DRIE decennia na het einde van het Sovjet-communisme kijken westerse regeringen, media en academici nog steeds in dezelfde mist van onzekerheid naar het Kremlin.
Wat bedoelt Vladimir Poetin precies wanneer hij een nucleair alarm afkondigt en het Westen gewaarschuwd dat het “grotere gevolgen dan ooit in de geschiedenis” te wachten staan als het zich rechtstreeks in zijn oorlog tegen Oekraïne mengt? Ultimatum of bluf? Niemand weet het zeker.
Kremlin-watching is nooit een goede gids geweest om te voorspellen wat Moskou in een bepaalde situatie zou kunnen doen en dat blijft zo. De reactie van het Westen op de oorlog was dan ook luidruchtig in veroordeling, maar geijkt op voorzichtigheid.
Er zijn wapens gestuurd naar president Zelenski, maar de NAVO heeft ervan afgezien lucht- en grondtroepen naar de frontlinie te sturen. Het beleid was om met een stok naar de beer te zwaaien maar hem niet te porren voor het geval Poetin niet zou bluffen, iets waar zelfs de Russen niet zeker van zijn.
Dmitry Muratov, de met de Nobelprijs voor de vrede bekroonde redacteur van de krant Novaya Gazata – waarvan de publicatie is opgeschort omdat hij tegen de oorlog was – zei dinsdag in Genève dat hij “de mogelijkheid dat kernwapens worden gebruikt niet zou uitsluiten”.
De nucleaire dreiging zelf is ondoorzichtig. Poetin zou een slagveldkernwapen kunnen gebruiken en het op een onschuldig deel van Oekraïne kunnen laten vallen als waarschuwing aan de NAVO. Anderzijds, als het Westen zijn roodste lijn doortrekt – ingrijpen om de Russische strijdkrachten te bestrijden, zoals oorlogshaviken willen – zou hij iets veel drastischer kunnen doen.
Zelfs optie één moet worden vermeden, omdat dit het eerste gebruik van kernwapens zou betekenen sinds de Verenigde Staten in 1945 Hiroshima en Nagasaki bombardeerden, en de mystiek van afschrikking zou ondermijnen waarop de internationale veiligheid sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog is gebaseerd.
Waarom zou een rationeel iemand een kernoorlog beginnen die voor iedereen een zekere ramp zou betekenen? Omdat de agressor denkt dat hij, dankzij zijn raketafweersysteem, met meer zal overblijven dan zijn tegenstander. Is dit de berekening van Poetin?
Zijn vastberadenheid mag niet worden onderschat. Hij viel Oekraïne binnen om de aandacht te trekken van de NAVO-leiders, die zijn klachten dat de post-Sovjetuitbreiding van de NAVO aan zijn westgrens een existentiële bedreiging voor de Russische veiligheid vormde, hardnekkig hadden genegeerd.
Een existentiële bedreiging voor een kernmogendheid kan uiteindelijk niets anders zijn dan een casus belli als zij niet wordt weggenomen. Alles wat Russische functionarissen, waaronder minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov, hebben gezegd, heeft dit onderstreept.
De NAVO heeft geweigerd serieus in te gaan op de eis van Poetin dat zij haar voorwaartse troepen terugtrekt uit de nabijheid van Rusland. Haar eigen geloofwaardigheid hangt af van het feit dat zij blijft waar zij is, niet in het minst op aandringen van haar Midden- en Oost-Europese leden die na 1945 tot de ineenstorting van het communisme en haar satellietstaten.
Zij vertrouwen Rusland niet, en de oorlog in Oekraïne heeft hun vrees bevestigd. Oost en West zijn verwikkeld in een patstelling die zichzelf evenzeer versterkt als tijdens de Koude Oorlog.
We hebben geen echt idee van wat er in het Kremlin of in Rusland zelf gebeurt. De bronnen in Moskou die melding maken van onenigheid binnen de regering en onder de gewone bevolking zijn gemakshalve anoniem. Het zou vreemd zijn als geen enkele Rus zich tegen de oorlog zou verzetten zoals Muratov, maar we weten niet hoe talrijk of hoe representatief ze zijn.
Volgens de media, die Poetin afschilderen als een man die het midden houdt tussen Stalin en Hitler, is de Russische leider geïsoleerd in het Kremlin, vertrouwt hij uitsluitend op televisienieuws over de oorlog en is hij ziek. Zijn gezicht is gezwollen, wat zou kunnen betekenen dat hij slopende medicatie krijgt en dat hij de tafel moet vastgrijpen voor steun. Het bewijs hiervoor is een foto van hem zittend aan een tafel, zijn hand rustend op de rand in een volkomen normale pose.
Misschien is dit allemaal waar, maar er is geen onweerlegbaar bewijs voor, behalve dat wat de hedendaagse Kremlin-watchers zich inbeelden, in welk geval het waardeloos is, tenzij om ons eraan te herinneren dat we erg bang moeten zijn.
Het Westerse publiek krijgt te horen dat het Russische leger vastzit en uit Oekraïne kan worden verdreven als het Westen Zelenski grotere en betere wapens geeft. De alternatieve mogelijkheid, die enige geloofwaardigheid heeft op het slagveld, is dat Poetin zoveel van Oekraïne heeft veroverd als hij wil. Hij concentreert zich op het verdedigen van zijn verworvenheden totdat Zelenski en de NAVO bereid zijn te onderhandelen. Kortom, hij doet wat hij van plan was.
Intussen voert hij zijn eigen druk op de NAVO op en snijdt hij de gasleveranties aan Bulgarije en Polen af als waarschuwing aan andere EU-landen, waaronder Duitsland, die afhankelijk zijn van Russische energie en deze blijven importeren omdat het alternatief een ernstige economische ontwrichting is.
De oorlogshaviken in Washington geloven blijkbaar dat de nucleaire dreigementen van Poetin bluf zijn en dat de NAVO naar Oekraïne kan gaan om af te rekenen met Poetins zogenaamd onhandige en slecht geleide dienstplichtige leger, op dezelfde manier als Saddam Hoessein werd afgevoerd.
Biden heeft zich wijselijk beperkt tot verbale strijdlust en beperkte economische sancties, hoewel hij de militaire hulp aan de Oekraïners wil opvoeren om hen te helpen zich te verdedigen.
Op lange termijn kan dat niet genoeg zijn. De oorlog heeft al grote gevolgen gehad tot ver buiten de grenzen van Oekraïne: Rusland en China zijn een bondgenootschap aangegaan tegen het Westen, de bevoorradingsketens zijn ontwricht en er is een tekort aan grondstoffen zoals tarwe, waardoor in sommige landen hongersnood zou kunnen ontstaan.
De trots van de westerse landen op hun cohesie tegen de Russische agressie zal zeker wankelen naarmate de opleving van de sancties tegen Rusland de inflatie die hun economieën al teistert, nog verergert.
Oekraïne kan redelijkerwijs niet verwachten dat het Rusland kan verslaan. De NAVO heeft gedaan wat zij kon om de Russische agressie te beperken, maar er zijn grenzen die het Westen niet durft te overschrijden en waarvan we niet zeker kunnen zijn dat Poetin ze zelf niet zal overschrijden als dat nodig is.
Dit is waar we stonden toen de oorlog op 24 februari begon en er is niets veranderd. Waar het op neerkomt: Rusland kan eindeloos standhouden; hoe lang kan Oekraïne dat?
Bron: Donald Forbes
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door Zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebrity influencers.
