Eind februari 2020 begon de global village op zijn grondvesten te beven. De wereld werd geconfronteerd met een onheilspellende crisis, waarvan de gevolgen niet te overzien waren. Binnen een paar weken werd iedereen gegrepen door het verhaal van een virus – een verhaal dat ongetwijfeld op feiten was gebaseerd. Maar op welke?
Via beeldmateriaal uit China vingen we een eerste glimp op van ‘de feiten’. Een virus dwong de Chinese overheid tot het nemen van de meest draconische maatregelen. Hele steden werden in quarantaine geplaatst, nieuwe ziekenhuizen werden haastig gebouwd en individuen in witte pakken ontsmette openbare ruimtes. Hier en daar doken geruchten op dat de totalitaire Chinese regering overdreven reageerde en dat het nieuwe virus niet erger was dan de griep. Ook tegengestelde meningen deden de ronde: dat het veel erger moest zijn dan het leek, want anders zou geen enkele regering zulke ingrijpende maatregelen nemen. Op dat moment voelde alles nog ver van onze kusten en we gingen ervan uit dat het verhaal ons niet in staat stelde de volledige omvang van de feiten te peilen.
Tot het moment dat het virus Europa binnenkwam. We begonnen toen met het opnemen van infecties en sterfgevallen voor onszelf. We zagen beelden van overvolle spoedeisende hulp in Italië, konvooien van legervoertuigen die lijken vervoerden, lijkenhuizen vol doodskisten. De gerenommeerde wetenschappers van Imperial College voorspelden vol vertrouwen dat het virus zonder de meest drastische maatregelen tientallen miljoenen levens zou eisen. In Bergamo loeiden dag en nacht sirenes, waardoor elke stem in een openbare ruimte die aan het opkomende verhaal durfde te twijfelen tot zwijgen werd gebracht. Vanaf dat moment leken verhaal en feiten samen te smelten en maakte onzekerheid plaats voor zekerheid.
Het onvoorstelbare werd werkelijkheid: we waren getuige van de abrupte spil van bijna elk land op aarde om het voorbeeld van China te volgen en enorme bevolkingsgroepen onder de facto huisarrest te plaatsen, een situatie waarvoor de term ‘lockdown’ werd bedacht. Er viel een angstaanjagende stilte – onheilspellend en bevrijdend tegelijk. De lucht zonder vliegtuigen, verkeersaders zonder voertuigen; stof dat neerdaalt op de stilstand van de individuele bezigheden en verlangens van miljarden mensen. In India werd de lucht zo zuiver dat voor het eerst in dertig jaar op sommige plaatsen de Himalaya weer zichtbaar werd tegen de horizon.
Daar bleef het niet bij. We zagen ook een opmerkelijke machtsoverdracht. Deskundige virologen werden opgeroepen als de varkens van Orwell – de slimste dieren op de boerderij – om de onbetrouwbare politici te vervangen. Ze zouden de dierenboerderij runnen met accurate (“wetenschappelijke”) informatie. Maar al snel bleken deze experts nogal wat veelvoorkomende, menselijke gebreken te hebben. In hun statistieken en grafieken maakten ze fouten die zelfs ‘gewone’ mensen niet snel zouden maken. Het ging zo ver dat ze op een gegeven moment alle doden als coronadoden telden, ook mensen die waren overleden aan bijvoorbeeld een hartaanval.
Ook kwamen ze hun beloften niet na. Deze experts beloofden dat de Gates to Freedom na twee doses van het vaccin opnieuw zouden openen, maar toen bedachten ze de noodzaak van een derde. Net als de varkens van Orwell veranderden ze de regels van de ene op de andere dag. Ten eerste moesten de dieren zich aan de maatregelen houden omdat het aantal zieken de capaciteit van de gezondheidszorg niet kon overschrijden ( flatten the curve ). Maar op een dag werd iedereen wakker en ontdekte op de muren dat de maatregelen werden verlengd omdat het virus moest worden uitgeroeid ( crush the curve ). Uiteindelijk veranderden de regels zo vaak dat alleen de varkens ze leken te kennen. En zelfs de varkens waren daar niet zo zeker van.
Sommige mensen begonnen argwaan te koesteren. Hoe is het mogelijk dat deze experts fouten maken die zelfs leken niet zouden maken? Zijn het geen wetenschappers, het soort mensen dat ons naar de maan heeft gebracht en ons internet heeft gegeven? Zo dom kunnen ze toch niet zijn? Wat is hun eindspel? Hun aanbevelingen brengen ons verder op de weg in dezelfde richting: met elke nieuwe stap verliezen we meer van onze vrijheden, totdat we een eindbestemming bereiken waar de mens wordt gereduceerd tot QR-codes in een groot technocratisch medisch experiment.
Zo werden de meeste mensen uiteindelijk zeker. Heel zeker. Maar van diametraal tegenovergestelde standpunten. Sommige mensen waren er zeker van dat we te maken hadden met een dodelijk virus, dat miljoenen zou doden. Anderen werden er zeker van dat het niets meer was dan de seizoensgriep. Weer anderen werden er zeker van dat het virus niet eens bestond en dat we te maken hadden met een wereldwijd complot. En er waren er ook die onzekerheid bleven tolereren en zich bleven afvragen: hoe kunnen we goed begrijpen wat er aan de hand is?
In het begin van de coronaviruscrisis merkte ik dat ik een keuze maakte – ik zou me uitspreken. Voor de crisis gaf ik regelmatig lezingen aan de universiteit en presenteerde ik op academische conferenties over de hele wereld. Toen de crisis begon, besloot ik intuïtief dat ik me zou uitspreken in de openbare ruimte, dit keer niet aan de academische wereld, maar aan de samenleving in het algemeen. Ik sprak me uit en probeerde de aandacht van de mensen te vestigen op het feit dat er daarbuiten iets gevaarlijks was, niet zozeer ‘het virus’ als wel de angst en de technocratisch-totalitaire sociale dynamiek die het opriep.
Ik was in een goede positie om te waarschuwen voor de psychologische risico’s van het coronaverhaal. Ik kon putten uit mijn kennis van individuele psychologische processen (ik ben docent aan de Universiteit Gent, België); mijn doctoraat over de dramatisch slechte kwaliteit van academisch onderzoek dat me leerde dat we ‘wetenschap’ nooit als vanzelfsprekend kunnen beschouwen; mijn master in statistiek waardoor ik door statistische misleiding en illusies heen kon kijken; mijn kennis van massapsychologie; mijn filosofische verkenningen van de grenzen en destructieve psychologische effecten van de mechanistisch-rationalistische kijk op de mens en de wereld; en last but not least, mijn onderzoek naar de effecten van spraak op de mens en het wezenlijke belang van ‘Truth Speech’ in het bijzonder.
In de eerste week van de crisis, maart 2020, publiceerde ik een opiniestuk met de titel “De angst voor het virus is gevaarlijker dan het virus zelf”. Ik had de statistieken en wiskundige modellen geanalyseerd waarop het verhaal over het coronavirus was gebaseerd en zag meteen dat ze allemaal de gevaarlijkheid van het virus dramatisch overschatten. Een paar maanden later, eind mei 2020, werd deze indruk zonder enige twijfel bevestigd. Er waren geen landen, ook niet die die niet op slot gingen, waar het virus het enorme aantal slachtoffers eiste dat de modellen hadden voorspeld. Zweden was misschien wel het beste voorbeeld. Volgens de modellen zouden zeker 60.000 mensen sterven als het land niet op slot zou gaan. Dat gebeurde niet, en slechts 6.000 mensen stierven.
Hoezeer ik (en anderen) ook probeerde dit onder de aandacht van de samenleving te brengen, het had niet veel effect. Mensen gingen verder met het verhaal. Dat was het moment waarop ik besloot me op iets anders te concentreren, namelijk op de psychologische processen die in de samenleving aan het werk waren en die zouden kunnen verklaren hoe mensen zo radicaal blind kunnen worden en blijven geloven in een verhaal dat zo volkomen absurd is. Het kostte me een paar maanden om te beseffen dat wat er gaande was in de samenleving een wereldwijd proces van massavorming was .
In de zomer van 2020 schreef ik een opiniestuk over dit fenomeen dat al snel bekend werd in Nederland en België. Ongeveer een jaar later (zomer 2021) nodigde Reiner Fuellmich me uit op Corona Ausschuss, een wekelijkse livestreamdiscussie tussen advocaten en zowel experts als getuigen over de coronaviruscrisis, om uitleg te geven over massavorming. Van daaruit verspreidde mijn theorie zich naar de rest van Europa en de Verenigde Staten, waar het werd opgepikt door mensen als Dr. Robert Malone, Dr. Peter McCullough, Michael Yeadon, Eric Clapton en Robert Kennedy.
Nadat Robert Malone had gesproken over massavorming op de Joe Rogan Experience, werd de term een modewoord en was een paar dagen lang de meest gezochte term op Twitter. Sindsdien is mijn theorie op enthousiasme maar ook op harde kritiek onthaald .
Wat is massavorming eigenlijk? Het is een specifiek soort groepsvorming die mensen radicaal blind maakt voor alles wat indruist tegen waar de groep in gelooft. Op deze manier nemen ze de meest absurde overtuigingen voor lief. Om een voorbeeld te geven: tijdens de Iran-revolutie in 1979 ontstond er een massaformatie en begonnen mensen te geloven dat het portret van hun leider – Ayatollah Khomeini – zichtbaar was op het oppervlak van de maan. Elke keer als er een volle maan aan de hemel stond, wezen mensen op straat ernaar en lieten ze elkaar zien waar precies Khomeini’s gezicht te zien was.
Een tweede kenmerk van een individu in de greep van massavorming is dat het bereidwillig wordt om het individuele belang radicaal op te offeren voor het collectief. De communistische leiders die door Stalin ter dood werden veroordeeld – meestal onschuldig aan de beschuldigingen tegen hen – accepteerden hun vonnissen, soms met verklaringen als: “Als dat is wat ik voor de Communistische Partij kan doen, zal ik het met plezier doen.”
Ten derde worden individuen in massaformatie radicaal intolerant voor dissonante stemmen. In de ultieme fase van de massavorming zullen ze typisch wreedheden begaan jegens degenen die niet met de massa meegaan. En nog kenmerkender: ze zullen dat doen alsof het hun ethische plicht is. Om nog maar eens naar de revolutie in Iran te verwijzen: ik heb gesproken met een Iraanse vrouw die met eigen ogen had gezien hoe een moeder haar zoon aangaf bij de staat en de strop met haar eigen handen om zijn nek hing toen hij op het schavot stond . En nadat hij was vermoord, beweerde ze een heldin te zijn voor wat ze deed.
Dat zijn de effecten van massavorming. Dergelijke processen kunnen op verschillende manieren ontstaan. Het kan spontaan ontstaan (zoals in nazi-Duitsland), of het kan opzettelijk worden uitgelokt door indoctrinatie en propaganda (zoals in de Sovjet-Unie). Maar als ze niet voortdurend wordt ondersteund door indoctrinatie en propaganda via de massamedia, zal ze meestal van korte duur zijn en zich niet ontwikkelen tot een volwaardige totalitaire staat. Of zij nu aanvankelijk spontaan is ontstaan of vanaf het begin opzettelijk is uitgelokt, geen enkele massa-formatie kan echter lang blijven bestaan, tenzij zij voortdurend wordt gevoed door indoctrinatie en propaganda via de massamedia. Als dit gebeurt, wordt massavorming de basis van een geheel nieuw soort staat, die in het begin van de twintigste eeuw voor het eerst ontstond: de totalitaire staat. Dit soort staat heeft een uiterst destructieve invloed op de bevolking omdat hij niet alleen de openbare en politieke ruimte controleert – zoals klassieke dictaturen doen – maar ook de particuliere ruimte. Dat laatste kan hij doen omdat hij beschikt over een enorme capaciteit aan geheime politie: dat deel van de bevolking dat in de greep is van de massavorming en dat fanatiek gelooft in de verhalen die de elite via de massamedia verspreidt. Op die manier is totalitarisme altijd gebaseerd op “een duivels pact tussen de massa en de elite” (zie Arendt, The Origins of Totalitarianism).
Ik sluit me aan bij een intuïtie die Hannah Arendt in 1951 verwoordde: er is een nieuw totalitarisme in opkomst in onze samenleving. Geen communistisch of fascistisch totalitarisme, maar een technocratisch totalitarisme. Een soort totalitarisme dat niet wordt geleid door “een bendeleider” zoals Stalin of Hitler, maar door saaie bureaucraten en technocraten. Zoals altijd zal een bepaald deel van de bevolking zich verzetten en niet ten prooi vallen aan de massavorming. Als dit deel van de bevolking de juiste keuzes maakt, zal het uiteindelijk zegevieren. Als het de verkeerde keuzes maakt, zal het ten onder gaan. Om te zien wat de juiste keuzes zijn, moeten we uitgaan van een diepgaande en nauwkeurige analyse van de aard van het verschijnsel massa-vorming. Als we dat doen, zullen we duidelijk zien wat de juiste keuzes zijn, zowel op strategisch als op ethisch niveau. Dat is wat mijn boek De psychologie van het totalitarisme presenteert: een historisch-psychologische analyse van de opkomst van de massa gedurende de laatste paar honderd jaar zoals die heeft geleid tot het ontstaan van het totalitarisme.
De coronaviruscrisis kwam niet uit de lucht vallen. Ze past in een reeks van steeds wanhopiger en zelfdestructieve maatschappelijke reacties op objecten van angst: terroristen, opwarming van de aarde, coronavirus. Telkens wanneer een nieuw angstobject opduikt in de samenleving, is er maar één reactie: meer controle. Ondertussen kan de mens maar een bepaalde hoeveelheid controle verdragen. Dwingende controle leidt tot angst en angst leidt tot meer dwingende controle. Op deze manier wordt de samenleving het slachtoffer van een vicieuze cirkel die onvermijdelijk leidt tot totalitarisme (d.w.z. extreme overheidscontrole) en eindigt in de radicale vernietiging van zowel de psychologische als de fysieke integriteit van de mens.
We moeten de huidige angst en het psychologische ongemak beschouwen als een probleem op zich, een probleem dat niet kan worden herleid tot een virus of een ander “object van bedreiging”. Onze angst vindt zijn oorsprong op een heel ander niveau – dat van het falen van het Grote Verhaal van onze samenleving. Dit is het verhaal van de mechanistische wetenschap, waarin de mens wordt gereduceerd tot een biologisch organisme. Een verhaal dat voorbijgaat aan de psychologische, spirituele en ethische dimensies van de mens en daardoor een verwoestend effect heeft op het niveau van de menselijke relaties. Iets in dit verhaal zorgt ervoor dat de mens geïsoleerd raakt van zijn medemens en van de natuur. Iets erin zorgt ervoor dat de mens niet meer resoneert met de wereld om hem heen. Iets daarin maakt van de mens een geatomiseerd subject. Juist dit geatomiseerde subject is volgens Hannah Arendt de elementaire bouwsteen van de totalitaire staat.
Op het niveau van de bevolking creëerde de mechanistische ideologie de voorwaarden die mensen kwetsbaar maken voor massavorming. Zij koppelde mensen los van hun natuurlijke en sociale omgeving, creëerde ervaringen van radicale afwezigheid van zin en doel in het leven, en leidde tot extreem hoge niveaus van zogenaamde “vrij zwevende” angst, frustratie en agressie, dat wil zeggen angst, frustratie en agressie die niet verbonden zijn met een mentale voorstelling; angst, frustratie en agressie waarbij mensen niet weten waarover zij zich angstig, gefrustreerd en agressief voelen. In deze toestand worden mensen kwetsbaar voor massavorming.
De mechanistische ideologie had ook een specifiek effect op het niveau van de “elite” – het veranderde hun psychologische kenmerken. Vóór de Verlichting werd de samenleving geleid door edelen en geestelijken (het “ancien régime”). Deze elite legde haar wil op een openlijke manier op aan de massa door middel van haar gezag. Dit gezag werd verleend door de religieuze Grote Verhalen die een stevige greep hadden op de geesten van de mensen. Toen de religieuze verhalen hun greep verloren en de moderne democratische ideologie opkwam, veranderde dit. De leiders moesten nu worden gekozen door de massa. En om door de massa gekozen te worden, moesten ze uitzoeken wat de massa wilde en dat min of meer geven. De leiders werden dus eigenlijk volgelingen.
Dit probleem werd opgelost op een nogal voorspelbare maar verderfelijke manier. Als men de massa’s niet kan commanderen, moet men ze manipuleren. Dat is waar de moderne indoctrinatie en propaganda werden geboren, zoals beschreven in het werk van mensen als Lippman, Trotter en Bernays. Wij zullen het werk van de grondleggers van propaganda doornemen om de maatschappelijke functie en de impact van propaganda op de samenleving volledig te begrijpen. Indoctrinatie en propaganda worden meestal geassocieerd met totalitaire staten zoals de Sovjet-Unie, nazi-Duitsland of de Volksrepubliek China. Maar het is gemakkelijk aan te tonen dat indoctrinatie en propaganda vanaf het begin van de twintigste eeuw ook voortdurend werden gebruikt in vrijwel elke “democratische” staat ter wereld. Naast deze twee zullen we andere technieken van massamanipulatie beschrijven, zoals hersenspoeling en psychologische oorlogsvoering.
In de moderne tijd heeft de explosieve verspreiding van technologie voor massasurveillance geleid tot nieuwe en voorheen onvoorstelbare middelen voor de manipulatie van de massa. En de opkomende technologische vooruitgang belooft een geheel nieuwe reeks manipulatietechnieken, waarbij de geest materieel wordt gemanipuleerd via technologische apparaten die in het menselijk lichaam en de hersenen worden ingebracht. Dat is althans het plan. Het is nog niet duidelijk in hoeverre de geest zal meewerken.
Totalitarisme is geen historisch toeval. Het is het logische gevolg van het mechanistische denken en het waanzinnige geloof in de almacht van de menselijke rationaliteit. Als zodanig is totalitarisme een bepalend kenmerk van de Verlichtingstraditie. Verschillende auteurs hebben dit gepostuleerd, maar het is nog niet onderworpen aan een psychologische analyse. Ik besloot te proberen deze leemte op te vullen, en daarom schreef ik De psychologie van het totalitarisme. Het analyseert de psychologie van het totalitarisme en plaatst het in de bredere context van de sociale fenomenen waarvan het deel uitmaakt.
Met het boek wil ik me niet richten op datgene wat gewoonlijk met totalitarisme wordt geassocieerd – concentratiekampen, indoctrinatie, propaganda – maar op de bredere cultuurhistorische processen waaruit totalitarisme voortkomt. Deze benadering stelt ons in staat ons te richten op wat het belangrijkst is: de omstandigheden die ons in ons dagelijks leven omringen en waaruit het totalitarisme wortelt, groeit en bloeit.
Uiteindelijk onderzoekt mijn boek de mogelijkheden om een uitweg te vinden uit de huidige culturele impasse waarin we lijken vast te zitten. De escalerende sociale crises van het begin van de eenentwintigste eeuw zijn de manifestatie van een onderliggende psychologische en ideologische omwenteling – een verschuiving van de tektonische platen waarop een wereldbeeld rust. Wij beleven het moment waarop een oude ideologie nog één keer aan de macht komt, alvorens in te storten. Elke poging om de huidige maatschappelijke problemen, wat die ook mogen zijn, te verhelpen op basis van de oude ideologie zal de zaken alleen maar erger maken. Men kan een probleem niet oplossen met dezelfde mentaliteit die het heeft gecreëerd. De oplossing voor onze angst en onzekerheid ligt niet in de toename van (technologische) controle. De echte taak waarvoor wij als individu en als samenleving staan, is een nieuwe kijk op de mensheid en de wereld te ontwikkelen, een nieuw fundament voor onze identiteit te vinden, nieuwe principes voor het samenleven met anderen te formuleren, en een tijdig menselijk vermogen terug te winnen –
de Waarheid spreken.
Bron: Mattias Desmet
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door Zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebrity influencers.
