Demonstranten verzamelen zich tijdens een “#MeToo tenzij je een Jood bent”-protest buiten het hoofdkwartier van de Verenigde Naties in New York City op 4 december 2023. Foto: Charly Triballeau/AFP via Getty Images
Rechts verzon het, de media en de feministen trapten erin – en Israël maakt gretig misbruik van de verontwaardiging.
Eén ding is zeker: Hamas en andere Palestijnse militanten pleegden op 7 oktober onbeschrijflijk seksueel geweld tegen Israëlische burgers. “De volledige omvang van de aanval moet nog worden blootgelegd,” volgens een position paper [1] gepubliceerd door Physicians for Human Rights-Israel, een niet-gouvernementele organisatie. [kuch, kuch, NGO??]
Twee dingen zijn niet waar: Dat de verkrachtingen en seksuele verminkingen van 7 oktober werden genegeerd of in de doofpot gestopt door de VN-organisatie voor gendergelijkheid U.N. Women en een samenzwering van Westerse feministen, wereldwijde mensenrechtenorganisaties en Amerikaanse progressieven. Of dat achter deze vermeende ontkenning van verkrachting antisemitisme schuilgaat: “#MeToo, behalve als je een Jood bent.”
Ja, sommige individuen en extreem-linkse organisaties hebben deze gruweldaden ontkend of als gerechtvaardigd verzet bestempeld. Maar het is niet de taak van U.N. Vrouwen om dag na dag niet-geverifieerde gewelddaden tegen vrouwen te veroordelen, en het verifiëren van dergelijke daden, vooral te midden van de chaos van de oorlog, kost veel tijd.
Er is geen doofpot geweest. Sterker nog, de fixatie van het publiek op seksueel geweld vergroot de aandacht voor de misdaden onder leiding van Hamas. Het schandaal dat zich begin december ontvouwde, werd grotendeels gefabriceerd door rechtse politici die tot op dat moment geen moer gaven om verkrachting. De reguliere media, die terecht voorzichtig waren geworden na het herhalen van onbevestigde berichten over wie midden oktober het Al-Ahli Arabisch Ziekenhuis in Gaza City had gebombardeerd, konden het niet laten om het hongerige publiek te voeden. Toen hapten sommige feministen toe en creëerden een vals moreel onderscheid – en strategische scheidslijnen – tussen degenen die zich zorgen maken over verkrachting en degenen die ook erkennen dat er dringend een einde moet komen aan de Israëlische bezetting en het lukraak doden.
Uiteindelijk zal de verontwaardiging de aandacht afleiden van de vernietiging van Gaza en zijn bevolking en Israël rechtvaardigen om deze vernietiging voort te zetten. Het behoeft geen betoog dat premier Benjamin Netanyahu van deze gelegenheid misbruik maakt.
Een demonstrant houdt een bord vast om te protesteren tegen U.N. Vrouwen tijdens een bijeenkomst ter ondersteuning van Israëlische slachtoffers van seksueel geweld op Dag Hammarskjold Plaza in New York City op 4 december 2023. Foto: Lev Radin/VIEWpress
Hoe werd het U.N. Vrouw, een onwaarschijnlijke schurk, het middelpunt van deze opgezweepte storm?
Op 13 oktober – twee dagen nadat Israël voedsel, water en brandstof naar Gaza had afgesneden terwijl het doorging met zijn willekeurige bombardementen – gaf U.N. Women, wiens missie het is om gendergelijkheid wereldwijd te bevorderen, haar eerste verklaring [2] over de oorlog uit: “UN Women veroordeelt de aanvallen op burgers in Israël en de bezette Palestijnse gebieden en is diep verontrust over de verwoestende gevolgen voor burgers, waaronder vrouwen en meisjes,” begon de verklaring. De 198 woorden tellende verklaring riep op tot “onbeperkte humanitaire hulp”, het herstel van de basisvoorzieningen om te overleven in Gaza en de “onmiddellijke vrijlating van gijzelaars”. Het herhaalde de steun van de groep aan Palestijnse vrouwen in hun strijd voor sociale, politieke en economische rechten. Hetzelfde werd niet gezegd voor Israëlische Joodse vrouwen, die deze rechten al hebben in de Israëlische grondwet. Hamas werd niet genoemd.
Op 20 oktober publiceerde de organisatie [3] een “Snelle evaluatie en humanitaire respons in de bezette Palestijnse gebieden”. Een aantal punten: 493.000 vrouwen en meisjes waren al ontheemd uit hun huizen; 668.000 hadden bescherming nodig tegen gendergerelateerd geweld. Ook in dit document werden de aanvallen van Hamas niet genoemd. Het rapporteerde niet over mensenrechtenschendingen en gaf zelfs geen dodental.
De Verenigde Naties hebben echter niet stilgezeten over dit onderwerp. Op 20 oktober riep de onafhankelijke internationale onderzoekscommissie voor de bezette Palestijnse gebieden op om bijdragen in te dienen [4] voor haar onderzoek naar oorlogsmisdaden die aan alle kanten van het conflict zijn begaan. Het onderzoek, dat drie dagen na de aanvallen van start ging, richt zich in het bijzonder op seksueel en gendergerelateerd geweld.
De eerste georganiseerde kritiek op U.N. Women kwam op 30 oktober van de in de VS gevestigde Nationale Raad van Joodse Vrouwen, het Israëlische Vrouwennetwerk en meer dan 140 Joodse en Israëlische vrouwenorganisaties. “Het is ondenkbaar dat een VN-organisatie die verantwoordelijk is voor vrouwenrechten de gijzelaars negeert die door Hamas in de Gazastrook worden vastgehouden en de moord op honderden onschuldige mensen,” volgens hun verklaring [5]. In feite noemde U.N. Women op 13 oktober Hamas niet, maar het negeerde ook niet de Israëlische moordslachtoffers of de gijzelaars.
De Israëlische regering, die [6] een Palestijns voorstel voor een staakt-het-vuren van vijf dagen en de vrijlating van gijzelaars half oktober had verworpen en nu haar eigen onderzoeken naar de seksuele misdaden verprutste, eiste geen verantwoording.
Begin november wezen Israëlische vrouwengroepen op wat The Guardian [7] “aanzienlijke tekortkomingen” noemde van de kant van de staat “bij het bewaren van forensisch bewijsmateriaal dat licht had kunnen werpen op de schaal van seksueel geweld tegen vrouwen en meisjes tijdens de Hamas-aanvallen van vorige maand”. Eén rapport [8] suggereerde dat het gebrek aan cohesie en coördinatie in het onderzoek de schuld was voor het niet fotograferen, bewaren of goed onderzoeken van de lichamen op bewijzen van seksueel geweld voordat ze begraven werden. In feite, aldus de Times of Israel [9], was het probleem niet noodzakelijkerwijs incompetentie; het niet gebruiken van “tijdrovende protocollen voor plaats delict onderzoek om verkrachtingszaken te documenteren” was het resultaat van forensische triage, waarbij prioriteit werd gegeven aan het identificeren van de dode, verbrande en rottende lichamen. Deze beslissing, aldus de Times, “heeft het internationale scepticisme over het seksueel misbruik van slachtoffers door Hamas aangewakkerd”.
Terwijl de regering struikelde, was het aan groepen uit de burgermaatschappij, zoals de ad hoc Civil Commission on October 7 Crimes by Hamas Against Women and Children en Physicians for Human Rights, om de aanvallen te documenteren. Een van de auteurs van de paper van de artsengroep [1] vertelde de New Yorker [10] dat ze videobanden, opgenomen door het Israëlische veiligheidsagentschap Shin Bet, waarin Hamas-strijders beweren dat ze de opdracht kregen om de moorden te plegen en Israëlische vrouwen te “besmeuren”, buiten beschouwing lieten. Zulk bewijs was “onbetrouwbaar”, zei de PHR-auteur, vanwege wat de krant noemde “ernstige bezorgdheid dat de ondervragingen het gebruik van marteling inhielden”.
Op 22 november presenteerde de Civiele Commissie haar bevindingen [11] aan U.N. Women voorafgaand aan de vergadering van de Veiligheidsraad over de gevolgen van de vijandelijkheden voor vrouwen en kinderen.
Op 24 november verwijderde [12] U.N. Women een Instagram-post waarin ze de “brute aanvallen” van Hamas veroordeelde en opriep tot onmiddellijke vrijlating van de gijzelaars, en verving deze door een post waarin de veroordeling van Hamas ontbrak. Volgens een woordvoerder deed ze dit om haar steun te betuigen aan de tijdelijke wapenstilstand en de uitwisseling van gijzelaars, die de dag voor de geplande post was verlengd.
Op 1 december, acht weken na de feiten, gaf U.N. Women een verklaring [13] uit waarin ze “de brutale aanvallen van Hamas op Israël op 7 oktober ondubbelzinnig veroordeelde”. Het vervolgde: “We zijn gealarmeerd door de talrijke getuigenissen van op geslacht gebaseerde wreedheden en seksueel geweld tijdens die aanvallen.”
Demonstranten verzamelen zich bij het kantoor van United Nations Women op 27 november 2023 in New York City. Foto: Michael M. Santiago/Getty Images
Rechts was de eerste om deze gebeurtenissen af te schilderen als samenwerking met terroristen. Fox News – de organisatie die Tucker Carlson en Laura Ingraham honderden miljoenen dollars heeft betaald om blanke paranoia aan te wakkeren en blanke christenen te informeren dat Joden hen vervangen – was nu de grote beschermer van de Joodse waardigheid en het Joodse leven.
Onder degenen die de aanval leidden was Tomi Lahren, een Ingraham-kloon die een rant fest presenteert op de anti-woke sportzender OutKick. Hiervoor was het enige wat Lahren te zeggen had over verkrachting dat vrouwen liegen [14], dat de verkrachtingscultuur niet bestaat en dat genderneutrale schooltoiletten leiden tot [15] seksueel geweld.
Toch begon ze de ronde te doen. Op 29 november gromde Lahren naast [16] Martha MacCallum, nog zo’n dun, blank, Foxie blondje, na het zien van een CNN clip van U.N. Women Plaatsvervangend Uitvoerend Directeur Sarah Hendriks die uitlegde waarom de organisatie de Hamas aanvallen niet direct veroordeelde.
“U.N. Women steunt altijd onpartijdige onafhankelijke onderzoeken naar alle ernstige beschuldigingen van gendergerelateerde of seksuele misdrijven,” zei Hendriks. Maar onderzoek is niet de afdeling van haar organisatie. Ze ging uitgebreid in op de structuur, de “mechanismen” en de protocollen van de VN. MacCallum noemde het antwoord een “woordensalade”, samengesteld uit geheimzinnig vocabulaire als “‘context’ en ‘verstrekken’ en ‘kennis'” – en verklaarde dat het geheel een verzuim van morele plicht was.
Het was inderdaad een voorbeeld van de bureaucratische toondoofheid van de VN. Hendriks had het belang kunnen benadrukken van verklaringen die gebaseerd zijn op feiten, zonder de juistheid waarvan het mondiale orgaan geen geloofwaardigheid heeft.
Ze had kunnen opmerken dat het documenteren van oorlogsmisdaden [17] een langdurig en nauwgezet proces is [18]. Human Rights Watch publiceerde een rapport twee jaar na de Rwandese genocide van 1994, waarbij de door Hutu’s gedomineerde regering van Rwanda een kwart miljoen Tutsi-vrouwen, -meisjes en -mannen verkrachtte en seksueel verminkte. Het Internationaal Strafhof tegen de daders begon in 1998 en duurde tot 2022. Het VN-Tribunaal voor het voormalige Joegoslavië heeft negen jaar lang onderzoek gedaan naar oorlogsmisdaden tijdens de Balkanoorlogen in de jaren 90, waaronder de verkrachting, seksuele marteling en onderwerping van zo’n 20.000 tot 50.000 meisjes en vrouwen. Het ICC onderzoekt nog steeds de mensenrechtenschendingen die zijn begaan tijdens de eerste inval van Rusland in Oekraïne, in 2014.
Israëlische functionarissen hebben het dodental van 7 oktober twee keer naar beneden bijgesteld ten opzichte van een oorspronkelijke schatting van 1400. In november kondigden ze aan dat het “rond de 1.200” was. Een maand later waren de gegevens nauwkeuriger: 695 Israëlische burgers gedood, waaronder 36 kinderen, evenals 373 veiligheidstroepen en 71 buitenlanders, voor een totaal van 1.139. Lahav 433, de FBI van het land, verwacht zijn onderzoek naar de door Hamas geleide inval pas over vele maanden af te ronden.
Maar op Fox News was de clou voorbestemd. Het is tijd om de V.N. te ontmantelen, beweerde Lahren. The National Review deed mee [19]: “UN Women is een schande.”
De verklaring van V.N. Vrouwen van 1 december stelde niemand tevreden. In plaats daarvan werd het veld van boosdoeners uitgebreid met degenen die V.N. Vrouwen niet voldoende hadden veroordeeld voor het niet veroordelen van Hamas. Bovenaan de lijst stonden vrouwen. De conservatieve TV talkshow presentator Piers Morgan maakte een segment over de kwestie: “Waarom vinden zoveel vrouwelijke zogenaamde progressieven het onmogelijk om naar buiten te komen en van de daken te schreeuwen?”
Zoals altijd moesten bruine en zwarte progressieve congresleden worden gestraft. In een interview [20] met Dana Bash op CNN, sprak Progressive Caucus voorzitter Pramila Jayapal, D-Wash., herhaaldelijk haar afschuw uit over de acties van Hamas, maar stond ook toe dat “we evenwichtig moeten zijn over de wandaden die gebeuren met de Palestijnen.”
Dat was blijkbaar ontoelaatbaar. Onder Jayapal’s tegenstanders bevond zich ook Concerned Women for America, die Israël steunt [21] omdat Israël “een belangrijke kwestie is voor God”. (Maar hier respecteert CWA Joden zo erg dat het “een beweging leidt die toegewijd is aan het beïnvloeden van de cultuur voor Christus door middel van onderwijs en openbaar beleid.”) Feministen voor het Leven, die abortus als uitzondering van verkrachting niet steunt, haalde ook uit naar Jayapal.
New York Times columnist Bret Stephens schold [22] de vertegenwoordiger ook uit. Zijn bona fides [26] op het gebied van geweld tegen vrouwen zijn terug te vinden in andere stukken, bijvoorbeeld over de “rancuneuze excessen” [23] van de #MeToo beweging. In 2016 noemde hij [24] antisemitisme “de ziekte van de Arabische geest.” Squad members Reps. [27] Rashida Tlaib, D-Mich., en Ilhan Omar, D-Minn., kregen ook hun deel [25] van verguizing.
Zodra rechts het ijs brak, sloten tientallen media zich aan – van de Daily Beast [28] tot de krant van de Northeastern University – deden mee. CNN’s “The Amanpour Hour” had eerder twee interviews gehouden, één met een overlevende van de aanval op het muziekfestival en een andere met een Israëlische psycholoog die gespecialiseerd is in trauma, waarin noch de journalist noch het onderwerp het over verkrachting had. Nu was er een segment met de kop [29] “Worden meldingen van seksueel geweld op 7 oktober genegeerd?”. De enige geïnterviewde was de Israëlische rechtsgeleerde Ruth Halperin-Kaddari, die de Shin Bet videobanden werden aan gehaald waarin Hamas soldaten bekenden “instructies en toestemming” te hebben gekregen van hun commandanten “om deze gruweldaden uit te voeren”. CNN presentatrice Bianna Golodryga trok deze beweringen niet in twijfel en leek ze zelfs te versterken, ze verwees naar het rapport van Physicians for Human Rights, dat sterk suggereerde dat Shin Bet dergelijke verklaringen met marteling afnam.
Liberale feministen betraden het podium. Op 4 december verscheen Sheryl Sandberg, voormalig chief operating officer van Facebooks moederbedrijf Meta, [30] op een evenement met New York Sen. Kirsten Gillibrand en Hillary Clinton [31]. Sandberg leunde moedig voorover: “We moeten jullie stemmen luid en duidelijk horen zeggen: ‘Verkrachting is onaanvaardbaar,'” zei ze.
Feministen begonnen andere feministen te beschuldigen. In The Forward [32], beschuldigde Letty Cottin Pogrebin naamloze “zusters” die de aanvallen erkenden maar ze “minimaliseerden” of “ons smeekten om de aanvallen ‘in historische en politieke context te plaatsen'” – een zonde die gelijk staat aan het “goedpraten van de massamarteling en moord op vrouwen en meisjes.” Wie waren de verraderlijke feministen die “een oogje dichtknepen” voor het lijden van Joodse vrouwen? “Een oogje dichtgeknijpen” was één van de weinige zinnen waar Pogrebin naar linkte – de link [33] leidde alleen naar een stuk in het Britse Jewish News, waarin ook wordt beweerd dat feministen hun ogen sluiten voor de verschrikkingen van 7 oktober.
“Waarom zijn Westerse feministen zo traag geweest om verkrachtingen door Hamas te veroordelen?” Mijmerde Katha Pollitt [34] in The Nation. De National Organization for Women deed er tot 30 november over, merkte ze op, om zich uit te spreken tegen het gebruik van verkrachting als oorlogswapen – maar nergens noemden zij Hamas. Planned Parenthood [35] zei niets tot 5 december. Waarom? Pollitt weet het niet. Maar ze schiet op stromannen. NOW [36] is niet bepaald de moedigste organisatie die er is. De oprichters konden het zelfs niet eens worden over het eisen van de legalisatie van abortus. En sinds wanneer geeft Planned Parenthood commentaar op verkrachting?
“Er is een lakmoesproef” die wordt toegepast op Palestijnen door Joden en Israëli’s in de linkse anti-bezettingsbeweging, zegt [37] Emily Schaeffer Omer-Man, een Joodse mensenrechtenadvocaat die het Israëlische beleid aanvecht in de rechtszaal. Palestijnen moeten niet alleen Hamas veroordelen, ze moeten dat ook in bepaalde bewoordingen doen, zoals “barbaars”. Als ze de test niet doorstaan, wordt verondersteld dat ze onverschillig staan tegenover het Joodse trauma. Gelijkwaardige veroordelingen – van de belegering, het genocidale discours van hoge Israëlische functionarissen – worden niet van Joden verlangd.
Deze beproeving is niet kwaadaardig. Het komt voort uit het verlangen van Joden.., naar troost van hun kameraden in een uur van trauma. Toch heeft het een schadelijk effect: Palestijnen het zwijgen opleggen, wier angst en woede zowel historisch [38] als opnieuw aangewakkerd is door de huidige, escalerende catastrofe. Het eisen van de uitvoering van zorg ondermijnt de eenheid die nodig is om het te verwezenlijken. “Ik ben bang dat dit progressief links uit elkaar zal scheuren als we er niet verder mee komen,” zei Omer-Man.
De eis dat feministen U.N. Women berispen, en de implicatie dat het niet doen hiervan neerkomt op antisemitisme, is nog zo’n lakmoesproef. Het ondermijnt de solidariteit die cruciaal is voor actie. Maar het is ook op een andere manier destructief. Terwijl Palestijns-Israëlische en Joodse antizionistische bewegingen raciaal en religieus fundamentalisme verwerpen, doet de dynamiek hier een beroep op tribalisme.
In Israël-Palestina wordt tribalisme uitgevoerd als etnische zuivering, de Israëlische historicus Ilan Pappé definieerde [39] dit als “een ideologie die wordt geïmplementeerd op een plaats waar twee etnische groepen zijn en de ene groep de verdwijning van de andere groep wenst”. In het discours over seksueel geweld onder leiding van Hamas verwart het tribalisme dat trouw eist aan het ene geslacht de zorg voor het ene (of meer dan één tegelijkertijd) met de vernedering van het andere. “Wanneer is intersectionaliteit, een belangrijk ethos van het feminisme van de 21e eeuw, Judenrein geworden?” vroeg Pogrebin in de lelijkste zin van haar stuk. Judenrein is een nazi-term die “gezuiverd van Joden” betekent.
Alleen de krachtige handhaving van de internationale mensenrechtenwetgeving – die gebaseerd is op de gelijke waardering van alle mensen – zal een einde maken aan het geweld. Een dergelijk humanisme, uitgedrukt in een antiracistisch feminisme tegen geweld, wordt belichaamd in een open brief [40] getiteld “Feminists for a Free Palestine. Stop de Genocide. Stop de Genocide. Beëindig de Bezetting” die eind oktober werd vrijgegeven door 147 “geleerden in feministische, queer en transstudies die geworteld zijn in de sociale rechtvaardigheidspraktijk”. Veel van de ondertekenaars waren prominente activisten en academici van kleur, waaronder Angela Davis en de historica Barbara Ransby. Weinigen waren Joods, zoals de politieke theoreticus Zillah Eisenstein. Er zijn nu meer dan 1.000 handtekeningen.
Degenen die geneigd zijn antisemitisme af te leiden uit een nadruk op Palestijns lijden, zullen dat in deze brief vinden, te beginnen bij de titel. Ze zullen hier vooringenomenheid vinden: “Wij weigeren het doden, verminken, ontvoeren en opsluiten van kinderen, zonder uitzondering” – omdat de zin eindigt met:
“en we herinneren ons dat de helft van de bevolking van de Gazastrook, die in feite een openluchtgevangenis is, kinderen zijn.” Het document beschuldigt Hamas niet..
Maar haar universalistische politiek impliceert die aanklacht: “Wij weigeren racistische, islamofobe en antisemitische … taal en het aanzetten tot geweld, zonder uitzondering,” staat er. “We weigeren de racistische weging van menselijk leven, zonder uitzondering is menselijkheid geen hiërarchie.” De geest ervan is het tegenovergestelde van het exceptionalisme dat door rechtse cynici in de vrouwenflap van de V.N. wordt aangewakkerd. De brief eindigt: “Ons feminisme dwingt ons te zeggen: Bevrijd Palestina!” [41]
Demonstranten houden posters vast met de tekst “UN Women, jullie zwijgen is oorverdovend”, samen met een rood met verf bevlekt laken met de tekst “UNbelievable” tijdens een demonstratie in Londen op 3 december 2023, om te protesteren tegen wat zij beschouwen als een samenzwering van zwijgen over vermeende verkrachtingen en andere seksuele misdaden gepleegd door militanten van Hamas tijdens de aanvallen van 7 oktober. Foto: Henry Nicholls/AFP via Getty Images
Terwijl critici van U.N. Women de Israëlische regering een vrijbrief gaven voor het behandelen van seksueel geweld als een bijzaak, gebruikten de Israëlische regering en haar apologeten het tumult om te doen wat de premier het beste kan: de schuld afschuiven.
Het evenement van 4 december waarop Sandberg verscheen, werd gepresenteerd door de Israëlische missie bij de VN. De Nationale Raad van Joodse Vrouwen, de groep die de eerste protestbrief organiseerde, beschrijft Israël als “een Joodse en democratische staat” en ondersteunt “volledige en gelijke rechten voor Palestijnse burgers … die binnen de Groene Lijn leven.” Met andere woorden, geen Palestijnen die in de bezette gebieden wonen.
Tijdens een inhaalslag over het schandaal in de eerste week van december, wees Netanyahu overal met de vinger behalve naar zichzelf. Eerst leek hij, op onverklaarbare wijze, de Israëlische pers te berispen. “Waren jullie stil omdat we het over Joodse vrouwen hadden?” vroeg hij [42] tijdens een persconferentie,
in het Hebreeuws. Daarna wees hij de echte slechteriken aan en schakelde over naar het Engels, zodat de wereld het kon horen. “Ik zeg tegen de vrouwenrechtenorganisaties, tegen de mensenrechtenorganisaties: Jullie hebben gehoord van de verkrachting van Israëlische vrouwen, gruwelijke wreedheden, seksuele verminking,” snauwde de premier. “Waar waren jullie in godsnaam?”
En waar zijn de Israëlische vrouwen wier pijn hun premier en zijn aanhangers in al zijn gruwelijke details uit de doeken doen? Ze verdwijnen in de propaganda en worden gespreksonderwerpen om de pijn van andere vrouwen, kinderen en mannen in het slachtveld aan de andere kant van het hek te legitimeren.
Bron: Judith Levine / https://theintercept.com/2023/12/24/feminism-sexual-violence-hamas-israel/
Verwijzingen:
Categorie: Midden oosten conflict
Tags: Hamas, Gaza, Israël, VN Vrouwen, racisme, verkrachting, Genocide,
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te laten ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebratie influencers.
Alles hier gepubliceerd reflecteert de mening, ziens-, denkwijze van de gene die het plaatst
Geef een reactie