Zoals veel slechte boeken vervalt The Great Reset in een onbedoelde autobiografie. Vooral in de laatste pagina’s, waar Klaus Schwab schrijft over zijn hoop op een “persoonlijke reset” door middel van staatsrepressie, vangen we een glimp op van de man tijdens de lockdown van de eerste golf in zijn huis in Cologny. Aanvankelijk genoot hij van de onderbreking van de routine en de mogelijkheid om zich met de natuur te onderhouden, maar al snel begon hij een knagend onbehagen te voelen. Het grootste deel van zijn jaren voor 2020 besteedde hij aan het promoten van “stakeholder capitalism”, zijn verzamelnaam voor verschillende regelingen om kritiek op de globalistische bedrijfsbende te ontwapenen en linkse oppositie te coöpteren. Schwab slaagde erin zijn simplistische ideeën om te zetten in een internationaal conferentiecircuit, tegenwoordig bekend als het World Economic Forum, waar hij kon babbelen met bedrijfs- en politieke beroemdheden en zijn Bond-schurk-reputatie kon oppoetsen bij politieke dissidenten. Maar de pandemie had Schwab uit zijn evenwicht gebracht. Voor één keer was er geen vraag meer naar zijn opgewerkte nostrums over milieu, maatschappij en ondernemingsbestuur; virologen en epidemiologen en exponentiële groeicurves haalden het nieuws. Zijn machtige beroemde klanten luisterden plotseling naar andere mensen. De obscuriteit doemde op.
Dus nam Schwab zijn assistent-onderzoeker Thierry Malleret in dienst, startte zijn laptop op en spendeerde een paar maanden om de wolk van modewoorden, discussiepunten en half herinnerde powerpointpresentaties die zijn hersenen teisterden, te decanteren in een meanderend en volkomen zinloos document. Toen hij klaar was, stuurde hij het geheel naar de vrouw van Malleret voor een proeflezing, waarna hij zijn eigen Forum Press opdracht gaf om een paar duizend exemplaren te drukken. Zo ontstond de zoveelste jammerlijke oefening in zelfpublicatie.
The Great Reset is geen boek dat begint met een volledig uitgewerkt betoog, dat het via opeenvolgende drukproeven probeert te verwoorden. Het is ook geen boek dat onderweg zijn doel vindt. Het is er één van die nog ellendiger soorten, dat altijd op het punt staat te ontdekken wat het wil zeggen, maar er nooit helemaal uitkomt. Ik zie Schwab in zijn studeerkamer, woedend typend met uitgestrekte wijsvingers als een bicephalische kip, al zijn magere krachten bundelend om de zeer onverwachte pandemie waarin hij terecht is gekomen te reconstrueren, zodat die beter lijkt op het soort wereldwijde ESG-kapitalisme dat Schwab het liefst zou uitspreken. “We moeten terug naar mijn huisdierenthema’s” is wat Schwab ons probeert te vertellen in The Great Reset. Het is vooral een kinderachtig boek.
Het kernidee van Schwab is dat de pandemie onze wereld zal hermaken of resetten, en dat politieke en bedrijfsleiders dus een unieke kans hebben om beter terug te bouwen en alles meer ESG-conform te maken. Dat is allemaal duidelijk genoeg, maar voor iemand die het woord “reset” in zijn titel heeft gezet, lijkt hij vreemd genoeg niet te weten wat de aard van deze reset zou kunnen zijn, en welke rol het virus heeft gespeeld bij het tot stand brengen ervan.
In de inleiding vinden we bijvoorbeeld deze reeks absurditeiten:
Velen van ons vragen zich af wanneer alles weer normaal wordt. Het korte antwoord is: nooit. Niets zal ooit terugkeren naar het “gebroken” gevoel van normaliteit dat vóór de crisis heerste, omdat de pandemie van het coronavirus een fundamenteel keerpunt markeert in ons wereldwijde traject …. Er zijn radicale veranderingen op komst die zo ingrijpend zijn dat sommige deskundigen hebben verwezen naar een tijdperk “vóór het coronavirus” (BC) en “na het coronavirus” (AC). … (p. 12)
Maar verderop op diezelfde pagina lijkt Schwab’s vertrouwen af te nemen, en geeft hij plotseling toe dat “de pandemie op zichzelf de wereld misschien niet volledig zal veranderen”, maar slechts “veel van de veranderingen die al plaatsvonden voordat de pandemie uitbrak, zal versnellen”. Zes bladzijden later herhaalt hij dat “de pandemie op zijn minst … de systeemveranderingen zal versnellen die al vóór de crisis zichtbaar waren”, maar in de volgende adem heeft hij het weer over een zuivere breuk, rapsodiërend over “de mogelijkheden voor verandering en de daaruit voortvloeiende nieuwe orde” die “nu onbeperkt zijn en alleen gebonden door onze verbeelding” (blz. 18). Vervolgens besluit Schwab in zijn conclusie op bizarre wijze dat het virus niet eens zo gevaarlijk is; “de coronacrisis is (tot nu toe) een van de minst dodelijke pandemieën die de wereld heeft meegemaakt” en “tenzij de pandemie zich op een onvoorziene manier ontwikkelt, zullen de gevolgen … in termen van gezondheid en sterfte in vergelijking daarmee mild zijn” (blz. 264 e.v.). De echte bron van reset is eigenlijk “de huidige onderling afhankelijke wereld” waarin “risico’s met elkaar worden vermengd” (blz. 247).
Het probleem is dat Schwab niet kan beslissen of hij zich in de motte of in de bailey wil verstoppen. Soms wil hij dat de pandemie een fundamenteel nieuw moment is; andere keren maakt hij Corona liever afhankelijk van alle kwaadaardige sociale ongelijkheden en klimaatonevenwichtigheden en koolstofonduurzaamheid die meer zijn metier zijn. Het eerste standpunt is intern consistenter en beter verdedigbaar, maar dreigt te veel ruimte te geven aan een concept dat buiten Schwab’s bereik ligt; het tweede standpunt is zeer irrationeel, maar stelt Schwab in staat zijn favoriete thema’s tot verklaring van alles te maken.
Het is vooral deze ongedisciplineerde manier van denken die The Great Reset tot zo’n onaangename leeservaring maakt. Schwab probeert altijd van twee walletjes te eten, hij vergeet altijd wat hij een paar alinea’s geleden heeft gezegd, hij verdoet altijd uw tijd met irrelevante lijstjes en details en beschrijvingen die nergens op slaan. Maar al te vaak verliest hij elk contact met concrete ideeën en verdwijnt hij in een wolk van betekenisloze abstracte terminologie.
Waarom moesten bijvoorbeeld deze zinnen geschreven worden?
Een pandemie is een complex adaptief systeem dat bestaat uit vele verschillende componenten of stukjes informatie (zo divers als biologie of psychologie), waarvan het gedrag wordt beïnvloed door variabelen als de rol van bedrijven, economisch beleid, overheidsinterventie, gezondheidszorgpolitiek of nationaal bestuur … Het beheer … van een complex adaptief systeem vereist een voortdurende real-time maar steeds veranderende samenwerking tussen een groot aantal disciplines en tussen verschillende gebieden binnen deze disciplines. (p. 32f.)
Of deze?
Overheden … hebben instrumenten tot hun beschikking om de verschuiving naar meer inclusieve en duurzame welvaart te maken, door het sturen en stimuleren van de publieke sector te combineren met commerciële innovatiecapaciteit door een fundamentele heroverweging van markten en hun rol in onze economie en samenleving. (p. 62)
Deze momenten van uitzonderlijke zinloosheid komen overal voor in The Great Reset, en ik heb een kleine maar groeiende verzameling van wat ik Schwabisms zou willen noemen. Dit zijn korte uitspraken die zo tautologisch, banaal of bizar zijn dat ze elke auteur in verlegenheid zouden moeten brengen. Uitspraken als “Alles loopt nu op fast-forward” (p. 7); of: “Complexiteit kan worden gedefinieerd als wat we niet of moeilijk begrijpen” (p.31); of: “Als een waarnemer de ‘werkelijkheid’ alleen kan begrijpen door verschillende idiosyncratische lenzen, dwingt dit ons onze notie van objectiviteit te heroverwegen” (p. 121); of: “Voorspellen is een raadspel voor dwazen” (p. 126); of: “Veel staten die kenmerken van kwetsbaarheid vertonen, lopen het risico te mislukken” (p. 127); of: “Dystopische scenario’s zijn niet fataal” (blz. 170); of: “In tijden van tegenspoed gedijt innovatie vaak goed – noodzaak is lang erkend als de moeder van de uitvinding” (blz. 232).
Je hebt niet alleen het gevoel van een zielige, kleine man, die worstelt om de rol van global governance-goeroe te spelen, maar ook van zijn al even zielige publiek van Hillary Clintons en Olaf Scholzes en Emmanuel Macrons, die deze rotzooi horen en er op de een of andere manier in slagen het inzichtelijk te vinden en ermee geassocieerd te willen worden. Wat een vertroebeld intellectueel leven moeten al deze mensen leiden.
Op zijn gewaagdere momenten betoogt Schwab dat Corona alleen maar heeft plaatsgevonden omdat de wereld klimaatverandering, duurzaamheid en stakeholderkapitalisme niet grondig genoeg heeft omarmd. Schwab wil u doen geloven dat we aan de vooravond staan van een “tekort aan wereldorde”, waarvoor we een “geopolitieke reset” nodig hebben:
In deze rommelige nieuwe wereld, gekenmerkt door een verschuiving naar multipolariteit en intense concurrentie om invloed, zullen de conflicten of spanningen niet langer worden gedreven door ideologie … maar aangewakkerd door nationalisme en de concurrentie om middelen. Als geen enkele macht de orde kan handhaven, zal onze wereld lijden onder een “globaal ordegebrek” (blz. 104).
Een interessant punt is hoeveel pessimisme Schwab koestert over de toekomstperspectieven van de globalisering. Hij schrijft dat “hyperglobalisering” (wat dat ook moge zijn) “al zijn politieke en sociale kapitaal heeft verloren en het verdedigen ervan politiek niet langer houdbaar is” (p. 112 e.v.), en dat zelfs de normale globalisering in verval is. Politici moeten er dus naar streven om de “terugtocht” in goede banen te leiden door haar “inclusiever en rechtvaardiger” te maken en “duurzaam, zowel op sociaal als milieugebied” (blz. 112). Dit zijn merkwaardige bekentenissen, en als je ze letterlijk neemt, zou je gaan denken dat de mensen in Davos zich echt bedreigd voelen, vooral van links, en dat een deel van hun politieke programma een soort verwarrende poging is om ingebeelde tegenstanders tevreden te stellen.
Schwab schrijft dat de pandemie is ontstaan door “een vacuüm in het mondiale bestuur” en omdat “internationale samenwerking niet bestond of beperkt was” (blz. 115). Hij geeft blijk van een echt kinderlijk verlangen naar “global governance” (blz. 118), opdat we niet terechtkomen “in een wereld waarin niemand de leiding heeft” (blz. 114). De onderstroom van angst keert terug, en de pandemie verdwijnt uit beeld als slechts een voorbeeld van het soort rampen dat ons zal overkomen als de globalistische instellingen falen:
Er is geen tijd te verliezen. Als we het functioneren en de legitimiteit van onze mondiale instellingen niet verbeteren, zal de wereld spoedig onbeheersbaar en zeer gevaarlijk worden. Er is geen duurzaam herstel mogelijk zonder een mondiaal strategisch bestuurskader… Hoe meer nationalisme en isolationisme de mondiale politiek doordringen, hoe groter de kans dat het mondiale bestuur zijn relevantie verliest. (p. 113)
Elders probeert Schwab Corona te construeren als afhankelijk van zijn favoriete thema’s door te suggereren dat de mortaliteit van het virus wordt verergerd door vervuiling, die volgens hem het “pandemiegevaar” verhoogt:
We weten nu dat luchtvervuiling het effect van een bepaald coronavirus (niet alleen het huidige SARS-CoV-2) op onze gezondheid verergert … In de VS wordt in een recent medisch artikel geconcludeerd dat de regio’s met meer vervuilde lucht een hoger risico lopen om te overlijden aan COVID-19, waaruit blijkt dat Amerikaanse provincies met hogere vervuilingsniveaus een hoger aantal ziekenhuisopnames en meer sterfgevallen zullen hebben. Er is een consensus ontstaan … dat er een synergetisch effect bestaat tussen blootstelling aan luchtverontreiniging en het mogelijk optreden van COVID-19, en een slechtere afloop wanneer het virus toch toeslaat.” (p. 139)
Schwab gaat hier echt, echt te ver. Ten eerste is er de studie in kwestie, die absoluut waardeloos is omdat, zoals de auteurs toegeven, hun “ecologische regressieanalyses niet kunnen worden aangepast voor risicofactoren op individueel niveau” en dus “geen conclusies kunnen trekken over associaties op individueel niveau”. Deze associaties omvatten zaken als “leeftijd” en “ras”. Op dit punt zet u de studie bij het vuilnis, oké? Maar het wordt nog erger, want Schwab lijkt te denken dat het artikel een soort toekomstprojectie is, terwijl het in feite een retrospectieve observatiestudie is. Geheel ongefundeerd is Schwabs laatste avontuurlijke suggestie, dat vervuiling via een hocus pocus “synergetisch effect” op de een of andere manier virusinfecties zou kunnen veroorzaken.
Veel, heel veel momenten in The Great Reset zijn zo – zodra je eraan begint te peuteren, valt de hele zaak uit elkaar.
Een laatste onhandige strijd om Corona stroomafwaarts van duurzaamheidsfouten te plaatsen komt wanneer Schwab verklaart dat volgens de wetenschap milieuvernietiging de ware oorzaak is van pandemieën:
Inmiddels heeft een toenemend aantal wetenschappers aangetoond dat het in feite de door de mens veroorzaakte vernietiging van de biodiversiteit is die de bron vormt van nieuwe virussen zoals COVID-19. Deze onderzoekers hebben zich verenigd rond de nieuwe discipline “planetaire gezondheid” die de subtiele en complexe verbanden bestudeert die bestaan tussen het welzijn van mensen, andere levende soorten en hele ecosystemen, en hun bevindingen hebben duidelijk gemaakt dat de vernietiging van de biodiversiteit het aantal pandemieën zal doen toenemen. (p. 137)
Laat Schwab’s terugkerende genie om dingen verkeerd te begrijpen buiten beschouwing: het is niet de “vernietiging van de biodiversiteit” die wordt voorgesteld als “de bron van nieuwe virussen”, maar de toenemende nabijheid van menselijke populaties en dierlijke reservoirs. Nee, wat hier interessanter is, is hoe onwetend Schwab zich toont door zijn totale veronachtzaming van de valse schubdierenthese over de oorsprong van Corona. Medio 2020 was het onderwerp volop in het nieuws, en toch is het Schwab op de een of andere manier ontgaan, waardoor hij een heel argument mist dat op maat gemaakt is voor zijn vervelende moraalverhaal. Hij had ons kunnen verblijden met paragraaf na paragraaf over hoe alleen wereldwijde governance de handel in bedreigde diersoorten kan onderdrukken en ons kan redden van dodelijke schubdiervirussen, maar in plaats daarvan koos hij voor deze slappe thee, omdat hij geen idee heeft waar hij het over heeft.
Diep van binnen verwacht Schwab niet dat zijn lezers geloven dat de pandemie is ontstaan omdat we niet de juiste offers hebben gebracht aan de ESG-idolen. Dus biedt hij het alternatieve standpunt dat Corona niet zozeer afhankelijk is van een milieu- en duurzaamheidsramp, maar dat het dezelfde soort ramp is, of in ieder geval zo nauw verbonden met deze andere potentiële rampen dat het net zo goed hetzelfde kan zijn:
In termen van mondiale risico’s is de pandemie het gemakkelijkst te vergelijken met klimaatverandering en ineenstorting van het ecosysteem (…). De drie vormen, van nature en in verschillende mate, existentiële bedreigingen voor de mensheid, en we zouden kunnen stellen dat COVID-19 ons al een glimp, of voorproefje, heeft gegeven van wat een volwaardige klimaatcrisis en ecosysteeminstorting zou kunnen inhouden vanuit economisch perspectief … De vijf belangrijkste gemeenschappelijke kenmerken zijn: 1) het zijn bekende … systeemrisico’s die zich zeer snel verspreiden in onze onderling verbonden wereld en daarbij andere risico’s van verschillende categorieën versterken; 2) ze zijn niet-lineair, wat betekent dat ze boven een bepaalde drempel, of kantelpunt, catasrofale gevolgen kunnen hebben; 3) de waarschijnlijkheid en de verdeling van hun gevolgen zijn zeer moeilijk, zo niet onmogelijk, te meten … 4) zij zijn mondiaal van aard en kunnen daarom alleen goed worden aangepakt op een mondiaal gecoördineerde manier; en 5) zij treffen al onevenredig veel de meest kwetsbare landen en segmenten van de bevolking. (p. 133f.)
Schwab bevat zelfs een totaal nietszeggende grafiek ter illustratie van zijn geliefde hyperconnectiviteitsthese, waarbij alles automatisch over alles en nog wat gaat:
Het is duidelijk dat er heel weinig is nagedacht over deze grafiek. Dat kun je zien aan de dingen die niet met elkaar verbonden zijn, maar dat wel zouden moeten zijn – er is bijvoorbeeld geen lijn die “massavernietigingswapens” verbindt met “door de mens veroorzaakte milieurampen”, hoewel er waarschijnlijk geen “door de mens veroorzaakte milieuramp” gretiger is overwogen dan de nucleaire winter. Schwab wil zijn lezers vooral een academische esthetiek bieden en het gevoel geven dat ze iets verfijnds en geleerd lezen, ook al is dat niet zo.
We krijgen tenminste geen klimaatvergrendeling. Schwab is teleurgesteld over de prognoses dat de beperkingen in het voorjaar van 2020 de koolstofuitstoot met slechts 8% zouden verminderen:
Gezien de ernst van de lockdowns lijkt dat cijfer nogal teleurstellend. Het lijkt te suggereren dat kleine individuele acties … van weinig betekenis zijn in vergelijking met de omvang van de door elektriciteit, landbouw en industrie veroorzaakte emissies … Zelfs ongekende en draconische lockdowns, waarbij een derde van de wereldbevolking meer dan een maand aan huis gekluisterd werd, waren geen levensvatbare decarbonisatiestrategie, omdat de wereldeconomie desondanks grote hoeveelheden koolstofdioxide bleef uitstoten … (blz. 140 e.v.).
Opnieuw wordt men telkens weer getroffen door de kennelijke onwetendheid en naïviteit van Schwab, zelfs over onderwerpen die centraal staan in zijn expertise. Mensen hebben al lang aangetoond dat beperkingen van de individuele consumptie, vooral in het Westen, zeer beperkte effecten hebben op de milieuresultaten. De meeste emissies zijn afkomstig van overzeese productie.
Tot nu toe heb ik geprobeerd me te concentreren op de kernideeën van Schwab, om te laten zien waarom ze zelfs in hun eigen termen onzin zijn. Schwab heeft het echter over een heleboel andere dingen mis, en er staan enkele echte missers in deze bladzijden. Zo gelooft hij blijkbaar oprecht dat “het post-pandemische tijdperk een periode van massale herverdeling van rijkdom zal inluiden, van de rijken naar de armen en van kapitaal naar arbeid” (blz. 77). Als u klaar bent met lachen, zult u zien dat deze uitspraak berust op oppervlakkige historische vergelijkingen met zaken als de Zwarte Dood, die de kosten van arbeid opdreef door miljoenen en miljoenen boeren en ambachtslieden te doden. Schwab ziet niet in dat er geen gelijkwaardigheid bestaat tussen een plaag die 40% van de Europese bevolking doodt en een virus met op zijn best een IFR van 0,4%, waarbij de sterfgevallen zich bijna volledig concentreren bij gepensioneerde ouderen. Zo dom is hij.
Dan zijn er nog zijn vreemde pogingen om de pandemie verantwoordelijk te stellen voor de rellen in Floyd, en zijn terugkerende bewering dat “de grootste onderliggende oorzaak van sociale onrust ongelijkheid is” (blz. 88) – waarbij hij voorbijgaat aan het duidelijke historische patroon dat het de liberaliserende hervormingen en de stijgende verwachtingen zijn die sociale opstanden ontketenen. En hij hamert er herhaaldelijk op dat landen die “worden gezien als landen die niet goed op de pandemie reageren” (blz. 98) een legitimiteitscrisis tegemoet kunnen zien, en “dat veel regeringen ter verantwoording zullen worden geroepen, met veel woede gericht op beleidsmakers en politieke figuren die inadequaat of slecht voorbereid lijken te zijn in hun reactie op COVID-19” (blz. 76). Alles wat er gebeurde sinds Schwab schreef, is natuurlijk de gestage verwerping van de massa-inperking, die elke dag opener wordt.
Schwab heeft niet alleen ongelijk; hij is ook een griezel, maar ik ben niet de eerste die dat opmerkt, en het heeft weinig zin om erg ver in te gaan op dit aspect van The Great Reset. Hij denkt gretig na over de mogelijkheden van massasurveillance en heeft een duidelijke voorliefde voor apps voor het traceren van contacten, misschien wel de meest openlijk in diskrediet gebrachte indammingsmaatregel van allemaal. Hij schrijft blij dat de pandemie regeringen “de overhand” heeft gegeven en hoopt dat “alles wat in het post-pandemische tijdperk komt, ons ertoe zal brengen de rol van regeringen te heroverwegen” (p. 91). Hij citeert ook met instemming de theorieën van de econoom Dani Rodrik, volgens welke “economische globalisering, politieke democratie en de natiestaat onderling onverenigbaar zijn” (blz. 107) – met de ongemakkelijke implicatie dat zijn programma ten koste gaat van de nationale overheid en onze parlementaire instellingen.
Sommigen zullen misschien betwisten dat The Great Reset een poging is om terug te keren naar de kapitalistische klimaatverandering, in plaats van een omarming van lockdowns en virushysterie, maar ik beloof dat dit de boodschap van het boek is. In zijn privécorrespondentie met de deelnemers aan de WEF-conferentie was Schwab op dit punt nog explicieter: hij liet de Nederlandse minister van Financiën weten dat zijn doel voor de conferentie van 2020 was om de weg te bereiden voor het afgeven van “een duidelijk signaal, begin volgend jaar, dat de wereld de COVID-19 pandemie achter zich heeft gelaten”. Toch heeft niemand verklaard dat de pandemie in 2021 voorbij is, en daaruit kunt u afleiden wat de werkelijke invloed is die onze globalistische goeroe uitoefent op de aangelegenheden van de nationale regeringen.
Uiteindelijk is het belang van Schwab ongrijpbaar. Ik denk dat hij vooral een vat is voor de doelstellingen en ambities van de politieke en bedrijfsleiders die het World Economic Forum omringen. Hij is een slechte denker en een lui intellect, maar hij is goed in het vertellen van wat deze mensen willen horen, en dat maakt hem een interessant venster op hun angsten, overtuigingen en neigingen. Het slordige en onderverteerde karakter van zijn analyse lijkt een krachtige metonymie voor het aandachtstekort en de verkorte tijdshorizon die de politieke elite kenmerken. Het is ook vermeldenswaard dat er veel onzekerheid en angst in deze pagina’s zit – over sociale onrust die elk moment kan worden aangewakkerd door vage abstracte zaken als ongelijkheid, over onduidelijke klimaatrampen die elk moment kunnen worden aangewakkerd door niet ESG genoeg te zijn, over de pandemie en de beheersing ervan die elk moment uit de hand kan lopen, en over hoe ver politici kunnen gaan in hun repressieve oplossingen voor al deze tikkende tijdbommen.
Een van de weinige dingen die ik beter heb begrepen na het lezen van deze onzin is het belang van klimaatverandering voor globaliserende instellingen. Zorgen over duurzaamheid zijn belangrijk omdat het de archetypische crisis is die niet kan worden opgelost zonder “wereldwijde coördinatie”. Klimaatverandering bestrijden is datgene wat mondiale instellingen geacht worden te coördineren, en zonder dat beginnen ze hun bestaansrecht te verliezen, omdat niemand in staat is geweest veel andere problemen te bedenken om op te lossen:
In het licht van … een vacuüm in het wereldbestuur zijn alleen nationale staten coherent genoeg om collectieve beslissingen te nemen, maar dit model werkt niet in het geval van wereldrisico’s die gecoördineerde mondiale beslissingen vereisen. De wereld wordt een zeer gevaarlijke plaats als we de multilaterale instellingen niet repareren. Wereldwijde coördinatie zal nog noodzakelijker zijn in de nasleep van de epidemiologische crisis, want het is ondenkbaar dat de wereldeconomie opnieuw kan worden opgestart zonder duurzame internationale samenwerking. (p. 118)
Nadruk van mij. Schwab wil wanhopig dat Corona eenzelfde soort crisis is als klimaatverandering, want van beroep is hij alleen geïnteresseerd in problemen die bovennationale coördinatieniveaus vereisen. Jammer voor hem dat de pandemie zo niet is verlopen. Wereldwijde instellingen speelden niet meer dan een ondergeschikte rol in de reactie op de pandemie; de hoofdrolspelers waren in alle gevallen nationale bureaucratieën. Schwab en consorten zijn hun hele leven bezig geweest om iedereen warm te krijgen voor de opwarming van de aarde, maar ze zijn nooit in de buurt gekomen van het enthousiasme en de bureaucratische steun die de massale inperking in een paar weken tijd heeft opgeleverd. The Great Reset is niets anders dan een 300 pagina’s tellende poging om met deze lastige realiteit om te gaan.
De mensen in Davos zien zichzelf als post-ideologische, technocratische probleemoplossers, maar men kan onmogelijk ontkennen dat het werk van Schwab doortrokken is van een soort abstrueus, misvormd ideologisch systeem. Het is misschien te lomp en te gebroken om te erkennen of te verdedigen, en het is opmerkelijk moeilijk te beschrijven, maar het is er. Het naoorlogse optimisme en de generaties van ononderbroken technologische vooruitgang die volgden, moedigden sommige mensen aan te geloven dat we aan de vooravond stonden van een nieuwe wereld, waarin een utopische wereldorde zowel natiestaten als bedrijven zou verdringen en een postkapitalistisch, postnationalistisch tijdperk zou inluiden, waarin al onze meest dringende problemen zouden worden opgelost. Toch zijn de natiestaten gebleven, de ondernemingen met winstoogmerk zijn er nog steeds, en de technologische vooruitgang is tot stilstand gekomen. Wat overblijft is een hoop jargon en nietszeggendheid.
Bron: eugyppius: a plague chronicle
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door Zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebrity influencers.
