Hillary Clinton en voormalig president Bill Clinton in de Great Hall in Swansea University Bay Campus in Wales op 16 november 2023. Foto: Ben Birchall/PA Images via Getty Images
Dinsdag 14 oktober publiceerde voormalig minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton een opiniestuk in The Atlantic met de kop “Hamas Must Go”. [1] Waarom gelooft ze dit? De ondertitel legt uit: “De terreurgroep heeft keer op keer bewezen dat het alle pogingen om een duurzame vrede te smeden zal saboteren.”
Het artikel is het laatste hoofdstuk van Clintons persreis na de terroristische aanslagen van 7 oktober door Hamas, inclusief een optreden in de talkshow The View. [2] Zowel in The Atlantic als in The View legde Clinton uit waarom een staakt-het-vuren in de huidige oorlog van Israël tegen Gaza een verschrikkelijke vergissing zou zijn.
Alles wat Clinton heeft gezegd maakt deel uit van een eigenaardig genre van zelfvernietigende “liberale” propaganda over het onderwerp Israël-Palestina. Clinton is rationeel en goed geïnformeerd en begrijpt, zoals ze schrijft in The Atlantic, dat “de enige manier om de toekomst van Israël als een veilige, democratische, Joodse staat veilig te stellen is door twee staten voor twee volkeren te realiseren. … Er is geen andere keuze.”
Ze kan echter niet de historische gebeurtenissen erkennen die hebben geleid tot de huidige situatie, die duidelijk laten zien dat het primaire obstakel voor een tweestatenoplossing niet een Palestijnse factie is: Het is de regering van Israël.
Ze beweert herhaaldelijk dat het de Palestijnen zijn die elke vorm van permanente vrede in de weg hebben gestaan. Dit doet haar oproep voor een tweestatenoplossing natuurlijk overkomen als de ergste vorm van liberale naïviteit – en is daarom een enorm geschenk voor rechts in de VS en Israël [3]. Immers, als zelfs de extreem liberale Hillary Clinton toegeeft dat de Palestijnen geen vrede willen, waarom zou Israël het dan nog proberen?
De mate waarin Clintons essay in Atlantic doorspekt is van historische onjuistheden is opzienbarend, vooral gezien het feit dat ze opschept over haar “decennialange ervaring in de regio”. Het artikel begint in november 2012 met een verhaal over haar klop op de deur van de hotelkamer van president Barack Obama in de vroege ochtend tijdens een bezoek aan Cambodja. “Toen, net als nu,” schrijft Clinton, “had de extreem-islamitische terreurgroep Hamas een crisis ontketend door lukraak Israëlische burgers aan te vallen.” Zij en Obama bespraken of ze naar het Midden-Oosten moest vliegen om te proberen een staakt-het-vuren tot stand te brengen in wat Israël Operatie Pijler van Verdediging had genoemd. [4]
Dit was een moeilijke beslissing, schrijft ze, omdat zij en Obama “wisten dat Hamas een geschiedenis had van het breken van overeenkomsten en niet te vertrouwen was.” Toch besloten ze dat ze moest gaan. Ze slaagde erin te onderhandelen over een stopzetting van het conflict, nadat ongeveer 100 Palestijnse en twee Israëlische burgers waren omgekomen, samen met militairen aan beide kanten.
Clinton zegt dat ze zich ongemakkelijk voelde. “Ik maakte me zorgen dat we er alleen maar in geslaagd waren om een deksel te leggen op een sudderende ketel die in de toekomst waarschijnlijk weer zou overkoken”, schrijft ze. “Helaas bleek die angst juist. In 2014 schond Hamas het staakt-het-vuren en begon een nieuwe oorlog.”
Dit is bijna het tegenovergestelde van de realiteit.
Een conflict uitlokken
Israël heeft, in samenwerking met Egypte, sinds 2007 een brutale blokkade opgelegd aan Gaza. Blokkades zijn aantoonbaar oorlogshandelingen en één plaats waar je dit kunt beargumenteren is op de website [5] van het Israëlische Ministerie van Buitenlandse Zaken: “De blokkade is per definitie een oorlogsdaad, opgelegd en afgedwongen door middel van geweld. Nooit in de geschiedenis hebben blokkade en vrede naast elkaar bestaan.”
Dit is een fragment uit een toespraak in juni 1967 van Abba Eban, de toenmalige Israëlische ambassadeur bij de Verenigde Naties, vlak na het einde van de Zesdaagse Oorlog. Eban legde uit waarom Israël de oorlog niet was begonnen, ondanks het feit dat het eerst Egypte had aangevallen. Omdat Egypte de maand ervoor een blokkade had ingesteld op de Straat van Tiran, zei Eban, was het eigenlijk Egypte dat verantwoordelijk was voor de oorlog.
In de jaren die voorafgingen aan Operatie Pijler van Verdediging, zeiden de leiders van Hamas keer op keer dat ze op zijn minst bereid waren om een langdurig bestand met Israël te aanvaarden. Zelfs het U.S. Institute for Peace, een denktank gefinancierd door de federale overheid, erkende [6] dat Hamas “herhaalde signalen had uitgezonden dat het klaar zou kunnen zijn om een proces van coëxistentie met Israël te beginnen”.
Dit interesseerde de Israëlische regering niet. Op 14 november 2012 vermoordde Israël Ahmed Jabari, het hoofd van de militaire vleugel van Hamas.
Gershon Baskin, een Israëlische vredesactivist, had lang voor de moord contact gehad met Jabari. Volgens Baskin was Jabari ervan overtuigd geraakt dat het in het belang van de Palestijnen was dat Hamas onderhandelde over een wapenstilstand op lange termijn. Jabari, beweerde Baskin, had bij verschillende gelegenheden actie ondernomen om te voorkomen dat Hamas raketten op Israël zou afvuren. Volgens Baskin gaf hij Jabari vlak voor de moordaanslag een ontwerpvoorstel voor zo’n wapenstilstand ter beoordeling en goedkeuring. Het ontwerp werd goedgekeurd door Baskin en de onderminister van Buitenlandse Zaken van Hamas, en Baskin zei ook dat hij het eerder had laten zien aan Ehud Barak, de toenmalige Israëlische minister van Defensie.
Nadat Israël Jabari had vermoord, rapporteerde Reuven Pedatzur, een militair analist voor de Israëlische krant Haaretz:
Onze beleidsmakers, waaronder de minister van Defensie en misschien ook premier Benjamin Netanyahu, wisten van Jabari’s rol in het bevorderen van een permanent staakt-het-vuren. … De beslissing om Jabari te doden toont dus aan dat onze beleidsmakers besloten dat een staakt-het-vuren op dit moment onwenselijk zou zijn voor Israël, en dat het aanvallen van Hamas de voorkeur verdiende.
Baskin zelf vertelde het verhaal in een column voor de New York Times. [7] “Israël heeft gebruik gemaakt van gerichte moorden, grondinvasies, drones, F-16’s, economische belegering en politieke boycot,” schreef hij. “Het enige wat het niet heeft geprobeerd en getest is het bereiken van een overeenkomst (via derden) voor een langdurig wederzijds staakt-het-vuren.”
Hoewel er tit-for-tat aanvallen waren geweest, wordt de Israëlische moord algemeen gezien als de uiteindelijke oorzaak van de achtdaagse uitbarsting van geweld in november 2012 – de oplaaiende gewelddadigheden waar Clinton Cambodja mee liet zitten.
Het verbreken van de wapenstilstand
Clintons bewering dat “Hamas het staakt-het-vuren schond en een nieuwe oorlog begon” in juni 2014 is ook zeer misleidend.
De periode van november 2012 tot juni 2014 werd in de Amerikaanse media over het algemeen voorgesteld als een periode van rust in het Israëlisch-Palestijnse conflict, omdat in deze periode [8] slechts zeven Israëli’s – drie soldaten en vier burgers, waarvan drie kolonisten op de Westelijke Jordaanoever – werden gedood door Palestijnen. In dezelfde periode van anderhalf jaar werden meer dan 60 Palestijnen op zowel de Westelijke Jordaanoever als in Gaza gedood door Israëliërs.
Onder de doden waren twee Palestijnse tieners die werden neergeschoten door Israëlische troepen op 15 mei 2014, tijdens een herdenking op de Westelijke Jordaanoever van de Nakba, de massale onteigening en verdrijving van Palestijnen in 1948 bij de oprichting van Israël. In juni werden drie Israëlische tieners ontvoerd door Palestijnen uit een nederzetting op de Westelijke Jordaanoever.
Tot op de dag van vandaag is het onduidelijk welk verband Hamas had met de ontvoering. Premier Benjamin Netanyahu beweerde destijds: “Hamas is verantwoordelijk en Hamas zal betalen.”
Een Israëlische inlichtingenofficier zei echter anoniem [9] dat hier geen bewijs voor was, en “we zijn tot de conclusie gekomen dat deze mannen op eigen houtje handelden.”
Hamas stelde een staakt-het-vuren van 10 jaar voor. Israël negeerde dit voorstel angstvallig en ging door met het doden van meer dan 2.000 mensen in Gaza.
Als reactie op de ontvoering lanceerde Israël Operation Brother’s Keeper, waarbij honderden Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever werden gearresteerd – van wie de meesten lid waren van Hamas – en velen van hen werden gemarteld. Het doodde ook zeven burgers. Het was allemaal voor niets: De tieners werden enkele weken na hun arrestatie dood teruggevonden.
Er volgden escalaties – Hamas vuurde raketten af die weinig schade aanrichtten – tot Israël op 8 juli Operation Protective Edge lanceerde, [10] een nieuwe bombardement en invasie van Gaza.
Enkele dagen later stelde Hamas een 10-jarig staakt-het-vuren voor, [11] op voorwaarde dat Israël de Palestijnse gevangenen zou vrijlaten en de blokkades van Gaza in de Middellandse Zee en langs de grens met Egypte zouden worden opgeheven. Israël negeerde dit voorstel angstvallig en ging door met het doden van meer dan 2.000 mensen in Gaza, waarvan ongeveer tweederde burgers waren. Tweeënzeventig Israëli’s stierven tijdens de operatie, bijna allemaal soldaten.
Revisionisme
Clintons optreden in “The View” vorige week was op dezelfde manier propagandistisch, met een extra vleugje onzin over de betrokkenheid van president Bill Clinton bij het conflict. Volgens Hillary Clinton “bood mijn man in 2000 met de toenmalige Israëlische regering een Palestijnse staat aan de toenmalige Palestijnen aan, geleid door het toenmalig hoofd van de Palestijnse Autoriteit Yasser Arafat. … Arafat wees dat af.” Ze voegde eraan toe: “Er zou nu 23 jaar lang een Palestijnse staat zijn geweest als hij er niet van was weggelopen.”
In werkelijkheid was het Israël dat wegliep van wat mogelijk de beste kans was die er ooit zal zijn voor een oplossing van het conflict.
Bill Clinton stelde in december 2000 parameters voor een tweestatenoplossing voor. Begin januari 2001, met minder dan een maand te gaan in zijn presidentschap, kondigde Clinton aan, [12] “Zowel premier Barak als voorzitter Arafat hebben deze parameters nu geaccepteerd als basis voor verdere inspanningen. Beiden hebben enig voorbehoud gemaakt.”
De onderhandelingen tussen Israël en de Palestijnen werden later die maand voortgezet in Taba, Egypte. Maar ze werden beëindigd door Barak op 27 januari, in de aanloop naar de komende verkiezingen in Israël. De onderhandelaars gaven een gezamenlijke verklaring uit dat de twee partijen “nog nooit zo dicht bij het bereiken van een overeenkomst waren geweest en het is dan ook onze gedeelde overtuiging dat de resterende kloven kunnen worden overbrugd met de hervatting van de onderhandelingen.”
Barak werd echter verslagen door Ariel Sharon, die tegen een tweestatenoplossing was en de gesprekken niet hervatte. Het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken legde een verklaring af dat de Clinton-parameters “niet bindend zijn voor de nieuwe regering die in Israël gevormd zal worden.”
Bill Clinton heeft sindsdien keer op keer gelogen [13] over wat er gebeurd is en sprak zijn eigen woorden destijds tegen, door te beweren dat Arafat degene was die een regeling afwees.
Er zijn natuurlijk nog veel meer details in dit verhaal, maar samen hebben Hillary en Bill Clinton een buitengewone hoeveelheid schade aangericht aan elke hoop op vrede in Israël en Palestina. Als ze echt om de levens van Israëli’s en Palestijnen geven, moeten ze allebei hun schijnvertoningen van bedrog rechtzetten – of op zijn minst ophouden met praten.
Bron: Jon Schwarz / https://theintercept.com/2023/11/17/hillary-clinton-hamas-israel/
Verwijzing:
Categorie: Politiek
Tags Gaza, Israël, Roodjassen, Clinton’s, leugens, valse beloften,
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te laten ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebratie influencers.
Alles hier gepubliceerd reflecteert de mening, ziens-, denkwijze van de gene die het plaatst
Geef een reactie