De top van Boekarest en de weg vooruit voor de NAVO
Daniel Fried, assistent-secretaris voor Europese en Euraziatische Zaken
Getuigenis voor de Commissie buitenlandse zaken van het Huis, Subcommissie Europa
Washington, DC
23 april 2008
Zoals voorbereid
Inleiding
Voorzitter Wexler, rangschikkend lid Gallegly, leden van de commissie, dank u dat u mij de gelegenheid geeft vandaag voor u te verschijnen om de Top van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie in Boekarest – de grootste in haar geschiedenis – en de weg vooruit voor ’s werelds meest succesvolle politiek-militaire alliantie te bespreken.
De NAVO is niet alleen een militair bondgenootschap; het is een bondgenootschap van waarden dat de grondslag vormde voor de overwinning van de vrijheid in de Koude Oorlog. Hoewel haar kerntaak dezelfde blijft – de verdediging van haar leden – bereikt de NAVO dit op nieuwe manieren. Zij evolueert naar een rol van de 21e eeuw, waarbij het gebied in Europa waar vrijheid veilig is, wordt uitgebreid, deze transatlantische gemeenschap wordt verdedigd tegen nieuwe dreigingen en uitdagingen die vaak een mondiaal karakter hebben, en over de hele wereld partnerschappen worden opgebouwd met gelijkgestemde landen die met de NAVO willen samenwerken om deze uitdagingen aan te gaan. De top van Boekarest heeft de transformatie van de NAVO op elk van deze gebieden verder bevorderd.
Ik zal vandaag spreken over de resultaten van de top en wat deze betekenen voor de ontwikkeling van NAVO-operaties in Afghanistan en Kosovo, de transformatie van de NAVO om wereldwijde veiligheidsuitdagingen aan te gaan, en haar lidmaatschap en relaties met landen en organisaties.
De top van Boekarest was een van de meest productieve en zeker de meest open top die ik me kan herinneren. Het was zeker de minst gescripte. De besluiten in de verklaring van de top over Georgië en Oekraïne werden door de leiders pas tijdens informele sessies op de top zelf genomen.
De top van Boekarest heeft de doelstellingen van de VS op een aantal gebieden dichterbij gebracht:
- De geallieerden versterkten hun betrokkenheid bij de operaties in Afghanistan, Kosovo en Irak, en bevorderden zo de transformatie van de NAVO van een statisch instrument uit de Koude Oorlog dat nooit een kwaad schot loste, tot een actieve, expeditionaire macht die in staat is buiten het gebied macht te projecteren waar dat nodig is.
- De bondgenoten nodigden twee nieuwe leden uit zich bij hen aan te sluiten en schetsten een visie op toekomstig lidmaatschap voor anderen, met inbegrip van een uitnodiging voor Macedonië zodra de naamkwestie is opgelost.
- De bondgenoten onderschreven de noodzaak van versterkte partnerschappen in de gehele wereld, zowel met individuele landen als met andere internationale instellingen, waardoor de NAVO beter in staat zal zijn om samen te werken over het gehele spectrum van civiel-militaire maatregelen om veiligheidsproblemen aan te pakken, waar die zich ook voordoen.
- De bondgenoten onderschreven de behoefte aan nieuwe defensievermogens om het hoofd te bieden aan opkomende veiligheidsuitdagingen van de toekomst, met name raketverdediging, maar ook cyber- en energiezekerheid.
- Ondanks enkele meningsverschillen met Rusland, onder meer over Kosovo, de opschorting door Rusland van de uitvoering van het CFE-verdrag, raketverdediging en uitbreiding, namen de bondgenoten op hun eigen voorwaarden besluiten over de agenda van de NAVO en bevestigden zij opnieuw dat zij de NAVO-Rusland-Raad willen blijven gebruiken om een productieve relatie met Rusland te ontwikkelen op basis van samenwerking op gebieden van gemeenschappelijk belang.
NAVO’s belangrijkste operaties
Afghanistan
Afghanistan blijft de belangrijkste operatie van de NAVO en in Boekarest werd op een aantal fronten aanzienlijke vooruitgang geboekt.
In Boekarest bracht de NAVO als nooit tevoren contribuanten samen. VN-secretaris-generaal Ban Ki Moon en president Karzai en vertegenwoordigers van de EU, Japan, Australië en de Wereldbank voegden zich bij de NAVO-leiders en nog eens 14 andere niet-NAVO-partners.
Maar niet de bijeenkomst was zo belangrijk als wel de langetermijnverbintenis die de verzamelde NAVO-bondgenoten en ISAF-partners aangingen – om de Afghaanse regering en bevolking te steunen bij het opbouwen van een duurzame, stabiele, veilige, welvarende en democratische Afghaanse staat, vrij van de dreiging van terrorisme – door hun goedkeuring van een strategische ISAF-visieverklaring. De visie die deze leiders hebben uiteengezet, schetst niet alleen een weg voorwaarts in Afghanistan, maar toont ook aan dat de NAVO, een transatlantische organisatie, deel uitmaakt van een bredere wereldgemeenschap die zich inzet voor de aanpak van de veiligheidsuitdagingen van onze tijd.
De verklaring van de ISAF-leiders schetst een alomvattende strategie die oproept tot gecoördineerde inspanningen op het gebied van veiligheid, economische ontwikkeling en goed bestuur. De civiel-militaire coördinatie kan en moet beter, en de NAVO verwelkomde de benoeming van de nieuwe speciale vertegenwoordiger van de VN, ambassadeur Kai Eide – voormalig ambassadeur bij de NAVO en gezant in Kosovo – als een ervaren diplomaat wiens opdracht het is meer samenhang te brengen in de internationale civiele inspanningen, en meer coördinatie met de NAVO en de regering van Afghanistan.
Door nieuwe troepenbijdragen te leveren, hebben vele bondgenoten deze woorden van engagement met daden beantwoord. President Sarkozy kondigde aan dat Frankrijk een nieuw gevechtsbataljon naar Oost-Afghanistan zal sturen, waardoor Amerikaanse troepen meer kunnen doen om de bondgenoten in het zuiden te helpen. Naast de Franse bijdrage brengt de tijdelijke toevoeging van 3 500 Amerikaanse mariniers, en verdere Georgische, Tsjechische en andere nieuwe bijdragen van bondgenoten en partners, het totaal op ongeveer 6 000 nieuwe troepen voor Afghanistan sinds begin 2008.
Sommige bondgenoten, zoals de Polen, verdienen speciale erkenning voor de verhoogde bijdragen in het afgelopen jaar. Polen heeft tweemaal meer troepen naar Oost-Afghanistan gestuurd – eerst in het najaar van 2006, toen het er 1.000 bij kreeg, en vervolgens deze winter nog eens met een toezegging van 400 extra troepen en een toezegging van acht helikopters voor uitrusting, waarmee een kritiek tekort voor de NAVO-operaties wordt weggewerkt.
Ondanks deze bijdragen moeten de bondgenoten echter nog meer doen om de gevechtstroepen, helikopters en opleiders te leveren die cruciaal zijn voor de ISAF-missie. Om succes te kunnen boeken, zullen wij echte uitdagingen moeten overwinnen – zowel operationeel op het terrein in Afghanistan als politiek in Europa.
We moeten nuchter blijven over de situatie: het geweld neemt toe, vooral in het zuiden waar het overgrote deel van de opiumpapaver wordt geteeld. We weten dat de inspanningen op het gebied van anti-oproer en op het gebied van drugsbestrijding met elkaar verweven moeten zijn. Omdat de handel in verdovende middelen de opstand aanwakkert en corruptie in de hand werkt, kunnen we in het ene niet slagen als we in het andere niet slagen. ISAF kan en moet meer doen, vooral op het gebied van interdictie, om de Afghanen te helpen bij de uitvoering van een effectieve drugsbestrijdingsstrategie.
Hoewel we de uitdagingen met open ogen tegemoet zien, is het ook belangrijk te erkennen dat er vooruitgang is geboekt. In 2001, onder de Taliban, hadden slechts 900.000 kinderen toegang tot onderwijs en was het voor meisjes verboden om naar school te gaan. Slechts acht procent van de bevolking kon gebruik maken van de gezondheidszorg. De handel werd belemmerd door het gebrek aan verharde wegen. De Taliban legden de Afghaanse bevolking een destructief en repressief regime op, terwijl terroristen hun extremisme in het land en internationaal konden blijven verspreiden.
Maar, zoals president Karzai in zijn toespraak in Boekarest opmerkte, Afghanistan is veel beter af dan in 2001. Meer dan 65 procent van de bevolking heeft toegang tot gezondheidszorg, en er is meer dan 2500 mijl aan verharde wegen, tegen iets meer dan 30 mijl in 2001. Vandaag de dag gaan bijna zes miljoen kinderen naar school en meer dan 25 procent daarvan zijn meisjes. De huidige regering is gekozen door acht miljoen Afghaanse kiezers, op basis van een grondwet die is goedgekeurd via een open proces, een Loya Jirga, waarmee voor het eerst democratische instellingen in Afghanistan tot stand zijn gekomen.
Veel Europeanen staan sceptisch tegenover de Afghanistan-missie – men gelooft ofwel dat het er niet toe doet, dat succes buiten bereik ligt, of dat humanitaire hulp alleen voldoende zou moeten zijn. Maar de top van Boekarest heeft helpen illustreren dat de gebeurtenissen in Afghanistan wel degelijk van belang zijn voor Europa en Noord-Amerika, dat de NAVO deel uitmaakt van een bredere internationale gemeenschap die vastbesloten is te slagen in Afghanistan, en dat onze collectieve inspanningen om de Afghaanse regering en bevolking te steunen resultaten opleveren, ondanks de ernstige uitdagingen waarvoor wij staan.
Kosovo
De NAVO-missie in Kosovo (KFOR) is van cruciaal belang – niet alleen voor de NAVO, maar ook voor de VN en de Europese Unie. De NAVO heeft een vitale rol gespeeld in de veiligheid van Kosovo sinds zij in 1999 de succesvolle militaire campagne leidde om de etnische zuiveringen een halt toe te roepen en terug te draaien, en vervolgens de KFOR-vredesmacht oprichtte krachtens resolutie 1244 van de VN-Veiligheidsraad.
Kosovo is nu onafhankelijk, maar de NAVO zal haar missie daar voortzetten, en in Boekarest herhaalde de NAVO haar toezegging dat zij haar werk zal doen: de veiligheid en stabiliteit handhaven, en daarbij bijdragen tot de bewegingsvrijheid en de bescherming van minderheden en religieuze plaatsen. De NAVO maakte duidelijk dat zij een sleutelrol zal blijven spelen bij de oprichting van een nieuwe, multi-etnische Kosovaarse veiligheidsmacht en een civiel agentschap van de Kosovaarse regering dat daarop toezicht zal houden.
Het is belangrijk te erkennen dat KFOR deze taken niet alleen kan volbrengen. Andere internationale organisaties moeten zich, in overleg met de plaatselijke bestuursstructuren, blijven inzetten en verantwoordelijk blijven optreden.
De uitdagingen die we onlangs in Kosovo hebben gezien, hebben in de eerste plaats te maken met door Serviërs aangewakkerd geweld door een klein aantal radicalen, in ten minste enkele gevallen gesteund door de autoriteiten – of enige autoriteit – in Belgrado. In eerste instantie is het momenteel de taak van de VN-missie voor interimbestuur in Kosovo (UNMIK) en de VN-politie om de grenzen met Kosovo te controleren en in heel Kosovo voor orde en gezag te zorgen, maar KFOR is er om algemene veiligheid te bieden en de VN waar nodig bij te staan.
De NAVO werd in maart drie dagen lang zwaar op de proef gesteld, toen een kleine groep Servische extremisten een gerechtsgebouw in Mitrovica innam. UNMIK begreep terecht dat geweld door maffia geen kans van slagen heeft en slaagde erin om met uitgebreide steun van KFOR het gebouw te heroveren. De KFOR-troepen – voornamelijk Franse soldaten – hebben deze situatie met groot professionalisme onder vuur genomen, en het optreden van de KFOR hier en in heel Kosovo ter ondersteuning van de VN en andere internationale organisaties, is prompt, correct en doeltreffend geweest. Beiden liepen verwondingen op – UNMIK had 42 gewonden en één dode, een Oekraïense politieagent; KFOR had 22 gewonde soldaten.
Wij moeten onze collectieve vastberadenheid handhaven ten aanzien van toekomstige provocaties en pogingen van externe actoren om geweld uit te lokken. Het is bijzonder belangrijk dat de VN en de EU een sterke, stabiliserende rol in Kosovo blijven spelen, en dat de UNMIK-aanwezigheid geleidelijk overgaat in een door de EU geleide rechtsstaatmissie.
Ten slotte is het, wanneer we aan Kosovo denken, ook belangrijk op te merken wat er niet is gebeurd na de onafhankelijkheidsverklaring van Kosovo. Het massale geweld tussen de gemeenschappen, waar we allemaal bang voor waren, heeft zich niet voorgedaan. Er zijn geen vluchtelingen, geen binnenlandse ontheemden en geen problemen op erfgoedlocaties. We zijn nog niet voorbij het punt van gevaarlijke bedreigingen voor de stabiliteit in Kosovo, vooral in het noorden, maar we zijn op de goede weg en boeken dag na dag vooruitgang. Als wij standvastig blijven tegenover druk en provocaties, zal de tijd aan onze kant staan, en aan de kant van de Kosovaarse regering die haar verantwoordelijkheden na de onafhankelijkheid ernstig heeft genomen.
Irak
De NAVO-opleidingsmissie in Irak, waarbij de NAVO leiderschapstraining geeft aan de Iraakse veiligheidstroepen om een veiliger omgeving tot stand te helpen brengen, heeft waardevolle resultaten geboekt sinds zij in 2004 van start ging. Tot dusver heeft de NAVO civiele en militaire stafopleidingen, politietrainingen en leiderschapstrainingen voor officieren en onderofficieren verstrekt aan meer dan 10.000 Iraakse veiligheidsfunctionarissen van de regering.
In Boekarest hebben de bondgenoten nota genomen van hun instemming met een gestructureerd samenwerkingskader om de langetermijnbetrekkingen van de NAVO met Irak te ontwikkelen, alsook van hun besluit om, in antwoord op de verzoeken van premier Maliki, de activiteiten van de NAVO-opleidingsmissie uit te breiden tot leiderschapstraining voor de marine en de luchtmacht, politietraining, grensbeveiliging, defensiehervorming, en institutionele opbouw op defensiegebied.
Uitbreiding van de NAVO en opendeurbeleid
Adriatische landen van het Handvest
In Boekarest werden uitnodigingen tot lidmaatschap verstrekt aan Albanië en Kroatië, en herhaalden de bondgenoten dat de deur naar het NAVO-lidmaatschap open blijft. De geallieerden stelden ook vast dat Macedonië voldoet aan de prestatiegerichte normen van de NAVO en een uitnodiging zal ontvangen zodra het geschil met Griekenland over zijn naam is opgelost. Zoals president Bush opmerkte: “Het standpunt van Amerika is duidelijk: Macedonië moet zo snel mogelijk zijn plaats in de NAVO innemen.”
De toetreding van Albanië en Kroatië tot de NAVO zal de veiligheid en stabiliteit op de Balkan ten goede komen. In iets meer dan een decennium is Kroatië overgegaan van oorlog naar vrede, en beide landen hebben hun democratie versterkt en interne stabiliteit bereikt. Beide leveren reeds een waardevolle bijdrage aan de NAVO-missies en zullen nu als NAVO-bondgenoten worden voortgezet.
De Verenigde Staten waren ronduit teleurgesteld dat de Republiek Macedonië niet was uitgenodigd. Wij zullen VN-onderhandelaar Matt Nimetz blijven steunen om Macedonië en Griekenland te helpen zo snel mogelijk een voor beide partijen aanvaardbare oplossing te vinden voor het geschil over de naam. De Verenigde Staten werken samen met Griekenland, andere bondgenoten en met Macedonië om dit proces te steunen.
Onmiddellijk na de NAVO-top had president Bush in Zagreb een ontmoeting met de leiders van de drie naties, Albanië, Kroatië en Macedonië, om de reeds gedane uitnodigingen te vieren, onze inzet voor het toekomstige NAVO-lidmaatschap van Macedonië te herhalen, en Macedonië onze hulp aan te bieden om de naamskwestie zo spoedig mogelijk op te lossen.
Georgië en Oekraïne
In een van de interessantste en ingewikkeldste discussies van de Top hebben de leiders ook ondubbelzinnig verklaard dat Oekraïne en Georgië lid zullen worden van de NAVO. De taal van de verklaring luidt: “De NAVO verwelkomt de Euro-Atlantische aspiraties van Oekraïne en Georgië om lid te worden van de NAVO. Wij komen vandaag overeen dat deze landen lid zullen worden van de NAVO.”
Door dit te zeggen heeft de NAVO een belangrijk strategisch besluit genomen dat voorkomt dat er een lijn wordt getrokken in Europa. Het is waar dat Georgië en Oekraïne nog veel werk voor de boeg hebben. Zij weten dit en erkennen dat zij vandaag nog niet klaar zijn voor het lidmaatschap van de NAVO. Deze landen hebben de verantwoordelijkheid om aan de normen van de NAVO te voldoen. Maar het besluit van de NAVO betekent dat hun lidmaatschap van het bondgenootschap een kwestie is van wanneer, niet of.
De leiders hebben dus het grote politieke besluit genomen. Wat niet werd overeengekomen was de technische stap – een aanbod om deze landen te helpen bij hun hervormingsinspanningen door deelname aan het actieplan voor lidmaatschap van de NAVO. De bondgenoten maakten echter duidelijk dat dit de volgende stap is in hun relatie met de NAVO, en de leiders verklaarden uitdrukkelijk dat de ministers van Buitenlandse Zaken van de NAVO, die in december 2008 bijeenkomen, bevoegd zijn om besluiten te nemen over deelname aan het MAP.
De komende maanden zullen wij nauw blijven samenwerken met deze aspiranten en met onze bondgenoten, teneinde een consensus te bereiken over het tijdschema voor hun toelating tot het Actieplan voor het lidmaatschap.
Bosnië en Herzegovina, Montenegro en Servië
De bondgenoten hebben ook Bosnië-Herzegovina en Montenegro uitgenodigd om een geïntensiveerde dialoog aan te gaan over hun aspiraties om lid te worden, en hebben tegelijkertijd uiting gegeven aan hun wens om nauwere betrekkingen met Servië te ontwikkelen zodra Servië daarvoor klaar is. De samenwerking van de NAVO met deze landen zal de stabiliteit op de Westelijke Balkan verder vergroten.
De uitbreiding van de NAVO is een van de meest succesvolle door de VS geleide initiatieven in het tijdperk na de Koude Oorlog, en blijft een drijvende kracht voor aspirant-landen om moeilijke hervormingen door te voeren. De Verenigde Staten zullen bij de uitbreiding van het bondgenootschap een leidende rol blijven spelen. De uitbreiding van de NAVO is vanaf het begin een inspanning van beide partijen geweest – en het werk van de laatste drie presidenten. In zijn toespraak tot het Kroatische volk vlak na de top van Boekarest zei president Bush: “Vandaag zijn de volkeren van Europa dichter dan ooit tevoren bij een droom die door miljoenen wordt gedeeld: Een Europa dat heel is, een Europa dat in vrede leeft, en een Europa dat vrij is”.
Partnerschap
Terwijl een grotere NAVO de veiligheidsuitdagingen van de 21e eeuw aanpakt die geen geografische grenzen kennen, werkt de NAVO steeds meer samen met partners die dit verlangen delen om de veiligheidsuitdagingen van vandaag aan te gaan.
Toen de Berlijnse Muur in 1989 viel, was de NAVO een bondgenootschap van 16 leden en geen partners. Vandaag telt de NAVO 26 leden – met 2 nieuwe genodigden, een toekomstig lidmaatschap voor anderen, en meer dan 20 partners in Europa en Eurazië, zeven in het Middellandse-Zeegebied, vier in de Perzische Golf, en anderen uit de hele wereld.
Door de oprichting van de Euro-Atlantische Partnerschapsraad en het Partnerschap voor de Vrede na de Koude Oorlog zorgde de NAVO voor de politieke en praktische samenwerking die nodig was om de pas bevrijde naties van Europa te helpen hun herwonnen soevereiniteit te consolideren en zich in de transatlantische gemeenschap te integreren.
De NAVO vulde het Partnerschap voor de Vrede aan met de oprichting van de Mediterrane Dialoog, en in de nasleep van 9/11 besefte de NAVO de noodzaak om nieuwe partners over de hele wereld de hand te reiken op basis van gedeelde veiligheidsbelangen en democratische waarden. Dit omvatte de oprichting van het Istanbul Cooperation Initiative om de landen van de Perzische Golf de hand te reiken. Bovendien leveren Australië, Japan, Nieuw-Zeeland, Zuid-Korea en nu ook Singapore waardevolle bijdragen aan NAVO-operaties, vooral in Afghanistan.
In Boekarest onderschreven de bondgenoten de noodzaak voor de NAVO om haar betrekkingen met partners over de hele wereld te versterken en bevestigden zij opnieuw dat wij open blijven staan voor het ontwikkelen van betrekkingen met bijkomende landen.
Versterking van de vermogens, met inbegrip van raketafweer
In Boekarest hebben de bondgenoten hun steun uitgesproken voor de ontwikkeling door de NAVO van de vermogens die nodig zijn om de uitdagingen van een nieuwe eeuw aan te gaan. Daartoe behoren actualisering van de NAVO-reactiemacht, zodat die beter kan worden ingezet als dat nodig is, verhoging van de doeltreffendheid van de speciale operatietroepen van de bondgenoten door meer coördinatie en opleiding, en verbetering van het luchttransportvermogen van de NAVO – via een consortium van bondgenoten en partners die C-17’s aanschaffen en via werkzaamheden om het aantal inzetbare helikopters voor luchttransport in het theater te verhogen, met name in Afghanistan.
Om zich te verdedigen tegen nieuwe bedreigingen voor technologie en energie heeft de NAVO ook een cyberdefensiebeleid aangenomen dat haar vermogen om haar gevoelige infrastructuur te beschermen versterkt, haar bondgenoten in staat stelt ervaring en capaciteiten te bundelen, en de NAVO in staat stelt een bondgenoot te hulp te komen wiens cyberinfrastructuur wordt bedreigd. Leden van het Congres hebben een belangrijke rol gespeeld door de aandacht op deze kwestie te vestigen na de cyberaanvallen tegen Estland. In de toekomst zal de NAVO één enkele cyberautoriteit voor bondgenoten ontwikkelen om te overleggen over cyberdefensievraagstukken en haar nieuwe beleid uitoefenen in NAVO-crisisbeheersingsoefeningen.
Het engagement van de NAVO om de energiezekerheid te verbeteren zal de bondgenoten nu in staat stellen energiegerelateerde informatie en inlichtingen te delen, bijstand te verlenen bij civiele expertise en rampenbestrijding in geval van een energiegerelateerd incident, en de bescherming van kritieke energie-infrastructuur te ondersteunen via maritieme surveillance. De NAVO zal ook de regionale samenwerking bevorderen door de politieke dialoog over energiezekerheid tussen haar partners te stimuleren.
In een belangrijke stap voorwaarts onderschreef de NAVO ook de bescherming van het grondgebied en de bevolking van het bondgenootschap tegen raketdreigingen. De bondgenoten erkenden dat de proliferatie van ballistische raketten een toenemende dreiging vormt, dat raketafweer deel uitmaakt van een bredere reactie om deze dreiging tegen te gaan, en dat het door de VS voorgestelde systeem een substantiële bijdrage zal leveren aan de bescherming van de grondgebieden en bevolkingen van het bondgenootschap.
De NAVO gaf opdracht tot verdere werkzaamheden om opties te ontwikkelen voor de bescherming van alle grondgebied en bevolkingsgroepen van de alliantie, en herhaalde haar wens om met Rusland samen te werken op het gebied van raketafweer, met inbegrip van de mogelijkheid van een gezamenlijke architectuur met elementen van raketafweersystemen van de Verenigde Staten, de NAVO en Rusland. Gezien de voorgeschiedenis van deze kwestie, met inbegrip van de scepsis waarmee de bondgenoten de raketafweer aanvankelijk benaderden, was dit een aanzienlijke prestatie.
Betrekkingen NAVO-Rusland
De NAVO blijft ernaar streven samen te werken met Rusland om gemeenschappelijke belangen aan te pakken, zoals non-proliferatie, terrorismebestrijding en drugsbestrijding met betrekking tot Afghanistan. Hoewel onze samenwerking niet heeft beantwoord aan de verwachtingen die wij hadden toen de NAVO-Rusland-Raad in 2002 werd opgericht, blijven wij ons onverminderd inzetten om de Koude Oorlog-mentaliteit van het verleden te doorbreken en ons te richten op echte veiligheidssamenwerking in aangelegenheden van wederzijds belang. Het Russische aanbod van doorvoer over land voor niet-militaire leveringen van de NAVO aan Afghanistan toont aan dat samenwerking mogelijk is.
In Boekarest richtte de bezorgdheid van Rusland zich op de uitbreiding van de NAVO. De Russen hebben zich in krachtige bewoordingen uitgesproken tegen het NAVO-lidmaatschap van Georgië en Oekraïne, zowel in het openbaar als in privé-gesprekken. Maar Rusland heeft niets te vrezen van de uitbreiding van de NAVO. Zijn bezorgdheid is naar onze mening een overblijfsel uit het verleden, geworteld in opvattingen over en misschien wel ambities inzake machtsevenwicht en invloedssferen, in plaats van 21e-eeuwse concepten over het bevorderen van menselijke ontwikkeling door middel van vrije, welvarende, veilige samenlevingen. Naar onze mening vormen democratische en vreedzame landen aan de grenzen van Rusland voor niemand een bedreiging en zijn zij goede buren voor Rusland en voor ons allen. In feite zijn de westelijke grenzen van Rusland, mede dankzij de uitbreiding van de NAVO, nog nooit zo veilig en goedaardig geweest.
Over sommige kwesties, zoals Kosovo en het Verdrag inzake conventionele strijdkrachten in Europa (CFE), blijven we ernstige meningsverschillen met Rusland hebben. Wat CFE betreft, heeft de NAVO het voorstel voor parallelle acties van de VS om de impasse over CFE te doorbreken, gesteund. Wij betreuren de eenzijdige opschorting door Rusland van zijn verplichtingen uit hoofde van dit bindende verdrag, en wij willen de levensvatbaarheid van het CFE-veiligheidsstelsel handhaven. Daartoe streven wij naar de bekrachtiging van het aangepaste verdrag door alle verdragsluitende staten en naar de nakoming door Rusland van de resterende verbintenissen van Istanbul in verband met de terugtrekking van zijn troepen uit Moldavië en Georgië.
De deelname van de Russische president Poetin aan deze top heeft duidelijk gemaakt dat de NAVO kan streven naar samenwerking met Rusland en tegelijkertijd haar eigen beslissingen kan nemen ten voordele van de NAVO en de Euro-Atlantische veiligheid in haar geheel. Onze uitdaging voor de komende jaren zal erin bestaan deze verschillen te verkleinen en samen te werken om opkomende bedreigingen van de veiligheid aan te pakken, ook al zullen er ongetwijfeld bepaalde punten van onenigheid blijven bestaan.
Conclusie
De NAVO staat voor echte uitdagingen. Dat is altijd zo geweest. En hoewel de Top van Boekarest een aantal uitdagingen met succes heeft aangepakt, blijven er nog veel meer over. Maar de kracht en het blijvende karakter van het bondgenootschap zijn te danken aan ons vermogen om deze uitdagingen samen aan te gaan. Zoals Winston Churchill zei: “Het enige wat erger is dan vechten met bondgenoten, is vechten zonder bondgenoten”.
Vijftien jaar geleden was de NAVO een bondgenootschap dat nog nooit ergens daadwerkelijk operaties had uitgevoerd, hoewel het daartoe wel bereid was. Vandaag is de NAVO zowel een grotere alliantie als een alliantie die actie onderneemt om veiligheidsuitdagingen in de hele wereld aan te gaan. Hoewel de missie van de NAVO dezelfde blijft – de verdediging van haar leden – evolueert de manier waarop zij deze missie vervult. Vandaag wordt de NAVO de veiligheidsarm van de transatlantische gemeenschap voor de 21e eeuw, en transformeert zij haar defensiecapaciteiten in overeenstemming met haar missie.
De 60e verjaardag van de NAVO in april 2009 zal een historische mijlpaal zijn die gevierd zal worden met een top aan de Frans-Duitse grens in Straatsburg en Kehl. Als onderdeel van deze top ter gelegenheid van de 60e verjaardag zien wij uit naar de verwezenlijking van de visie van president Sarkozy van een Frankrijk dat volledig is gereïntegreerd in de militaire structuur van de NAVO.
De NAVO heeft gediend als de veiligheidsparaplu waaronder eeuwenoude rivaliteiten binnen Europa werden beslecht. De oprichting ervan was een essentiële voorwaarde voor de totstandkoming van de Europese Unie, van een verenigd Europa, en zij blijft het anker voor onze visie van een Europa dat heel, vrij en in vrede is.
Mijnheer de voorzitter, vertegenwoordiger Gallegly, en andere leden van de commissie, wij verheugen ons erop dit werk in de komende maanden samen met u voort te zetten.
Ik dank u voor uw aandacht. Ik zie uit naar uw vragen.
Bron: https://2001-2009.state.gov/p/eur/rls/rm/103935.htm
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door Zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebrity influencers.
