Migranten gedragen zich als roofmieren. Het beleid moet hierop worden aangepast, willen wij onze cultuur behouden.
Lampedusa is een schilderachtig, rotsachtig Italiaans eiland in de Middellandse Zee tussen Tunesië en Sicilië, met prachtige stranden en een kleine bevolking van ongeveer 6.000 mensen. Vorige week verdrievoudigde de bevolking in slechts vijf dagen [1], toen 11.000 migranten opdoken in minstens 199 boten, waardoor de middelen werden overspoeld. Het centrum voor de opvang van migranten was ontworpen voor 600 migranten [2]. Tot nu toe hebben alleen al dit jaar zo’n 127.000 migranten Italië bereikt, meer dan twee keer het aantal dat in heel 2022 aankwam.
Lampedusa zelf was tien jaar geleden de plaats waar een van de ergste schipbreuken in de geschiedenis van de Middellandse Zee plaatsvond, toen een migrantenboot in brand vloog en zonk met meer dan 360 doden [3], nadat de Italiaanse autoriteiten SOS-signalen negeerden. In juni van dit jaar kostte een schipbreuk van migranten in Griekenland meer dan 600 levens [4]. De menselijke tol van deze massale migratie is niet te berekenen.
Steek de wereld over naar Eagle Pass in Texas en je wordt getroffen door de gelijkenissen. Ongeveer 2.500 migranten kwamen vorige week in slechts één dag [5] aan, waardoor de lokale middelen volledig werden overspoeld en de burgemeester de noodtoestand moest afkondigen. El Paso verwerkt nu dagelijks ongeveer 1.200 migranten. Sinds maart 2021 heeft de regering Biden eerst 250.000 en nu nog eens [6] 500.000 migranten uit Venezuela formele toestemming gegeven om in de VS te werken: driekwart miljoen illegale migranten in tweeënhalf jaar. Volgens de Mexicaanse cijfers [7] waren er alleen al in de eerste twee weken van deze maand 142.000 ontmoetingen met illegale migranten aan de grens – een stijging van 60 procent ten opzichte van juli en waarschijnlijk opnieuw een maandrecord.
Ons wordt verteld dat deze enorme aantallen migranten slechts “tijdelijke bescherming” krijgen – maar de meeste van deze “tijdelijke” maatregelen worden permanent en we weten dat in een willekeurig jaar slechts een minuscuul deel van de illegale immigranten ooit wordt uitgezet. Het enige wat er de afgelopen week is gebeurd, is dat Democratische politici de regering hebben gesmeekt om het tempo [8] van de de facto legalisatie op te voeren, zodat hun sociale voorzieningen niet volledig worden overspoeld. De gouverneur van Massachusetts, bijvoorbeeld, riep onlangs [9] de noodtoestand uit en bekritiseerde het Witte Huis voor “een federale crisis van inactiviteit die vele jaren in de maak is”. (Het is natuurlijk niet alleen de schuld van dit Witte Huis. Het falen is ook van het Congres en gaat tientallen jaren terug).
Zodra de migranten aankomen, in de VS en de EU, treedt de nationale en internationale wetgeving in werking en moeten er plaatsen worden gevonden om de reizigers op te vangen. Het is belangrijk om op te merken dat deze wanhopige reizigers geen mensen zijn die vervolgd worden om politieke of religieuze redenen. Ze zoeken niet echt asiel. Ze zijn begrijpelijkerwijs op zoek naar een beter leven in meer ontwikkelde landen en de toestroom is niet te stoppen.
Klimaatverandering is één reden: veel van de nieuwe migranten op Lampedusa zijn op de vlucht voor de verschrikkelijke overstromingen in Libië. Een andere reden is een slecht functionerende overheid – van Libië (gebroken na de val van Kadhafi door het Westen) en Tunesië tot Venezuela en Haïti. Een andere factor is de bevolkingsgroei in het zuiden van de wereld, vooral in Afrika, die veel hoger is dan in het noorden. Een andere factor is de revolutie in de informatietechnologie, waardoor het Westen veel zichtbaarder aanwezig is in de hoofden van velen in de ontwikkelingslanden – en het contrast met hun eigen leven vernietigend is.
Niemand is hier echt blij mee, behalve de migranten zelf, die vaak extreme ellende hebben moeten doorstaan op hun reis naar een betere toekomst. Maar er lijkt niets aan te doen. Elke overhaaste beslissing om de nieuwkomers op te vangen – zoals de beslissing van Venezuela deze week – stimuleert de volgende golf nog meer.
Het sluiten van overeenkomsten met landen langs de route – Tunesië en Libië in de EU en Mexico in de VS – heeft slechts gedeeltelijk succes. De NYT berichtte deze week [10] hoe de Mexicaanse grens met Guatemala verzwakt, toen een menigte maandag een kantoor voor vluchtelingenhulp bestormde na lange vertragingen bij het maken van afspraken met Amerikaanse ambtenaren. De grootste goederentreinmaatschappij in Mexico heeft alle treinen naar de grens met de VS opgeschort vanwege het “ongekende”[11] aantal migranten die meeliften – velen komen daarbij om het leven. In de Darien Gap, tussen Panama en Colombia, navigeerden er in 2022 250.000 door de zeer gevaarlijke jungle – destijds een jaarrecord. Op 18 september van dit jaar waren dat er 380.000.
Wanneer de tegenstanders van massa-immigratie aan de macht komen in zowel de VS als Europa … verandert er bijna niets [12]. Deze week bezocht de premier van Italië, Giorgia Meloni, Lampedusa met de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen. Je kent Meloni misschien nog wel van de Amerikaanse media-aandacht voor haar als een nieuwe versie van Mussolini. Maar ze heeft in feite opgegeven om de toestroom te stoppen en probeert nu alleen andere EU-landen zover te krijgen dat ze de last van de nieuwkomers delen. (Denk aan Republikeinse gouverneurs aan de grens die hun migranten naar noordelijke steden of liberale toevluchtsoorden zoals Martha’s Vineyard sturen).
Het probleem is natuurlijk dat dit ook nieuwe golven stimuleert – en het gaat gepaard met het ongemakkelijke feit dat Oostenrijk, Denemarken, Hongarije, Letland, Polen en Slowakije weigeren om migranten op te nemen. Deze week verklaarde zelfs Frankrijk dat het geen van de migranten zou opnemen die net in Lampedusa waren aangekomen. De Poolse premier zei [13]dat “heel Europa, de hele EU, Lampedusa kan worden als we dezelfde oude fouten blijven maken, de regeling en mechanismen die de Commissie heeft voorgesteld.”
De weinige politici die echt hebben geprobeerd om iets te doen om de toestroom te stoppen, zijn opgejaagd door de media (zie Trump), of werden vervolgd via het rechtssysteem – zoals het geval was met Matteo Salvini, zoals Douglas Murray hier uitlegt [14] – of waren gewoon niet in staat om de politieke meerderheid te verzamelen die nodig is om een verschil te maken (zie Trump en de “muur”, opnieuw). Maar op een gegeven moment moeten de westerse landen (met uitzondering van Japan natuurlijk) onder ogen zien dat ze te maken hebben met een nieuw paradigma en dat de oude vertrouwde methoden niet meer werken. Bekijk deze quote van deze week van een Trumpist:
Als je je land gaat verlaten, ga dan ergens anders heen.
Maar dat was geen MAGA maniak. Het was de Democratische gouverneur van New York [15]. Gaat links haar nu ook al een witte supremacist noemen?
Dat was de belangrijkste electorale aantrekkingskracht van de “Muur”. Het is ook de aantrekkingskracht van opgevoerde handhaving in het binnenland, of van barrières in het midden van de Rio Grande, of prikkeldraad of scheermesdraad overal aan de grens. De kern van het beleid van de regering Biden is niet geweest om iets serieus te doen om de toestroom te stoppen, maar om het te verhullen – door visumaanvragen buiten de VS aan te bieden, door de nieuwe app voor migranten om afspraken te maken, en door migranten [16] rechtstreeks van hun thuisland naar de steden van de VS te vliegen, waarbij de zuidelijke grens helemaal wordt omzeild. Tot nu toe zijn er dit jaar zo’n 221.000 op deze manier aangekomen – vanuit Nicaragua, Venezuela, Haïti en Cuba.
Het gemak waarmee migranten de VS zijn binnengekomen zonder de Biden-app te gebruiken, begint de app irrelevant te maken. Via de onmisbare Nick Miroff [17] bij de WaPo:
“Wat is het nut van de CBP-afspraak? Mijn broer gaf zich over en kwam erdoor. We kennen te veel verhalen van mensen die erdoor kwamen zonder afspraak,” zei Yonder Linarez, 28, die met 10 leden van zijn uitgebreide familie reisde.
Linarez zei dat hij van plan was om woensdagavond bij de grensmuur de grens over te steken en zichzelf aan te geven bij Amerikaanse agenten. “We hebben het geprobeerd, maar het duurde te lang,” zei hij. “Als we de jungle, beroving en al het andere hebben doorstaan om hier te komen, denk je dan dat geen afspraak ons tegenhoudt?”
Het hele wereldwijde immigratieparadigma is veranderd, waardoor de hardnekkige herhaling van de regering dat “de grens veilig is” absurd, zo niet lachwekkend, is geworden. Maar ons debat blijft steken in verdeeldheid uit het verleden en een volkomen vastgelopen Congres dat niet in staat is om een begroting goed te keuren, laat staan om het immigratiesysteem in zijn geheel te herzien.
Zonder massale investeringen in grensbewaking, massale deportaties vanuit het binnenland (waar veel Amerikanen begrijpelijkerwijs tegen zouden zijn) en een enorm uitgebreid systeem van immigratierechtbanken en rechters, is de VS gewoonweg geen functionele natiestaat meer. We kunnen niet bepalen wie een burger wordt of niet. Het is zo gemakkelijk om te beweren dat elke bezorgdheid hierover slechts een bewijs van racisme is. Het is slechts een bewijs dat de federale regering van de VS niet langer in staat is om de meest basale functie uit te oefenen: het handhaven van haar eigen grenzen.
Er zijn lezers die hierop zullen reageren door te zeggen: goed. Laat iedereen maar komen. We hebben bijna volledige werkgelegenheid en immigratie helpt de economie. Maar dit is een argument voor een liberaal immigratiebeleid, dat selecteert op geschoolde nieuwkomers en andere waardige aanvragers. Wat we nu hebben is een grens die open staat voor diegenen die in genoeg aantallen kunnen samenkomen om de grens te bestormen en het hele systeem te overweldigen, en geen functioneel systeem om te bepalen wie mag blijven, en alleen een gebaar bij deportaties.
We hebben ook een neerwaartse druk op de lonen van de arbeidersklasse en toenemende frustratie bij degenen die geconfronteerd worden met de realiteit van de instroom. Het verbaast me niet dat steeds meer zwarte en Spaanstalige Amerikanen uit de arbeidersklasse naar de GOP neigen. Zoals een activist in de South Side van Chicago onlangs zei [18]: “Onze specifieke frustratie ligt in de voortdurende en schaamteloze minachting voor de veiligheid en algehele kwaliteit van leven voor zwarte inwoners.” En als liberalen en gematigde conservatieven geen manier vinden om de Amerikaanse soevereiniteit te herstellen, dan is de herverkiezing van Trump – of de opkomst van iemand die harder en gerichter is dan hij ooit zou kunnen zijn – slechts een kwestie van tijd.
Verwijzingen:
Categorie: Migratie vloedgolf
Tags: Goevermentaal onvermogen, incompetentie, onvrede, parasieten, migravullis,
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebratie influencers.
Alles hier gepubliceerd reflecteert de mening, ziens-, denkwijze van de gene die het plaatst
Geef een reactie