Het pandemieverdrag maakt van de WHO de nieuwe wereldregering.
De covid-pandemie werd pas mogelijk door een wijziging van de definitie in 2008. Tot dan was een “groot aantal sterfgevallen en ziektegevallen” EN een nieuw en duidelijk subtype virus vereist. In 2008 heeft de WHO de definitie van “influenzapandemie” versoepeld om deze twee voorwaarden te schrappen. Het pandemieverdrag maakt het uitroepen van een pandemie nog veel gemakkelijker en creëert zelfs nieuwe stimulansen om dat te doen. En dan krijgt de WHO bijna onbeperkte macht.
De voorgestelde clausules zetten aan tot het uitroepen van “pandemieën” en bestraffen landen bij niet-naleving. De eerste openbare hoorzittingen over het voorgestelde “pandemieverdrag” zijn afgesloten; de volgende ronde zal medio juni beginnen.
De reguliere media zijn grotendeels ongeïnteresseerd in wat er zich afspeelt rond het pandemieverdrag en geven er de voorkeur aan de verspreiding van oorlogsporno en ophitsende propaganda. Volgens het verhaal lijken de mainstream media internationaal meer gericht te zijn op het “sterk genoeg” maken van het verdrag en ervoor te zorgen dat nationale regeringen “ter verantwoording kunnen worden geroepen”. Degenen die de democratie en de rechtsstaat niet voldoende ontmantelen, moeten gewoon gestraft worden.
The Off-Guardian bericht over een artikel in de Britse Telegraph van 12 april, getiteld:
“Reëel risico dat pandemiedeal ’te verwaterd’ is om nieuwe uitbraken te voorkomen”.
Het verwijst naar een rapport van het Panel for a Global Public Health Convention (GPHC) en citeert een van de auteurs van het rapport, Barbara Stocking:
“Onze grootste angst […] is dat het te gemakkelijk is om te denken dat verantwoording er niet toe doet. Een contract waarvan de naleving niet verzekerd is, heeft eerlijk gezegd geen zin.”
Het GPHC-rapport stelt verder dat de huidige Internationale Gezondheidsregeling “te zwak” is en roept op tot de oprichting van een nieuw “onafhankelijk” internationaal orgaan dat “de bereidheid van regeringen beoordeelt” en “landen publiekelijk berispt of prijst, afhankelijk van de vraag of zij aan een reeks overeengekomen eisen voldoen”.
In een ander artikel, gepubliceerd door de London School of Economics en mede-auteur van leden van de Duitse Climate Change and Health Alliance (KLUG), wordt ook sterk de nadruk gelegd op het idee van “verantwoordingsplicht” en “naleving”:
“Wil dit verdrag tanden hebben, dan moet de organisatie die het beheert de macht hebben – politiek of juridisch – om naleving af te dwingen.”
Je moet dat laten bezinken. De WHO is een organisatie waar sponsors als Gates, Rockefeller en de farmaceutische industrie de lakens uitdelen. En het wordt verondersteld verkozenen een ander mandaat te kunnen geven dan hun kiezers willen.
Het verslag sluit ook aan bij het VN-verslag van mei 2021, waarin wordt opgeroepen tot meer bevoegdheden voor de WHO:
“In haar huidige vorm beschikt de WHO niet over dergelijke bevoegdheden […] Om het verdrag vooruit te helpen, moet de WHO daarom financieel en politiek worden versterkt.”
Het beveelt aan dat “niet-overheidsactoren” zoals de Wereldbank, het Internationaal Monetair Fonds, de Wereldhandelsorganisatie en de Internationale Arbeidsorganisatie bij de onderhandelingen worden betrokken, en stelt voor dat het verdrag financiële stimulansen biedt voor het vroegtijdig melden van “noodsituaties op gezondheidsgebied”:
“In geval van een afgekondigde noodsituatie op gezondheidsgebied moeten middelen vloeien naar de landen waar de noodsituatie zich voordoet, waardoor reactieacties zoals financiering en technische bijstand in gang worden gezet. Deze zijn met name van belang voor de minst ontwikkelde landen en kunnen worden gebruikt om het tijdig delen van informatie door landen aan te moedigen en te verbeteren en hen ervan te verzekeren dat zij niet zullen worden onderworpen aan willekeurige handels- en reissancties als zij zich melden, maar in plaats daarvan zullen worden voorzien van de nodige financiële en technische middelen die zij nodig hebben om doeltreffend op de uitbraak te reageren”.
Maar dat is niet alles. Zij werpen ook de vraag op hoe landen kunnen worden gestraft voor “niet-naleving”:
“Het verdrag moet een aanpasbaar stimuleringssysteem hebben dat voorziet in sancties zoals openbare berispingen, economische sancties of het ontzeggen van voordelen.”
- Als “ziekte-uitbraken” “tijdig” worden gemeld, zullen er “financiële middelen” zijn om ze aan te pakken.
- Als ziekte-uitbraken niet worden gemeld of de instructies van de WHO niet worden opgevolgd, verliezen landen internationale hulp en krijgen zij te maken met handelsembargo’s en sancties.
- In combinatie zouden deze voorgestelde regels letterlijk stimulansen creëren om mogelijke “ziekte-uitbraken” te melden. In plaats van “toekomstige pandemieën” te voorkomen, zouden zij deze juist actief aanmoedigen.
Dat nationale regeringen die weigeren mee te spelen worden gestraft, en dat zij die wel meespelen worden omgekocht, is niet nieuw. We hebben dit al gezien met Covid.
Twee Afrikaanse landen – Burundi en Tanzania – hadden presidenten die de WHO de toegang tot hun grenzen ontzegden en weigerden mee te gaan in het pandemieverhaal. Beide presidenten stierven onverwacht binnen enkele maanden na dit besluit, en werden opgevolgd door nieuwe presidenten die onmiddellijk het kovid-beleid van hun voorgangers terugdraaiden.
Minder dan een week na de dood van president Pierre Nkurunziza heeft het IMF ingestemd met een kwijtschelding van bijna 25 miljoen dollar van de nationale schuld van Burundi om de “crisis” van Covid19 aan te pakken.
Amper vijf maanden na de dood van president John Magufuli heeft de nieuwe regering van Tanzania 600 miljoen dollar ontvangen van het IMF om “de Covid19-pandemie te bestrijden”.
Het is vrij duidelijk wat hier gebeurd is.
De globalisten steunden staatsgrepen en beloonden de daders met “internationale hulp”. De voorstellen voor een pandemieverdrag zouden dit proces alleen maar legitimeren door het van de geheime kanalen naar de open, officiële kanalen te verplaatsen.
Voordat we de implicaties van de nieuwe bevoegdheden bespreken, moeten we bedenken welke bevoegdheden de WHO reeds heeft:
De Wereldgezondheidsorganisatie is de enige instelling in de wereld die bevoegd is om een “pandemie” of noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid van internationaal belang (PHEIC) uit te roepen.
De directeur-generaal van de WHO – een niet-gekozen functie – is de enige persoon met deze bevoegdheid. Vóór 2008 kon de WHO een grieppandemie alleen uitroepen als er sprake was van een “groot aantal sterfgevallen en ziektegevallen” EN een nieuw en duidelijk subtype. In 2008 heeft de WHO de definitie van “influenzapandemie” versoepeld om deze twee voorwaarden te schrappen.
Zoals in een brief uit 2010 aan het British Medical Journal wordt opgemerkt, betekenen deze veranderingen dat “veel seizoensgriepvirussen als pandemische griep kunnen worden aangemerkt”.
Als de WHO deze wijzigingen niet had aangebracht, zou de uitbraak van de Mexicaanse griep in 2009 nooit een pandemie zijn genoemd en waarschijnlijk onopgemerkt zijn gebleven.
In plaats daarvan hebben tientallen landen miljoenen en miljoenen dollars uitgegeven aan vaccins tegen de Mexicaanse griep die ze niet nodig hadden en die niet werkten om een “pandemie” te bestrijden die resulteerde in minder dan 20.000 sterfgevallen. Velen van degenen die de WHO adviseerden om de Mexicaanse griep tot noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid uit te roepen, hadden later aantoonbare financiële banden met vaccinproducenten.
Ondanks dit historische voorbeeld van flagrante corruptie zou een voorgestelde clausule in het pandemieverdrag het nog gemakkelijker maken om een noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid van internationaal belang uit te roepen. Volgens het verslag van mei 2021 “Covid19: Make it the Last Pandemic”:
“Toekomstige verklaringen van een noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid van internationaal belang door de directeur-generaal van de WHO moeten worden gebaseerd op het voorzorgsbeginsel wanneer dat gerechtvaardigd is.
Het voorgestelde verdrag zou de directeur-generaal van de WHO dus in staat kunnen stellen een wereldwijde noodsituatie af te kondigen om een potentiële pandemie te voorkomen, niet om erop te reageren. Een soort van pandemie preventie. Dus van oktober tot april pandemie-preventie met lockdown, masker, test en vaccinatie.
Combineer dit met de voorgestelde “financiële bijstand” aan ontwikkelingslanden die “potentiële noodsituaties op gezondheidsgebied” afkondigen en u ziet waar het op neerkomt – in wezen het omkopen van regeringen in de Derde Wereld om de WHO een excuus te geven om een noodtoestand af te kondigen.
De andere belangrijke punten die waarschijnlijk in een pandemieverdrag zullen worden opgenomen, zijn reeds bekend. Er zullen vrijwel zeker pogingen worden ondernomen om internationale vaccinatiepaspoorten in te voeren en geld te geven aan de grote farmaceutische bedrijven, zodat zij steeds sneller “vaccins” kunnen produceren, met nog minder veiligheidstests.
Maar dit alles verbleekt wellicht bij de wettelijke bevoegdheden die aan de directeur-generaal van de WHO (of welk nieuw “onafhankelijk” orgaan dan ook) worden verleend om nationale regeringen te straffen, te berispen of te belonen.
Een “pandemieverdrag” dat nationale of plaatselijke regeringen terzijde schuift of overruled, zou supranationale bevoegdheden overdragen aan een niet-gekozen bureaucraat of “deskundige” die deze naar eigen goeddunken en volgens geheel subjectieve criteria zou kunnen uitoefenen.
Dit is de definitie van technocratisch globalisme.
Bron: Dr. Peter F. Mayer
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door Zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebrity influencers.
