De toekomstige generaties wakker schudden. De realiteit is er één met een dystopisch scenario

Leestijd: 7 minuten

Voor niet-ingewijden: cyberpunk is een subgenre van sciencefiction dat zich afspeelt in de niet al te verre toekomst. Het gemeenschappelijke thema in deze literaire traditie is hoe individuen (de punkers) die in een dystopische hightechwereld leven, vechten tegen de megaconcerns die alles controleren.

Als jongvolwassenen lazen Jill en ik de vroege werken van cyberpunk. We kenden de visies van William Gibson, omdat hij in 1984 Neuromancer had uitgebracht. Dat boek was transformerend, zo anders dan alle sciencefiction die we in het verleden hadden gelezen dat we wisten dat dit iets speciaals was. Kort daarna kwamen Bruce Sterling en anderen op het toneel.

Geboren op het moment dat het internet de wereld begon te veranderen, verbeeldde zijn genre nieuwe werkelijkheden waarin de hackercultuur samengaat met augmented humans. Waar iedereen “aangesloten” is. Hardcore anti-helden die leven in een high-tech, corporatistische wereld. Wat zou er mis kunnen gaan?

Naarmate de tijd verstreek, werd mijn passie voor sciencefiction een onbetaalbare luxe. De realiteit werd een studie medicijnen, een jong gezin, wetenschap en een academische carrière, met weinig tijd voor recreatief lezen. Omringd door mijn eigen persoonlijke realiteitsbubbel was ik me niet bewust van hoe dit subgenre uit mijn jeugd zich ontwikkelde en op grote schaal tot zijn recht kwam. Later, toen ik dit (nu volwassen) subgenre herontdekte via de eigen leespassies van onze jongens, was het alsof ik een jeugdvriend tegenkwam. Wat de donkere, nabije sci-fy alt-visie op de werkelijkheid was geweest, ontwikkeld door die revolutionaire schrijvers uit de jaren ’80 en ’90, was een voorbode van veel van de internetcultuur die ons nu omringt.

De cyberpunk-ideeën van een dystopische toekomst op korte termijn, met weinig hoop op een “normaal” (traditioneel) leven, werden geaccepteerd als een genormaliseerde, hippe en voorspelbare toekomst voor de mensheid – een opkomend consensusverhaal – en veranderde vervolgens in stripboeken, videogames, virtuele realiteit, sociale mediaplatforms en Reddit-draden om uit te groeien tot een dominant “nieuw normaal” paradigma voor veel mensen onder de veertig.

Toen kwamen de graphic novels en kort daarna de verbazingwekkende opkomst van Marvel movie Studios. In plaats van de klassiekers werden jonge geesten gevuld met een reeks dystopische striphelden en toekomsten waarin overleven het belangrijkste was, niet floreren.

Deze visioenen van een duistere stedelijke toekomst voor de mensheid zijn verleidelijk realistisch. Ze zijn ook erg accuraat in het voorspellen van nieuwe technologieën en politieke realiteiten. Schrijvers van sciencefiction hebben een manier om toekomstfantasieën te visualiseren die vervolgens werkelijkheid worden.

Ik geloof dat het belangrijk is om een tegenwicht te bieden tegen deze duistere toekomst.

Onderworpen aan de intensiteit van de academische smeltkroes van onze eigen keuze, zijn Jill en ik in de loop der tijd volwassener geworden als individu en als koppel. Gedeeltelijk beïnvloed door de geschriften van Ayn Rand en ons eigen verleden als kleine boomgaardboeren, keerden we ons eind veertig bewust af van zowel de zielvernietigende realiteit van het tweederangs “adjunct” academische leven met zijn afhankelijkheid van “zacht geld”, als van de zich ontwikkelende stedelijke dystopie die het cyberpunkgenre en al zijn nakomelingen voor ogen staat, en kozen we ervoor om samen ons gezin, onze carrière en ons leven op te bouwen door ons eigen persoonlijke plattelandsparadijs te creëren.

Maar niet iedereen die op zijn hurken zit in zijn flat of appartement, gebombardeerd door industriële angstporno, kan door de donkere, dreigende smog van het heden heen kijken naar een betere toekomst – daarom is het niet genoeg om de nieuwe wereldorde en deze visioenen van een apocalyptische afbrokkeling van de westerse cultuur af te wijzen. Leiderschap vereist dat we ook een positief alternatief bieden.

De toekomst is nu.

Ga twintig of dertig jaar vooruit en cyberpunk uit de jaren ’80 lijkt niet langer een dystopische toekomst; een waarschuwend voorbeeld van een van de vele toekomsten die wel of niet kunnen gebeuren. Onze huidige en nabije toekomst lijkt te zijn veranderd in een griezelig vertrouwd landschap waarin wetenschap, technologie en sektes van sciëntisme samensmelten met geglobaliseerd corporatisme, bankieren en financiën. Dit alles lijkt de mensheid naar een zeer donkere plaats te leiden.

Natuurlijk is er een verschil tussen de duistere dromen en visioenen van sciencefiction, inclusief cyberpunk, en geïnformeerde speculatie. Maar de ontwikkeling van technologie wordt geleid door de dromen van de jongeren. De jongeren worden op hun beurt beïnvloed door wat ze zien gebeuren in de wereld, waar de beschaving naartoe wordt gedreven en de visioenen van hen die voorgingen.

De dromen van de beste en slimste ouderen zijn maar al te vaak veranderd in duistere futuristische nachtmerries. Gedurende mijn hele leven hebben bedreigingen van een verwoeste planeet, plagen, synths, robots, AI, overbevolking, corruptie, gierigheid, toenemende overheidscontrole, corporatisme, censuur en narratieve manipulatie, wereldwijd totalitarisme en wereldheerschappij door transnationale bedrijven het Overton-venster van toelaatbaar discours, van toelaatbare toekomsten, gericht op een geselecteerde subset van duistere “transhumanistische” realiteiten die niemand (behalve Yuval Harari en zijn geestverwanten) echt wil erkennen. En toch staan we hier. Op de drempel van het passief accepteren van een diep dystopische toekomst van een “Vierde Industriële Revolutie”, “Grote Reset” en 15-minuten gesegregeerde getto’s opgelegd door globalistische totalitairen.

Je hebt gekken en gevaarlijke gekken

Is het verwonderlijk dat deze dystopische visioenen, die nu de hoofden van de jongeren vullen, actief en wereldwijd gepromoot worden door een cabal van de hyperrijken, hun bedrijven, hun globalistische gilden en hun “niet-gouvernementele organisaties”?

Hoe ontsnappen we aan deze donkere dromen en donkere tijden? Hoe blijven we positief? Hoe overtuigen we de volgende generaties ervan dat de “vierde industriële revolutie” van transhumanisme en gedachtencontrole niet onvermijdelijk is en dat er een betere toekomst kan zijn? Een toekomst waarin we geloven en streven naar een ethische toekomst die zowel het individu als de gemeenschap respecteert en die gebaseerd is op een beproefde toewijding aan gezinnen, gezondheid en een lang leven in een evenwichtige wereld. Dat deze meer “traditionele waarden”, die de tand des tijds door duizenden jaren en vele beschavingen heen hebben doorstaan, het waard zijn om voor te vechten. Dat de wilskracht om te bewegen en goed te eten, tijd te investeren in familie en vrienden, deel uit te maken van een gemeenschap en een langdurige, liefdevolle monogame relatie te ontwikkelen de niet-zo-geheime, beproefde sleutels zijn tot een lang en gelukkig leven.

Een “traditionele” toekomst is veel meer “aanpasbaar” voor mensen en de menselijke samenleving dan de toekomst die wordt afgebeeld in de gewelddadige en sterk geseksualiseerde videospellen die de geest van jongeren vervormen; de streaming en virtual reality zwarte gaten die iemands geest kunnen veranderen in gelei. Jezelf binden aan een stedelijke omgeving en “15 minutes smart cities” – waar groezelige straten, een afbrokkelende infrastructuur, verslaving en dakloosheid in overvloed zijn – is een recept om nooit een sterk gezinsleven te bereiken. Waar escapisme naar een onbeperkte internetbandbreedte synth-wereld een reddingslijn voor geestelijke gezondheid wordt – wat helemaal geen geestelijke gezondheid is. Ik heb vier jaar in het centrum van Chicago doorgebracht in de jaren tachtig (Northwestern Medical School), waar de voorafgaande stedelijke paradijsvisioenen van bureaucraten en stedenbouwkundigen niet-blanke gesegregeerde bewoners samenbrachten in wat een “Cabrini Green” hels landschap werd. Ik heb gezien waar dit soort overmoedige logica toe leidt.

Vraag jezelf eens af, gebaseerd op ervaringen uit het verleden, of “steden van vijftien minuten” waarschijnlijk zullen uitgroeien tot de “groene” versies van het paradijs die ons worden voorgeschoteld? Of zullen het weer een reeks van gesegregeerde getto’s en “thuislanden” worden met afgedwongen perimeters, die voortdurend worden bewaakt, geïnterpreteerd door “kunstmatige intelligentie” hulpmiddelen en algoritmen die worden gebruikt om verschillende soorten robotische handhavers te leiden. We hebben deze film allemaal al eerder gezien.

Dit is echt niet zo moeilijk. Het internet is geen vervanging voor het echte leven. Dit is de waarheid die wij, die gezonde gezinnen, kinderen, echtgenotes, echtgenoten en vrienden hebben opgebouwd, allemaal kennen en leven. Onze huizen, tuinen, huisdieren, familie, vrienden en gemeenschap zijn belangrijk. We weten dat productief en creatief zijn ons een doel geeft. Dat doelgerichtheid en zelfontplooiing in het leven belangrijk zijn. Dat religie en geloof in iets hogers, beter dan onszelf, troost en vrede kunnen brengen. Dat een lang en goed geleefd leven het nastreven waard is.

De ingebedde boodschappen in hoe we ons gedragen en onze manier van leven, positief of negatief, zijn de erfenissen die we doorgeven aan de volgende generatie en de volgende. Dit maakt deel uit van het weefsel dat we samen leven, delen en creëren en dat we als voorbeeld doorgeven aan onze kinderen en de wereld.

Stedenbouwkundige fantasie of werkelijkheid. De beste plannen lopen vaak mis. Ben je, na drie + jaar van COVIDcrisis wereldwijd “volksgezondheids” wanbeheer en een constante drumbeat van bewapende existentiële angstporno, klaar om de toekomst van je kinderen toe te vertrouwen aan de “Grote Reset” fantasieën van de globalisten?

Categorie: 15 minuten mierenkolonie

tags: Dystopische detentie, 1984, Transhumanisme, herstel oude normen en waarden,

Beheerder Vincent W Schoers

Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebratie influencers.

Alles hier gepubliceerd reflecteert de mening, ziens-, denkwijze van de gene die het plaatst