Ooit dachten we dat internetcensuur voorbehouden was aan autoritaire of autocratische regimes. Maar nu, in wat de meeste mensen nog steeds beschouwen als een democratische samenleving, hebben we de internetcensuur die ons steeds meer wordt opgedrongen genormaliseerd.
We zijn er ongevoelig voor geworden en hebben vorige week zelfs een oogje dichtgeknepen toen YouTube een nieuw bijgewerkt “beleid voor medische desinformatie” introduceerde. Dit beleid censureert alle medische of gezondheidsgerelateerde inhoud, niet beperkt tot COVID-19, die niet overeenkomt met beweringen van de ongekozen Wereldgezondheidsorganisatie. Kunnen we echt zeggen dat we in een democratie leven?
Wij zijn de velen
Sinds het begin van de jaren ’90 en de komst van het World Wide Web, samen met de dalende kosten van computerapparatuur, zijn internettechnologieën beschikbaar geworden voor de gemiddelde burger in sommige landen over de hele wereld.
Tegenwoordig zijn media-invloeden die ooit toebehoorden aan gedrukte media, televisie en radio, voorbijgestreefd door het internet dat sinds de jaren 2000 een essentieel element is geworden in de meeste van onze levens. Als gevolg hiervan kunnen meer mensen wereldwijd communiceren in bijna realtime via verschillende media en protocollen. Het internet heeft de verschuiving mogelijk gemaakt dat we nu meer dan ooit de velen zijn.
Als de “velen” hebben we “onbelemmerde elektronische communicatie die het mogelijk maakt de waarheid los te koppelen van de macht” en volgens Warf[1] “wordt het internet alom geprezen om zijn emancipatoire potentieel, maar veel regeringen bekijken het internet met ongerustheid en hebben geprobeerd de toegang te beperken of de inhoud te controleren”.
Autocratische internetcensuur
Veel nationale staten staan erom bekend dat ze censuur opleggen aan de internetcommunicatie van hun land. Ook organisaties in de privésector kunnen censuurmaatregelen toepassen op hun gebruikers, of daartoe gedwongen worden door hun regering. We hebben de neiging om dit niveau van controle te associëren met autocratische samenlevingen.
In feite accepteren we het als iets alledaags en het is waar dat een repertoire van censuurtechnieken om online communicatie te controleren een veelvoorkomend kenmerk is in autocratieën en autocratische regeringen bepalen waar en wanneer moderne communicatietechnologie (ICT) wordt geïntroduceerd, wie er toegang toe krijgt en welke informatie wordt gecommuniceerd.
Dit is natuurlijk politiek gemotiveerd en de autocratische regeringen vertrouwen op hun controle over het internet om activisten van de oppositie te verbieden hun volgelingen online te mobiliseren, om de verspreiding van informatie die kritisch is over het regime in te perken of om de bevolking te bespioneren om potentiële dissidenten te identificeren. afhankelijk van de respectieve politieke situatie ter plaatse.
Het voor de hand liggende voorbeeld is het censureren van online inhoud door de Chinese overheid die voor ons onacceptabel wordt geacht.
De Volksrepubliek China was een van de eerste landen die nationale filtersystemen invoerde op de ruggengraat van het internet van het land – populair bekend als de “Grote Firewall van China” – en sindsdien is het een paradigma geworden voor internetcensuur. [2].
Volgens een politiek-wetenschappelijk overzicht heeft China een censuurprogramma dat gericht is op “het inperken van collectieve actie door commentaren het zwijgen op te leggen die sociale mobilisatie vertegenwoordigen, versterken of aanmoedigen, ongeacht de inhoud, en dat gericht is op pogingen om collectieve activiteiten die nu plaatsvinden of in de toekomst kunnen plaatsvinden te verhinderen en die als zodanig duidelijk de intentie van de overheid lijken bloot te leggen”.
Niet in onze democratie
Ja, maar we zijn een democratie en tot de verkiezingen, voornamelijk in het Verenigd Koninkrijk tussen Corbyn en Johnson (2019)[3] en in de Verenigde Staten tussen Trump en Hilary Clinton (2016)[4] werden internetcensuur en -manipulatie niet geassocieerd met democratieën. Wij, de massa’s in de “democratische” westerse wereld, vinden censuur en mediamanipulatie onaanvaardbaar als het elders gebeurt, maar velen lijken het door de vingers te zien als het vlak voor onze deur gebeurt.
Volgens het onderzoek Access Controlled[5], uit 2010, was er “terughoudendheid van de kant van veel staten om toe te geven dat ze controle proberen te krijgen over de inhoud van het internet. In veel gevallen vond het weigeren van toegang plaats buiten de wet om of onder het mom van ondoorzichtige nationale veiligheidswetten.” Vaak, volgens het rapport, werden ISP’s simpelweg gevraagd of verteld om de toegang tot specifieke inhoud te blokkeren zonder enige verwijzing naar bestaande wetgeving. Andere keren waren blokkades moeilijk te onderscheiden van netwerkfouten of andere technische problemen, zoals denial of service aanvallen, maar leken ze verdacht veel verband te houden met politieke gebeurtenissen.
Staten zijn niet langer bang voor de status van paria
Ze onthulden ook dat veel van de landen feitelijk ontkenden dat ze de toegang tot internetcontent blokkeerden of enige connectie hadden met aanvallen op diensten.
“We zagen deze gebeurtenissen als anomalieën in zoverre dat ze niet pasten in het paradigma van Chinese filtering en grotendeels ontsnapten aan de methodologieën die we hadden ontwikkeld om te testen op internetcensuur. Toch, zeggen ze, “waren deze anomalieën in feite “opkomende normen”,” eraan toevoegend dat “Sinds ons onderzoek voor Access Denied werd uitgevoerd, heeft er een ommekeer plaatsgevonden in het beleid en de praktijken van internetcontroles. Staten zijn niet langer bang om de status van paria te krijgen door openlijk te verklaren dat ze van plan zijn om cyberspace te reguleren en controleren.
Misschien omdat de meerderheid van ons er niet om lijkt te geven? Waarom is het niet onaanvaardbaar als het ons overkomt? Hoewel we zeggen van wel, lijken we in de praktijk collectief een oogje dicht te knijpen voor de internetsurveillance en -censuur die ons al jaren achtervolgen.
Het is nu “een nieuw normatief terrein waarin surveillance en censuur routine zijn”, stellen de onderzoekers van Access Controlled. “Internetfiltering, censuur van webinhoud en online surveillance nemen wereldwijd toe in omvang, reikwijdte en verfijning, zowel in democratische landen als in autoritaire staten”, stellen ze.
Het Accessed Controlled team benadrukte al in 2010 dat “paradoxaal genoeg, geavanceerde democratische staten binnen de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) – waaronder leden van de Europese Unie (EU) – (misschien onbedoeld) de weg wijzen naar het vestigen van een wereldwijde norm voor het filteren van politieke inhoud”. Tegenwoordig bestaat er geen twijfel meer over dat het opzettelijk is.
COVID-beleid voor verkeerde informatie
We zien dit recht voor onze neus, vooral sinds 2020, toen YouTube alle COVID-gerelateerde inhoud verbood die rechtstreeks in tegenspraak was met het advies van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en zei dat het alles zou verwijderen wat het als “medisch ongefundeerd” beschouwde. CEO Susan Wojcicki zei dat de mediagigant “verkeerde informatie op het platform” wilde uitbannen en voegde eraan toe: “Dus mensen die zeggen: ‘Neem vitamine C, neem kurkuma, dan genezen we je’, dat zijn voorbeelden van dingen die in strijd zijn met ons beleid”, vertelde ze CNN. In feite zou alles wat tegen de aanbevelingen of beweringen van Covid van de Wereldgezondheidsorganisatie ingaat, een schending van hun beleid zijn.
(Verbeter me als ik het fout heb, maar hoorden we niet “neem vitamine D. Ivermectin, Quercitin, enz.”? Kan de directeur het niet eens opbrengen om deze woorden te zeggen? Of misschien heeft ze ze niet gehoord, omdat ze ze heeft gecensureerd).
Hoe dan ook, YouTube voelt zich duidelijk op zijn gemak bij het onderdrukken van onze vrijheid van meningsuiting en heeft vorige week nog zijn censuurbeleid uitgebreid, dat niet beperkt is tot COVID of gerelateerde inhoud zoals COVID-vaccins. Nu is het misinformatiebeleid van YouTube van toepassing op alle gezondheids- en medische inhoud, inclusief het gebruik van behandelingen van abrikozenpitten tot de promotie van Ivermectin.
Het beleid van medische desinformatie
Het komt erop neer dat als de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en hun regerende ongekozen bureaucraten in Genève, Zwitserland onze huismiddeltjes onwaar achten, we niet langer onze kennis kunnen delen in een YouTube-video om hen tegen te spreken.
Het oorspronkelijke misinformatiebeleid van YouTube Covid is niet langer beschikbaar op de site. Het is nu vervangen door het veel algemenere medische desinformatiebeleid. Dit beleid houdt in dat we geen inhoud meer kunnen plaatsen die een gezondheidstoestand ontkent of tegenspreekt die de WHO en de lokale gezondheidsautoriteiten mogelijk promoten, en dat we geen advies meer kunnen geven over hoe je die aandoeningen kunt voorkomen of behandelen.
Aangezien beleidsupdates en richtlijnen van de WHO, zoals we weten vanaf 2020, in een opwelling door Tedros kunnen worden gewijzigd, betekent dit dat het misinformatiebeleid op YouTube ook aan wijzigingen onderhevig zal zijn om hiermee in lijn te blijven. Het kan daarom nodig zijn dat contentaanbieders voortdurend controleren of deze wijzigingen zijn doorgevoerd.
Preventie, behandeling en ontkenning van desinformatie
In het geval dat een aanbieder van inhoud de medische aandoening aanvaardt die de WHO/YouTube aanprijst, mag hij geen eigen behandelingen of preventies aanbevelen, zelfs niet als hij van mening is dat hij of anderen daar veel baat bij hebben gehad. YouTube verklaart
“We staan geen inhoud toe waarin informatie wordt gepromoot die in strijd is met richtlijnen van gezondheidsinstanties over de preventie of overdracht van specifieke gezondheidsaandoeningen, of over de veiligheid, werkzaamheid of ingrediënten van momenteel goedgekeurde en toegediende vaccins” Dit betekent nu natuurlijk elk vaccin en niet alleen het mRNA van Covid.
Hoewel huismiddeltjes misschien niet voor iedereen geschikt zijn, heeft de WHO ons de keuze ontnomen om erover te leren op YouTube en dat zelf te beslissen. Hun beleid geldt niet alleen voor video’s, ze ontzeggen ons zelfs het recht om de informatie te gebruiken in videobeschrijvingen, livestreams of commentaren.
(bron)[6]. YouTube is slechts één voorbeeld van het nieuwe censuurbeleid. Het gebeurt overal op het internet (Google en het X-platform deze week).
Bron[7]
Vandaag de dag staan we voor een grote uitdaging. Censuur, zowel door privé-instellingen als door openbare instellingen, is een bedreiging voor onze democratische idealen. Wanneer machtige krachten de informatiestroom controleren en manipuleren, ondermijnen ze de essentie van onze democratie”, schrijft Richard Gerber[8].
Digitale en sociale media bieden belangrijke hulpmiddelen voor sociale bewegingen, activisten en critici van de staat. Ze maken een wereldwijde verbinding met anderen mogelijk, waardoor meningen kunnen worden uitgewisseld en er een wijzere en sterkere kracht ontstaat om tegen corrupte agenda’s te vechten. In wezen bezorgen we de WHO en anderen een enorm probleem.
Dat gezegd hebbende, digitale en sociale media-instrumenten zijn ook in het voordeel van bestuursorganen vanwege de substantiële mogelijkheden voor het uitbreiden van overheidstoezicht en het onderdrukken van onze stemmen. Volgens onderzoek[9] maken “alleenheersers systematisch gebruik van digitale hulpmiddelen en bemoeien ze zich met online communicatie om uitdagingen aan hun heerschappij in te dammen”.
We kunnen niet langer beweren dat “door de staat gesanctioneerde internetcensuur” beperkt blijft tot autoritaire of autocratische regimes zoals China, tenzij we bereid zijn toe te geven dat ook wij onder autoritair bewind staan. Voortdurende censuur holt onze democratie uit.
Het is niet verborgen voor het publiek, internetcensuur is een wereldwijde norm geworden en zoals werd gezegd over de Chinese censuur, is het opzettelijk het zwijgen opleggen aan het volk “gericht op pogingen om collectieve activiteiten te voorkomen die nu plaatsvinden of in de toekomst kunnen plaatsvinden-en, als zodanig, lijken ze duidelijk de intentie van de overheid bloot te leggen.”
De bedoeling van de WHO, mogelijk gemaakt door de digitale hulpmiddelen van onder andere YouTube, is om de massa’s tot medewerking en naleving te bewegen door de dreiging van een “medische noodsituatie” te gebruiken als een trojaans paard om tiranniek één-wereldbestuur binnen te sluipen. Ze willen niet dat afwijkende stemmen in de weg staan!
Bron: PATRICIA HARRITY
https://expose-news.com/2023/08/24/continual-censorship-has-eroded-democracy/
Verwijzingen:
Categorie: Covidian Autocratie
Tags: Cencuur, YouTube, WHO
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebratie influencers.
Alles hier gepubliceerd reflecteert de mening, ziens-, denkwijze van de gene die het plaatst
Geef een reactie