Vergeet vrijheid van meningsuiting: Rushdie’s Fatwa is aan het winnen

Leestijd: 9 minuten

De aanval[1] op schrijver Salman Rushdie van afgelopen vrijdag was vermoedelijk het gevolg van een fatwa die tegen hem is uitgesproken. De dader wilde mogelijk gehoor geven aan een oproep uit 1989 om Rushdie te doden. Een fatwa is niet altijd een oproep om iemand te doden, maar kan worden uitgesproken over veel verschillende kwesties.

En dat is dan het commentaar van DPA gedomineerde media zoals oa. Facktfucker NU.nl. omarm het met de mantel der liefde want die Pislammetjes[2] zijn zo slecht nog niet. Pislam? Ja Pislam, omdat het zo’n ongelooflijk doordrammerig volkje is, met al heel snel een verongelijkt vooroordeel.

Een Fatwa zoals die is uitgesproken door Ruhollah Musavi Khomeini over Salman Rushdie is er niet een van voorbijgaande aard, die is voor eeuwig totdat diegene gedood is. En dat weten die Fackfuckers van NU.nl ook wel maar ja je hebt karakter of je bent gecorumpteert, in het laatste geval ben je niet meer dan een karakterloze pulphoer.

“Salman Rushdie is een kampioen van de vrije meningsuiting, die dapper opkomt voor de westerse idealen wanneer zovelen de strijd uit de weg gaan. Als maar meer mensen zijn voorbeeld zouden volgen, in plaats van de weg van verzoening te kiezen in naam van culturele gevoeligheid, zou er misschien een einde komen aan de lange jaren van moord en chaos die de Islamisten het Westen hebben aangedaan… Ik weet maar al te goed welke bedreiging het Islamisme vormt. Nadat ik uit de kast kwam als een afvallige, werd ik gedwongen in een luchtbel van bescherming die me nog steeds omringt tot op de dag van vandaag. Ik heb 24-uurs beveiliging. Ik ontvang nog steeds doodsbedreigingen. Mijn vriend, de lieve, vulgaire, briljante Theo van Gogh[3] werd vermoord, alleen maar omdat hij een film met mij had gemaakt. Zijn aanvaller stak met een mes een brief in Theo’s borst: daarin stond dat ik de volgende zou zijn”.
Ayaan Hirsi Ali

Zo reageerde Ayaan Hirsi[4] Ali op de poging tot moord op Salman Rushdie in Chautauqua, New York.

Veel van de slogans, parafrases over “vrije meningsuiting” en betogingen van solidariteit met de schrijver van De Satanische Verzen verbergen een verschrikkelijke en andere werkelijkheid: de fatwa wint terrein, en steeds meer mensen moeten onder bescherming leven wegens kritiek op de islam. In de woorden van de Algerijnse schrijver Boualem Sansal[5] die vorige week voor L’Express schreef:

“Om alleen over Frankrijk te spreken: de politie zal weldra niet meer volstaan, er zullen bataljons moeten worden gerekruteerd of een nieuw korps lijfwachten moeten worden gevormd, die de islam kennen en kunnen herkennen onder welk gewaad hij wordt gepresenteerd.”

Islamitische extremisten publiceerden in 2012 een angstaanjagende “meest gezochte lijst”[6], zoals die van de FBI. Titel: “Ja, dat kunnen we. Een kogel per dag houdt de ongelovige weg…” Wat is er gebeurd met de gezichten en namen op die lijst? Ze zijn vermoord, hebben de publieke arena verlaten om zichzelf te beschermen, of zijn gestorven onder politiebescherming.

De Zweedse cartoonist Lars Vilks[7] stierf samen met zijn politie-agenten in een vreselijk auto-ongeluk. Zoals journalist Douglas Murray het uitlegde:

Terrible news from Sweden. Lars Vilks was a man, and an artist, of enormous courage. He should never have been in this situation, and if other artists and others across Europe had not been such cowards then he never would have been. https://t.co/kjeE2jTqjB
— Douglas Murray (@DouglasKMurray) October 4, 2021

Carsten Juste[8], die als redacteur van de Deense krant Jyllands Posten in 2005 de cartoons over Mohammed publiceerde, bood zijn verontschuldigingen aan en verliet de journalistiek. Flemming Rose, de redacteur van de Jyllands Posten die opdracht gaf voor de cartoons (de Taliban zette een premie[9] op zijn hoofd), nam ontslag en publiceerde een boek met de welsprekende titel The Tyranny of Silence. “Het drama en de tragedie is dat de enigen die winnen de jihadisten zijn”, zei Rose tegen[10] de Deense krant Weekendavisen.

Kurt Westergaard[11], de cartoonist van de beroemdste van de Deense cartoons, is overleden in zijn “bunkerhuis” waar islamisten hadden geprobeerd hem te vermoorden.

Molly Norris[12], een cartooniste van de Seattle Post, werd een “geest”. Ze veranderde van naam en verdween. Er is niets over haar bekend nadat de FBI haar in het getuigenbeschermingsprogramma stopte.

Geert Wilders[13] leeft alleen nog omdat hij wordt beschermd door een militaire eenheid van het Nederlandse leger die gewoonlijk belast is met de beveiliging van de ambassade in Afghanistan. Wilders woont nog steeds in safe houses en moet tijdens televisiedebatten een kogelvrij vest dragen.

Stéphane Charbonnier[14], hoofdredacteur van het Franse satirische tijdschrift Charlie Hebdo, werd samen met acht van zijn collega’s vermoord.

Ayaan Hirsi Ali heeft Nederland verlaten en asiel aangevraagd in de Verenigde Staten, waar zij 24 uur per dag bescherming geniet.

Nu was er de poging om Salman Rushdie te vermoorden. “De les van dit verhaal is afschuwelijk: Rushdie leeft, maar het kamp van de moordenaars heeft niet volledig verloren, het heeft zelfs een beetje gewonnen”, schreef Etienne Gernelle, de redacteur van het Franse weekblad Le Point. De Britse columnist Kenan Malik zei tegen de BBC dat als de critici van Salman Rushdie “de strijd hebben verloren”, zij “de oorlog hebben gewonnen”.

De Egyptisch-Duitse geleerde Hamed Abdel-Samad herinnerde[15] zich net zijn ontmoeting met Rushdie:

“Dus jij bent de Egyptische Salman Rushdie waar iedereen het over heeft?’, zei Salman Rushdie met een glimlach tijdens onze eerste en enige ontmoeting in Berlijn drie jaar geleden. Het was een viering van de dertigste verjaardag van de val van de Berlijnse Muur en viel samen met de dertigste verjaardag van de fatwa die Ayatollah Khomeini tegen Rushdie uitvaardigde. Dertig jaar geleden was er één Salman Rushdie in de wereld, vandaag is er minstens één Salman Rushdie in elk islamitisch land, om nog maar te zwijgen van die in de westerse landen. Dat zou u toch moeten behagen”, antwoordde ik.

We weten niet eens dat ze bestaan: onze angstige conformistische media vertellen nooit hun verbazingwekkende verhalen. Ze leven onder ons, in Parijs, Londen, Oslo, Kopenhagen, Berlijn, Amsterdam en alle andere Europese hoofdsteden. Zij leven volgens een strikt veiligheidsprotocol: zij moeten de politie vooraf vertellen wat zij overdag zullen doen, wie zij zullen zien en waar zij heen zullen gaan, en als een plaats niet veilig wordt geacht, zijn deze gevangenen gedwongen hun plannen te wijzigen. Vaak, als er geen nieuwe dreiging is, veranderen zij van woning, en verdwijnen voor een tijdje om door anonimiteit beschermd te worden. Het zijn geen “bekeerlingen van de maffia”, maffiosi die getuigen zijn geworden voor de vervolging door de staat. Nee, het zijn academici, activisten, schrijvers, journalisten, intellectuelen. We hebben het over meer dan honderd persoonlijkheden in Europa. Hun “schuld”? Zij bekritiseerden de Islam. Hun voorzorgsmaatregelen om zichzelf te beschermen zijn nooit te veel. Rushdie was al vele jaren niet meer beschermd.

Afshin Ellian[16], professor van Iraanse afkomst en islamcriticus, werkt aan de Universiteit van Utrecht in Nederland, waar hij wordt beschermd door lijfwachten. Op de tweede verdieping van de faculteit Rechtsgeleerdheid, waar hij doceert, is Ellian te bereiken via een gang met elektronische toegang en gepantserd glas. De ruimte lijkt meer op een bankkluis dan op een normale rechtenfaculteit.

In Denemarken staat Lars Hedegaard[17], directeur van de International Free Press Society, die op wonderbaarlijke wijze een aanslag in zijn huis overleefde, onder politiebescherming. Een als postbode verklede moordenaar kwam aan Hedegaards voordeur in Kopenhagen en schoot op zijn hoofd, maar miste hem op het nippertje.

De Turkse schrijfster Lale Gül[18] staat onder bescherming omdat zij Koranscholen in Nederland aan de kaak heeft gesteld.

De Franse journalist Zineb El Rhazoui[19] heeft meer lijfwachten dan veel ministers van Macron. “Zineb El Rhazoui moet gedood worden om de Profeet te wreken,” staat in een fatwa[20].

Het nieuwe adres van de kantoren van de Charlie Hebdo[21] krant is geheim en het heeft zes gepantserde deuren en een veilige kamer waar de journalisten naar binnen kunnen in geval van een aanval. Het hele redactiekantoor van Charlie Hebdo wordt nu beschermd door 85 politieagenten. Voormalig Charlie Hebdo-directeur Philippe Val[22] woont in een huis met kogelvrije ramen, politieagenten en een gepantserde veilige kamer waar een speciale telefoonlijn is om hulp in te roepen. Elke Charlie Hebdo medewerker wordt altijd vergezeld door een auto met twee politieagenten. Als de nood aan de man komt, moet er nog een politiemotor of gepantserde auto komen.

Mina Ahadi[23], die de Raad van voormalige moslims in Duitsland heeft opgericht, beweegt zich niet zonder begeleiding en wordt, evenals de schrijfster Fatma Bläser[24], die het slachtoffer van een gedwongen huwelijk was, door de politie beschermd.

De in Turkije geboren advocate Syran Ates, in Berlijn, wordt beschermd door zes politieagenten. “Ze wordt drieduizend keer bedreigd”, aldus haar advocaat[25].

Toen Can Dündar[26], de dapperste Turkse journalist, die als directeur van de krant Cumhuriyet solidariteit betuigde met Charlie Hebdo, Turkije verliet voor Duitsland, had hij nooit gedacht dat hij de bescherming van de politie nodig zou hebben. Het grootste verschil is dat in Turkije politieagenten zijn huis doorzochten op zoek naar spullen om hem in gevaar te brengen, terwijl ze in Berlijn zijn huis bewaken.

“Critici van de islam moeten vrezen voor hun leven: doodsbedreigingen en aanslagen,” merkt de Duitse website Tichys Einblick[27] op.

“Iedereen die kritiek heeft op het islamisme moet verwachten in dit land gewelddadig te worden aangevallen en zonder dat iemand zich beledigd voelt”, aldus journalist Jan Aleksander Karon. “In Duitsland wordt het steeds gevaarlijker om kritiek te hebben op de islam”.

In Denemarken lijkt het redactiekantoor van Jyllands Posten vandaag op een militaire bunker. Met een barrière van scheermesdraad, tralies, metalen platen en camera’s die de krant een kilometer lang omringen, wordt het kantoor nu beschermd door hetzelfde mechanisme als riviersluizen. Een deur gaat open, een auto komt binnen, de deur sluit en de deur ertegenover gaat open. Journalisten gaan één voor één naar binnen, waarbij ze een persoonlijke code intikken (een maatregel die de verslaggevers van Charlie Hebdo niet heeft beschermd). De cartoonisten van Jyllands Posten zijn aan talloze aanslagen ontsnapt, ook thuis. Zelfs na het bloedbad van 7 januari 2015 in Parijs op het kantoor van Charlie Hebdo, dat mede doelwit was omdat het de Deense Mohammed-cartoons had heruitgegeven, kondigde Jyllands-Posten[28] aan dat het uit angst zijn eigen cartoons niet zou heruitgeven, zeggende:

“Wij leven al negen jaar met de angst voor een terroristische aanslag, en ja, dat is de verklaring waarom wij de cartoons niet herdrukken, of het nu onze eigen cartoons zijn of die van Charlie Hebdo. We zijn ons er ook van bewust dat we daarom buigen voor geweld en intimidatie.”

Ook de Frans-Algerijnse journalist Mohammed Sifaoui[29] staat onder bescherming. Zijn foto en naam worden op jihadistische websites gepubliceerd naast het woord “afvallige”. Veel personen die onder bescherming staan zijn vrouwen, zoals Marika Bret[30], een medewerkster van Charlie Hebdo die van huis werd “geëxfiltreerd”, en de van oorsprong Turkse Franse televisiepresentatrice Claire Koc[31]. Of de journaliste Ophélie Meunier[32], de verslaggeefster van Zone Interdite die in prime time verslag uitbracht over de islamisering van Roubaix, samen met de Franse politicus Amine Elbahi[33], van de Républicains Party, die bedreigingen met onthoofding ontving.

Bedreigingen en intimidatie tonen de volharding aan van het journalistieke werk van deze moedige mensen. Zij geven blijk van een engagement om de islamisering met geweld en terreur van sectoren van de Franse samenleving aan te tonen, terwijl de islamisten hen antwoorden: Bent u het niet met mij eens? Bekritiseert u mij? Ik zal je vermoorden, je keel doorsnijden, je onthoofden.

Ondertussen blijken de staten en instellingen, die tientallen mensen moeten beschermen, papieren tijgers te zijn. Terrorisme werkt. Niemand wil tussen twee agenten leven of zijn naam op het internet zien. Ondertussen gaat de journalistieke klasse op zoek naar een minder gevaarlijke plek.

De Franse staat moet eenvoudige leraren beschermen, zoals Fatiha Agag-Boudjahlat[34], die enkele leerlingen verweet de minuut stilte niet te respecteren tijdens de hulde aan Samuel Paty, een middelbare schoolleraar die door een islamist werd onthoofd.

Imams zoals Hassen Chalghoumi[35] zijn opgenomen in “Uclat 2”, het beschermingsprogramma dat de ambassadeurs van de Verenigde Staten en Israël in Parijs genieten. Chalghoumi, protagonist van vele gevechten ten gunste van de Franse Republiek en tegen islamitische fundamentalisten, vertelde BFMTV[36] dat hij niet meer dan drie nachten op dezelfde plaats heeft geslapen en dat hij een kogelvrij vest draagt tijdens het gebed:

“Ik praat er nooit over, maar ik draag het al jaren. Ik zorg voor mijn leven. Ik heb verantwoordelijkheden tegenover mijn familie en mezelf. Ik blijf vechten tegen een zeer hoge prijs. Ik kan niet elke dag in mijn moskee zijn, dat is onmogelijk”.

Professor Didier Lemaire[37] vertelt over zijn laatste bezoek aan Trappes voor een tv-documentaire:

“Ik mocht maar vijf minuten filmen voor het politiebureau, omringd door een dozijn agenten. De rest van de tijd moest ik verborgen blijven in de auto. Een van de politieagenten zei tegen me: ‘Als ze de Kalashnikovs tevoorschijn halen, hebben we niets om mee te antwoorden, dus blijven we niet lang.’ De verslaggever wilde dat ik een paar woorden voor de school zou zeggen, maar de politie weigerde dat om veiligheidsredenen. Ik mocht passeren zonder te stoppen. Ik werd begeleid naar een hotel, waarvan de ingang werd bewaakt door vier politieagenten, om het interview af te nemen”.

“Geef ons zijn hoofd,” schreeuwden[38] islamisten buiten een Britse school in Batley. Zij wilden een leraar vermoorden wiens naam wij niet eens kennen en die gedwongen was de school te verlaten na zware doodsbedreigingen. Waaraan was hij schuldig? Aan het in de klas laten zien van enkele Mohammed-cartoons tijdens een les over vrijheid van meningsuiting. Hij woont nu met zijn vrouw en kinderen in een safe house[39], uit angst te worden vermoord. De dreiging wordt zo ernstig geacht dat zelfs de familieleden van het gezin niet weten waar ze wonen. “De ramen van het huis waar de leraar meer dan acht jaar heeft gewoond, zijn bedekt met witte lakens”.

Alle fatsoenlijke mensen moeten achter Salman Rushdie staan en tegen zijn vervolgers. Is het nu een beetje duidelijker dat de radicale islam vandaag een van de grootste bedreigingen is voor de westerse cultuur en dat we niet aan het winnen zijn, maar in plaats daarvan de kalkoenen die Thanksgiving vieren zijn geworden?

Bron: Giulio Meotti

Bronnen & verwijzingen..

Beheerder Vincent W Schoers

Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebrity influencers.

Vergeet vrijheid van meningsuiting: Rushdie’s Fatwa is aan het winnen

En dat is dan het commentaar van DPA gedomineerde media zoals oa. Facktfucker NU.nl. omarm het met de mantel der liefde want die Pislammetjes[2] zijn zo slecht nog niet. Pislam? Ja Pislam, omdat het zo’n ongelooflijk doordrammerig volkje is, met al heel snel een verongelijkt vooroordeel.

Vind ik leuk:

Gerelateerd

Geef een reactie Reactie annuleren

En dat is dan het commentaar van DPA gedomineerde media zoals oa. Facktfucker NU.nl. omarm het met de mantel der liefde want die Pislammetjes[2] zijn zo slecht nog niet. Pislam? Ja Pislam, omdat het zo’n ongelooflijk doordrammerig volkje is, met al heel snel een verongelijkt vooroordeel.

Dit delen:

Vind ik leuk:

Gerelateerd

Geef een reactie Reactie annuleren