Vrijheid is de mogelijkheid om naar eigen wil te handelen. In maatschappelijke zin behelst het de mogelijkheid van groepen en individuen om deel te nemen aan het maatschappelijke, economische en politieke verkeer.
Tenminste, dat is wat ons wordt voorgehouden
Was het allemaal maar een illusie? Een illusie die 40 jaar duurde?
Zeker niet, maar er ging iets heel erg mis, misschien halverwege de lange periode van schijnbaar groeiende vrijheid. Toen de tijd kwam om het allemaal weg te nemen – en dat deden ze! – gaven de sociale, intellectuele en culturele bolwerken het op. En we verloren waar we van hielden. Voor een tijd lang wordt de wereld in duisternis gehuld.
Iedereen heeft zijn eigen historiografische tijdlijn, maar de mijne volgt de loop van mijn leven en carrière. Ik herinner me de grote malaise van de jaren zeventig, het verbrijzelde gevoel van nationale trots na de ramp met de Vietnamoorlog, de gasleidingen, het verlies aan vertrouwen, de inflatie, de bezuinigingen. Maar wat volgde vanaf 1980 – nogmaals, misschien meer in de legende van mijn eigen geest dan in werkelijkheid – was een morgen in Amerika en een geleidelijke emancipatie van de wereld.
Het leek alsof niets de opgaande lijn kon schaden. De val van de Berlijnse muur en het vreemde wegsmelten van het Evil Empire in de loop van wat een kwestie van maanden leek, symboliseerden dit het best. In de grote strijd tussen vrijheid en totalitarisme – dat was althans de bezwering van de toenmalige burgerlijke cultuur – wonnen de goeden.
Ja, de kans op een steeds vreedzamer en vrijere wereld werd verkwanseld met twee opeenvolgende Irak-oorlogen en andere regionale conflicten waarin de VS niets te zoeken hadden, maar dat lijken beleidsfouten, geen fundamentele afwijkingen van het streven naar vrijheid. Het momentum voor een betere wereld was nog steeds aanwezig.
De opkomst en democratisering van de internettechnologie na 1995 leek die trend te versterken. De overheid ging uit de weg en particuliere ondernemers bouwden overal om ons heen een nieuwe wereld die niet door de oude heersende klasse kon worden gecontroleerd. Zelfs Amerikaanse presidenten konden het niet verknoeien: zie de presidentschappen van de Bushes, Clinton en Obama. Terugkijkend lijken ze relatief onbewogen. Reagan had zijn stempel gedrukt – de idealen in ieder geval – en daar kon niets aan veranderen.
Ik herinner me een lunch die ik 15 jaar geleden had met een econoom. Hij was waarschijnlijk ’s werelds grootste expert op het gebied van wereldwijde ontwikkeling. Ik vroeg hem wat er zou kunnen gebeuren om de loop van de geschiedenis af te breken van haar opwaartse mars, met steeds meer voedsel en gezondheid en lange levens voor de wereld. Zijn korte antwoord: niets. Tenminste niets dat waarschijnlijk zal gebeuren. De netwerken die handel en mensenrechten ondersteunen zijn te sterk om in dit late stadium te worden doorbroken.
En in diezelfde geest schreef ik boeken over onze Jetsons World, de prachtige anarchie om ons heen, de tweaks en fixes die de dingen nog meer zouden kunnen verbeteren, maar ik spendeerde die jaren vooral aan het aansporen van ons allen om de zegeningen van de vrijheid beter te waarderen. Ik geloofde dat dit alles was wat nodig was om de vooruitgang op koers te houden. Hoewel ik opmerkte en waarschuwde voor ernstige bedreigingen aan de horizon, en er waren genoeg donkere dagen na de millenniumwisseling, was er geen manier om te weten hoe reëel en hoe dichtbij die waren. De weg naar het licht leek nog steeds haalbaar.
Toen kwam 2020. In een paar weken tijd werd de vooruitgang van tientallen jaren onder de voet gelopen. Bijna niemand had de aanleiding kunnen voorspellen: angst voor een virus plus een intellectueel absurde reactie, gevolgd door een ontstellende drie jaar van leugens en doofpotaffaires die tot op de dag van vandaag voortduren.
Misschien is dat bij nader inzien wel logisch. Als je in het tweede decennium van de 21e eeuw de eigenaar en beheerder van de Leviathaanse staat bent, en het verlies van controle over het volk was voelbaar, en je was echt slim bezig om de greep op de sociale orde aan te scherpen, welk excuus zou je dan kunnen bedenken?
In de Middeleeuwen was het misschien gemakkelijk om massale naleving te bewerkstelligen door middel van religieuze stijlfiguren zoals de doodsangst voor ketterij en rondzwervende duivels en heksen. In de 20e eeuw deed de doodsangst voor vijanden in het buitenland met massavernietigingswapens en gestoorde antivrijheidsideologieën wonderen.
Maar in de 21e eeuw, toen de oude excuses opraakten, en ons geloof in oneindige vooruitgang was, was de beste tactiek misschien de schijn van een onzichtbare ziekteverwekker die ons allemaal dreigt te vernietigen als we hem niet tegenhouden. En terugkijkend is het nu duidelijk dat dit verhaal al jaren in de maak was.
Zo ontketende de moderne staat massale angst voor de meest primitieve krachten, waarover de kennis van vorige generaties niet was overgebracht op een nieuwe generatie. Als de mensen echt verstand hadden gehad van besmettelijke ziekten, dan hadden ze geweten dat dit soort problemen vandaag de dag lang niet meer zo urgent zijn als in het verleden. En ze zouden de gefabriceerde manie van de hand hebben gewezen, vooral toen de gegevens eenmaal beschikbaar waren. Zelfs dan hadden we genoeg moeten weten om de list te doorzien.
In de afgelopen twee eeuwen waren de grote plagen uit het verleden grotendeels verdwenen, dankzij betere hygiëne, betere sanitaire voorzieningen, alomtegenwoordige natuurlijke immuniteit door steeds verdergaande wereldwijde integratie, plus beter en schoner voedsel en water, om nog maar te zwijgen van antibiotica. Bovendien, en alle Hollywood-fantasieën daargelaten, is er een dynamiek die inherent is aan elk nieuw virus dat zichzelf beperkt: wat meer voorkomt is minder ernstig en omgekeerd. Wat een vaccin betreft, is het ooit gegeven dat een snel veranderend ademhalingsvirus zich onttrekt aan uitroeiing of zelfs bestrijding via injecties, welke technologie ook wordt ingezet.
En dus zou er met een beetje kennis van zaken helemaal geen paniek zijn ontstaan, laat staan dat er gehoor zou zijn gegeven aan de plotselinge oplegging van flagrante eisen dat alle plaatsen waar mensen samenkomen gesloten moesten worden. Ook met slechts een beetje begrip van het belang van fundamentele vrijheden en rechten voor de sociale en marktwerking – en de gevolgen voor de volksgezondheid van het met voeten treden daarvan – zou het publiek zich met hand en tand hebben verzet tegen het sluiten van bedrijven, kerken en scholen.
Op de een of andere manier gebeurde dit niet. Tot op de dag van vandaag vragen we ons af waarom dit gebeurde. We zijn geïntrigeerd door elke aanwijzing die we kunnen vinden. Onlangs zijn we er bijvoorbeeld achter gekomen in hoeverre de technische podia, waarvan we dachten dat ze ons meer vrijheid gaven, in werkelijkheid waren overgenomen door actoren uit de deep state, die er alles aan deden om te controleren wat we zeiden en tegen wie we het zeiden.
We hadden ook niet helemaal begrepen hoe groot de politieke macht van de grootwinkelbedrijven was, hoe dominant de grote spelers in de sociale media-industrie waren, hoe groot de kloof was die was ontstaan tussen handenarbeid en laptopwerk, hoezeer Big Tech en Big Media stelselmatig samenspannen met de overheid, en hoe ambitieus de administratieve staat is om de hele bevolking eraan te herinneren wie en wat de baas is.
Toch was er nog iets anders misgegaan dat we niet hadden opgemerkt. De hele bevolking was vrijheid als vanzelfsprekend gaan beschouwen, en begon zelfs te geloven dat het een optionele levensvoorwaarde was. Wat zou er gebeuren als we het voor een paar weken zouden afschaffen? Wat is het nadeel? Zelfs iets dat “de economie” heet zou kunnen worden uit- en aangezet als een lichtschakelaar en er zouden geen echte gevolgen zijn behalve een beetje verloren beursopbrengsten, en wie maalt daarom? Alles om het slechte insect dat rondloopt onder controle te krijgen.
En hier zijn we bijna drie jaar later nog steeds te midden van het puin, met een verbrijzelde volksgezondheid, een getraumatiseerde generatie kinderen, een gedemoraliseerde en geterroriseerde bevolking met verbrijzelde burgerverenigingen en vriendennetwerken, verlies van familie, de internationale conflicten, het verlies van een moreel centrum en een verwoestend verlies van geloof en vertrouwen in de elites van alle instellingen in de samenleving.
We kunnen ons niet aan de verdenking onttrekken dat bij het begin van de pandemie iets fundamenteels aan de cultuur en de samenleving was aangetast om dit mogelijk te maken. Wat is er misgegaan en hoe kan het worden hersteld? Dat zijn de brandende vragen van de dag.
Historici zeggen dat vroegere generaties zich soortgelijke vragen stelden wanneer zij werden omringd door onverwachte rampen. De Grote Oorlog komt in gedachten. Die vond plaats na nog eens 40 jaar van toenemende vooruitgang. Elk jaar van 1870 tot 1910 leek ondenkbare verbeteringen in de menselijke conditie te onthullen: het einde van de slavernij, de komst van massadrukwerk, huishoudelijke elektriciteit, de commercialisering van staal en de bouw van grote steden, verlichting, binnenhuis sanitair en verwarming, telefonie, opnametechnologie, en zo veel meer.
De ene na de andere wereldtentoonstelling had het allemaal belicht en de massa bewonderde het allemaal. Ook de intellectuelen uit het Victoriaanse tijdperk geloofden dat de mensheid de weg van de vooruitgang en de oneindige verlichting had ontdekt. Met de juiste scholing en massa-educatie waren de instellingen die decennialang zoveel vooruitgang hadden gecreëerd volgens hen voldoende versterkt en in wezen onneembaar.
Door een reeks discrete fouten van het diplomatieke korps en het dwaze geloof dat een paar legers die hierheen marcheerden de praktijk van het democratisch bestuur konden versterken, stierven tot 15 miljoen mensen en raakten nog eens 23 miljoen mensen gewond. Tijdens de nasleep werd de kaart van Europa zo vreselijk verknoeid dat het de weg vrijmaakte voor een nieuwe ronde van doden slechts tientallen jaren later.
Je zou veronderstellen dat we inmiddels zouden hebben geleerd dat er geen einde aan de geschiedenis komt. Tenminste, dat mogen we hopen, want er mag geen einde komen aan de strijd om de vrijheid: het winnen en behouden ervan. Dat betekent dat de strijd om de publieke opinie in de eigen tijd de belangrijkste is, als we geloven dat het opbouwen en beschermen van de beschaving de prijs waard is.
Onze generatie heeft een waardevolle les geleerd. Neem vrijheid nooit voor lief. Vertrouw die vrijheid nooit toe aan een handjevol experts met macht. Geloof nooit dat de mensheid boven de inzet van brute bevolen- en controlemethoden staat. Als we ooit weer onze waakzaamheid laten varen, als we ooit geloven dat er waarheden zijn die zo goed begrepen worden dat we ze niet aan de volgende generatie hoeven te leren, kunnen we alles verliezen wat we hebben verworven.
Niets in deze wereld werkt op de automatische piloot. Er is geen meta-narratief, geen wind van verandering die onafhankelijk werkt van de keuzes die wij maken. Ideeën zijn de auteurs van de geschiedenis, en die liggen in het verlengde van de menselijke geest. Er is geen enkele levenssector die geen behoefte heeft aan morele moed en de vastberadenheid om de mensenrechten te verdedigen tegen elke invasie.
Het komende jaar zal ongetwijfeld gevuld zijn met meer onthullingen, meer schandalen, meer onthullingen van gruwelijke misstappen, meer manipulaties van de publieke opinie door belangengroepen, en een groeiende roep om gerechtigheid in het licht van alles wat we hebben verloren.
Bron: JEFFREY A. TUCKER
verwijzingen:
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebratie influencers
Geef een reactie