Team B en de conferentie van Jeruzalem: Hoe Israël heeft meegeholpen het hedendaagse “Terrorisme” vorm te geven.

Leestijd: 11 minuten

.

Sinds het begin van Israëls genocidale aanval op Gaza hebben zionistische functionarissen, deskundigen, journalisten en hun westerse tegenhangers eindeloos het sinistere spook van het “terrorisme” opgeroepen om de industriële afslachting van Palestijnen te rechtvaardigen. Het is vanwege het “terrorisme” dat de tweevoudig mislukte Amerikaanse presidentskandidate en niet veroordeelde oorlogsmisdadigster [1] Hillary Clinton representatief schreef voor The Atlantic [2] op 14 november dat “Hamas permanent moet worden uitgewist”. Verwoeste ziekenhuizen en scholen en massaal gedode burgers zijn redelijke “bijkomende schade”. Dat is het ongeëvenaarde kwaad van “terroristen”.

Toch heeft de niet aflatende stroom van hartverscheurende clips over de Holocaust van de Israëlische bezettingsmacht (IDF), die de sociale media overspoelt, en het alsmaar stijgende dodental onder kinderen, talloze burgers [3] gedwongen om zich af te vragen: “Als Hamas terroristen zijn, wat zijn zionisten dan?” Het is zeker geen toeval dat YouTube, het kanaal dat besmet is met het neo-marxistische Newspeak virus, onlangs [4] de officiële video van een baanbrekende track van de bekende rapper en MintPress News medewerker Lowkey, “Terrorist?”, waarin precies deze vraag wordt gesteld met de snelheid van het licht heeft gedelete.

“Terrorist?” werd uitgebracht in 2011, op het hoogtepunt van de Amerikaanse “War on Terror”. Toen werd de vermeende wereldwijde dreiging van “terrorisme” in het hele Westen gebruikt om de burgerlijke vrijheden in eigen land aan te tasten en meedogenloze illegale militaire “interventies” in het buitenland uit te voeren. Het algemene gebruik van de term daalde daarna snel [5].. Pas nu wordt de term weer populair door de genocide in Gaza.

Dit is geen toeval. Zoals we zullen zien, was Israël – en in het bijzonder zijn veteranenleider Benjamin Netanyahu – van fundamenteel belang bij het bedenken van de mainstream opvatting van “terrorisme”, expliciet om anti-imperiale strijd te delegitimeren en tegelijkertijd Westers staatsgeweld tegen onderdrukte volken in het Zuiden te valideren. De gevolgen van deze informatie-aanval zijn vandaag de dag overal ter wereld voelbaar – niet in de laatste plaats in Gaza.

In feite zou je redelijkerwijs kunnen concluderen dat de specifieke fundamenten van Nakba 2.0, die zich op dit moment in gruwelijke real-time ontvouwt, al tientallen jaren geleden werden gelegd als gevolg van het samenspel tussen Netanyahu, de internationale zionistische lobby en de Amerikaanse Central Intelligence Agency. Wat volgt is de weinig bekende geschiedenis van hoe “terrorisme” is ontstaan. Een meerderheid van de wereldbevolking – het Palestijnse volk in het bijzonder – leeft elke dag met de pijnlijke gevolgen.

HET BEGINT…

Ons verhaal begint in 1976, op het hoogtepunt van de ontspanning tussen de VS en de Sovjet-Unie. Na tweeënhalf decennium van bittere vijandschap besloten de twee supermachten aan het begin van het decennium om vreedzaam naast elkaar te bestaan. Ze werkten samen aan de systematische ontmanteling van de structuren en doctrines die het tijdperk direct na de Tweede Wereldoorlog bepaalden, zoals Mutually Assured Destruction (M.A.D.).

In mei van dat jaar produceerde de CIA haar jaarlijkse National Intelligence Estimate (NIE), een uitgebreid rapport dat gegevens van verschillende inlichtingendiensten combineert en bedoeld is als basis voor het opstellen van buitenlands beleid. Net als de afgelopen vijf jaar concludeerde het rapport dat de Sovjets in een ernstige economische neergang zaten, diplomatie prefereerden boven conflicten en wanhopig op zoek waren naar een einde van de Koude Oorlog. Dergelijke bevindingen lagen aan de basis van Washingtons streven naar ontspanning en Moskou’s gretige aanvaarding van belangrijke ontwapenings- en wapenbeheersingsverdragen.

De nieuw benoemde CIA-directeur George H.W. Bush verwierp deze conclusies echter categorisch. Hij zocht een second opinion en stelde een onafhankelijke inlichtingencel samen om de NIE te beoordelen. Bekend als Team B [6], was het samengesteld uit hardcore Cold Warriors, door de defensie-industrie gefinancierde haviken en rabiate anti-Communisten. Onder hen waren verschillende personen die leidende figuren zouden worden in de neo-conservatieve beweging, zoals Paul Wolfowitz. Ook aanwezig waren de beruchte duistere kunstspecialisten van de CIA en het Pentagon die professioneel waren verbannen vanwege de ontspanning.

Team B nam de NIE grondig door en ontkrachtte alle bevindingen van het agentschap. In plaats van vervallen, verarmd en wankelend op totale ineenstorting, was de Sovjet-Unie in feite dodelijker en gevaarlijker dan ooit, omdat ze een enorm arsenaal aan “first strike” capaciteiten had opgebouwd, vlak onder de collectieve neus van de CIA.

Om tot deze bomscherpe conclusies te komen, vertrouwde Team B op een verwarrende mengelmoes van eigenaardige logische misvattingen, paranoïde theorieën, waanzinnige samen-zweerderige vermoedens, ongefundeerde waardeoordelen en amateuristische cirkelredeneringen.

Toenmalig CIA-directeur George H.W. Bush bekijkt een kaart van Beiroet, Libanon, met president Gerald Ford. Foto | Archief CIA

Team B oordeelde bijvoorbeeld herhaaldelijk dat een gebrek aan bewijs dat Moskou wapensystemen, militaire technologie of bewakingscapaciteiten bezat die vergelijkbaar of superieur waren aan die van Washington, omgekeerd bewijs was dat de Sovjets die wel bezaten. Team B concludeerde dat ze zo geavanceerd en innovatief waren dat ze niet ontdekt of zelfs maar begrepen konden worden door het Westen [weten we nog de reden waarom de roodjassen zonodig Irak moesten anexeren?]. Team B’s analyse werd bevestigd [7] een totale fantasie te zijn toen de USSR instortte. Maar de methodes van Team B vormden de basis voor alle volgende NIE’s tijdens de Koude Oorlog en zijn waarschijnlijk nog steeds actueel.

Op 27 juni van dat jaar, slechts enkele weken nadat Team B aan het werk was gezet om de Koude Oorlog nieuw leven in te blazen, werd Air France Vlucht 139, onderweg van Tel Aviv naar Parijs, gekaapt door leden van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina. Het vliegtuig werd omgeleid naar een Oegandese luchthaven en op de landingsbaan opgewacht door het leger van Idi Amin, die de passagiers – van wie de meerderheid Joods of Israëlisch was – de terminal in loodste, bewaakt door tientallen soldaten om te voorkomen dat ze zouden ontsnappen of gered worden.

De kapers gaven een eis [8] door aan de regering van Israël. Tenzij er een losgeld van $5 miljoen aan hen werd betaald en 53 Palestijnse gevangenen uit de gevangenis werden vrijgelaten, zouden de gijzelaars worden geëxecuteerd. Als antwoord lanceerden 100 elite IDF commando’s een gedurfde actie [9] om de gijzelaars te bevrijden. Hun missie – bekend als de Entebbe Raid – was een verbluffend succes. Op vier na werden alle gijzelaars levend gered en de IDF verloor slechts één commandant – Yonatan (Jonathan) Netanyahu, de oudere broer van de zittende premier van Israël, Benjamin Netanyahu.

HET PROPAGANDAREN VAN “ONTMENSELIJKING”

Al jaren [10] probeerden Israëlische functionarissen de term “terrorisme” te populariseren om de motivaties en acties van Palestijnse vrijheidsstrijders te verklaren. Op die manier kon hun rechtschapen woede over onderdrukking worden gekaderd als een destructieve ideologie van geweld omwille van het geweld zonder rationale en zionistische koloniale tirannie als gerechtvaardigde zelfverdediging. Deze inspanning kreeg een extra impuls in september 1972, toen de ontvoering van 11 Israëlische atleten tijdens de Olympische Spelen van dat jaar in München door Palestijnse militanten eindigde met de moord op alle gijzelaars.

Dit bijzonder publieke bloedvergieten vestigde de aandacht van de wereld op Israël en liet Westerse burgers zich afvragen wat dergelijke acties mogelijk had kunnen inspireren. De zionisten waren er tot dan toe in geslaagd om hun systematische, door de staat opgelegde onderdrukking en verdrijving van de Palestijnen grotendeels voor de buitenwereld verborgen te houden. Journalisten werden weggehouden van de plaatsen waar de grote misdaden plaatsvonden. Tegelijkertijd werd de Israëlische afdeling van Amnesty International in het geheim gefinancierd en geleid [11] door het ministerie van Buitenlandse Zaken van Tel Aviv om de feiten ter plaatse te verdoezelen.

Voor de familie Netanyahu was de Entebbe raid een tragedie – maar ook een ideale gelegenheid om het concept van “terrorisme”, zoals omarmd door Zionisten, te valideren en te internationaliseren. In 1979 richtte Benjamin Netanyahu het Jonathan Instituut op ter ere van zijn vermoorde broer. Het doel [12], zei hij, was:

“Om de aandacht van het publiek te vestigen op de ernstige bedreiging die het internationale terrorisme vormt voor alle democratische samenlevingen, om de werkelijke aard van het huidige terrorisme te bestuderen en om maatregelen voor te stellen voor het bestrijden en verslaan van de internationale terreurbewegingen.”

In 1983 legde Netanyahu uit wat terrorisme niet is

Als je een doel mist en een bom valt per ongeluk op een kinderziekenhuis is het geen terrorisme
Geldt dit ook in 2023!!! pic.twitter.com/6DiHRv0IKk [13]

• Dr Nilima Srivastava (@gypsy_nilima) 21 oktober 2023

In juli van dat jaar riep het Instituut [14] de Jerusalem Conference on International Terrorism (JCIT) bijeen in het Hilton Hotel in Jeruzalem. Het bracht een 700-koppige menigte bijeen van Israëlische overheidsfunctionarissen, Amerikaanse wetgevers, agenten van de inlichtingendiensten van het ‘Five Eyes’ wereldwijde spionagenetwerk en Westerse apparatsjiks van het buitenlands beleid. Misschien is het niet verrassend dat veel vertegenwoordigers van Team B aanwezig waren. Vier dagen lang en zeven afzonderlijke sessies lang schetste spreker na spreker een verontrustend beeld van het wereldwijde fenomeen “terrorisme”.

Ze verklaarden unaniem dat alle “terroristen” één enkele, georganiseerde politieke beweging vormden die in het geheim gefinancierd, bewapend, getraind en geleid werd door de Sovjet-Unie. Deze duivelse nexus, zo werd beweerd, vormde een dodelijke bedreiging voor de Westerse democratie, vrijheid en veiligheid en vereiste een gecoördineerd antwoord. Zoals academicus Diana Ralph later opmerkte [15], was het collectieve recept van het JCIT om deze vermeende dreiging aan te pakken precies wat er iets meer dan twee decennia later gebeurde tijdens de “Oorlog tegen Terreur”:

“Dit omvatte preventieve aanvallen op staten waarvan wordt beweerd dat ze ’terroristen’ steunen; een uitgebreid apparaat van inlichtingensystemen; verminderde burgerlijke vrijheden, vooral voor Palestijnen die als potentiële terroristen worden beschouwd, inclusief opsluiting zonder aanklacht en marteling; en propaganda om ’terroristen’ in de ogen van het publiek te ontmenselijken.”

De Israëlische premier Menachem Begin sprak de openingszitting van het JCIT toe. Hij zette de toon door te beweren dat Westers staatsgeweld uiteindelijk “een strijd voor vrijheid of bevrijding” was en daarom fundamenteel tegen “terrorisme”. Hij sloot zijn opmerkingen af door de verzamelde menigte op te dragen om de boodschap van de conferentie uit te dragen zodra deze voorbij was. En dat deden ze.

[16]

“HET TERREURNETWERK”

Onder de deelnemers aan het JCIT was de Amerikaanse schrijfster en journaliste Claire Sterling, die tientallen jaren eerder haar tanden had gezet als verslaggeefster bij het Overseas News Agency, een propaganda-operatie van MI6 [17] om de steun van het Amerikaanse publiek voor de deelname aan de Tweede Wereldoorlog te vergroten. Na de conferentie versterkte ze vaak de beweringen van de sprekers van het JCIT in artikelen voor prominente kranten, wat leidde tot een episch artikel voor de voorpagina van maart 1981 [18] in The New York Times, “Terrorism: Tracing The International Network”.

Een boek dat later dat jaar verscheen, “The Terror Network”, breidde het oeuvre van Sterling aanzienlijk uit en verankerde het idee van Moskou als een grote spin in het midden van een uitgestrekt, zich over de hele wereld uitstrekkend web van dodelijk politiek geweld in de westerse publieke opinie. Het boek veroorzaakte een sensatie toen het uitkwam, kreeg lovende kritieken van de belangrijkste nieuwsmedia, werd vertaald in 22 talen en werd een bestseller in verschillende landen.

Het allerbelangrijkste was dat “The Terror Network” een bijzonder krachtige invloed had op de net geïnaugureerde president Ronald Reagan en zijn CIA-chef William Casey. Als overtuigde anticommunisten waren ze wanhopig op zoek naar een voorwendsel om de linkse, nationalistische oppositie tegen het Amerikaanse imperialisme in Latijns-Amerika met geweld neer te slaan. Sterlings werk verschafte voldoende munitie om dat bloeddorstige doel te bereiken en was de sleutel tot het besluit van het Witte Huis om de ontspanning, een proces dat vijf jaar eerder was begonnen door Team B, definitief te verbreken.

Als gevolg daarvan werd “The Terror Network” verspreid onder Amerikaanse wetgevers en zwaar gepromoot overzee op kosten van de Reagan regering. Casey belastte zijn agentschap bovendien met het verifiëren van de thesis. Ze beoordeelden Sterlings werk al snel als onherstelbare rotzooi, ironisch genoeg omdat het zwaar beïnvloed was [19] door de zwarte propaganda van de CIA. Woedend eiste Casey dat de evaluatie zou worden herzien. Een bijgewerkte beoordeling [20] was minder vernietigend, maar benadrukte desondanks dat het boek “ongelijkmatig was en de betrouwbaarheid van de bronnen sterk varieerde”, terwijl “significante delen” “onjuist” waren.

Nog steeds ontevreden vroeg Casey een “senior review panel” van de CIA, belast met het onderzoeken van Langley’s formele schattingen, om hun eigen rapport over het onderwerp te schrijven. Zij concludeerden [21] dat de Sovjets beperkte financiële, materiële en praktische hulp boden aan een handvol anti-imperiale bevrijdingsbewegingen in het Zuiden, waarvan sommige door Westerse mogendheden als “terroristen” werden bestempeld. Maar er was “onvoldoende bewijs” dat de Sovjets schuldig waren aan het hele wereldwijde fenomeen van “terrorisme”, laat staan aan het financieren en aansturen van dergelijke entiteiten als toegewijd beleid.

Niet afgeschrikt, toen Casey het rapport persoonlijk aan Reagan overhandigde, zei hij naar verluidt [22] over de bevindingen: “Natuurlijk, meneer de president, u en ik weten wel beter.” Het waren dus de door de CIA gesteunde doodseskaders die door de “achtertuin” van Washington trokken [23] in de jaren 1980 in naam van het neutraliseren van de Sovjetinvloed in de regio. Hun acties waren sterk geïnspireerd [24] door het handboek voor guerrillaoorlogvoering van het agentschap (CIA), dat aanzette tot het vermoorden van regeringsfunctionarissen en burgerleiders en dodelijke aanvallen op “zachte doelen” zoals scholen en ziekenhuizen. “Terrorisme”, met andere woorden.

WE ZIJN ALLEMAAL PALESTIJNEN

Een ander voorbeeld van Reagans “terrorisme” was het sponsoren van de Afghaanse Mujahideen verzetsstrijders in hun strijd tegen – ironisch genoeg – het Rode Leger van de Sovjet-Unie. Dit beleid werd voortgezet nadat het “Evil Empire” was verslagen. Dezelfde militanten werden getransporteerd naar Bosnië [25] en Kosovo [26] in de jaren 1990 om de pijnlijke, gedwongen dood van Joegoslavië te helpen en ondersteunen.

Toen deze geheime acties [27] “terugslag” veroorzaakten in de vorm van de aanslagen van 11 september, werden verschillende individuen die deelnamen aan het JCIT, en hun volgelingen, verheven tot de regering Bush vanwege hun veronderstelde deskundigheid op het gebied van “terrorisme”. Ondertussen, met de publieke en nationale angsten voor “terrorisme” die over de hele wereld aanzienlijk toenamen, wendden veel Westerse landen zich tot Israël voor advies en begeleiding over hoe het probleem aan te pakken. Zoals Nentyahu opmerkte [28] in 2008:

“We profiteren van één ding en dat is de aanval op de Twin Towers en het Pentagon en de Amerikaanse strijd in Irak.”

Dit was niet alleen omdat 9/11 “de Amerikaanse publieke opinie in het voordeel van Israël deed keren”.

In een oogwenk werden de zionistische onderdrukking en afslachting getransformeerd van een bron van internationale verlegenheid en schande in een overtuigend verkooppraatje en uniek verkoopargument voor Tel Aviv’s wirwar van “defensie” en “veiligheids” bedrijven. De bezette gebieden werden laboratoria, de inwoners werden proefpersonen op wie het IDF nieuwe wapens, bewakingsmethoden en pacificatietechnieken kon uitproberen en die vervolgens op de markt werden gebracht en overzee verkocht.

Netanyahu toont verslaggevers een kopie van een Syrisch paspoort dat zou zijn gevonden op een Palestijnse vechter die aanspoelde in Gaza, 1991. Jerome Delay | AP

Het is niet voor niets dat grafische video’s van IDF “chirurgische aanvallen” op Palestijnen, hun huizen, scholen en ziekenhuizen trots worden getoond [29] op internationale wapenbeurzen en dat privédemonstraties van invasieve surveillance-instrumenten zoals Pegasus routinematig achter gesloten deuren worden getoond aan repressieve buitenlandse veiligheids- en inlichtingendiensten.

Naast een aanzienlijk financieel voordeel is er ook een diplomatiek dividend. Israël verzekert zich van onschatbare goodwill van klanten, waardoor het zionistische project om Palestina permanent te zuiveren van de inheemse bevolking ongehinderd door kan gaan. We zien hier momenteel een tastbare demonstratie van. Terwijl de straten van bijna elke grote westerse stad regelmatig wemelen van pro-Palestijns enthousiasme sinds het begin van de laatste aanval op Gaza, zijn de gekozen vertegenwoordigers van de demonstranten in het beste geval stil, in het slechtste geval actief medeplichtig.

Onbewogen gezangen van “Wij zijn allemaal Palestijnen!” zijn regelmatig te horen [30] tijdens deze evenementen. Deze oproep is zeer toepasselijk, want naast het uitdrukken van sympathie en solidariteit met het Palestijnse volk, is het dringend noodzakelijk dat we allemaal nadenken over het feit dat dezelfde technieken en technologieën van controle en onderdrukking waaraan zij al tientallen jaren dagelijks zo wreed worden onderworpen, nu ook stevig op ons zijn gericht, als gevolg van Israëls uitvinding van het “terrorisme”. Als zodanig is het niet overdreven om te zeggen dat Palestijnen kanaries in de kolenmijn van de mensheid zijn.

Bron: KIT KLARENBERG / https://www.mintpressnews.com/team-b-jerusalem-conference-israel-helped-craft-modern-terrorism/286295/

Categorie: Politiek

Tags: IDF, Palestina, Israël, Terrorisme, CIA, George W Bush, Gerald Ford, Claire Sterling, Hillary Clinton,

Beheerder Vincent W Schoers

Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te laten ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebratie influencers.

Alles hier gepubliceerd reflecteert de mening, ziens-, denkwijze van de gene die het plaatst