nu floreert Duitsland zonder ons – met een welvaart die de levende ontkenning is van ons arrogante nationalisme. Iedereen die naar deze gestaag groeiende tuinsteden kijkt, naar de tevreden en gelukkige mensen en de bloeiende intellectuele en economische activiteiten, kan zien dat onze grote nationalistische schrijver Bettelheim ongelijk had toen hij voorspelde dat de wereldbeschaving zou vergaan zonder de Joden.
Tot nu toe worden deze christenen steeds tevredener, terwijl wij Joden steeds meer terrein verliezen. Als de rest van de wereld dit op internationaal niveau te weten komt, en als de buitenlandse toeristen en het proletariaat van de wereld zien dat dit allemaal mogelijk is zonder ons, ja zelfs tegen ons, dan zullen ze zich realiseren dat we tegen hen gelogen hebben.
Onze politici, journalisten, vakbondsleiders, kapitalisten en arbeidersleiders zullen allemaal leugenaars worden! Daarom moeten we de bewijzen vernietigen! Daarom moeten deze prachtige huizen met hun tuinen, samen met de nieuwe fabrieken, kinderdagverblijven, ziekenhuizen en jeugdkampen, van de aardbodem worden weggevaagd. Want we hebben ons geheime nationalistische wapen tot onze beschikking – hetzelfde dat met zoveel effect werd gebruikt bij het beleg van Jericho. Laten we daarom de trompetten luiden voor onze wereldpropaganda.”[17]
Na de oorlog zorgde het meesterras ervoor dat hun vermeende godgegeven raciale superioriteit nooit meer zou worden betwist. Met het Handvest van de Rechten van de Mens, de VN, de Neurenbergprocessen, vergiftigden ze de bron van het rassenbewustzijn met antiracisme, individualisme, liberalisme, consumentisme, democratie en het bijzonder krachtige gif van de Holocaust, dat ze in de hoofden van elke blanke op deze aardbol injecteerden
Zoals toegegeven door de Joodse supremacist Stephen Steinlight, is de bron van de Joodse macht in Amerika [en in Europa, vooral in Duitsland] het Blanke schuldgevoel over de Holocaust, en dat is meestal hoe de Joden hebben kunnen zegevieren.[18]
Waarom denk je dat Joden zoveel geld en energie besteden aan het verdedigen van dit wapen van de Blanke vernietiging? Waarom denk je dat Joods Hollywood en Joodse regisseurs zoals Steven Spielberg (Schindler’s List), Alan J. Pakula (Sophie’s Choice), en meer recentelijk Jonathan Glazer (The Zone of Interest), overuren maken in een poging om met schuldgevoel elk restje raciaal bewustzijn en nationalisme onder Blanken te vernietigen? Omdat dit hen in staat stelt om de staart van de hond vast te houden die ze moeten bedwingen om aan de top te blijven.
Het “licht der mensheid”, met andere woorden, wil niet de wedergeboorte zien van een veel superieure politieke doctrine die hun parade zou verpesten en hun plan van wereldverovering zou verijdelen. De beroemde slagzin “Nooit meer” verwijst niet naar de vermeende gaskamers, maar naar het nationaalsocialisme (en fascisme in het algemeen), één van de beste tegengiffen tegen het politieke jodendom, het dodelijke gif dat al minstens 2000 jaar aan de mensheid vreet.[19]
“Waar Joden het meest bang voor zijn,” schrijft auteur F. Britton in zijn boek Behind Communism, “is een wedergeboorte van rassenbewustzijn onder de grote blanke meerderheid van de christelijke wereld. Ze herinneren zich dat op het moment dat het Duitse volk rassenbewust werd, zij zich met dodelijke woede tegen de Joden keerden.”[20] “Juist daarom,” concludeert Vloek, een anonieme commenter op een van de sociale media, “hebben ze racisme in onze hoofden gestigmatiseerd, ze weten dat het de beste overlevingsstrategie is. Hun positie in onze samenlevingen is daar een bewijs van.”
Evenzo, als blanken hun rassenbewustzijn zouden hervinden, zouden ze zich snel tegen hun Joodse overheersers keren en de minderheden die ze tegen hen bewapenen terugsturen naar waar ze vandaan kwamen, zoals ze doen in het rassenbewuste Israël.
Uiteindelijk zullen Hitler en het nationaal-socialisme meedogenloos gedemoniseerd blijven worden door de Joden. Om hun Joodse utopie te bereiken,[21] zal Israël (zoals het Joodse ras als geheel ook wordt genoemd) systematisch proberen om elk individu, elke groep of elk land dat in de weg staat te vernietigen.
Ze richten zich vooral op nationalisme en rassenbewustzijn omdat ze uit eigen ervaring weten dat de eenheid, kracht en cohesie van een natie geworteld zijn in haar raciale en etnische homogeniteit.
Ze zijn zich er terdege van bewust dat raciale en culturele diversiteit in hetzelfde land geen kracht is, maar een paard van Troje dat gebruikt wordt om degenen die voor zijn charmes bezwijken te verdelen, te versplinteren en te verzwakken.
Tot slot weten ze dat de etno-staat het enige samenlevingsmodel is dat de veiligheid en het geluk van de mensen kan garanderen.
Kortom, WO2 was in feite een oorlog tussen twee raciaal bewuste naties: Israël en Hitler’s Duitsland, de eerste, vraatzuchtig ambitieus, oneerlijk, intellectueel inferieur en haatdragend jegens alle niet-Joden,[22] en de tweede, gemoedelijk, natuur- en diervriendelijk, eerlijk, intellectueel veruit superieur en bereid om in vrede te leven met de andere naties en rassen.
Op grotere schaal lijkt deze oorlog veel op het verhaal van Antonio Salieri vs Wolfgang Amadeus Mozart.
Het is een triest verhaal als je erover nadenkt, het trieste verhaal dat nooit is verteld, want helaas voor de mensheid won het inferieure ras van het meest veelbelovende. Hoe weten we dat het inferieur is? Aan zijn vruchten. Wat we vandaag de dag zien in Oekraïne en Gaza, de huidige dreiging van een nucleaire oorlog en de chaos die in alle Westerse landen wordt waargenomen, is het hoogtepunt van duizenden jaren van incompetentie en “Door middel van misleiding zult gij oorlog voeren.”
Het Joodse ras, dat zijn hele bestaan door leugens heeft geleefd, zit door zijn overmoed gevangen in een valse realiteit die uiteindelijk zijn ondergang zal worden.
Dat is wat er gebeurt als je je huis op leugens bouwt. Het haalt je in en vernietigt je.
Notities
[1] Luc Ferry, De nieuwe ecologische orde: L’Arbre, l’Animal et l’Homme, Grasset, 1992, p. 147-168. Er is een Engelse versie beschikbaar: The New Ecological Order – August 15, 1995 door Luc Ferry (Auteur), Carol Volk (Vertaler).
[2] Élisabeth Hardouin-Fugier, “La protection de l’animal sous le nazisme,” Luc Ferry ou le Rétablissement de l’ordre, Éditions Tahin Party, 2002, p. 129-151.
[3] Bescherming van natuur en dieren onder het Derde Rijk. Wikipedia, de vrije encyclopedie.
[4] Blandine Le cain, “La goûteuse d’Hitler raconte ses années de terreur,” Le Figaro, 24 februari 2014.
[5] Hal Herzog, “Was Hitler een vegetariër? The Paradox of the Nazi Animal Protection Movement,” Psychology Today, 2011.
[6] Luc Ferry, aangehaald werk, p. 149.
[7] Ibid.
[8] Friedrich Kurreck, “Het leven in het Derde Rijk en de politieke situatie in de wereld toen en nu,” Der Schlesier, juli-augustus 2002.
[9] Richard Tedor, Hitlers Revolutie. Ideologie, sociale programma’s, buitenlandse zaken, Castle Hill Publishers, 2021.
[10] Benton Bradberry, The Myth of German Villainy, Money Tree Publishing, 2e editie, 2022, p. 148.
[11] Robert Fisk, “The Premier Who Thought Hitler Was a ‘Joan of Arc,'” The Independent, 23 oktober 2011.
[12] John F. Kennedy, Prelude to Leadership: Het dagboek van John F. Kennedy na de oorlog: Zomer, 1945, geciteerd in Benton Bradberry, aangehaald werk, p. 171.
[13] Robert Taft, geciteerd door Laurent Guyénot in The Unspoken Kennedy Truth, 22021, p.99.
[14] Léon Degrelle, Hitler pour mille ans, La Table Ronde, 1969.
[15] Ibid.
[16] Kevin MacDonald, Individualisme en de Westerse Liberale Traditie. Evolutionary Origins, History and Prospects for the Future, Kindle Direct Publishing Edition, 2019, pp. 88-89.
[17] Louis Marschalko, De wereldveroveraars: The Real War Criminals, Britons Publishing Society, 1958, pp. 85-88.
[18] Stephen Steinlight, “The Jewish Stake in America’s Changing Demography. Reconsidering a Misguided Immigration Policy,” Center for Immigration Studies, 1 oktober 2001.
[19] Michael Collins Piper, Het nieuwe Babylon. Zij die Oppermachtig regeren. Een panoramisch overzicht van de historische, religieuze en economische oorsprong van de Nieuwe Wereldorde, American Free Press, 2015.
[20] Ibid.
[21] Michael Higger, Ph.D., The Jewish Utopia, The Lord Baltimore Press, 1932.
[22] Lazar Berman, “5 van Ovadia Yosefs meest controversiële citaten,” The Times of Israel, 9 oktober 2013.
Bron: PIERRE SIMON/ https://www.unz.com/article/the-saddest-story-never-told/#footnote_3
Categorie: Joodse Wereld Overheersing
Tags: Elisabeth Hardouin-Fugier, Margot Woelk, 2e WO, Hitler, Joodse overheersing,
2 reacties op “Het droevigste verhaal dat nooit is verteld. De echte oorzaak van de 2e WO”
-
Ja dit is helemaal waar, maar ja het mag niet gezegd worden want dan ben je een Joden hater
-
Dat heet dan pech hebben voor de schaapjes, alles wat er mis is met het verzwijgen van dit soort context is dat je je door dit vullis laat intimideren. Iedereen die dit verzwijgen meer dan zat is, spreek je uit
-
![](https://i0.wp.com/www.zorgdatjenietslaapt.nl/wp-content/uploads/2024/05/image-27.png?resize=221%2C116&ssl=1)
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te laten ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamd bekende mediageile beïnvloeders.
Alles hier gepubliceerd reflecteert de mening, ziens-, denkwijze van de gene die het plaatst
Geef een reactie