Nicola Tesla ging ons 100 jaar geleden voor in het energie spectrum, hij was niet commercieel ingesteld, men vond hem te idealistisch dus verdween zijn idee in een kluis.
14 feb 2019, 12:05pm EST
Ruim 3 jaar terug maar actueler dan ooit, de groene slopers malen niet om het millieu, de fake stikstof etc. Zij rekenen zich onmetelijkrijk over onze rug.
De echte reden waarom ze kernenergie haten is omdat het betekent dat we geen hernieuwbare energie nodig hebben.
Waarom zijn het, van de VS en Canada tot Spanje en Frankrijk, de progressieven en socialisten die zeggen veel om het klimaat te geven, en niet de conservatieve klimaatsceptici, die kerncentrales willen sluiten?
De twee grootste successen op het gebied van kernenergie zijn immers Zweden en Frankrijk, twee landen die door democratische socialisten decennialang zijn voorgehouden als model voor het soort samenleving dat zij willen.
Alleen kernenergie, niet zonne- en windenergie, heeft de energievoorziening snel en radicaal koolstofvrij gemaakt, terwijl de lonen zijn gestegen en de maatschappelijke welvaart is toegenomen.
En alleen kernenergie heeft, door overal van Frankrijk tot Japan en China hogesnelheidstreinen aan te drijven, het vervoer koolstofvrij gemaakt, wat de bron is van ongeveer een derde van de emissies die de mensheid veroorzaakt.
Voor veel mensen is het antwoord duidelijk: onwetendheid. Weinig mensen weten dat kernenergie de veiligste bron van elektriciteit is. Of dat lage stralingsniveaus onschadelijk zijn. Of dat kernafval het beste soort afval is.
Tot op grote hoogte ben ik het met deze zienswijze eens. Om de wijdverspreide angst en onwetendheid aan te pakken, hebben mijn collega’s en ik The Complete Case for nuclear gecreëerd, waarin de best beschikbare wetenschappelijke informatie wordt samengevat.
Maar onwetendheid kan niet het hele verhaal zijn. De leiders van de anti-kernenergie beweging zijn tenslotte publieke intellectuelen – Al Gore, Bill McKibben, Naomi Klein. Ze zijn hoog opgeleid, doen uitgebreid onderzoek, en publiceren in op feiten gecontroleerde publicaties als The New Yorker, The Nation, The New York Times.
Is het probleem dat progressieven kernenergie onbewust associëren met atoombommen? Zonder twijfel is dat een groot deel ervan. Psychologen hebben sinds de jaren zeventig gedocumenteerd hoe mensen angsten voor de bom verplaatsen naar kerncentrales.
Maar anti-kernenergie millennials zoals Rep. Alexandria Ocasio-Cortez, 29, groeiden op met meer angst voor klimaatverandering dan voor de bom.
En weinig dingen zijn slechter voor het klimaat gebleken dan het sluiten van kerncentrales.
De onbewuste aantrekkingskracht van duurzame energie
Gewone mensen zeggen tegen opiniepeilers dat ze duurzame energie willen om dezelfde reden waarom ze producten kopen met het label “natuurlijk”: ze zijn in de greep van een onbewuste “appeal-to-nature fallacy” (beroep op de natuur denkfout).
De “appeal-to-nature fallacy” is de onjuiste overtuiging dat de wereld kan worden verdeeld in “natuurlijke” en “onnatuurlijke” dingen, en dat de eerste beter, veiliger of schoner zijn dan de tweede.
In werkelijkheid vergen zonneparken honderden malen meer land, wordt er een orde van grootte meer materiaal gedolven en ontstaat er honderden malen meer afval dan bij kerncentrales.
En windmolenparken doden honderdduizenden bedreigde en met uitsterven bedreigde vogels, kunnen de grijze vleermuis doen uitsterven en doden meer mensen dan kerncentrales.
Maar vanwege onze positieve gevoelens voor zonlicht, water en wind, die we als natuurlijker beschouwen dan uranium, gaan veel mensen er onbewust van uit dat hernieuwbare energiebronnen beter zijn voor het milieu.
Voorstanders van duurzame energie en investeerders als Gore, McKibben, Klein en de hoofden van de Sierra Club en NRDC weten daarentegen heel goed dat zonne- en windmolenparken enorme milieueffecten hebben. Zij hebben elke dag te maken met het publieke verzet.
Google een paar minuten en je vindt wijdverspreid verzet tegen zonne- en windmolenparken over de hele wereld. Het is het soort volksverzet dat wordt bepleit door Gore, McKibben, en Klein – maar alleen als het tegen kerncentrales en fossiele brandstoffen is
Denk eens aan de weerstand tegen dit zonne-energie park voorgesteld voor Virginia:
Bewoners hebben nog steeds hun bezorgdheid geuit dat zwaar weer de panelen kan beschadigen en de cadmiumtelluride in de bodem of het water kan laten lekken.
Volgens het bedrijf zijn de panelen zo ontworpen dat ze bestand zijn tegen zwaar weer en dat “onze real-time monitoringsystemen ons in staat zullen stellen beschadigde panelen onmiddellijk te identificeren en te vervangen”.
De zonne- en windindustrie reageren zoals marketeers vaak doen wanneer zij met milieuproblemen worden geconfronteerd: zij houden vol dat er echt geen probleem is.
Meer bepaald suggereren de promotors van zonne-energie dat panelen op rendabele wijze kunnen en zullen worden gerecycleerd, terwijl de promotors van windenergie opmerken dat gewone huiskatten meer vogels doden dan windturbines.
Dergelijke beweringen zijn misleidend. Huiskatten doden kleine, gewone vogels zoals roodborstjes en mussen, geen grote, bedreigde vogels zoals arenden. En deskundigen zijn het erover eens dat het niet rendabel is om zonnepanelen te recycleren. Nieuwe materialen kopen is goedkoper.
Waar – veel promotors van hernieuwbare energie doen het voor het geld, en tonen geen terughoudendheid in hun alliantie met aardgasbelangen. Zelfs Amory Lovins is rijk geworden door voor grote bedrijven te werken.
Maar de meeste voorstanders van hernieuwbare energie, en progressieve en socialistische leiders, worden gemotiveerd door diepgewortelde overtuigingen, niet alleen door geld. Wat is dat?
Hoe kernenergie een bedreiging vormt voor hernieuwbare energiebronnen
Na de Tweede Wereldoorlog is de arbeidersklasse in de ontwikkelde landen materieel rijk geworden, waardoor het argument werd ondermijnd dat alleen een radicale, socialistische transformatie van de maatschappij een einde aan de armoede kon maken.
“Alle problemen die het kapitalisme hadden achtervolgd,” erkende de marxistische historicus Eric Hobsbawm, “leken op te lossen en te verdwijnen.”
Wat kon het marxisme betekenen, vroeg Hobsbawm zich af, voor arbeiders “die nu verwachtten hun jaarlijkse betaalde vakantie op de stranden van Spanje te kunnen doorbrengen?”
In reactie daarop verlegden radicale critici van het kapitalisme hun focus. Het probleem was niet langer dat het kapitalisme materiële armoede veroorzaakte, maar eerder dat het het milieu vernietigde.
“De behoeften van industriële fabrieken gaan vóór de behoefte van de mens aan schone lucht,” schreef socialist-milieuactivist Murray Bookchin in zijn boek Onze synthetische omgeving uit 1962.
Het kapitalisme creëerde tegenstellingen tussen mens en natuur, niet alleen tussen mensen. De “verderfelijke wetten van de markt krijgen voorrang”, schreef Bookchin, “boven de meest dwingende wetten van de biologie”.
Maar ze hadden een probleem: kernenergie. Iedereen wist sinds de jaren veertig dat het de industriële beschaving van energie kon voorzien en tegelijkertijd de vervuiling en de ecologische voetafdruk van de mensheid kon verkleinen.
In de jaren zeventig en tachtig bewezen Frankrijk en Zweden dat zij lucht- en waterverontreiniging konden loskoppelen van de elektriciteitsproductie door eenvoudigweg kerncentrales te bouwen, die hun kolen- en oliegestookte centrales vervingen.
Het probleem met het bestaan van kernenergie was dat het bewees dat we de maatschappij niet radicaal hoefden te reorganiseren om milieuproblemen op te lossen. We hoefden alleen maar kerncentrales te bouwen in plaats van kolencentrales.
En dus vielen de nieuw-linkse milieuactivisten kernenergie aan als op de een of andere manier slecht voor het milieu. Ze hadden niet veel om uit te putten, maar ze werkten met wat ze hadden.
Ze maakten ophef over het enigszins warme – en schone – water dat uit kerncentrales komt. Ze lieten het publiek geloven dat kernafval vloeibaar, groen en gevaarlijk was, terwijl het in werkelijkheid vast en metaalachtig is en nooit iemand kwaad doet.
Bovenal boorden ze het latente verlangen aan van babyboomers die getraumatiseerd waren door de schietoefeningen en de eindeloze kernwapenproeven in de jaren vijftig en zestig, om wraak te nemen op wapens door kerncentrales te vermoorden.
Op de pagina’s van gerespecteerde liberale bladen als The New Yorker en Foreign Affairs pleitten zij voor hernieuwbare energiebronnen als zijnde beter voor de samenleving, niet alleen voor het milieu, waarbij zij identieke argumenten gebruikten als die welke voor de Green New Deal werden aangevoerd.
“Zelfs als kernenergie schoon, veilig, economisch, verzekerd van voldoende brandstof en sociaal goedaardig zou zijn,” zei de god van de hernieuwbare energiebronnen, Amory Lovins, in 1977, “zou zij nog steeds onaantrekkelijk zijn vanwege de politieke implicaties van het soort energie-economie waartoe zij ons zou vergrendelen.”
Wat voor soort energie-economie zou dat precies zijn? Een welvarende, schone en energie-rijke. “Als je het mij vraagt, zou het bijna rampzalig zijn als we een bron van schone, goedkope, overvloedige energie zouden ontdekken, vanwege wat we ermee zouden doen,” legde Lovins uit.
Acht jaar geleden gaf de socialistische schrijfster Naomi Klein, die nu milieuactiviste is geworden, dezelfde argumenten als Bookchin en Lovins in een lang stuk voor The Nation, getiteld “Capitalism vs. the Climate”.
“Echte klimaatoplossingen,” drong ze aan, “zijn oplossingen die de macht en controle naar het gemeenschapsniveau leiden, of het nu gaat om door de gemeenschap gecontroleerde hernieuwbare energie, lokale biologische landbouw, of vervoersystemen die echt verantwoordelijk zijn voor hun gebruikers…”
Klein breidde haar argument uit tot een boek. Om de totaliserende aard van haar agenda te onderstrepen, gaf ze het boek de titel This Changes Everything.
“In het kort”, zo legde Klein uit, “vergroot klimaatverandering de bestaande argumenten voor vrijwel elke progressieve eis die er is, en bindt ze in een samenhangende agenda, gebaseerd op een duidelijke wetenschappelijke noodzaak.”
Het is dan ook geen wonder dat de Green New Deal elke progressieve eis bevat die in de boeken staat: het aanpassen van gebouwen en elektriciteitsnetten; het subsidiëren van duurzame landbouw door familieboeren; openbaar vervoer; het herstellen van ecosystemen; het opruimen van gevaarlijk afval; internationale hulp; werknemersopleidingen. Deze lijst gaat maar door en door.
“Het is in geen enkel verband een ‘programma,'” merkt Charlie Cook op in National Review. “Het is eerder een allesomvattend verlanglijstje – een ongebreidelde Dear Santa brief zonder vorm, doel, grenzen, of basis in de werkelijkheid.”
Waar – en een die gewoon niet nodig is om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen als je kernenergie hebt.
Zet Duitsland eens af tegen Frankrijk. Duitsland heeft veel gedaan van wat de Green New Deal vraagt. Tegen 2025 zal het 580 miljard dollar hebben uitgegeven aan hernieuwbare energie en aanverwante zaken, terwijl het zijn kerncentrales heeft gesloten.
Het enige wat Duitsland voor zijn “energietransitie” zal hebben gekregen is een stijging van de elektriciteitsprijzen met 50%, een gelijkblijvende uitstoot en een elektriciteitsvoorziening die tien keer koolstofintensiever is dan die van Frankrijk.
Frankrijk, daarentegen, heeft alleen maar kerncentrales gebouwd.
Maar toen Frankrijk het afgelopen decennium Duitsland probeerde te kopiëren, gaf het 30 miljard dollar uit aan hernieuwbare energiebronnen en zag het de koolstofintensiteit van zijn elektriciteitsvoorziening, en de elektriciteitsprijzen, stijgen.
Frankrijk en Duitsland en alle andere reële situaties in de wereld bewijzen dat kernenergie de enige manier is om de energievoorziening aanzienlijk, diepgaand en goedkoop koolstofvrij te maken, en dus de klimaatverandering aan te pakken.
Het probleem met kernenergie is dat het geen radicale verandering van de samenleving vereist, zoals hernieuwbare energiebronnen dat wel doen, en dat het geen grootse fantasieën vereist over de harmonisatie van de mensheid met de natuur.
Noch biedt kernenergie een dekmantel voor het doorsluizen van miljarden naar progressieve belangengroepen in de naam van “door de gemeenschap gecontroleerde hernieuwbare energie, lokale organische landbouw, of vervoersystemen”.
Het enige wat kernenergie doet is de maatschappelijke welvaart vergroten, de lonen verhogen, en de economie loskoppelen van vervuiling en milieuvernietiging.
Geen wonder dat ze het zo haten.
Bron: Michael Shellenberger
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door Zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebrity influencers.
