Sommige mensen zullen het gezag volgen – “De Wetenschap” – tot hun ondergang

Leestijd: 9 minuten

In de weken voor Kerstmis bereidde Marian Keech, een huisvrouw uit het Midwesten, zich voor op het einde van de wereld. Marian was al enige tijd aan het experimenteren met automatisch schrift en communiceerde met buitenwereldse wezens. Zij vertelden haar over het leven op andere planeten. Ze waarschuwden haar voor komende tijden van strijd, pest en verwoesting. Ze beloofden verlichting en geluk. Marian hoefde alleen maar te geloven.

Hoewel familieleden minder overtuigd waren van Marian’s profetieën van gene zijde, had Marian in de zomer enig succes met het aantrekken van meer ruimdenkende mensen voor haar zaak, evenals de incidentele nieuwsgierige zoeker. Onder deze mensen was de arts, Dr. Thomas Armstrong, die op een plaatselijk college werkte en een kleine groep “Zoekers” leidde. Tegen november had Marian Keech een bescheiden aanhang van apostelen voor haar beweging verzameld, waarvan verscheidene hun opleidingen, carrières en reputaties op het spel zetten terwijl ze zich voorbereidden op de grote vloed die op 21 december zou komen.

Het jaar was 1954.

Onnodig te zeggen dat de cataclysmische gebeurtenis waarop Marian en haar volgelingen geduldig wachtten, nooit heeft plaatsgevonden. Eén verklaring voor de ternauwernood afgewende apocalyps was dat Marian Keech en haar kleine groep volgelingen de wereld hadden gered door hun toewijding aan hun zaak. Een andere verklaring was dat ze op de een of andere manier de datum verkeerd hadden en dat het Einde der Dagen nog moest komen. Nog een andere verklaring is dat die dagen om te beginnen nooit zijn gekomen.

De gebeurtenissen die voorafgingen aan en volgden op die noodlottige nacht van 21 december 1954 werden gelukkig goed gedocumenteerd in een van de baanbrekende publicaties van de sociale psychologie, When Prophecy Fails.

Leon Festinger, een professor in de psychologie aan de Universiteit van Minnesota, had verscheidene onderzoeksassistenten gerekruteerd om te infiltreren in de groep van Marian Keech en verslag aan hem uit te brengen als onderdeel van een observationele studie die onderzocht wat er gebeurt wanneer een groep individuen met grote overtuiging in en toewijding aan een geloof ontdekt dat hun geloof ondubbelzinnig is weerlegd.

Hoewel twijfelachtig als een echt wetenschappelijk experiment in de ware zin van het woord, blijft When Prophecy Fails een werk van onschatbare waarde over de opkomst en ondergang van een ontluikende religie en de kracht van het geloof, dat bij vlagen ook leest als een roman van Kurt Vonnegut vol buitenaardse zwervers, vermomde ruimtevaarders, intergalactische godheden en kibbelende mediums, of tenminste mensen die al deze dingen zagen, zelfs als die dingen er nooit waren om te zien.

Het einde is het begin

Bijna 70 jaar later, op een middag in de laatste dagen van de Before Times, stonden we in de hal op de derde verdieping van het biologiegebouw van de Northern Illinois University, en maakten een medestudent, een professor en ik grapjes over onze onbekwame gouverneur en de pluimstrijkende universiteitsbureaucraten die maar al te graag als een van de eersten de bevelen van onze onbekwame gouverneur voor onze universiteit wilden uitvoeren.

We lachten om het feit dat concurrerende ambtenaren op het gebied van de volksgezondheid maar niet konden beslissen of we nu een meter of een halve meter van elkaar verwijderd moesten blijven tijdens een gewoon gesprek. We verwonderden ons over de mogelijkheid dat onze overijverige beheerders ons zouden vragen om vergaderingen bij te wonen met collega’s in de gang via Zoom, terwijl we, je weet wel, gewoon in een vergaderzaal konden samenkomen of naar het kantoor van een collega in de gang konden gaan.

Wij waren biologen – of in ieder geval biologen in opleiding. We vonden het absurd dat zoveel mensen overdreven reageerden op wat, zelfs toen, leek op een zwaar geval van griep dat voor niemand een bedreiging vormde, behalve voor de zeer ouden of de zeer zieken.

Toen kondigden onze universiteitsbureaucraten aan dat ze de voorjaarsvakantie met een week zouden verlengen en dat de lessen tijdelijk online zouden worden gezet zodra ze hervat zouden worden. Toch waren er maar weinig professoren of studenten die ik tegenkwam toen ik door de gangen van het biologiegebouw wandelde in die laatste twee weken van quasi-normaliteit, die zich ongemakkelijk voelden of zich ongemakkelijk voelden bij het voeren van een persoonlijk gesprek. Niemand meette de afstand tussen zichzelf en anderen. Niemand droeg een masker – velen van ons met een micro achtergrond hadden in het verleden gewerkt met potentieel pathogene schimmels of bacteriële sporen en wisten, voor het grootste deel, dat de meeste maskers vrij ineffectief waren om de verspreiding van respiratoire pathogenen tegen te houden.

Toen ik mijn toenmalige supervisors vroeg of ik bereid was ter plaatse te blijven en productief te blijven onder welke omstandigheden dan ook, was niemand daar echt op tegen – tenminste niet tot we allemaal min of meer uit onze laboratoria werden geweerd door een verordening van de gouverneur.

Maar zelfs toen leek er nog een subtiele scepsis te bestaan over de reorganisatie van de maatschappij, die verder leek te reiken dan mij en de kleine kring van vrienden met wie ik in contact bleef en af en toe een milde tot matige ziekte riskeerde en de mogelijke woede van de oude man Fauci door zich naar buiten te wagen voor een persoonlijk happy hour wanneer onze school en de staat liever hadden gezien dat we thuis waren gebleven.

Pas nadat we min of meer naar de campus mochten terugkeren, hoorde ik dat de meeste van mijn overgebleven medestudenten en professoren van harte hadden omarmd wat we een paar maanden daarvoor nog hadden bespot.

Een dimensie niet alleen van beeld en geluid, maar ook van geest

De reden voor de ommekeer die ik bij zoveel van mijn vroegere collega’s zag, was iets waarover ik aanvankelijk nogal verbaasd was. Na verloop van tijd, dankzij het vroege werk van onderzoekers zoals Stanford epidemioloog John Ioannidis, leek Covid minder eng, niet meer dan dat. Bovendien hadden we vermoedelijk allemaal de zomer gehad om de klassieke commentaren over pandemieplanning van bijna vijftien jaar eerder door te nemen, toen de mogelijkheid van een uitbraak van de H5N1 vogelgriep zwaar doorwoog in de hoofden van de overheid en de volksgezondheid.

In de scenario’s in het ene rapport na het andere uit die periode werd rigoureus getracht een antwoord te geven op de vraag wat regeringen zouden kunnen doen als een dodelijk virus zonder vaccin, met beperkte behandelingen en een snelle, soms asymptomatische verspreiding de wereld zou teisteren. De consensus in die tijd was niet veel.

Een groep van het RAND Center for Domestic and International Health Security, een team van het Center for Biosecurity van het University of Pittsburgh Medical Center in Baltimore, Maryland, en een tweetal evaluaties voor nationale en internationale interventies door vertegenwoordigers van de WHO waren het er alle in grote lijnen over eens dat steun voor maatregelen als lockdown, maskers, en sociale afstandelijkheid niet bewezen was.

Soortgelijke evaluaties die in de periode tussen de H5N1-angst en de Covid-19-pandemie in tijdschriften als Epidemics en Emerging Infectious Diseases werden gepubliceerd, kwamen grotendeels overeen met de adviezen van die eerdere pandemieplanners. De laatste kwam in mei 2020 uit.

Bij de bespreking van modellen waren de pandemieplanners van weleer al even afwijzend en verwezen ze naar een ondergeschikte rol, met als argument dat hun voorspellingen sterk konden variëren en niet konden voorzien wat het effect van specifieke maatregelen op het menselijk gedrag zou zijn of wat de latere maatschappelijke gevolgen zouden zijn. Deze voorspellingen moesten ook nog serieus worden beoordeeld op hun nauwkeurigheid op lange termijn. Toen dergelijke evaluaties uiteindelijk werden uitgevoerd, bleek dat dergelijke modellen niet echt voorspellend waren voor een periode van meer dan twee of drie weken. Vóór maart 2020 leek niemand, behalve misschien Neil Ferguson, er al te happig op om de samenleving vanwege die modellen stil te leggen.

Mijn kleine kring van happy hour metgezellen en ik waren toch zeker niet de enigen die de moeite hadden genomen een van deze artikelen te lezen. Wij waren biologen – of in ieder geval biologen in opleiding. Ik wist zeker dat er mensen in dat gebouw waren die, tijdens de Before Times, opschepten over het feit dat ze een weekend lang stapels artikelen uit tijdschriften voor diergeneeskunde en microbiologie hadden doorgelezen om te proberen te bevestigen dat hun dierenarts hun kat het juiste antibioticum had voorgeschreven voor een kitty-UTI. Sommige van deze mensen hadden toch zeker wel de moeite genomen om te bevestigen dat onze regering en universiteit verstandige beslissingen hadden genomen over beleidsmaatregelen die nu elk aspect van ons leven beïnvloeden.

Maar wat ik bij deze biologen en biologen in opleiding aantrof, was precies het tegenovergestelde. In plaats daarvan ontdekte ik een diepgaand gebrek aan nieuwsgierigheid naar de wetenschap achter de regels die ons nu regeren. Gesprekken over sterftecijfers van infecties, maskers en modellen hadden in het beste geval de allure van een Solomon Asch-experiment. In het slechtste geval werden dergelijke gesprekken beantwoord met een zekere vijandigheid, of op zijn minst neerbuigendheid ten opzichte van het idee dat men bewijs zou willen zien voor datgene wat door Paus Fauci, de kerk van de CDC, of “De Wetenschap” was verkondigd.

Op een gegeven moment, wanneer ik een voet op de campus zette, verwachtte ik half dat Rod Serling een sigaret zou roken in een zwart-wit hoekje van een van onze laboratoria en een verhaal zou afleveren.

De ware gelovigen

Behalve een reis door een portaal naar een middengebied tussen licht en schaduw, was de op één na redelijkste verklaring voor wat ik meemaakte, dat deze biologen en biologen in opleiding net als Marian Keech’s ware gelovigen waren geworden, net als veel mensen in het hele land buiten mijn kleine hoekje van Noord Illinois.

In het algemeen wordt de manier waarop iemand kijkt, waarneemt en leert in hoge mate beïnvloed door een persoonlijk referentiekader. Dit is iets wat in de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw vrij goed was vastgesteld. Wanneer informatie gemengd is of geen uitsluitsel geeft, kan ze worden opgenomen in de huidige opvattingen van mensen met tegengestelde standpunten, zoals blijkt uit een klassieke studie uit 1979 over de manier waarop mensen informatie verwerkten over de afschrikkende werking van de doodstraf.

Bovendien zijn mensen doorgaans vatbaar voor dit soort onvolkomenheden in cognitie, ongeacht hun algemene intelligentie, kennis of opleiding, dus bioloog of bioloog in opleiding zijn betekende hier waarschijnlijk niets. Recenter onderzoek heeft zelfs aangetoond dat een algemeen begrip van wetenschap op wetenschappelijk gebied niet eens leidt tot de aanvaarding van wetenschappelijke informatie als die in strijd is met de religieuze of politieke identiteit van een individu.

Niet om onnodig politiek te bedrijven, maar de Democraten in de Verenigde Staten beschouwden zichzelf lange tijd als de kampioenen van de wetenschap, en dit leek misschien redelijk tijdens de tweede regering Bush, toen de Democraten degenen waren die gewoonlijk de evolutionaire biologie verdedigden tegen het creationisme en de klimaatverandering ernstig namen (hoewel de Democraten aantoonbaar wat van hun wetenschappelijke geloofwaardigheid verloren toen zij begonnen met het actief ontkennen van het bestaan van biologische sex, zoals Debra Soh en Colin Wright kunnen getuigen).

Niettemin, toen wetenschappelijke instellingen en wetenschappers die fungeerden als de facto boegbeelden van de “Wetenschap” opnieuw in conflict bleken te zijn met hun oude vijanden aan de rechterzijde van het pandemiebeleid, ditmaal geleid door president Donald Trump, werden de politieke strijdlijnen zodanig getrokken dat je ofwel aan de kant van de Democraten en “De Wetenschap” stond, ofwel aan de kant van de Republikeinen en Trump.

Voortaan, als je een Democraat, een anti-Trumper, of iemand die geloofde in de wetenschap deel uitmaakte van je kernidentiteit, bevond je je nu in een positie waarin je “De Wetenschap” en al haar verwante leiders, overtuigingen en beleid zou verdedigen en wel op een zeer kernniveau. Het maakte niet uit of je “De Wetenschap” had gevolgd naar een psychologische Twilight Zone waar een toewijding aan de wetenschap niet werd gekenmerkt door kritisch denken en een zorgvuldige beoordeling van gegevens en bewijzen, maar door gehoorzaamheid aan het gezag en een verdediging van symbolische voorstellingen van een instituut.

Vandaar dat veel biologen en biologen in opleiding die ik in de vroegere tijden kende, een diep gebrek aan nieuwsgierigheid vertoonden, of vijandig en neerbuigend reageerden op de suggestie dat men bewijzen zou willen voor datgene wat verkondigd was door Paus Fauci, de Kerk van de CDC, of “De Wetenschap”. Voor sommigen was het in twijfel trekken van wat door “De Wetenschap” was verkondigd, hetzelfde geworden als het in twijfel trekken van wat aan Marian Keech was onthuld.

Artsen en commentatoren in de media verdedigden, net als amateur UFO-watchers in 1954, lange termijn Doomsday voorspellingen van verschillende epidemiologische modellen, zelfs nadat sommige van hen, hoewel niet onomstotelijk weerlegd, nogal slecht bleken te presteren in hun voorspellingen van zaken als dagelijkse sterfgevallen door Covid-19 en IC-bed gebruik.

Nu we het derde jaar van het pandemie-tijdperk zijn ingegaan, blijven de ware gelovigen volhouden dat de acties van degenen die “de wetenschap volgden” de wereld hebben gered, ongeacht hoe destructief die acties uiteindelijk bleken te zijn.

En zelfs nadat de meest catastrofale gebeurtenissen die door “De Wetenschap” zijn voorspeld, niet zijn uitgekomen, blijft er een kern van ware gelovigen over die ervan overtuigd zijn dat “De Wetenschap” zich gewoon had vergist in de datum of de variant en dat het Einde der Dagen nog moet komen tenzij we allemaal waakzaam blijven door altijd klaar te staan om ons te maskeren en af te sluiten wanneer “De Wetenschap” zegt dat het tijd is.

Bron: Daniel Nuccio
Daniel Nuccio heeft master’s in zowel psychologie als biologie. Momenteel promoveert hij in de biologie aan de Northern Illinois University en bestudeert hij de relaties tussen gastheer en micro-organismen. Hij levert ook regelmatig bijdragen aan The College Fix, waar hij schrijft over COVID, geestelijke gezondheid en andere onderwerpen.

---

Beheerder Vincent W Schoers

Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebrity influencers.