Morgen gaan de Fransen naar de stembus om het werk af te maken dat twee weken geleden is begonnen en hun volgende gekozen monarch te kiezen; als opiniepeilingen kunnen worden vertrouwd (met hun manipulatieve invloed op de stemming die de laatste paar weken een belangrijk discussiepunt in Frankrijk is geworden) lijkt het erop dat Emmanuel Macron voor nog eens vijf jaar op de troon zal worden teruggezet.
Als Marine Le Pen, die nooit dichter bij de macht is geweest, bij het laatste hek valt, zal het haar niet kwalijk worden genomen dat zij er niet in is geslaagd te profiteren van de ziedende wrok tegen de huidige zittende macht. In het traditionele rechtstreekse televisiedebat vier dagen voor de opening van de stembussen, met de kans om de woede van haar potentiële aanhangers over Macron te uiten, koos zij ervoor om te proberen de technocraat te overtroeven. Het resultaat was dat de grijnzende, hooghartige bonenteller werd uitgenodigd om op zijn eigen terrein te spelen, en binnen enkele minuten de discussie afleidde van zijn staat van dienst aan de macht naar de staat van dienst van Le Pen in de oppositie. De kans op een afrekening over Macrons gebruik van staatsmiddelen tegen zijn eigen volk, zijn enthousiaste omarming van digitale ID’s om mensen te dwingen een nieuwe medische ingreep te ondergaan en zijn minachting voor gezondheidswerkers die die ingreep weigerden, werd verkwanseld. Aan het einde van de confrontatie prees hij het feit dat deze veel “gecontroleerder” was verlopen dan hun vorige ontmoeting in 2017. Voor de meesten was het duidelijk wie de touwtjes in handen had gehad.
Le Pen heeft duidelijk ook alleen zichzelf de schuld gegeven van haar politieke programma. Ooit was ze voorstander van de blokkades en de daarmee gepaard gaande enorme schuldenopbouw, maar nu is ze grotendeels aan de zijde van Macron te vinden voor haar plan om Frankrijk met lenen en uitgeven uit de problemen te helpen die het gevolg zijn van de astronomische staatsleningen en -uitgaven. Haar paradepaardje, de verlaging van de btw op 100 “essentiële producten”, is geen partij voor Macrons beleid om mensen cheques te blijven sturen om ze uit de brand te helpen, allebei een armzalig antwoord op de enorme economische problemen die zijn beslissingen hebben veroorzaakt. Ondertussen is haar wens om het dragen van de moslimhoofddoek in de openbare ruimte te verbieden als een nietig symbool van de strijd tegen het islamisme in wezen een codificatie van het recht van de staat om te beslissen wat je in het openbaar mag dragen (Le Pen verdedigde de afdwingbaarheid ervan in de wet door erop te wijzen dat Macron een manier had gevonden om zijn maskermandaten te controleren).
Afgezien van haar eigen tekortkomingen wordt Le Pen echter gehinderd door het feit dat, hoewel ze meer dan 8 miljoen mensen heeft gemobiliseerd om op haar te stemmen, niemand publiekelijk mag zeggen dat hij haar steunt zonder de weg van het ostracisme te kiezen. In 2019 waren we ons in Groot-Brittannië pijnlijk bewust geworden van het fenomeen van de “verlegen Brexiteer”, die niet uit de kast kon komen bij vrienden en familie zonder een stortvloed van beledigingen te ontvangen, vaak met het woord “nazi”. Dat is in Frankrijk al heel, heel lang de norm voor Le Pen-stemmers.
Tien dagen geleden gebeurde er echter iets wat niet breed werd uitgemeten toen een panellid van een belangrijke televisieshow, voormalig Miss Frankrijk Delphine Wespiser, voor miljoenen mensen “uit de kast kwam” en zei dat ze begreep waarom mensen op Marine zouden stemmen, waarbij ze suggereerde dat ze “de moeder van Frankrijk” was. Besefte ze wel wat er zou gebeuren als ze dat zou zeggen? Ze kreeg een voorproefje van haar collega’s in de studio, maar werd de volgende dagen op de sociale media bedreigd omdat ze het gewaagd had “bij te dragen tot de normalisering van extreem-rechts”.
Ze werd uit de show verwijderd op grond van ingewikkelde Franse regels die te maken hebben met “politiek evenwicht” en moest als onbetaalde gast terugkomen om te vertellen hoe haar toevallig moedige mening haar duizenden bedreigingen had opgeleverd, evenals de oproep om haar andere bronnen van inkomsten te ontnemen, zoals haar hoofdrol in het tv-programma Fort Boyard. Niet in haar levensonderhoud kunnen voorzien omdat zij een mening heeft geuit die door de media onaanvaardbaar wordt geacht (en niet eens een impopulaire mening) was, zo zei zij, “de prijs van mijn vrijheid”,
Presidentieel: Delphine Wespiser en Bernard Montiel uit #TPMP gezet: De reactie van de columnist.
en voegde er uitdagend aan toe: “Ik ben de woordvoerster van al diegenen die ontevreden zijn over wat er de afgelopen vijf jaar is gebeurd”.
Wespiser’s kleine, principiële stellingname voor de vrijheid van meningsuiting en geweten is een markering van een zeer positieve ontwikkeling. Andersdenkenden beginnen hun natuurlijke terughoudendheid te laten varen en verdedigen het recht op een afwijkend ‘niet-mainstream’ standpunt op het publieke plein. De vorm die dat op dit moment lijkt aan te nemen is stemmen op Marine Le Pen. Wat haar politieke tekortkomingen ook mogen zijn, Le Pen vertegenwoordigt het dissidente standpunt. Grof uitgedrukt is zij de grootste middelvinger die de Fransen momenteel kunnen opsteken naar het systeem dat velen van hen de laatste jaren heeft verpletterd en onderdrukt.
En als Le Pen het niet is, wie dan wel? Macron heeft niet uitgesloten dat het verplichte maskeren weer wordt ingevoerd, en vaccinpaspoorten blijven bestaan voor toegang tot ziekenhuizen. Le Pen heeft gezegd dat ze het systeem zal schrappen, heeft het inenten van kinderen tegen Covid “een vorm van kindermishandeling” genoemd en zal de gezondheidswerkers die “als uitschot zijn weggestuurd” omdat ze weigerden het vaccin te nemen, weer in dienst nemen. Macron heeft een ondemocratische “conventie van burgers” over het milieu ingesteld (om die vervolgens te negeren) terwijl hij door het land toert in wat hij zijn “grote debat” noemt, waarbij hij een genodigd publiek enkele uren de les leest. Hij is vastbesloten om door te gaan met zijn toespraak als hij wordt herkozen. Le Pen daarentegen heeft een “referendum van de burgers” voorgesteld, dat misschien met moeite tot wet zal worden verheven, maar dat de belofte inhoudt van een nieuwe weg naar politieke verandering.
Le Pen heeft in haar campagne het woord “vrijheid” centraal gesteld, of men haar nu voor waar aanneemt of niet. Zij doet toezeggingen die, hoe beperkt ook, de macht van gewone mensen om invloed uit te oefenen op wat er in hun land gebeurt, zullen vergroten. Deze belofte om de vrijheid en de democratie uit te breiden en te verdedigen zou moeilijk te breken zijn in omstandigheden waarin zij (in tegenstelling tot Boris Johnson en zijn zelfvoldane partijgetrouwe meerderheid van 80 zetels) hard zou moeten werken om het vertrouwen te behouden van degenen die haar hun stem hebben geleend.
Bovendien heeft het vooruitzicht dat zij aan de macht komt het Europese establishment zo bang gemaakt dat zij de ongekende stap hebben genomen om de Fransen op te roepen niet op haar te stemmen, wat vroeger “inmenging in nationale verkiezingen” werd genoemd, maar nu, zo lijkt het, gewoon wordt gezien als het moreel juiste doen.
Met dit alles in het achterhoofd moeten de Fransen nu overwegen in hoeverre ze de moed hebben om de gevestigde orde een middelvinger te geven, nu zelfs Volodymyr Zelensky, de huidige posterboy van de ‘democratie’, zegt dat hij voor Macron stemt. Zullen zij zich verzetten tegen de gangbare opinie en het soort risico nemen dat Delphine Wespiser, of een natie van Brexiteers, bereid was te nemen? De deur naar meer vrijheid staat zeker op een kier. Durven ze erdoor te stappen?
Bron: Richard Ings
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door Zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebrity influencers.
