Het Milgram Experiment Opnieuw Opgevoerd, met Miljoenen Echte Slachtoffers
Vrijwel iedereen is wel bekend met het Milgram experiment, de studie die in 1961 aan de Yale University werd uitgevoerd onder leiding van psychologieprofessor Stanley Milgram. De bedoeling van het experiment was te testen in welke mate mensen geneigd zouden zijn hun morele scrupules of empathische instincten te laten varen wanneer ze door een gezagsdrager gevraagd zouden worden onschuldige mensen pijn te doen.
Tot veler verrassing deed meer dan de helft van de personen (in het experiment “leraren” genoemd) die de martelende wil van de gezagsdrager (in het experiment “de experimentator” genoemd) moesten opleggen aan de derde-deelnemers (in het experiment “leerlingen” genoemd) dit met groot enthousiasme en weinig terughoudendheid.
Alle slachtoffers (“studenten”) in het experiment waren acteurs. Zelfs als dit zo is, heeft een schijnbare meerderheid van hedendaagse geleerden geconcludeerd dat de mise-en-scène van de professor onethisch was, omdat hij het verbod op het gebruik van misleiding bij experimenten met menselijke proefpersonen overtrad, toen hij de “leraren” liet geloven dat zij de studenten daadwerkelijk pijn toebrachten.
Je moet wel houden van de altijd kleine academische geesten, is het niet?
Ze zijn in staat om eindeloos de mogelijke schadelijke effecten van experimenten met menselijke proefpersonen te analyseren wanneer ze zitting hebben in de Institutional Review Boards (IRB’s) van universiteiten, en kunnen meer dan vijftig jaar na dato nog pittige debatten voeren over de ethiek van een van de beroemdste en meest veelzeggende psychologische experimenten ter wereld.
Maar wanneer het erop aankomt hun voortreffelijke opleiding te gebruiken om te kijken naar wat veruit het grootste experiment op mensen in de geschiedenis is (de lockdowns en vaccinmandaten) – een experiment dat duidelijk in strijd is met de ethische grondbeginselen van geïnformeerde toestemming en medische noodzaak, om nog maar te zwijgen van de Amerikaanse wetten op de toediening van EUA-producten en de EEOC-richtlijnen inzake het gebruik van dwangmaatregelen om de vaccinopname te bewerkstelligen – hebben zij meestal niets te zeggen.
Maar nog verontrustender, als dat mogelijk is, is hun wijdverspreide nalatigheid om te erkennen en hard te veroordelen wat in feite de enscenering is van een massale nieuwe versie van het Milgram experiment in onze tijd, waarin overheidsfunctionarissen, de media en medische deskundigen actief en tamelijk achteloos het toebrengen van pijn aanmoedigden aan die burgers die zich gewoon niet op hun gemak voelden bij het gedwongen innemen van zeer experimentele medicijnen zonder bewezen staat van dienst of veiligheidsverleden.
Heb je een familielid dat zijn huiswerk heeft gedaan over de injecties, en wist dat ze nooit bescherming zouden bieden tegen overdracht? Geen probleem, verban hem van Thanksgiving en alle andere familiebijeenkomsten en zeg tegen anderen achter zijn rug om dat hij door het lint is gegaan.
Heb je een eerder geïnfecteerde collega met genoeg intellectueel zelfvertrouwen om haar eigen onderzoek naar het concept te doen, en zo de doorzichtige leugens te doorzien die door overheidsinstanties worden verspreid over de kwaliteit en duur van die bescherming tegen infectie en ernstige ziekte? Geen probleem, bestempel haar als een onwetende anti-vaxxer en juich je bazen toe als ze haar de deur wijzen wegens non-conformiteit. En dat terwijl zij, wat Covid betreft, waarschijnlijk de veiligste persoon is om bij in de buurt te zijn op het werk.
Ken je iemand die het grote corpus van studies heeft gelezen waaruit blijkt dat maskers als mitigerende maatregel bij het grote publiek totaal ondoeltreffend zijn en die, in de hoop een productieve discussie op gang te brengen, links naar veel van die studies op de communicatiekanalen van het bedrijf heeft geplaatst? Geen probleem, jaag hem massaal op en maak hem duidelijk dat als hij weet wat goed voor hem is, hij zoiets nooit meer zal doen.
Ik kan nog wel even doorgaan.
De lijst van Milgram-achtige “leraren” – die vrijwillig de drang steunden om (sociale, financiële of anderzijds) pijn toe te brengen aan hen die de euvele moed hadden om hun intellectuele en morele integriteit te handhaven in het aangezicht van een duidelijk gefabriceerde crisis – is bijna oneindig.
Maar als je vandaag om je heen kijkt en naar de mensen luistert, lijkt het wel of er nooit iets gebeurd is. Geen enkele belangrijke verontschuldiging is uitgesproken door iemand die de leiding heeft. En erger nog, misschien, niemand in de familie- en vriendenkring die ik ken, heeft erkend wat hij heeft gedaan of anderen heeft gesteund om pijn te doen.
Niemand van enig belang heeft erkend, laat staan zich heeft verontschuldigd voor het onrecht dat is aangedaan aan de miljoenen mensen – ik zeg het nog maar eens miljoenen mensen – die hun broodwinning verloren omdat ze weigerden een experimenteel medicijn te nemen waarvan de werking alle “doe-het-omdat-we-er-allemaal-bijhoren” -argumenten die er zo intimiderend voor werden misbruikt, alles volledig heeft verloochend.
Heeft iemand van deze mensen die dit mogelijk hebben gemaakt, als beleidsmakers of als pijnbestrijders van bedrijven, het voortouw genomen om de enorme schade te herstellen die zij hebben toegebracht aan individuen en gezinnen, van wie velen zich in een financieel en psychologisch gat bevinden waaruit zij nooit meer zullen komen?
Deze Milgramitische “experimenteerders” en “leraren” wisten precies waar ze mee bezig waren. Velen van hen, zoals onze President, genoten duidelijk van het initiëren en aanwakkeren van een “blijf bij je familie en vrienden”-beweging onder ons.
Maar nu worden we allemaal verondersteld dat te vergeten, want, zoals iedereen in beleefd, gelegitimeerd gezelschap weet, is het openlijk uiten van woede, zoals je weet, gewoon zo déclassé en gewoon zo, eh, onbetamelijk.
Misschien wel. Het is waar dat onze sociale elites er de laatste veertig jaar vreselijk goed in zijn geslaagd om mensen zich te laten schamen voor het koesteren van essentiële menselijke emoties.
Maar sommigen van ons, velen meer dan zij zich volgens mij realiseren, zijn onszelf toestemming blijven geven om toegang te krijgen tot deze proteïsche kracht, dit emotionele supervoedsel, dat altijd een sleutelrol heeft gespeeld bij het streven naar gerechtigheid.
En wij, zoals de Dixie Chicks zongen, zijn “niet klaar om aardig te doen” en “niet klaar om ons terug te trekken”.
Bron: Thomas Harrington, Senior Scholar at the Brownstone Institute, is an essayist and Professor Emeritus of Hispanic Studies at Trinity College in Hartford (USA) where he taught for 24 years. He specializes in Iberian movements of national identity Contemporary Catalan culture. His writings are at Thomassharrington.com.
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door Zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebrity influencers.
