Audio bestanden verkregen door The Intercept onthult hoe Coca-Cola’s “groene” filantropie een belangrijk hulpmiddel in de strijd tegen de plastic crisis de kop indrukte.
Tientallen jaren lang heeft COCA-COLA zijn imago als milieuvriendelijk bedrijf opgepoetst met donaties aan non-profitorganisaties. Ondertussen, als een van ’s werelds meest vervuilende merken, heeft Coke zich in stilte verzet tegen pogingen om het bedrijf verantwoordelijk te houden voor plastic afval.
Uit door The Intercept verkregen audio van een bijeenkomst van recyclingleiders blijkt hoe de “groene” filantropie van de frisdrankgigant ertoe heeft bijgedragen dat wat een belangrijk instrument had kunnen zijn in de strijd tegen de plasticcrisis in de kiem werd gesmoord – en een licht werpt op de tactiek achter de schermen die drank- en plasticbedrijven al tientallen jaren in stilte gebruiken om de verantwoordelijkheid voor hun afval te ontlopen. De bijeenkomst van de coalitiegroep die bekend staat als Atlanta Recycles vond in januari plaats in het “Centrum voor moeilijk te recyclen materialen” in het zuiden van Atlanta.
Een van de onderwerpen op de agenda van de recyclingdeskundigen was een subsidie die naar Atlanta zou komen als onderdeel van een miljoenencampagne die Coke lanceerde “om het recyclingpercentage te verhogen en een volksbeweging te inspireren”. Maar het werd al snel duidelijk dat een mogelijke manier om recycling te stimuleren – het verplichten van statiegeld– van tafel was.
Hier spreekt John Seydel, directeur van het Atlanta Bureau van de Burgemeester van veerkracht:
“Iets wat ik hier naar voren wilde brengen, gewoon nadenken, ervoor zorgen dat we kijken naar andere steden en staten voor beleid dat zou aandringen op meer – of het stimuleren van meer recycling. En ik denk dat het heel lang geleden is dat de staat Georgia iets als statiegeld als verplichting heeft ingesteld. Ik denk dat het de moeite waard is om daarnaar te kijken.”
Frisdrankbedrijven, de grootste gebruikers, produceren jaar-lijks 500 miljard plastic wegwerpflessen. Men vind het wel makkelijk, het is minder bewerkelijk dan de glazen flessen, het is absoluut niet duurzamer. Plastic flessen worden niet hergebruikt, glas wel. Tellen wij er de geplastificeerde zuivelpakken, plastic melkflessen, en de nu in zwang zijnde geplastificeerde kartonnen koffiebekers van oa Starbucks etc. bij op dan zitten we op een enorme berg plastic en daar wil de verpakkingsindustrie geen afstand van doen. Groen is een leugen, Groen is een kassa.
Voetnoot voor hen die hier geen kennis van hadden, de binnenlaag van geplastificeerde drinkbekers lost bij een bepaalde temperatuur op, hierdoor komen er microplastics vrij die met de koffie, thee, warme chocomelk mee in je maag terecht komen
Vince
Seydel had gelijk. Als ze echt geïnteresseerd waren in het verhogen van het recyclingpercentage, zou een bottle bill of een statiegeldwet, de drank-producenten verplichten om de prijs van hun drank te verhogen en terug te betalen na inlevering, de moeite van het bekijken waard zijn. Mensen zijn veel meer geneigd hun flessen terug te brengen als er een financiële prikkel is. Staten met een flessenwet recyclen ongeveer 60 procent van hun flessen en blikjes, tegenover 24 procent in andere staten. En staten met een flessenwet hebben ook gemiddeld 40 procent minder drankverpakkingen aan hun kusten, volgens een studie uit 2018 over de VS en Australië, gepubliceerd in het tijdschrift Marine Policy.
Maar statiegeld regelingen leggen ook een deel van de verantwoordelijkheid – en de kosten – van recycling terug bij de bedrijven die het afval produceren, wat misschien de reden is waarom Coke en andere frisdrankbedrijven zich er lang tegen hebben verzet.
“Ik zal je vertellen dat het antwoord een grote nee is.”
Dat is Gloria Hardegree, uitvoerend directeur van de Georgia Recycling Coalition, een organisatie die geld ontvangt van Coca-Cola. En ze was er zeker van dat de oude weldoener van haar organisatie fel gekant zou zijn tegen een statiegeld regeling:
“Met de investering die Coke gaat doen in Atlanta en in andere grote steden in de VS met deze Wereld Zonder Afval, zal het geen onderdeel zijn van dat gesprek.”
Het World Without Waste-programma, dat Hardegree noemde, is wat Coke haar “holistische plan” noemt om elke fles en elk blikje dat ze produceert te recyclen tegen 2030. Het is een ambitieus doel en velen zullen zeggen dat het onrealistisch is, vooral zonder regionale of nationale statiegeldwetten. Maar Hardegree maakte duidelijk dat ze niet verwachtte dat Coke zou toegeven – en dat het geld afhankelijk was van het niet aandringen op deze effectieve recyclingstrategie.
“We kunnen het het op hun manier doen, of we kunnen afzien van deelname, weet je, aan de financiering die ze gaan ver-strekken.”
Kanika Greenlee, uitvoerend directeur van de Keep Atlanta Beautiful Commission en de vice-voorzitter van Keep America Beautiful, die ook Coke-financiering ontvangt, was het ermee eens dat het in Atlanta gevestigde bedrijf de fondsen waarschijnlijk zou intrekken als de groep zou besluiten een flessenwet te steunen. Greenlee is ook directeur van milieuprogramma’s voor de stad Atlanta.
“Ja, mijn angst is dat – niet dat de flessenwet geen waardig gesprek is, maar ik heb het gevoel dat het de huidige finan-ciering in gevaar brengt.”
Coke is niet het enige frisdrankbedrijf dat zich waarschijnlijk zou verzetten tegen een flessenwet. Hier is Hardegree weer, als antwoord op een vraag van Seydel:
“Als Coke aan boord was, wie zou er nog meer tegen zijn?”
“Iedereen in de bottel- en drankindustrie: Pepsi, Coke, Dr. Pepper.”
Gevraagd naar zijn opmerkingen in de vergadering, zei Seydel dat hij erbij blijft. Hij prees ook de recente inspanningen van Coke om flessen te maken van plastic uit de oceaan. “Het is echt cool dat ze out of the box denken,” zei Seydel. “Dingen veranderen en ze moeten veranderen.”
In een e-mail schreef Gloria Hardegree dat het doel van de bijeenkomst in januari was om het jaarlijkse werkplan van de groep te herzien. “De beleidsvraag werd door een andere aanwezige uit zijn verband gerukt.” De discussie over de flessenrekening, schreef Hardegree in een andere e-mail, “was een zeer klein onderdeel van een jaarlijkse planningsbijeenkomst waarin doelen + projecten voor de groep die recycling voor de stad ondersteunt aan de orde kwamen.”
Kanika Greenlee reageerde niet op verzoeken om commentaar. Een woordvoerder van Keep America Beautiful zei dat Greenlee de stad Atlanta en de Keep Atlanta Beautiful Commissie vertegenwoordigde op de bijeenkomst.
In een antwoord per e-mail op vragen van The Intercept, zei een vertegenwoordiger van Coca-Cola dat het bedrijf een subsidie heeft toegekend aan het Recycling Partnership ter ondersteuning van een gemeenschapsprogramma voor recycling in Atlanta dat is ontworpen om het recyclingpercentage op de openbare weg te verhogen, de inzameling te verbeteren, recycling bij meergezinswoningen uit te breiden en recycling op universiteitscampussen te verhogen. In de e-mail werd opgemerkt dat niemand van het bedrijf aanwezig was op de vergadering en dat “de standpunten van het bedrijf over openbaar beleid onafhankelijk zijn van het liefdadigheidswerk van The Coca-Cola Foundation”.
Consumenten de schuld geven..
Hoewel andere frisdrankbedrijven zich hebben verzet tegen het statiegeldsysteem, weet Coke beter dan wie ook hoe succesvol statiegeld kan zijn om klanten ertoe te brengen hun flessen terug te brengen: Zij waren de pioniers van het systeem. Decennia lang was Coca-Cola alleen verkrijgbaar in statiegeldflessen. In 1948, toen Coke-drinkers een klein bedrag aan statiegeld neerlegden – bijna de helft van wat ze voor de drank betaalden – brachten ze ongeveer 96 procent van de kenmerkende flesjes met canules terug, volgens een studie van dat jaar door het United States Resource Conservation Committee.
Maar dat veranderde allemaal nadat Coke in de jaren 1950 begon over te schakelen op plastic flessen. Terwijl het afval zich opstapelde, begon het publiek er bij het bedrijf op aan te dringen om de verantwoordelijkheid op zich te nemen.
Coke sloeg hard terug met een tweesnijdende strategie, waarbij de pogingen om de industrie te dwingen haar afval aan te pakken werden aangevallen, terwijl de boodschap dat de consu-menten de schuld van het probleem waren, naar voren werd geschoven.
Beide werden grotendeels bereikt door middel van algemeen klinkende organisaties die namens Coke en andere fris-drank- en flessenbedrijven werkten en hun merknamen uit de publieke belangstelling hielden.
In 1953, vlak nadat Vermont de eerste flessenwet had aangenomen, richtte een groep drank- en verpakkingsbedrijven samen met Philip Morris de anti-afvalorganisatie Keep America Beautiful op. “Keep America Beautiful was een directe reactie op wat er in Vermont gebeurde”, aldus Susan Collins, voorzitter van het Container Recycling Institute, een in Californië gevestigde non-profit die zich bezighoudt met het bestuderen en verbeteren van recycling in Noord-Amerika.
De strategie van Coke om andere organisaties te gebruiken om hun boodschappen over te brengen bleek nuttig. Toen in 1968 staats- en federale wetgeving werd voorgesteld om statiegeld op niet-retourbare verpakkingen verplicht te stellen, lobbyde Coke er niet tegen, althans niet publiekelijk. In plaats daarvan deed de National Soft Drink Association, gefinancierd door Coke, het werk om het wetsvoorstel te verwerpen. Tegelijkertijd liet Keep America Beautiful de mensen weten dat “Amerika mooi houden je werk is.” Degenen die faalden in die taak waren “afvalbakken”, of, zoals de non-profit organisatie dat jaar verontrustend duidelijk maakte in een video, varkens.
Kanttekening: Uit onze archieven blijkt dat de Pork Producers Board grote bezwaren had tegen deze advertentie. Oh, wel. Hehehe.
In antwoord op vragen voor dit artikel schreef Noah Ullman, een woordvoerder van Keep America Beautiful, in een e-mail dat “KAB niet tegen statiegeldwetten is. Wij geloven dat alle opties om recycling aan te pakken, inclusief statiegeldwetgeving, op tafel moeten liggen en geëvalueerd moeten worden. Dit is geen nieuw standpunt voor KAB.”
Ondertussen werkte Coke aan een volks, milieuvriendelijk bedrijfimago. In 1971, in-geklemd tussen twee wetgevende ge-vechten waarin lobbyisten, gefinancierd door Coca-Cola en andere dranken-bedrijven, federale wetsvoorstellen ver-sloegen die niet-retourbare drankflessen zouden hebben verboden, bracht Coke haar nu beruchte “heuveltop”-advertentie uit. Zelfs toen de door haar gesteunde han-delsorganisatie in stilte de oprichting van een nationaal systeem blokkeerde dat de enorme hoeveelheid afval die zij zou produceren, in goede banen zou leiden, was Coke in het openbaar haar merknaam voorgoed aan het ver-smelten met “appelbomen en honingbijen en sneeuwwitte tortelduiven”.
Een enorme subsidie voor de drankindustrie..
Coca-Cola maakt nu 117 miljard plastic flessen per jaar, volgens haar eigen schattingen, waarvan onnoemelijk veel miljarden uiteindelijk worden verbrand of gedumpt op stortplaatsen en in de natuur. Coke was verantwoordelijk voor meer afval dan enig ander bedrijf in een 2018 wereldwijde plastic schoonmaak uitgevoerd door de belangengroep Break Free From Plastic, met Coke-merk plastic gevonden langs de kusten en in de parken en straten van 40 van de 42 deelnemende landen.
Op het politieke front is het pleidooi tegen flessenwetten grotendeels geslaagd. Slechts 10 staten hebben nog flessen-wetten, waarvan de meeste in de jaren ’70 en ’80 werden aangenomen. Georgië, waar de bijeenkomst van recycling-leiders werd gehouden, hoort daar niet bij. Net als het grootste deel van het land en de wereld wordt de staat overspoeld met plastic. Alleen al in de eerste zes maanden van dit jaar exporteerde Georgië 21,6 miljoen kilo plastic afval, waarvan het grootste deel ging naar arme landen met weinig mogelijkheden om het te beheren, waaronder India, Indonesië, Maleisië, Pakistan, Senegal, Thailand, Turkije en Vietnam.
Waarom hebben Coke en de andere drankenproducenten zo hard gevochten tegen de flessenwet? “De kern ervan is dat ze niet verantwoordelijk zijn voor hun verpakkingen,” zegt Collins van het Container Recycling Institute. “Het komt er eigenlijk op neer dat dit een kostenpost is en dat ze liever hebben dat iemand anders ervoor betaalt.”
Volgens Collins is de financiering door de industrie van lokale non-profitorganisaties een belangrijk middel geweest om de flessenwet te verslaan. “Coca-Cola en andere drankenproducenten financieren tot op zekere hoogte de recyclingorganisaties in elke staat en gebruiken die fondsen op invloedrijke manieren,” zei ze. “Ze oefenen druk uit op die organisaties om zich uit te spreken tegen statiegeldwetten voor drankverpakkingen.” Als Coke zich openlijk zou uitspreken tegen statiegeldwetten, zou dat gezien worden als handelen uit eigenbelang. “Maar als de woorden uit de mond komen van de recycling professionals,” zei Collins, “vooral van landelijke recycling organisaties, dan hebben die woorden enig gewicht.”
De decennialange inspanningen van Coke achter de schermen zijn erin geslaagd om de kosten van afvalbeheer van Coke en andere drankenproducenten over te he-velen naar gemeentelijke recycle-programma’s, volgens Bartow El-more, een historicus en auteur van “Citizen Coke: The Making of Coca-Cola Capita-lism”. Coke “nam iets dat het bedrijf moest beheren en betalen en legde het echt bij het publiek,” zei Elmore, die de door de belastingbetaler gefinancierde curbside recycling die ontstond bij gebrek aan een landelijk statiegeldsysteem beschreef als “een enorme subsidie die we uiteindelijk aan de drankindustrie gaven”.
Recycling disfunctioneel houden..
Volgens Mitch Hedlund, uitvoerend directeur van de non-profit Recycle Across America, hebben door de drank- en plasticindustrie gefinancierde non-profitorganisaties andere zinvolle pogingen om recycling aan te pakken in de weg gestaan. Hedlund had in augustus een ontmoeting met het bestuur van Keep America Beautiful om het gebruik van gestandaardiseerde etiketten voor recyclingbakken te bespreken. De etiketten helpen verontreiniging van de afvalstroom te voorkomen, wat mede de reden is dat slechts ongeveer een vijfde van ons afval wordt gerecycled. Gebruikt in schooldistricten, nationale parken en in de hele staat Rhode Island, leidden de gestandaardiseerde etiketten tot een verlaging van de kosten voor het ophalen van afval en een verhoging van het recyclingpercentage, volgens externe audits. Toch besloot Keep America Beautiful de labels niet te gebruiken, zoals Hedlund enkele dagen later via een e-mail vernam.
Hedlund zei dat ze niet verbaasd was dat Keep America Beautiful – waarvan de bestuursleden directieleden zijn van Coca-Cola North America, de American Chemistry Council en Dow, ’s werelds grootste plastic-producent – er uiteindelijk voor koos de gestandaardiseerde labels niet te gebruiken.
“Ze hebben er allemaal baat bij dat recycling niet werkt,” zei Hedlund, wiens organisatie de labels heeft ontwikkeld maar er financieel niet van profiteert. Maar ze zei dat ze verrast was toen de uitvoerend directeur van de organisatie, Helen Lowman, enkele dagen later toegaf dat sommige bedrijfsleden in haar bestuur Keep America Beautiful in de weg stonden bij het verbeteren van het recyclingproces.
In een gesprek dat Hedlund met Lowman had gepland om de vergadering te bespreken, “zei ik, Helen, jij en je organisatie zijn zeer gecom-promitteerd door deze belangenconflicten,” herinnerde Hedlund zich. “En ze zei: ‘Je hebt gelijk. Je hebt 100 procent gelijk”. Hedlund zei dat ze vervolgens de redenen uiteenzette waarom ze dacht dat de plasticproducenten in het bestuur van Keep American Beautiful bezwaar zouden kunnen maken tegen strategieën die het recyclingpercentage aanzienlijk verhogen.
“Het is duidelijk dat het Recycling Partnership en Keep America Beautiful sterk beïnvloed worden door de industrie van nieuwe kunststoffen,” herinnerde Hedlund zich dat ze Lowman vertelde. “Er zal geen plaats zijn voor de gestandaardiseerde labeloplossing voor de hele samenleving, omdat ze weten dat het werkt en als het werkt, weten ze dat het de hoeveelheid nieuw plastic die ze in de VS en wereldwijd produceren drastisch zal verminderen.” Lowman was het volgens Hedlund ook eens met deze beoordeling.
Via Ullman, de woordvoerder van Keep America Beautiful, zei Lowman dat “zij zich dat citaat of de context van het gesprek” met Hedlund niet kan herinneren. Ullman schreef ook in een e-mail dat Keep America Beautiful “niet tegen gestandaardiseerde labels is. Wij denken dat duidelijke communicatie en standaardisatie een deel van de oplossing is voor een zeer complex probleem.”
Ulmann schreef ook dat “we onze doelstellingen hebben afgestemd op die van [Recycle Across America], [Container Recy-cling Institute] en anderen. We willen allemaal recycling aanmoedigen en verbeteren. Maar we geloven ook in een tri-sector aanpak om dit te bereiken, met non-profits, fabrikanten en overheid die samenwerken. We begrijpen dat sommige mensen het niet eens zijn met die aanpak. Wij zien het als de beste manier om dezelfde doelen te bereiken. We willen al deze semantische argumenten achter ons laten en wat dingen bereiken.”
Een wereldwijde strategie..
Coca-Cola lijkt wereldwijd een soortgelijke strategie te hebben toegepast. Het bedrijf steunt milieu- en recyclingorganisaties in tientallen landen, waaronder Keep New Zealand Beautiful, Ukraine Without Waste, Keep Britain Tidy, Ciudad Saludable in Lima en Keep Australia Beautiful.
Enkele maanden geleden steunde Coke een statiegeldprogramma voor flessen in Australië. En in 2017 kondigde het bedrijf aan dat het een soortgelijk plan in Schotland zou steunen. Die aankondiging volgde op de vrijgave van een uitgelekt document door Greenpeace waaruit bleek dat het bedrijf al jaren lobbyt tegen statiegeldsystemen en “hervulbare quota” in Europa.
In haar e-mail zei Coke: “The Coca-Cola System neemt deel aan statiegeldsystemen over de hele wereld en doet dat al 40 jaar, waaronder in Australië, Noorwegen, Zweden, Duitsland, Oostenrijk en heel Europa.”
Toch lijkt veel van de internationale vrijgevigheid van het bedrijf bedoeld om een gevoel van persoonlijke verantwoordelijkheid voor afval aan te moedigen. In 2017 gaf de Coca-Cola Foundation bijvoorbeeld $345.000 aan de American India Foundation Trust ter ondersteuning van recyclingwedstrijden en “driemaandelijkse bewustmakingswandelingen”, en $209.379 ter ondersteuning van een schoonmaakactie van zeepuin in de grachten van Amsterdam en Rotterdam door 3.600 schoolkinderen.
Onder de subsidies van de Coca-Cola Foundation in Indonesië was een gift van 172.129 dollar aan een orga-nisatie genaamd Yayasan Greene-ration Indonesia om “toeristen voor te lichten over verantwoord en duurzaam toerisme en de lokale bevolking in staat te stellen om te beginnen met het beheren en verminderen van afval om hun omgeving schoon te houden”, volgens de lijst van de stichting van subsidies die in 2017 werden betaald.
Maar de eilandnatie wordt nog steeds overspoeld met plastic, veel daarvan afkomstig van Coca-Cola, aldus Nina van Toulon, oprichter en directeur van het Indonesische Afvalplatform.
“Je gaat naar het meest afgelegen dorp hier, uren van overal vandaan, en er is flessenwater en cola. Maar dan verbranden de mensen in het dorp het”, aldus van Toulon, die gevestigd is op het eiland Flores. “Deze bedrijven hebben moeite gedaan om hun producten naar deze dorpen te brengen, maar ze doen geen moeite om het plastic uit de dorpen terug te krijgen.”
Filantropisch geven dat incrementele oplossingen aanmoedigt en de drank-industrie een “groen imago” geeft, is een deel van het probleem, aldus Van Toulon. “Al deze NGO’s zijn erg kwetsbaar omdat ze geen geld hebben.”
De inwoners van Hulhumalé, Maldiven, zijn op een soortgelijk probleem gestuit. Plastic flessen bezaaien de straten en stranden van het anderhalve mijl lange eiland in Zuid-Azië. Het opruimen ervan kost meer dan een miljoen dollar per jaar. Daarom hebben vier bewoners de handen ineengeslagen om het probleem aan te pakken, met een subsidie van het U.N. Development Program en een lokaal telecombedrijf, Ooredoo Maldives. Hun proefproject, een statiegeldregeling voor plastic flessen die in mei afliep, leidde ertoe dat 81 procent van de plastic flessen werd ingeleverd.
Maar dat succes was ondanks de tegenwerking van Coca-Cola, volgens Ahmed Afrah Ismail, een lid van het team dat het proefproject heeft opgezet. Hoewel een lokale vertegenwoordiger van Coke tijdens een eerste vergadering zei dat het bedrijf het project zou steunen, weigerde het volgens Ismail later zijn productiegegevens te verstrekken, die nodig waren om doelstellingen voor recycling vast te stellen. Het team ontmoette de drie grootste verkopers van gebotteld water op de Malediven, waaronder Coke, dat eigenaar is van de lokale merken Bonaqua en Aquarius.
“Van de drie bedrijven waren zij het minst ontvankelijk,” zei Ismail, die opmerkte dat de lokale vertegenwoordigers van het bedrijf niet bekend waren met de belofte van Coca-Cola om alle flessen die het produceert tegen 2030 te recycleren. “Ons hele team had het gevoel dat ze de pilot probeerden te vertragen. We hadden het gevoel dat ze de hele zaak probeerden te saboteren.”
Coca-Cola gaf geen commentaar op Ismail’s beschrijving van zijn ervaring met het bedrijf, maar wees op haar steun voor “gezamenlijke actie op het gebied van verpakkingsinzameling” met een subsidie aan de Packaging and Recycling Alliance for Indonesia Sustainable Environment, die “duurzame en geïntegreerde oplossingen voor verpakkingsafval-beheer in Indonesië ondersteunt.”
Misschien maakt het uiteindelijk niet uit of Coke het statiegeldplan voor flessen op het kleine eiland helpt of in de weg staat. De Malediven hebben aangekondigd dat ze tegen 2023 een einde willen maken aan plastic voor eenmalig gebruik. In de tussentijd zal het uitgebreide regelingen voor producentenverantwoordelijkheid invoeren, zoals statiegeld op flessen.
De Maldiven is niet de enige die deze eenvoudige en doeltreffende aanpak van de flessenophoping in de wereld nastreeft. In de afgelopen twee jaar is er een internationale heropleving geweest van het enthousiasme voor het statiegeld op flessen. In januari 2017 woonden iets minder dan 300 miljoen mensen op plaatsen die statiegeldwetten hadden, volgens een recent artikel in het tijdschrift Resource Recycling. Sindsdien is er onder meer in Roemenië, het Verenigd Koninkrijk, India en Turkije statiegeld op flessen ingevoerd. Tegen 2021, wanneer de nieuwe programma’s operationeel zijn, zal het aantal mensen met statiegeldwetten verdubbeld zijn tot 600 miljoen. En tegen 2030 zal het aantal naar verwachting minstens 1 miljard bedragen.
Hier in de V.S. lijkt het de andere kant op te gaan. Container inlever programma’s zijn onlangs gesloten. En door de drankindustrie gefinancierde non-profitorganisaties, waaronder Keep America Beautiful en haar 707 lokale filialen, spelen een belangrijke rol in de manier waarop plastic afval wordt opgeruimd – of niet.
Hun geld is bijzonder invloedrijk in de nasleep van de beslissing van China om geen plastic afval te accepteren, waardoor recycling in een groeiend aantal steden on-betaalbaar is geworden. “Er hangt een cheque boven ieders hoofd,” zei Hedlund van Recycle Across America. Ondanks de realiteit achter de schermen stellen de grote middelen van de dranken- en plasticindustrieën groepen die zij financieren in staat om uit te dragen dat zij het voortouw nemen om recycling te verbeteren.
“In het openbaar zeggen ze dat ze voor alles zijn wat werkt,” zei Hedlund. “Maar verbodsmaatregelen werken, inruil-programma’s werken, en gestandaardiseerde labels wer-ken, en zij zijn tegen dat alles.”
In Atlanta zal er niet snel een flessenwet komen voor plastic. Nadat Seydel het idee opperde, brak de zaal uit in een verhitte discussie.
(Audio van de kamer ruzie) “OK, we stoppen dit hier.”
Uiteindelijk besloot de groep het geld aan te nemen, met plastic touwtjes eraan vast.
“Het is super spannend. Het is veel geld.”
Bron: Sharon Lerner / https://theintercept.com/2019/10/18/coca-cola-recycling-plastics-pollution/
Gerelateerde artikelen:
Laat hier uw waardering achter over dit artikel
Abonneren op de nieuwsbrief is gratis en op elk moment opzegbaar.. Bij het verschijnen van een nieuwe blogpost verschijnt dit automatisch in je mailbox
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebratie influencers.
Alles hier gepubliceerd reflecteert de mening, ziens-, denkwijze van de gene die het plaatst
Geef een reactie