Laten we ons richten op de toekomst, en de problemen oplossen die we nog moeten oplossen.
In april 2020, met niets anders te doen, maakte mijn familie een enorm aantal wandelingen. We droegen allemaal stoffen maskers die ik zelf had gemaakt. We hadden een familie handgebaar, dat de voorste persoon gebruikte als er iemand op het pad naderde en we onze maskers moesten opzetten. Toen een ander kind op een brug te dicht bij mijn toen vierjarige zoon kwam, schreeuwde hij haar toe: “SOCIALE AFSTAND!”.
Deze voorzorgsmaatregelen waren totaal misplaatst. In april 2020 kreeg niemand het coronavirus van het passeren van iemand anders wandelen. Buitenoverdracht was uiterst zeldzaam. Onze stoffen maskers van oude bandana’s zouden toch niets uithalen. Maar het zit zo: We wisten het niet.
Ik heb over dit gebrek aan kennis nagedacht dankzij een college over COVID dat ik mede doceer aan de Brown Universiteit. We hebben verschillende colleges besteed aan het herbeleven van het eerste jaar van de pandemie, waarbij we de vele belangrijke keuzes hebben besproken die we moesten maken onder omstandigheden van enorme onzekerheid.
Sommige van deze keuzes pakten beter uit dan andere. Om een voorbeeld te nemen dat dicht bij mijn eigen werk staat: er is een opkomende (zij het niet universele) consensus dat scholen in de VS te lang gesloten waren: De gezondheidsrisico’s van binnenschoolse spreiding waren relatief laag, terwijl de kosten voor het welzijn van de leerlingen en de schoolvorderingen hoog waren. De laatste cijfers over leerverlies zijn alarmerend. Maar in het voorjaar en de zomer van 2020 hadden we slechts glimpen informatie. Redelijke mensen – mensen die geven om kinderen en leraren – pleitten aan beide kanten van het heropeningsdebat.
Derek Thompson: Het sluiten van scholen was een mislukt beleid.
Een ander voorbeeld: Toen de vaccins uitkwamen, ontbraken definitieve gegevens over de relatieve doeltreffendheid van de Johnson & Johnson-prik tegenover de mRNA-opties van Pfizer en Moderna. De mRNA-vaccins hebben gewonnen. Maar op dat moment waren veel mensen in de gezondheidszorg neutraal of hadden een voorkeur voor J&J. Deze misstap was niet kwaadaardig. Het was het resultaat van onzekerheid.
Blijkbaar wilden sommige mensen misleiden en maakten ze totaal onverantwoorde beweringen. Weet je nog dat de volksgezondheidsgemeenschap veel tijd en middelen moest besteden aan het aansporen van Amerikanen om zich niet met bleekwater in te spuiten? Dat was een slechte zaak. Verkeerde informatie was en is een groot probleem. Maar de meeste fouten werden gemaakt door mensen die serieus werkten voor het welzijn van de samenleving.
Gezien de hoeveelheid onzekerheid werd over elk onderwerp bijna elk standpunt ingenomen. En bij elk onderwerp kreeg iemand uiteindelijk gelijk, en iemand anders ongelijk. In sommige gevallen hadden de juiste mensen om de verkeerde redenen gelijk. In andere gevallen hadden ze een vooruitziende blik op de beschikbare informatie.
De mensen die het goed hebben, om welke reden dan ook, willen zich misschien verkneukelen. Degenen die het fout hebben, om welke reden dan ook, kunnen zich defensief opstellen en zich terugtrekken in een positie die niet strookt met de feiten. Al dat leedvermaak en die verdedigingsdrang blijven veel sociale energie opslokken en de cultuuroorlogen aanwakkeren, vooral op het internet. Deze discussies zijn verhit, onaangenaam en uiteindelijk onproductief. In het licht van zoveel onzekerheid had het een flinke dosis geluk om iets goed te doen. En ook iets fout doen was geen moreel falen. Het behandelen van pandemische keuzes als een scorekaart waarop sommigen meer punten halen dan anderen, verhindert ons om vooruit te komen.
Lees: Je had gelijk over COVID, en toen niet meer.
We moeten deze strijd opzij zetten en een pandemische amnestie afkondigen. We kunnen de opzettelijke verspreiders van echte verkeerde informatie buiten beschouwing laten en de moeilijke beslissingen vergeven die mensen met gebrekkige kennis moesten nemen. Los Angeles County sloot haar stranden in de zomer van 2020. Ex post facto heeft dit niet meer zin dan de gemaskerde wandeltochten van mijn familie. Maar we moeten leren van onze fouten en ze dan loslaten. We moeten de aanslagen ook vergeven. Omdat ik vond dat de scholen weer open moesten en stelde dat kinderen als groep geen groot risico liepen, werd ik een “lerarenmoordenaar” en een “génocidaire” genoemd. Het was niet prettig, maar de gemoederen liepen hoog op. En ik hoef die tijd zeker niet voor de rest van mijn dagen te ontleden en te herhalen.
Verdergaan is nu cruciaal, want de pandemie heeft veel problemen gecreëerd die we nog steeds moeten oplossen.
De testscores van leerlingen vertonen historische dalingen, meer voor wiskunde dan voor lezen, en meer voor leerlingen die in het begin een achterstand hadden. We moeten gegevens verzamelen, experimenteren en investeren. Is gedoseerde bijles meer of minder kosteneffectief dan verlengde schooljaren? Waarom hebben sommige staten zich sneller hersteld dan andere? Op dit soort vragen moeten we ons concentreren, want als we die beantwoorden, helpen we onze kinderen er weer bovenop.
Veel mensen hebben de afgelopen jaren hun gezondheidszorg verwaarloosd. Met name het aantal routinevaccinaties bij kinderen (tegen mazelen, kinkhoest, enz.) is sterk gedaald. In plaats van te discussiëren over de rol van de berichtgeving over COVID-vaccins in deze daling, moeten we al onze energie steken in het weer omhoog brengen van deze cijfers. Kinderartsen en volksgezondheidsfunctionarissen zullen moeten samenwerken om de gemeenschap te bereiken, en politici zullen schoolmandaten moeten overwegen.
Het standaard gezegde is dat wie de geschiedenis vergeet, gedoemd is haar te herhalen. Maar stilstaan bij de fouten uit het verleden kan ook leiden tot een herhaalde doemcirkel. Laten we erkennen dat we ingewikkelde keuzes hebben gemaakt in het licht van grote onzekerheid, en vervolgens proberen samen te werken om terug te bouwen en vooruit te komen.
Bron: Emily Oster
Emily Oster is an economist at Brown University. Zij is de auteur van Het familiebedrijf: Een door gegevens gestuurde gids voor betere besluitvorming in de eerste schooljaren. en Beter verwachten: Waarom de conventionele zwangerschapswijsheid niet klopt en wat je echt moet weten.
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebrity influencers
Geef een reactie