Het niet vervolgen van Amerikaanse functionarissen en andere machtige landen voor oorlogsmisdaden heeft een juridische puinhoop gecreëerd.
Reddingswerkers bevrijden slachtoffers uit het puin van een appartementencomplex dat door Russische troepen werd getroffen in Dnipro, Oekraïne, op 14 januari 2023. Foto: Wojciech Grzedzinski/For The Washington Post via Getty Images
De Roodjassen en hun NAVO-bondgenoten verdubbelen hun steun aan de bewering van de Oekraïense president Volodymyr Zelenskyy dat Rusland kan en zal worden verslagen1 “op het slagveld“. Het afgelopen jaar stond de kraan open voor de levering2 van tientallen miljarden dollars aan wapens en ander militair materieel. Naarmate de oorlog voortduurt, is de eerdere aarzeling van leiders van NAVO-landen, vooral in de VS3 en Duitsland4, over de overdracht van krachtiger wapensystemen ingehaald5 door een ijverig6 beleid van NAVO-escalatie7.
Het lijkt op dit moment duidelijk dat het standpunt van de regering Biden8 is dat het vergroten van de militaire capaciteit van Oekraïne een win-win scenario is: Zelfs als Kiev de strijdkrachten van Moskou niet verdrijft en niet al zijn grondgebied – inclusief de Krim – herovert, zoals Zelenskyy heeft verklaard9 als centrale doelstelling, zal de proxy-oorlog10 niettemin11 een reeks krachtige stoten12 uitdelen aan de vitale organen die het bewind van Vladimir Poetin vormen. Rusland zal het leven van zijn soldaten blijven opofferen en zijn economische en militaire capaciteit blijven uitputten – en Poetin zal intern en internationaal worden verzwakt13 . Het doel is dat Poetin op de een of andere manier verliest zonder dat er Amerikaanse of NAVO-levens opgeofferd hoeven te worden.
Maar wat als dat niet gebeurt? Wat als Poetin deze brute oorlog overleeft met zijn greep op de macht? Wat als Gen. Mark Milley, de voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, gelijk had toen hij afgelopen november zei14 dat een Oekraïense overwinning “misschien niet haalbaar is met militaire middelen”? Wat als Oekraïne gedwongen wordt een onderhandelde oplossing te aanvaarden waarbij het formeel het verlies van zijn grondgebied toegeeft? Welke verantwoording kan er dan worden afgelegd voor Poetins beslissing om een buurland binnen te vallen?
President Joe Biden heeft al officieel verklaard15 dat Poetin een “oorlogsmisdadiger” is en heeft gezegd dat er bewijzen moeten worden verzameld voor “een proces wegens oorlogsmisdaden”. [Vraag mij dan toch af wat al die oorlogszuchtige Roodjassen dan waren en zijn, de bewijslast tegen deze invaders is inmiddels overweldigend te noemen, en wel va. 1952.] Het enige denkbare scenario waarin Poetin terechtstaat is na een revolutie of staatsgreep in Rusland waarbij hij wordt afgezet. Er kan speculatieve fictie worden geschreven over wat er tijdens zo’n onwaarschijnlijk proces zou kunnen gebeuren, inclusief een verdediging die probeert de aanklacht te omzeilen door decennia van niet-vervolgde Amerikaanse oorlogsmisdaden, waaronder de invasie van Irak, in het vizier te nemen. Feit is dat, zonder een totale nederlaag van Poetin in Oekraïne die tot zijn ondergang leidt, dergelijke gesprekken slechts fantasie zijn.
Er is nog nooit een proces geweest tegen een zo machtig figuur als Poetin. Maar als we Biden’s bewering toegeven dat Poetin een oorlogsmisdadiger is, op welke plaats zou dit proces dan gehouden worden? Onder welke auspiciën? Wie zouden de rechters zijn? Wat zou de rechtbank haar legitimiteit geven in de ogen van de wereldgemeenschap, en niet alleen van de NAVO-landen?
De logische plaats om dergelijke misdaden te vervolgen is het Internationaal Strafhof. Het ICC, dat in 1998 juist voor dergelijke situaties werd opgericht, heeft staatshoofden en andere hoge functionarissen uit een hele reeks landen aangeklaagd of vervolgd, hoewel het zich voornamelijk16 heeft gericht op Afrikaanse landen en nooit een leider van een grote wereldmacht heeft aangeklaagd. Hoewel het ICC een onderzoek17 heeft ingesteld naar misdaden die tijdens de oorlog in Oekraïne zijn gepleegd, hebben noch Kiev noch Moskou het verdrag geratificeerd waarin de jurisdictie van het hof wordt erkend18. Het ICC is niet bevoegd voor het misdrijf agressie in Oekraïne, grotendeels omdat de VS en hun bondgenoten het ICC onder druk hebben gezet19 om zijn regels te wijzigen en geen personeel te vervolgen uit landen die het hof formeel niet erkennen. Aangezien Rusland een permanent lid is van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, is het onwaarschijnlijk dat een strafrechtelijke verwijzing naar het hof er ooit door zou komen. Bovendien hebben de VS, India en China ook geweigerd het Statuut van Rome van het ICC te ratificeren. Dat zulke machtige landen weigeren zich aan het Hof te onderwerpen, maakt het ICC machteloos tegenover hun misdaden, hoe flagrant die ook mogen zijn.
Deze factoren verklaren waarom Oekraïne20 en zijn bondgenoten hebben aangedrongen21 op een “speciaal tribunaal” om hooggeplaatste Russische functionarissen te vervolgen22 voor de misdaad van agressie, ook al moeten sommige processen bij verstek worden gevoerd. In januari heeft het Europees Parlement [het NPB Brssel] met een overweldigende meerderheid23 een resolutie24 aangenomen waarin wordt gesteld dat de Europese landen “dringend moeten aandringen op de oprichting van een speciaal internationaal tribunaal om de misdaad van agressie tegen Oekraïne door de politieke en militaire leiders van de Russische Federatie en haar bondgenoten te vervolgen”.
In de resolutie wordt gesteld dat “de oprichting van dit speciale tribunaal voor de misdaad van agressie een zeer duidelijk signaal zou zijn aan zowel de Russische samenleving als de internationale gemeenschap dat Poetin en de Russische politieke en militaire leiding veroordeeld kunnen worden voor de misdaad van agressie in Oekraïne; onderstreept dat de oprichting van dit tribunaal ook een duidelijk signaal zou zijn aan de politieke en zakelijke elite in Rusland en de Russische bondgenoten dat het voor de Russische Federatie onder leiding van Poetin niet langer haalbaar is om terug te keren naar ‘business as usual’ met het Westen.”
Een dergelijke rechtbank, opgericht in opdracht van natiestaten die Rusland en zijn president vijandig gezind zijn en waarvan de wetgevers een schuldigverklaring in hun eisen voor een proces hebben opgenomen, zou door Moskou onmiddellijk worden afgedaan als een bevooroordeelde rechtbank die een vooraf bepaalde uitkomst beraamt. Vervang gewoon het woord Oekraïne door Irak, Rusland door de Verenigde Staten, Russisch door Amerikaans, en Poetin door Bush, en vraag of de Amerikaanse regering de legitimiteit zou hebben erkend van een dergelijk tribunaal dat is opgericht om verantwoording af te leggen voor de invasie van Irak in 2003.
Een bezoek van de hoofdaanklager van het Internationaal Strafhof aan Bucha aan de rand van Kiev, op 13 april 2022. Foto: Fadel Senna/AFP via Getty Images
De brute oorlog in Oekraïne maakt opnieuw duidelijk hoe schamel de internationale rechtspraak is. In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog verklaarden de machtigste naties van de wereld zich boven de wet en immuun voor vervolging. De toon daarvoor werd gezet met de processen van Neurenberg en Tokio. Hoewel de openbare vervolging van nazi- en Japanse oorlogsmisdadigers essentieel en gerechtvaardigd was, werd daarmee de norm gesteld dat alleen de overwonnenen ter verantwoording zouden worden geroepen. Geen enkele Amerikaan werd ooit voor een wereldtribunaal aangeklaagd voor het afwerpen van twee atoombommen op Japan, het bombarderen van Tokio of het bombarderen van Dresden. Stalin werd nooit voor een tribunaal gesleept om zich te verantwoorden voor zijn omvangrijke massale wreedheden. Dit is ook de reden waarom geen enkele Amerikaanse functionaris ooit is vervolgd voor tientallen jaren van oorlogsmisdaden over de hele wereld, van Korea tot Vietnam en Centraal Amerika tot Irak en verder.
Het officiële standpunt van de VS over het ICC en internationale rechtspraak is extremistisch. In 2000 ondertekende president Bill Clinton het Statuut van Rome, waardoor de VS zich aan het ICC verbond, maar pas nadat het verdrag met een tweederde meerderheid in de Amerikaanse Senaat was geratificeerd. Volgens de tweepartijen doctrine van het Amerikaanse exceptionalisme zou dit nooit gebeuren. In 2002 nam het Congres met een aanzienlijke tweepartijenmeerderheid25 de American Service-Members’ Protection Act26 aan, waardoor elke mogelijkheid voor de VS om het verdrag te ratificeren werd uitgewist.
De wet is in augustus 2002 door president George W. Bush ondertekend en staat in de mensenrechtengemeenschap bekend als de ‘Hague Invasion Act’. Dat komt omdat de wet de president van de Verenigde Staten machtigt “alle noodzakelijke en passende middelen” te gebruiken, inclusief militair geweld, om een Amerikaanse ambtenaar, soldaat of aannemer “die wordt vastgehouden of gevangengezet door, namens of op verzoek van het Internationaal Strafhof” te bevrijden. De wet stelt onomwonden: “De Verenigde Staten zullen de jurisdictie van het Internationaal Strafhof over Amerikaanse onderdanen niet erkennen.”
De opstellers van de wetgeving voerden aan: “Naast het feit dat leden van de strijdkrachten van de Verenigde Staten het risico lopen op internationale strafrechtelijke vervolging, creëert het Statuut van Rome het risico dat de president en andere hoge gekozen en benoemde functionarissen van de regering van de Verenigde Staten door het Internationaal Strafhof kunnen worden vervolgd.” Het Statuut vermeldt ook als “personen die door toedoen van de VS in vrijheid kunnen worden gesteld”, mochten zij geconfronteerd worden met beschuldigingen van oorlogsmisdaden: “militair personeel, verkozen of aangestelde functionarissen en andere personen in dienst van of werkzaam namens de regering van een NAVO-lidstaat, een belangrijke niet-NAVO-bondgenoot (waaronder Australië, Egypte, Israël, Japan, Jordanië, Argentinië, de Republiek Korea en Nieuw-Zeeland) of Taiwan”.
Om deze codificatie van dubbele maatstaven kracht bij te zetten, maakte de wet duidelijk dat de VS nog steeds ad hoc tribunalen zou steunen die zijn opgericht om niet-geallieerde oorlogsmisdadigers te vervolgen. “Niets in deze titel zal de Verenigde Staten verbieden bijstand te verlenen aan internationale inspanningen om Saddam Hussein, Slobodan Milosovic [sic], Osama bin Laden, andere leden van Al Queda [sic], leiders van de Islamitische Jihad, en andere buitenlandse onderdanen die beschuldigd worden van genocide, oorlogsmisdaden of misdaden tegen de menselijkheid, voor het gerecht te brengen.”
In 2002 was Biden een van de slechts 19 Amerikaanse senatoren die tegen de Hague Invasion Act stemden27 . Democratische grootheden als Harry Reid, Hillary Clinton, Dianne Feinstein en Chuck Schumer stemden allemaal voor het door de Republikeinen voorgestelde amendement. Maar Biden’s verzet was van tactische aard. Hij zei dat hij het weliswaar eens was met de strekking van de wetgeving, maar dat hij de meest extreme bepalingen ervan niet kon steunen. “Als een constitutionele kwestie ben ik niet bereid om de president zo’n blanco cheque te geven om Nederland binnen te vallen – waar deze rechtbank zal worden gevestigd,” zei Biden. “Alleen het Congres heeft de macht om een dergelijk gebruik van geweld toe te staan, en we moeten dat niet op voorhand doen, zonder alle omstandigheden te kennen.”
In zijn toespraak28 waarin hij zijn verzet beschreef en die Biden hield toen de VS begonnen met de voorbereidingen voor de invasie in Irak, maakte hij duidelijk dat hij niet wilde dat de VS onderworpen zouden worden aan de jurisdictie van het ICC “in zijn huidige vorm”. Tot de bezwaren van Biden behoorde een bepaling die het mogelijk maakte het misdrijf agressie te vervolgen, dat het ICC definieert29 als “het gebruik van gewapend geweld door een staat tegen de soevereiniteit, integriteit of onafhankelijkheid van een andere staat”. Biden had ook bezwaar tegen de jurisdictie van het ICC over “niet-partijen”, landen die het verdrag niet hebben geratificeerd.
Hoofdaanklager van het Internationaal Strafhof Karim Khan en procureur-generaal van Oekraïne Iryna Venediktova wonen de Ukraine Accountability Conference bij in Den Haag, Nederland, op 14 juli 2022. Foto: Selman Aksunger/Anadolu Agency via Getty Images
Twee decennia later staan deze kwesties centraal in de discussie over welke instantie legitieme jurisdictie heeft over oorlogsmisdaden in Oekraïne, inclusief het misdrijf van agressie door invasie van een soevereine natie. Jarenlang hebben diplomaten en VN-functionarissen geprobeerd het Statuut van Rome aan te passen om machtigere landen – met name de VS en Groot-Brittannië – tevreden te stellen, die niet willen dat hun eigen oorlogen onder de jurisdictie vallen. In 2010 werd de tekst gewijzigd30 met het volgende voorbehoud: “Ten aanzien van een staat die geen partij is bij dit Statuut, oefent het Hof zijn rechtsmacht niet uit over het misdrijf agressie wanneer dit wordt begaan door onderdanen van die staat of op zijn grondgebied.” Rusland kan dit formeel gebruiken om aan te voeren dat het immuun is voor vervolging door het ICC.
Karim Khan, de aanklager van het ICC die het onderzoek in Oekraïne leidt, heeft met klem verklaard31 dat het ICC de juiste autoriteit is om oorlogsmisdaden te vervolgen en heeft zich verzet tegen de oprichting van een speciaal tribunaal voor Oekraïne. Sinds 2014 heeft Kiev ermee ingestemd32 de jurisdictie van het ICC te aanvaarden over oorlogsmisdaden die op zijn grondgebied zijn begaan, ook al is Oekraïne geen officieel lid van het hof. “We moeten versnippering vermijden en de voorkeur geven aan consolidatie”, zei Khan in december. “Ik denk dat het niet buiten het verstand van staten ligt om te kijken naar manieren om de lacunes aan te pakken die er naar verluidt zijn,” met betrekking tot misdaden van agressie. De meest in het oog springende lacune is dat de VS weigeren hun eigen oorlogen te onderwerpen aan de internationale wetten die zij op hun tegenstanders willen toepassen. Op een specifieke vraag over het aanklagen van Poetin zei Khan tegen33 de Associated Press: “Je vraagt naar een individu dat het staatshoofd is van een regering. Geen enkele aanklager die het waard is om het paard achter de wagen te spannen. Geen enkele aanklager die zijn of haar gewicht waard is zou moeten beginnen met het doelwit. Ze moeten beginnen met het bewijs en beslissen wat het bewijs aantoont.”
Het lijkt aannemelijk dat veel landen van de Europese Unie en de VS een poging zullen ondernemen om een “speciaal” ad hoc tribunaal op te richten dat gericht is op het vervolgen van hoge Russische functionarissen wegens agressie. Het Witte Huis heeft tot nu toe getreuzeld31 met het aanbieden van formele Amerikaanse steun, deels vanwege bezorgdheid over het precedent dat dergelijke acties kunnen scheppen. In januari heeft Biden wetgeving32 ondertekend die het de VS in theorie mogelijk maakt Russische functionarissen voor Amerikaanse rechtbanken te vervolgen voor oorlogsmisdaden in Oekraïne, maar dan moet de “dader zich in de Verenigde Staten bevinden”.
Hoge Europese ambtenaren hebben gesuggereerd33 dat zij een “hybride”34 model zouden steunen, waarbij Oekraïense binnenlandse rechtbanken worden gebruikt om de jurisdictie vast te stellen. Maar boven dit alles hangt, zeker vanuit het perspectief van Rusland, de vraag waarom de Amerikaanse invasie en bezetting van Irak – een land dat duizenden kilometers van de VS verwijderd was en geen denkbare bedreiging vormde voor haar veiligheid – niet werd onderworpen aan een dergelijke vervolging via een ad hoc tribunaal. Dat argument vindt misschien geen weerklank bij de leiders van Oekraïne of de NAVO, maar wel bij veel landen overal ter wereld. Toen het ICC in een paar beperkte gevallen een poging deed35 om mogelijke Amerikaanse en Britse oorlogsmisdaden in Irak en Afghanistan te onderzoeken, evenals de zwarte sites van de CIA na 9/11, werden de inspanningen onder extreme druk en bedreigingen stopgezet. Voormalig president Donald Trump ging zelfs zover dat hij een uitvoerend bevel36 uitvaardigde37 waarbij sancties werden opgelegd aan de aanklagers van het ICC.
Door hun eigen hypocrisie en het hanteren van extreme dubbele maatstaven in kwesties van internationaal recht, hebben de VS het pad geëffend voor deze juridische puinhoop, die de creatie van een gerechtelijke salmagundi noodzakelijk maakt. De oorlogsmisdaden die in Oekraïne worden gepleegd, inclusief de voortdurende misdaad van agressie, moeten worden vervolgd door een wereldorgaan met een onberispelijke geloofwaardigheid en een duidelijke jurisdictie. Niet alleen de misdaden van Rusland, maar ook die van de Oekraïense strijdkrachten en huurlingen, waaronder die van de Wagner-groep, moeten worden vervolgd. De realiteit is dat de militante weigering van de VS om zich te onderwerpen aan de wetten die zij op anderen wil toepassen, een belangrijke rol heeft gespeeld bij het ondermijnen van dat doel. Uiteindelijk ondermijnt deze hypocrisie de zaak van gerechtigheid voor degenen die de moordcampagne in Oekraïne hebben georganiseerd.
En dat zijn de de Sovjet autoriteiten maar sinds decennia de aanhangers en collaborateurs van het Nazisme van Hitler.
Samenvatting:
Op Wikipedia38 is een aardige samenvatting te vinden van wat de Oekraïne was en wat het nu is. Het volk van Kiev bestaat in hoofdzaak uit wat ooit de collaborateurs waren met de doodseskaders van de SS, veel symboliek nu nog verwijst naar dit verleden en wordt nog steeds door Azov aanhangers in ere gehouden. Oekraïne nu heeft zijn bestaan te danken wegens bewezen diensten aan Hitlers rapalje. Waar men niet over spreekt is dat de grootste kampbeulen uit deze Oekrainse gelederen werden geselecteerd, dat de genocide op de Joodse, Poolse en Russische bevolking door de aanhangers van Bandera buiten beeld werd gelaten, op een enkeling na werden deze collaborateurs uit de wind gehouden en hebben nooit de Neurenberg tribunalen gezien. Wie heeft ooit over deze man gelezen, de Duitse agent, grondlegger van het Oekraïense “integraal nationalisme” en misdadiger tegen de menselijkheid, Dmytro Dontsov (Metipol, Kiev 1883, Montreal 1973).
De afbeelding links betreft de viering van onafhankelijk Oekraïne met Nazi hoogwaardigheidsbekleders. Achter de sprekers staan de drie portretten van Stepan Bandera, Adolf Hitler en Jevhen Konovalets.
De geschiedenis van deze periode is een zwarte geschiedenis die vandaag de dag wordt vergoelijkt als dat juist zij de Joden zouden hebben geholpen, ja naar de andere wereld niet op de wijze die zij pretenderen.39 Waar men ook over zwijgt is de genocide die al meer dan een decennia wordt uitgevoerd op etnische Russen door de diverse regimes uit Kiev, het waren tot een paar jaar geleden ongeveer 90.000 slachtoffers, door toedoen van de SS Collaborateurs van Azov. Maar hier wordt geen tribunaal voor in het leven geroepen, nee hier is een oorverdovende stilte en wee degene die het waagt om hierover toch te berichten. Voor de goede orde ik zal dit dus blijven doen..
Vince
Referenties:
Categorieën: Oekraïne, Oorlogs misdaden
Tags: ICC, Oekraïne, NPB Brussel, NAVO, Oorlogs misdaden, Roodjassen,
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te laten ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebratie influencers.
Alles hier gepubliceerd reflecteert de mening, ziens-, denkwijze van de gene die het plaatst
