Op zaterdag 11 november beweerde de Israëlische militaire woordvoerder Daniel Hagari in een persconferentie dat Israël [1] een “terrorist” had gedood die had verhinderd dat 1.000 burgers het Shifa Ziekenhuis konden ontvluchten.
De beweringen sloegen nergens op. Zelfs volgens de normen van de Israëlische propaganda, draagt het vervalsen van een dergelijk stuk informatie zonder context en zonder bewijs verder bij tot de verslechterende geloofwaardigheid van Israël in de internationale media en haar imago wereldwijd.
Slechts één dag eerder werd een niet nader genoemde Amerikaanse functionaris door CNN geciteerd die in een diplomatiek telegram [2] zei: “We zijn zwaar aan het verliezen op het gebied van berichtgeving.”
De diplomaat verwees naar de Amerikaanse reputatie in het Midden-Oosten – in feite wereldwijd – die nu aan flarden ligt door de blinde Amerikaanse steun voor Israël.
DE ROLLEN OMGEDRAAID
Dit gebrek aan geloofwaardigheid is zichtbaar in Israël zelf. Niet alleen verliest de Israëlische premier Benjamin Netanyahu zijn geloofwaardigheid onder de Israëli’s, volgens verschillende opiniepeilingen [3], maar het hele Israëlische politieke establishment lijkt ook het vertrouwen van de gewone Israëli’s te verliezen.
Een veelgehoorde grap onder Palestijnen is tegenwoordig dat Israëlische leiders Arabische leiders in eerdere Arabisch-Israëlische oorlogen imiteren in termen van taalgebruik, nepoverwinningen en ongefundeerde overwinningen op het militaire front.
Bijvoorbeeld, terwijl Israël in juni 1967 snel [4] de Arabische legers op alle fronten terugdrong, uiteraard met de volledige steun van de VS en het Westen, verklaarde de leiding van de Arabische legers via de radio dat ze bij de ‘poorten van Tel Aviv’ waren aangekomen.
De kansen lijken te zijn omgekeerd. Abu Obeida en Abu Hamza, militaire woordvoerders van respectievelijk de Al-Qassam Brigades en de Al-Quds Brigades, geven in hun regelmatige, langverwachte verklaringen zeer nauwkeurig verslag van de aard van de strijd en de verliezen van de oprukkende Israëlische strijdkrachten.
Het Israëlische leger, aan de andere kant, spreekt over op handen zijnde overwinningen, het doden van niet bij naam genoemde ’terroristen’ en de vernietiging van talloze tunnels, terwijl het zelden enig bewijs levert. Het enige ‘bewijs’ dat wordt geleverd is het opzettelijk aanvallen van ziekenhuizen, scholen en burgerhuizen.
En hoewel de verklaringen van Abu Obeida bijna altijd gevolgd worden door goed geproduceerde video’s die de systematische vernietiging van Israëlische tanks documenteren, is er geen enkele documentatie die de Israëlische militaire beweringen ondersteunt.
VOORBIJ HET SLAGVELD
Maar de kwestie van de Israëlische geloofwaardigheid, of beter gezegd, het gebrek aan geloofwaardigheid, speelt zich niet alleen af op het slagveld.
Vanaf de eerste dag van de oorlog hebben Palestijnse artsen, burgerbeschermers, journalisten, bloggers en zelfs gewone mensen elke Israëlische oorlogsmisdaad overal in de belegerde Gazastrook gefilmd of opgenomen. En ondanks het voortdurend afsluiten van internet en elektriciteit in Gaza door het Israëlische leger, hielden de Palestijnen op de een of andere manier elk aspect van de voortdurende Israëlische genocide bij.
De precisie van het Palestijnse verhaal dwong zelfs Amerikaanse functionarissen, die aanvankelijk twijfelden [5] aan de Palestijnse cijfers, om uiteindelijk toe te geven dat de Palestijnen toch de waarheid spraken.
Barbara Leaf, Assistant Secretary of State for Near Eastern Affairs, vertelde [6] een panel van het Amerikaanse Huis op 9 november dat het aantal doden door Israël in de oorlog waarschijnlijk “hoger is dan wordt geciteerd.”
Inderdaad, elke dag verliest Israël aan geloofwaardigheid tot het punt dat de aanvankelijke Israëlische leugens over wat er had plaatsgevonden op 7 oktober uiteindelijk rampzalig bleken voor het algemene imago en de geloofwaardigheid van Israël op het internationale toneel.
VERKRACHTING, ISIS EN MEIN KAMPF
In de euforie van het demoniseren van het Palestijnse Verzet – als een manier om Israëls aanstaande genocide in Gaza te rechtvaardigen – werden de Israëlische regering en militairen, daarna journalisten en zelfs gewone mensen, allemaal gerekruteerd in een ongekende hasbara-campagne gericht op het afschilderen van Palestijnen als “menselijke dieren” – volgens de woorden [7] van de Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant.
Binnen enkele uren na de gebeurtenissen en voordat enig onderzoek was uitgevoerd, sprak Netanyahu over “onthoofde baby’s”, die verminkt zouden zijn door toedoen van het verzet; Gallant beweerde [8] dat “jonge meisjes gewelddadig werden verkracht”; zelfs de voormalige militaire hoofdrabbijn, Israel Weiss, zei [9] dat hij “een zwangere vrouw had gezien met haar buik opengereten en de baby eruit gesneden.”
Zelfs de zogenaamd ‘gematigde’ Israëlische president Isaac Herzog deed belachelijke uitspraken op de BBC op 12 november. Gevraagd naar de Israëlische luchtaanvallen op Gaza, beweerde Herzog [10] dat het boek Mein Kampf, geschreven door Adolf Hitler in 1925, was gevonden “in de woonkamer van een kind” in het noorden van Gaza.
En natuurlijk waren er de herhaalde verwijzingen [11] naar de ISIS-vlaggen die, om de een of andere reden, werden gedragen door Hamas-strijders toen ze op 7 oktober het zuiden van Israël binnentrokken, naast andere sprookjes.
Het feit dat ISIS een gezworen vijand is van Hamas en dat de Palestijnse Beweging er alles aan heeft gedaan [12] om elke mogelijkheid voor ISIS om zijn wortels uit te breiden in de belegerde Gazastrook uit te roeien, leek irrelevant voor Israëls krankzinnige propaganda.
Verwacht werd dat Israëlische, Amerikaanse en Europese media [13] de bewering van de Hamas-ISIS connectie herhaalden, zonder rationele discussie of de minimaal vereiste fact-checking.
Maar na verloop van tijd waren de Israëlische leugens niet langer bestand tegen de druk van de waarheid die uit Gaza kwam en die elke gruweldaad en elke veldslag documenteerde en elke opgedreunde Israëlische bewering verdoezelde.
Misschien was het keerpunt van de niet aflatende reeks Israëlische leugens wel de aanval [14] op het Al-Ahli Baptisten Ziekenhuis in Gaza Stad op 17 oktober. Hoewel velen de Israëlische leugen – dat een raket van het Verzet op het ziekenhuis viel – goedkeurden en helaas nog steeds verdedigen, was de pure bloederigheid van dat bloedbad, waarbij honderden doden vielen, voor velen een waarschuwing.
Een van de vele vragen die opkwamen na het bloedbad in het Baptistenziekenhuis is: Als Israël inderdaad eerlijk was over zijn versie van de gebeurtenissen in het ziekenhuis, waarom bombardeerde het dan elk ander ziekenhuis in Gaza en bleef het dat wekenlang doen?
ISRAËLISCHE HASBARA GEANNULEERD
Er zijn redenen waarom de Israëlische propaganda niet langer in staat is om de publieke opinie effectief te beïnvloeden, ook al blijven de mainstream media de kant van Israël kiezen, zelfs wanneer dit land genocide pleegt.
Ten eerste zijn de Palestijnen en hun aanhangers erin geslaagd om Israël te ‘annuleren’ met behulp van sociale media, die voor het eerst de georganiseerde propagandacampagnes overweldigden die vaak namens Israël in de bedrijfsmedia worden gevoerd.
Een analyse van online inhoud op populaire sociale mediaplatforms werd uitgevoerd door het Israëlische influencer marketingplatform Humanz. De studie, gepubliceerd [15] in november, gaf toe dat “terwijl er vorige maand 7,39 miljard berichten met pro-Israëlische tags werden gepubliceerd op Instagram en TikTok, er in dezelfde periode 109,61 miljard berichten met pro-Palestijnse tags werden gepubliceerd op de platforms.” Dit betekent volgens het bedrijf dat pro-Palestijnse standpunten 15 keer populairder zijn dan pro-Israëlische standpunten.
Ten tweede boden onafhankelijke media, Palestijnse en andere, alternatieven voor diegenen die op zoek waren naar een andere versie van de gebeurtenissen dan die in Gaza.
Eén enkele Palestijnse freelance journalist in Gaza, Motaz Azaiza, is erin geslaagd [16] om in de loop van één maand meer dan 14 miljoen volgers op Instagram te verwerven vanwege zijn verslaggeving vanaf de grond.
Ten derde heeft de ‘verrassingsaanval’ van 7 oktober Israël het initiatief ontnomen, niet alleen wat betreft de oorlog zelf, maar ook wat betreft de rechtvaardiging van de oorlog. Hun genocidale oorlog tegen Gaza heeft namelijk geen specifieke doelstellingen, maar ook geen precieze mediacampagne om deze ongespecificeerde doelstellingen te verdedigen of te rationaliseren. Daarom lijkt het Israëlische mediaverhaal losgekoppeld, lukraak en soms zelfs schadelijk voor zichzelf.
En tot slot, de pure wreedheid van de Israëlische genocide in Gaza. Als je de leugens in de Israëlische media naast de gruwelijke Israëlische misdaden in Gaza legt, vind je geen plausibele logica die massamoord, ontheemding, uithongering en genocide van een weerloze bevolking overtuigend kan rechtvaardigen.
Nog nooit heeft de Israëlische propaganda zo verbijsterend gefaald en nog nooit zijn de reguliere media er niet in geslaagd om Israël te beschermen tegen de wereldwijde woede – in feite de ziedende haat – voor het lelijke apartheidsregime van Israël.
De gevolgen van dit alles zullen zeker invloed hebben op de manier waarop de geschiedenis zich de Israëlische oorlog tegen Gaza zal herinneren, die tot nu toe tienduizenden onschuldige burgers heeft gedood en verwond.
Een hele generatie, zo niet meer, heeft al een beeld van Israël opgebouwd als een genocidaal regime, en geen enkele toekomstige leugen, Hollywoodfilm of verspreiding van Maxim Magazine zal dat beeld ooit kunnen veranderen.
Nog belangrijker is dat deze nieuwe perceptie mensen er waarschijnlijk toe zal dwingen om niet alleen hun kijk op het heden en de toekomst van Israël te herzien, maar ook die op het verleden – het fundament van het zionistische regime, dat zelf op niets anders dan leugens is gebaseerd.
Bron: RAMZY BAROUD, ROMANA RUBEO / https://www.mintpressnews.com/rape-isis-mein-kampf-lies-israel-public-opinion/286287/
Verwijzingen:
Categorie: Politiek
Tags: Mein Kampf, Gaza, Motaz Azaiza, Israël, Palestijnen, Hasbara,
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te laten ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebratie influencers.
Alles hier gepubliceerd reflecteert de mening, ziens-, denkwijze van de gene die het plaatst
Geef een reactie