5 Februari 1997
Eind 1996 werd de indruk gewekt dat op de een of andere manier en ergens was besloten de NAVO uit te breiden tot aan de grenzen van Rusland. Dit ondanks het feit dat geen formeel besluit kan worden genomen vóór de volgende topontmoeting van het bondgenootschap, in juni.
De timing van deze onthulling – samenvallend met de presidentsverkiezingen en de daaruit voortvloeiende wisselingen van verantwoordelijke persoonlijkheden in Washington – maakte het voor de buitenstaander niet gemakkelijk om te weten hoe of waar een bescheiden woord van commentaar moest worden toegevoegd. Ook de verzekering aan het publiek dat het besluit, hoe voorlopig ook, onherroepelijk was, moedigde de mening van buitenstaanders niet aan.
Maar hier staat iets van het hoogste belang op het spel. En misschien is het nog niet te laat om een standpunt naar voren te brengen dat, naar ik meen, niet alleen de mijne is, maar wordt gedeeld door een aantal anderen met uitgebreide en in de meeste gevallen meer recente ervaring in Russische aangelegenheden. Het standpunt is, ronduit gezegd, dat uitbreiding van de NAVO de meest noodlottige fout van het Amerikaanse beleid zou zijn in het gehele naoorlogse tijdperk.
Verwacht mag worden dat een dergelijk besluit de nationalistische, anti-Westerse en militaristische tendensen in de Russische opinie zal aanwakkeren, een negatief effect zal hebben op de ontwikkeling van de Russische democratie, de sfeer van de koude oorlog in de betrekkingen tussen Oost en West zal herstellen en het Russische buitenlands beleid in een richting zal duwen die ons beslist niet aanstaat. En tenslotte, maar daarom niet minder belangrijk, zou het veel moeilijker, zo niet onmogelijk kunnen worden om de ratificatie van de Start II-overeenkomst door de Russische Doema te bewerkstelligen en om verdere verminderingen van het kernwapenarsenaal te bereiken.
Het is natuurlijk betreurenswaardig dat Rusland met een dergelijke uitdaging wordt geconfronteerd op een ogenblik dat zijn uitvoerende macht zich in een toestand van grote onzekerheid en bijna- verlamming bevindt. En het is dubbel ongelukkig gezien het totale gebrek aan enige noodzaak voor deze stap. Waarom zouden, met alle hoopvolle mogelijkheden die het einde van de koude oorlog met zich meebrengt, de betrekkingen tussen Oost en West gecentreerd moeten worden rond de vraag wie met wie geallieerd zou zijn en, bij implicatie, tegen wie in een of ander denkbeeldig, totaal onvoorspelbaar en hoogst onwaarschijnlijk toekomstig militair conflict?
Ik ben mij er uiteraard van bewust dat de NAVO besprekingen voert met de Russische autoriteiten in de hoop het idee van uitbreiding aanvaardbaar en aangenaam te maken voor Rusland. Onder de huidige omstandigheden kan men deze pogingen alleen maar succes wensen. Wie echter serieus de Russische pers volgt, kan niet anders dan constateren dat noch het publiek noch de regering de voorgestelde uitbreiding afwacht alvorens erop te reageren.
De Russen zijn weinig onder de indruk van Amerikaanse verzekeringen dat er geen vijandige bedoelingen in het spel zijn. Zij zouden hun prestige (dat altijd hoog in het vaandel van de Russen staat) en hun veiligheidsbelangen als aangetast beschouwen. Zij zouden natuurlijk geen andere keuze hebben dan de uitbreiding als een militair voldongen feit te aanvaarden. Maar zij zouden dit blijven beschouwen als een afwijzing door het Westen en zouden waarschijnlijk elders op zoek gaan naar garanties voor een veilige en hoopvolle toekomst voor zichzelf.
Het zal uiteraard niet gemakkelijk zijn om een besluit te wijzigen dat reeds is genomen of stilzwijgend is aanvaard door de 16 lidstaten van het bondgenootschap. Maar er resten ons nog enkele maanden voordat het besluit definitief wordt; misschien kan deze periode worden gebruikt om de voorgestelde uitbreiding zodanig te wijzigen dat de ongelukkige gevolgen die zij reeds heeft voor de Russische opinie en het Russische beleid, worden afgezwakt.
Bron: George F. Kennan
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door Zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebrity influencers.
