Als er een historisch precedent is voor de opstand van de truckers in Canada, en de populistische protesten in zoveel andere delen van de wereld, zou ik graag willen weten wat dat is. Het is zeker een record voor de omvang van konvooien, en het is historisch voor Canada. Maar er is hier veel meer aan de hand, iets fundamentelers. De twee jaar durende oplegging van een biofascistische heerschappij door middel van een dictaat lijkt steeds minder houdbaar – de toestemming van de geregeerden wordt ingetrokken – maar wat er daarna komt lijkt onduidelijk.
Twee van de meest restrictieve “leiders” van de ontwikkelde wereld (Justin Trudeau van Canada en Jacinda Ardern van Nieuw-Zeeland) houden zich nu schuil op geheime locaties, onder het voorwendsel dat ze in quarantaine moeten na blootstelling aan Covid. Wereldwijd zijn straten volgelopen met mensen die eisen dat er een einde komt aan mandaten en lockdowns, die eisen dat er verantwoording wordt afgelegd, die aandringen op aftreden, die bevoorrechte bedrijven aan de kaak stellen, en die roepen om erkenning van fundamentele vrijheden en rechten.
Merk ook op dat deze bewegingen spontaan zijn en van ” onderaf ” komen: ze worden vooral bevolkt door de arbeiders die twee jaar geleden door de regeringen de straat op werden geschopt, terwijl de heersende klasse zich achter haar laptop in haar huiskamer verschool. Het waren de lockdowns die de klassen scherp verdeelden en de mandaten die de segregatie opleggen. Nu staan we voor een moderne allegorie van de boerenopstand in de Middeleeuwen.
De arbeiders hebben lange tijd dapper toegegeven, maar werden gedwongen medische injecties te aanvaarden die zij niet wilden en ook niet dachten nodig te hebben. En velen worden nog steeds hun vrijheden ontzegd die zij twee jaar geleden nog vanzelfsprekend vonden: hun scholen functioneren niet, hun bedrijven zijn gesloopt, hun uitgaansgelegenheden zijn gesloten of aan strenge beperkingen onderworpen. De mensen zetten radio’s en televisies aan om te luisteren naar lezingen van heersende elites die beweren de wetenschap te kanaliseren, maar die altijd op hetzelfde thema uitlopen: de heersers hebben het voor het zeggen en alle anderen moeten zich schikken, wat er ook van hen wordt gevraagd.
Maar toen werd het schreeuwend duidelijk voor de wereld dat niets van dit alles werkte. Het was een gigantische flop en de torenhoge gevallen van eind 2021 in de meeste delen van de wereld zetten er een punt achter. Ze hebben gefaald. Het was allemaal voor niets. Dit kan duidelijk niet zo doorgaan. Er moet iets gebeuren. Er moet iets veranderen, en die verandering zal waarschijnlijk niet wachten tot de volgende geplande verkiezingen. Wat gebeurt er in de tussentijd? Waar gaat dit heen?
We hebben gezien hoe revoluties eruit zien tegen monarchieën (18e en 19e eeuw), tegen koloniale bezetting, tegen totalitaire eenpartijstaten (1989-90), en tegen bananenrepubliek sterke mannen (20e eeuw). Maar hoe ziet revolutie eruit in ontwikkelde democratieën die geregeerd worden door vastgeroeste administratieve staten waarin gekozen politici niet veel meer zijn dan een dekmantel voor bureaucratieën?
Sinds John Locke is het een aanvaard idee dat mensen het recht hebben om zichzelf te besturen en zelfs om regeringen te vervangen die te ver gaan in het ontkennen van dat recht. In theorie wordt het probleem van de te ver doorgeschoten overheid in een democratie opgelost door verkiezingen. Het argument dat voor een dergelijk systeem wordt aangevoerd is dat het een vreedzame verandering van een heersende elite mogelijk maakt, en dat is veel minder sociaal kostbaar dan oorlog en revolutie.
Er zijn veel problemen om theorie en werkelijkheid met elkaar in overeenstemming te brengen, waaronder het feit dat de mensen met de echte macht in de 21e eeuw niet de mensen zijn die we kiezen, maar degenen die hun privileges hebben verworven door bureaucratisch manoeuvreren en een lange levensduur.
Er zijn veel vreemde kenmerken van de afgelopen twee jaar, maar een ervan die mij opvalt is hoe volkomen ondemocratisch het verloop van de gebeurtenissen is geweest. Toen ze ons opsloten, bijvoorbeeld, was dat het besluit van gekozen autocraten, geadviseerd door geloofwaardige deskundigen die er op de een of andere manier zeker van waren dat het virus door deze weg zou verdwijnen (of iets dergelijks). Toen zij vaccinatieverplichtingen oplegden, was dat omdat zij er zeker van waren dat dit de juiste weg was voor de volksgezondheid.
Er waren geen opiniepeilingen. Er was weinig of geen inbreng van wetgevers op welk niveau dan ook. Zelfs vanaf de eerste lockdowns in de VS, die op 8 maart 2020 plaatsvonden in Austin, Texas, was er geen overleg met de gemeenteraad. Ook de burgers werd niets gevraagd. De wensen van de kleine ondernemers werden op geen enkele manier gepeild. De wetgevende macht van de staat werd volledig buiten beschouwing gelaten.
Het was alsof iedereen plotseling veronderstelde dat het hele land zou werken volgens een administratief/dictatoriaal model, en dat de richtlijnen van de gezondheidsbureaucratieën (met plannen voor lockdowns waarvan bijna niemand zelfs maar wist dat ze bestonden) alle traditie, grondwetten, beperkingen van de staatsmacht, en de publieke opinie in het algemeen, overtroefden. We werden allemaal hun dienaren. Dit gebeurde over de hele wereld.
Voor veel mensen in de wereld werd het plotseling duidelijk dat de regeringsstelsels die we dachten te hebben – responsief voor het publiek, eerbiedig ten opzichte van rechten, gecontroleerd door rechtbanken – niet langer bestonden. Er leek een substructuur te zijn die zich in het volle zicht verborg totdat zij plotseling de volledige controle overnam, tot gejuich van de media en de veronderstelling dat dit gewoon de manier is waarop de dingen horen te gaan.
Jaren geleden hing ik rond in het gebouw van een federaal agentschap toen er een wisseling van de wacht plaatsvond: een nieuwe regering benoemde een nieuw persoon aan het hoofd. De enige verandering die de bureaucraten opmerkten waren nieuwe portretten aan de muur. De meeste van deze mensen gaan er prat op dat ze niets merken. Zij weten wie de leiding heeft en het zijn niet de mensen die wij denken te kiezen. Zij zitten daar voor het leven en worden niet onderworpen aan de openbare controle, en nog minder aan de verantwoordingsplicht waarmee politici dagelijks worden geconfronteerd.
Afsluitingen en mandaten gaven hun de volledige macht, niet alleen over de een of twee sectoren die zij voorheen beheersten, maar over de hele maatschappij en haar hele functioneren. Zij controleerden zelfs hoeveel mensen wij in onze huizen mochten hebben, of onze bedrijven open mochten zijn, of wij samen met anderen mochten aanbidden, en dicteerden wat wij precies met ons eigen lichaam mochten doen.
Wat is er gebeurd met grenzen aan de macht? De mensen die in de 18e eeuw de regeringsstelsels samenstelden die tot de meest welvarende samenlevingen in de wereldgeschiedenis hebben geleid, wisten dat het beperken van de overheid de sleutel was tot een stabiele sociale orde en een groeiende economie. Zij gaven ons grondwetten en lijsten van rechten en de rechtbanken handhaafden die.
Maar op een bepaald moment in de geschiedenis bedacht de heersende klasse bepaalde omwegen om deze beperkingen te omzeilen. De administratieve staat met permanente bureaucraten kon dingen bereiken die de wetgevende macht niet kon, dus werden zij geleidelijk onder verschillende voorwendselen (oorlog, depressie, terreurdreiging, pandemieën) losgelaten. Bovendien leerden regeringen geleidelijk hun hegemoniale ambities uit te besteden aan de grootste bedrijven in de particuliere sector, die er zelf baat bij hebben de kosten van naleving te verhogen.
De cirkel werd rond gemaakt door de Big Media in te schakelen in de mix van controle via toegang tot de klasse van heersers, om de lijn van de dag te ontvangen en uit te zenden, en beledigingen te slingeren naar eventuele dissidenten binnen de bevolking (“fringe,” enz.). Dit heeft geleid tot wat we in de 21e eeuw zien: een giftige combinatie van Big Tech, Big Government, Big Media, allemaal gesteund door verschillende andere industriële belangen die meer baat hebben bij systemen van controle dan bij een vrije en concurrerende economie. Verder heeft deze kliek een radicale aanval uitgevoerd op de burgermaatschappij zelf, door kerken, concerten en burgergroepen te sluiten.
David Hume (1711-1776) en Etienne de la Boétie (1530-1563) hebben ons verzekerd dat de heerschappij van een regering onhoudbaar is wanneer zij de instemming van de geregeerden verliest. “Besluit om niet meer te dienen,” schreef Boetie, “en u bent meteen bevrijd. Ik vraag u niet uw handen op de tiran te leggen om hem omver te werpen, maar eenvoudig dat u hem niet langer steunt; dan zult u hem, als een grote Kolossus wiens voetstuk is weggetrokken, van zijn eigen gewicht zien vallen en in stukken zien breken”.
Dat is inspirerend, maar wat betekent het in de praktijk? Wat is precies het mechanisme waarmee de overheersers in onze tijd effectief omver worden geworpen? We hebben dit gezien in totalitaire staten, in staten met een eenmansregering, in staten met ongekozen monarchieën. Maar tenzij ik iets mis, hebben we dit nog niet gezien in een ontwikkelde democratie met een administratieve staat die de werkelijke macht in handen heeft. We hebben verkiezingen gepland, maar die helpen niet wanneer 1) de gekozen leiders niet de echte bron van macht zijn, en 2) wanneer de verkiezingen te ver in de toekomst liggen om een huidige noodsituatie aan te pakken.
Een zeer gemakkelijke en voor de hand liggende uitweg uit de huidige crisis is voor de heersende klasse om fouten toe te geven, de mandaten in te trekken en eenvoudigweg gemeenschappelijke vrijheden en rechten voor iedereen toe te staan. Hoe gemakkelijk dat ook klinkt, deze oplossing stuit op een harde muur wanneer zij geconfronteerd wordt met arrogantie van de heersende klasse, schroom en de onwil om fouten uit het verleden toe te geven uit angst voor wat dat zal betekenen voor hun politieke nalatenschap. Daarom verwacht absoluut niemand dat Trudeau, Ardern of Biden zich nederig verontschuldigen, toegeven dat ze fout zaten en de mensen om vergiffenis smeken. Integendeel, iedereen verwacht dat ze doorgaan met het spel van doen alsof, zolang ze ermee weg kunnen komen.
De mensen in de straten van vandaag, en zij die bereid zijn de opiniepeilers te vertellen dat zij het zat zijn, zeggen: het is genoeg geweest. Wat betekent het voor de heersende klasse om niet meer weg te komen met deze onzin? Ervan uitgaande dat zij niet aftreden, dat zij de honden van de mandaten en de lockdowns niet terugroepen, wat is dan de volgende stap? Mijn instinct zegt me dat we op het punt staan het antwoord te ontdekken. Een herschikking van de kiesverhoudingen lijkt onvermijdelijk, maar wat gebeurt er vóór die tijd?
Het voor de hand liggende antwoord op de huidige instabiliteit is massaal aftreden binnen de administratieve staat, onder de klasse van politici die deze dekt, evenals hoofden van mediaorganen die voor hen propaganda hebben gemaakt. In naam van de vrede, de mensenrechten en het herstel van welvaart en vertrouwen, moet dit vandaag gebeuren. Begraaf de trots en doe wat juist is. Doe het nu terwijl er nog tijd is om de revolutie fluweel te laten zijn.
Bron:
Jeffrey A. Tucker
Jeffrey A. Tucker is oprichter en voorzitter van het Brownstone Institute en de auteur van vele duizenden artikelen in de wetenschappelijke en populaire pers en tien boeken in vijf talen, het meest recent Liberty or Lockdown. Hij is ook de redacteur van The Best of Mises. Hij spreekt veel over onderwerpen op het gebied van economie, technologie, sociale filosofie, en cultuur. tucker@brownstone.org
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebrity influencers.
