Amerika’s bevoorrechte technocraten zijn niet klaar voor wat hen te wachten staat.
Elon Musk, miljardair en chief executive officer van Tesla, op de Viva Tech-beurs in Parijs op 16 juni 2023. Foto: Nathan Laine/Bloomberg via Getty Images
WAT heeft ELON MUSK die 6.500 mensen ontslaat bij Twitter te maken met de Writers Guild of America en acteurs in SAG-AFTRA die gaan staken? Wat heeft het schrappen van 21.000 werknemers bij Meta te maken met het feit dat steeds meer artsen zich afvragen of ze zich bij een vakbond moeten aansluiten?[1] En wat heeft dit alles te maken met het feit dat Donald Trump een overheidskaart van het verwachte pad van orkaan Dorian in 2020 pakt en er met een Sharpie[2] op krabbelt?[3]
Het antwoord is dat Amerika’s eigenaars een nieuw front hebben geopend in hun strijd tegen alle anderen, door de oorlog te verklaren aan de klasse van technocraten die ooit hun grootste bondgenoten waren.
In Adam Smith’s beroemde verhandeling over economie uit 1776, “The Wealth of Nations”, denkt hij na over het gedrag[4] van de “grote bezitters” van het feodalisme. Zij bezaten het meest waardevolle bezit dat er was, namelijk land, en ondersteunden met hun inkomen uit dit bezit een klasse van bedienden en knechten, en daaronder een klasse van pachters van het land.
Maar de eigenaars verloren geleidelijk de interesse hiervoor. Ze wilden uiteindelijk “de hele overproductie van hun land opgebruiken … zonder het te delen met pachters of bedienden. Alles voor onszelf en niets voor andere mensen, lijkt in elk tijdperk van de wereld de verachtelijke stelregel te zijn geweest van de meesters van de mensheid.”
“The Wealth of Nations” staat vol met dit soort felle kritiek op de psychologie van de machtigen, dus het is vreemd dat de machtigen van vandaag het boek zo vaak verdedigen. Er was zelfs een mode onder mannelijke leden van de Reagan-regering om dassen te dragen met kleine afbeeldingen van Adam Smith.[5] De meest waarschijnlijke verklaring hiervoor is dat Amerika’s top apparatsjiks hun tijd niet verdoen met het lezen van dingen.
In ieder geval was het perspectief van Smith over het algemeen correct: zowel over de manier waarop samenlevingen drie verschillende lagen kunnen ontwikkelen, als over de algemene kijk van de mensen aan de top ervan. Hun verachtelijke stelregel – alles voor onszelf en niets voor anderen – lijkt een niveau van virulentie te bereiken dat Amerikanen sinds mensenheugenis niet meer hebben meegemaakt.
Net als het feodale Engeland heeft Amerika grofweg drie klassen. Aan de top staan de grote eigenaars van vandaag. De basis van hun rijkdom[6] ligt niet langer voornamelijk in land, maar in direct eigendom van hun eigen bedrijven plus financiële instrumenten zoals bedrijfsaandelen en obligaties. De top 1 procent bezit meer dan de helft van de Amerikaanse bedrijfsaandelen.
De mensen net onder hen zijn niet langer bedienden en knehten maar technocraten. Zij zijn de mensen die naar school gaan om de gespecialiseerde vaardigheden te ontwikkelen die nodig zijn om de maatschappij draaiende te houden: dokters, advocaten, wetenschappers, computerprogrammeurs, ingenieurs. (Journalisten zijn ook technocraten, maar behoren tot de zwaksten van de groep.) De rest van de top 10 procent – dat wil zeggen, de 9 procent – bezit bijna al de rest van de Amerikaanse bedrijfsaandelen.
Dan is er nog iedereen. Ze zijn niet langer pachtboeren, maar ze moeten nog steeds elke dag opstaan en inklokken bij Home Depot, Walgreens en Chipotle om de bezittingen van de grote eigenaars te cultiveren. Deze arbeidersklasse heeft de minste invloed en de minste opties.
Achteraf gezien is het duidelijk dat Amerika’s meesters van de mensheid genoeg geschokt waren door de Tweede Wereldoorlog om de verachtelijke stelregel terug te draaien. Zoals President Franklin Delano Roosevelt zei[7] in zijn State of the Union toespraak in 1944: “Noodzakelijke mensen zijn geen vrije mensen. Mensen die honger hebben, mensen die zonder werk zitten zijn het materiaal waar dictaturen van gemaakt zijn.” Zelfs als je de zoon was van een directeur van de National City Bank[8] die voorbestemd was om in de voetsporen van je vader te treden, zou je de boodschap van Roosevelt kunnen horen nadat je met je gezicht in de modder op Okinawa had gelegen, bedekt met de ingewanden van je pelotongenoot.
De grote eigenaars waren dus bereid om heel wat te delen met de onderste twee klassen – voor een tijdje. Gedurende de drie decennia na de oorlog stegen de gemiddelde lonen hand in hand met de productiviteit.[9] Dat wil zeggen, toen Amerika over het algemeen rijker werd, werden de gewone mensen dat ook.
Maar tegen de 70 tiger jaren hadden de grote eigenaars genoeg van deze regeling. De generatie met directe volwassen ervaring over hoe gedestabiliseerde samenlevingen kunnen exploderen in een wereldwijd slachthuis ging met pensioen en was stervende.
Dus besloten de meesters van de mensheid om de afspraak[10] met de arbeidersklasse te veranderen. Dit was zo’n gigantisch succes dat het verbazingwekkend is dat ze het voor elkaar kregen zonder bloedvergieten. Als het minimumloon gelijke tred had gehouden met de productiviteit, zou het nu niet $7,25 maar ongeveer $25 per uur zijn.[11] Een recent onderzoek van RAND[12] wees uit dat als de V.S. net zo rechtvaardig waren gebleven als in 1975 voor de komende 43 jaar tot 2018, de onderste 90 procent van de Amerikanen een extra $47 biljoen zou hebben verdiend. In plaats daarvan stroomde dat geld in een grote vloed naar de top.
Ondertussen keek de technocratische klasse gelijkmoedig toe. Technocraten identificeren zich over het algemeen naar boven toe en sluiten zich aan bij de grote eigenaars tegen alle anderen. Er heerste al heel lang een vrede tussen de eigenaars en de technocraten, waarbij de technocraten de macht hadden om een groot deel van de goede dingen van de maatschappij voor zichzelf te houden. Dit omvatte niet alleen geld, maar ook prestige en controle over hun beroepsleven, zelfs terwijl ze dienden als junior partners in de coalitie.
De explosie van nieuwe rijkdom in Silicon Valley had de grenzen tussen de twee klassen ook verleidelijk vaag gemaakt. Bill Gates is de zoon van Bill Gates Sr., die een prominente bedrijfsadvocaat in Seattle was. Miljardair Sean Parker, oprichter van Napster en de eerste voorzitter van Facebook, is de zoon van een oceanograaf bij de National Oceanic and Atmospheric Administration.
Maar net zoals Amerika’s meesters van de mensheid moe werden van het delen met de Amerikaanse arbeidersklasse, zijn ze nu moe geworden van hun deal met de technocraten.
Er is duidelijk iets veranderd in de psychologie van de mensen aan de top van Amerika.
Het is moeilijk om dit te meten of te definiëren. Zoals Galadriel aan het begin van de “Lord of the Rings” films,[13] moet je het voelen in het water en ruiken in de lucht. Maar er is duidelijk iets veranderd in de psychologie van de mensen aan de top van Amerika, zoals Musk en Trump laten zien telkens als ze naar hun smartphones grijpen en beginnen te typen.
Het gaat deels om geld. Maar de verachtelijke stelregel gaat over alles, niet alleen over geld. Wat onze opperheren vandaag de dag tot een torenhoge woede drijft, is dat technocraten nog steeds enige macht hebben om de werkelijkheid te definiëren. En de technocraten blijven hen vertellen dat ze niet al hun hartenwensen onmiddellijk kunnen krijgen.
Musk wil leven in een wereld van uitzinnig ultrarechts samenzweringsdenken waarin de hele mensheid naar hem kijkt voor zijn ontdekkingen over De Waarheid. Toen een Twitter-ingenieur hem uitlegde dat zijn engagement daalde, niet omdat het algoritme kapot was, maar omdat mensen hun interesse in Musk verloren, ontsloeg Musk hem.[14] Trump wilde beweren dat orkaan Dorian Alabama zou kunnen treffen, dus tekende hij dat gewoon op de kaart van NOAA (waar de vader van Sean Parker had gewerkt) en maakte hij het hoofd van NOAA bang dat hij zijn baan zou verliezen.[15] Artsen willen beslissen wat hun patiënten nodig hebben, maar verliezen die macht aan private equity.[16]
Op dit moment staan we nog maar aan het begin van wat een titanenoorlog zal worden tussen de meesters van de mensheid en de technocraten. De meesters hebben de meeste troeven in handen, inclusief het feit dat de technocraten grotendeels nog niet begrijpen dat ze in een oorlog verwikkeld zijn en er nog niet klaar voor zijn. Daarom zullen de technocraten waarschijnlijk verslagen worden, tenzij ze iets kunnen doen wat ze nog nooit gedaan hebben: Een alliantie smeden met de arbeidersklasse.
Bron; Jon Schwarz
verwijzingen;
Categorie: De 1%
Tags: 1%, Technocraten, Feodalisme, Egoisme, Hebzucht, Macht,
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebratie influencers.
Alles hier gepubliceerd reflecteert de mening, ziens-, denkwijze van de gene die het plaatst
