Moskou: Het aantal landen dat wil toetreden tot de BRICS-groep van landen en de Shanghai Cooperation Organization (SCO) is de afgelopen jaren sterk toegenomen en bedraagt momenteel maximaal 20, aldus de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov op maandag.
“Het is tekenend dat juist in de laatste paar jaar, inclusief het afgelopen eerste jaar van de speciale militaire operatie, het aantal landen dat zich wil aansluiten bij de BRICS, de SCO, aanzienlijk is toegenomen, het zijn er nu ongeveer twee dozijn”, zei Lavrov tijdens een bijeenkomst met de hoofden van de regionale bureaus van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken.
De minister voegde eraan toe dat de betrokken landen een prominente rol spelen in hun regio.
“Hieronder vallen Egypte, Turkije, Saudi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, Indonesië, Argentinië, Mexico en een aantal Afrikaanse landen. Dus alleen het noemen van de namen van deze landen laat al zien dat de pogingen om ons land te isoleren mislukken,” zei Lavrov.
Nadat Rusland op 24 februari 2022 zijn speciale militaire operatie in Oekraïne begon, is de wereld verdeeld in landen die Moskou steunen en de NAVO beschuldigen van het uitlokken van het conflict, en landen die de acties van Rusland veroordelen en het land sancties opleggen, en tegelijkertijd hun financiële en militaire hulp aan Kiev opvoeren. Sommige landen hebben ook een neutraal standpunt ingenomen.
De opkomst van BRICS: De economische reus die het opneemt tegen het Westen..
De G7-top in Elmau, Duitsland, op 26-28 juni, en de NAVO-top in Madrid, Spanje, twee dagen later, waren praktisch nutteloos wat betreft het bieden van werkelijke oplossingen voor de huidige mondiale crises – de oorlog in Oekraïne, de dreigende hongersnoden, de klimaatverandering en meer. Maar de twee gebeurtenissen waren toch belangrijk, omdat ze een schril voorbeeld zijn van de onmacht van het Westen in de snel veranderende mondiale dynamiek.
Zoals het geval was sinds het begin van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne, probeerde het Westen eenheid te tonen, hoewel het herhaaldelijk duidelijk is geworden dat die eenheid niet bestaat. Terwijl Frankrijk, Duitsland en Italië een zware prijs betalen voor de energiecrisis als gevolg van de oorlog, wakkert de Brit Boris Johnson het vuur aan in de hoop zijn land na de vernedering van Brexit weer relevant te maken op het wereldtoneel. Ondertussen grijpt de regering-Biden de oorlog aan om de geloofwaardigheid en het leiderschap van Washington over de NAVO te herstellen – vooral na de rampzalige termijn van Donald Trump, die het historische bondgenootschap bijna opbrak.
Zelfs het feit dat verschillende Afrikaanse landen kwetsbaar worden voor hongersnoden – als gevolg van de verstoring van de voedselvoorziening vanuit de Zwarte Zee en de daaropvolgende prijsstijgingen – lijkt de leiders van enkele van de rijkste landen ter wereld niet te verontrusten. Zij dringen er nog steeds op aan zich niet te mengen in de wereldvoedselmarkt, hoewel de torenhoge prijzen al tientallen miljoenen mensen onder de armoedegrens hebben geduwd.
Hoewel het Westen aanvankelijk weinig reserve aan geloofwaardigheid had, heeft de huidige obsessie van de westerse leiders om duizenden sancties tegen Rusland te handhaven, de NAVO verder uit te breiden, nog meer “dodelijke wapens” in Oekraïne te dumpen en hun mondiale hegemonie koste wat het kost in stand te houden, hun geloofwaardigheid naar een nieuw dieptepunt geduwd.
Vanaf het begin van de oorlog in Oekraïne heeft het Westen hetzelfde ‘morele’ dilemma verdedigd als George W. Bush bij het begin van zijn zogenaamde ‘oorlog tegen het terrorisme’. “Je bent of met ons of met de terrorist,” verklaarde hij in oktober 2009. Maar het lopende conflict tussen Rusland en de NAVO kan niet worden gereduceerd tot eenvoudige en egoïstische clichés. Men kan inderdaad een einde aan de oorlog willen en toch tegen het Amerikaans-westerse unilateralisme zijn. De reden dat Amerikaanse dictaten in het verleden werkten, is echter dat, anders dan in de huidige geopolitieke sfeer, enkelen zich durfden te verzetten tegen het beleid van Washington.
De tijden zijn veranderd. Rusland, China, India, samen met vele andere landen in Azië, het Midden-Oosten, Afrika en Zuid-Amerika, zoeken alle beschikbare ruimte op om de verstikkende westerse dominantie tegen te gaan. Deze landen hebben duidelijk gemaakt dat zij niet zullen deelnemen aan het isoleren van Rusland in dienst van de expansionistische agenda van de NAVO. Integendeel, zij hebben veel stappen gezet om alternatieven te ontwikkelen voor de door het westen gedomineerde wereldeconomie, en met name voor de Amerikaanse dollar, die al vijf decennia lang de rol vervult van handelswaar en niet van valuta op zich. De dollar is het meest effectieve wapen van Washington geweest, dat gepaard ging met vele door de VS georkestreerde crises, sancties en, zoals in het geval van onder meer Irak en Venezuela, massale honger.
China en anderen begrijpen dat het huidige conflict niet gaat over Oekraïne versus Rusland, maar over iets dat veel belangrijker is. Als Washington en Europa als overwinnaars uit de bus komen en Moskou wordt teruggedrongen achter het spreekwoordelijke “ijzeren gordijn”, zou Peking geen andere keuze hebben dan pijnlijke concessies te doen aan het weer opkomende westen. Dit zou op zijn beurt de wereldwijde economische groei van China afremmen en de zaak van het één-China-beleid verzwakken.
China heeft geen ongelijk. Vrijwel onmiddellijk na de grenzeloze militaire steun van de NAVO aan Oekraïne en de daaropvolgende economische oorlog tegen Rusland, begonnen Washington en zijn bondgenoten China te bedreigen in verband met Taiwan. Veel provocerende verklaringen, samen met militaire manoeuvres en bezoeken op hoog niveau van Amerikaanse politici aan Taipei, waren bedoeld om de Amerikaanse dominantie in de Stille Oceaan te onderstrepen.
Twee belangrijke redenen dreven het Westen ertoe verder te investeren in de huidige confronterende aanpak tegen China, in een tijd waarin het aantoonbaar gunstiger zou zijn geweest een zekere mate van diplomatie en compromis te betrachten. Ten eerste de vrees van het Westen dat Peking zijn optreden zou kunnen interpreteren als zwakte en een vorm van verzoening; en ten tweede omdat de historische relatie van het Westen met China altijd gebaseerd is geweest op intimidatie, zo niet regelrechte vernedering. Van de Portugese bezetting van Macau in de 16e eeuw, tot de Britse opiumoorlogen in het midden van de 19e eeuw, tot de handelsoorlog van Trump tegen China, heeft het Westen China altijd gezien als een onderdaan, niet als een partner.
Dit is precies de reden waarom Beijing zich niet heeft aangesloten bij het koor van westerse veroordelingen van Rusland. Hoewel de huidige oorlog in Oekraïne China niet rechtstreeks ten goede komt, kunnen de geopolitieke uitkomsten van de oorlog van cruciaal belang zijn voor de toekomst van China als wereldmacht.
Terwijl de NAVO blijft aandringen op uitbreiding om haar duurzaamheid en eenheid te illustreren, is het de alternatieve wereldorde onder leiding van Rusland en China die serieuze aandacht verdient. Volgens de Duitse Frankfurter Allgemeine Zeitung werken Peking en Moskou aan de verdere ontwikkeling van de BRICS-club van grote opkomende economieën om als tegenwicht voor de G7 te dienen. De Duitse krant heeft gelijk. De laatste BRICS-top van 23 juni was bedoeld als boodschap aan de G7 dat het Westen niet langer de touwtjes in handen heeft en dat Rusland, China en het Zuiden zich voorbereiden op een lange strijd tegen de westerse dominantie.
In zijn toespraak op de BRICS-top stelde de Russische president Vladimir Poetin de oprichting voor van een “internationale reservemunt gebaseerd op de mand van valuta’s van onze landen”. Het feit dat alleen de roebel heeft weten te overleven, ja zelfs te floreren, onder de recente westerse sancties, geeft hoop dat de BRICS-valuta’s er samen in slagen de Amerikaanse dollar uiteindelijk aan de kant te schuiven als de dominante valuta in de wereld.
Naar verluidt was het de Chinese president Xi Jinping die verzocht de datum van de BRICS-top te verschuiven van 4 juli naar 23 juni, zodat het niet zou lijken op een reactie op de G7-top in Duitsland. Dit onderstreept nog eens hoe de BRICS zichzelf beginnen te zien als een directe concurrent van de G7. Het feit dat Argentinië en Iran het BRICS-lidmaatschap aanvragen, illustreert ook dat de economische alliantie verandert in een politieke, in feite geopolitieke entiteit.
De wereldwijde strijd die voor ons ligt is misschien wel de meest ingrijpende sinds de Tweede Wereldoorlog. Terwijl de NAVO zal blijven vechten voor relevantie, zullen Rusland, China en anderen investeren in diverse economische, politieke en zelfs militaire infrastructuren, in de hoop een permanent en duurzaam tegenwicht te bieden aan de westerse dominantie. De uitkomst van dit conflict zal waarschijnlijk de toekomst van de mensheid bepalen.
Bron: Ramzy Baroud / https://www.counterpunch.org/2022/07/19/the-rise-of-brics-the-economic-giant-that-is-taking-on-the-west/
gerelateerde artikelen:
Laat hier uw waardering achter over dit artikel
Abonneren op de nieuwsbrief is gratis en op elk moment opzegbaar.. Bij het verschijnen van een nieuwe blogpost verschijnt dit automatisch in je mailbox
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebratie influencers.
Alles hier gepubliceerd reflecteert de mening, ziens-, denkwijze van de gene die het plaatst
Geef een reactie