Bijna 800 bedrijven over de hele wereld onderzoeken een grote verscheidenheid aan methoden om broeikasgas uit de atmosfeer te halen en op te slaan of te gebruiken. Een gigantische sprong voorwaarts ten opzichte van de vijf startups die James Temple in 2019 had kunnen noemen. [1]
De industrie zit echter in de problemen omdat het verwijderen van koolstofdioxide “een heel duur product is dat niemand nodig heeft” en niemand lijkt te staan te springen om de “ware kosten” te betalen voor het “afvalbeheer van onzichtbaar afval.”
In 2021 publiceerde MIT Technology Review een artikel ‘De koolstofverwijderingshype wordt een gevaarlijke afleiding’ [2]. “Bedrijven en naties prijzen plannen aan om broeikasgassen uit de lucht te zuigen … Het lawaai, het nieuws en de hype voeden de perceptie dat koolstofverwijdering goedkoop, eenvoudig, schaalbaar en betrouwbaar zal zijn – op geen van deze kunnen we rekenen,” aldus het artikel.
Waar leidde koolstofverwijdering van af? Helaas niet van echte problemen, maar van “kosteneffectieve acties die nodig zijn om de uitstoot [van koolstofdioxide] te verminderen”.
Met andere woorden, de ene kant van de klimaatveranderingsindustrie viel de andere kant van de klimaatveranderingsindustrie aan. Wat het MIT niet erkende is dat de hele antropogene klimaatveranderingsideologie is gebaseerd op “ruis, nieuws en hype”.
In een reactie op het artikel van MIT uit 2021 en door hun bluf aan te vechten, stelde CFact de vraag [3]: “Wie heeft het meest te verliezen als de combinatie van Amerikaanse landbouw, kernenergie en een efficiënt punt van generatie koolstofafvang wordt samengevoegd?” Hij noemde de verliezers als volgt:
- Een hele politieke agenda die pleit voor het beëindigen van de fundamentele waarden die de VS groot hebben gemaakt.
- Grote technologische bedrijfsbelangen die hebben geïnvesteerd in het soort geld dat betrokken is om het probleem van de “klimaatverandering” op te lossen, maar niet op de meest goedkope manier.
- Op onderzoek gebaseerde organisaties die tijd, geld en “reputatie??” hebben geïnvesteerd in deze materie, zodat het niet echt in hun eigen belang is om dit op een goedkope manier te elimineren.
“Je moet begrijpen dat wanneer je het weer en het klimaat als wapens gebruikt, je geen andere oplossing kunt hebben dan die van jezelf. Het is een gemanipuleerd spel,” schreef CFact en citeerde een waarschuwing uit de afscheidsrede van Dwight D. Eisenhower aan de Amerikanen:
.. In de technologische revolutie van de afgelopen decennia is onderzoek centraal, complex en duur geworden. Een gestaag groeiend deel wordt uitgevoerd voor, door of op aanwijzing van de federale overheid … de eenzame uitvinder … is overschaduwd door taakgroepen van wetenschappers in laboratoria en testvelden …
… de vrije universiteit, van oudsher de bron van vrije ideeën en wetenschappelijke ontdekkingen, heeft een revolutie doorgemaakt in het uitvoeren van onderzoek. Gedeeltelijk vanwege de enorme kosten die ermee gemoeid zijn, wordt een overheidscontract bijna een substituut voor intellectuele nieuwsgierigheid.
Het vooruitzicht van overheersing door wetenschappers van de natie door federale tewerkstelling, projecttoewijzingen en de macht van het geld is altijd aanwezig en moet ernstig in overweging worden genomen. … we moeten … alert zijn op het … gevaar dat het overheidsbeleid zelf de gevangene wordt van een wetenschappelijk-technologische elite.
Afscheidsrede van president Dwight D. Eisenhower (1961) [4]
Gisteren publiceerde MIT Technology Review nog een artikel met de titel ‘Waarom de bezorgdheid over de duurzaamheid van koolstofverwijdering toeneemt’ [5]. Het is geschreven door MIT’s senior redacteur James Temple [6] die zich richt op hernieuwbare energie en het gebruik van technologie om klimaatverandering tegen te gaan.
Hieronder hebben we zijn artikel geparafraseerd, waarbij we de voor de hand liggende vooroordelen over het promoten van de antropogene cultus over de opwarming van de aarde hebben vermeden. Zijn artikel is hopelijk een teken van de op handen zijnde ondergang van de profiteurs van koolstofverwijdering. We konden het niet laten om opmerkingen tussen [vierkante haken] toe te voegen aan passages uit Temple’s artikel. Hopelijk hebben onze opmerkingen niets afgedaan aan de kernboodschap dat de fantasievolle geldkoe van de koolstofverwijdering mogelijk een neerwaartse trend vertoont.
Er dreigt een probleem in de koolstofverwijdering, schreef Temple. Het probleem is dat kooldioxideverwijdering (“CDR”) een erg duur product is dat, strikt genomen, niemand op dit moment nodig heeft. Het is geen widget; het is afvalbeheer voor onzichtbaar afval waar niemand graag voor betaalt.
“CDR is een pure kostenpost en we proberen te forceren dat het iets winstgevends wordt – en de enige manier waarop je dat kunt doen is met gemeenschapsgeld [belastinggeld] of via vrijwillige markten,” zegt Emily Grubert, universitair hoofddocent aan Notre Dame, die eerder werkzaam was als plaatsvervangend assistent-secretaris bij het Bureau voor Koolstofbeheer van het Amerikaanse ministerie van Energie.
[Opmerking: gemeenschapsgeld vinden om te betalen voor het verwijderen van koolstof staat gelijk aan het verhogen van belastingen of het afschaffen van openbare diensten wanneer de schatkist van Peter steelt om Paul te betalen.]
Tot nu toe zijn de belangrijkste markten voor koolstofverwijdering afkomstig van overheidsaankopen, die beperkt zijn [7]; overheidssubsidies, die de kosten niet dekken [8]; en vrijwillige aankopen door bedrijven [9] en mensen, die beperkt zijn tot degenen die bereid zijn om de echte verwijderingskosten te betalen.
[Opmerking: Overheidsopdrachten en overheidssubsidies worden betaald met belastinggeld dat van de bevolking worden geïnd [gestolen]].
Gezien deze marktuitdagingen krabben sommige investeerders zich achter de oren bij het zien van de bedragen die in deze sector binnenstromen.
In een rapport van afgelopen zomer zei het durfkapitaalbedrijf DCVC [10] dat alle benaderingen die het had geëvalueerd te maken hadden met “meerdere haalbaarheidsbeperkingen”. Het merkte op dat koolstofzuigende fabrieken met directe luchtopname bijzonder duur zijn en klanten honderden dollars per ton in rekening brengen.
“Dat zal waarschijnlijk nog steeds het geval zijn over vijf, zeven, zelfs tien jaar – daarom zijn we bij DCVC enigszins verbaasd om honderden miljoenen dollars aan kapitaal te zien stromen naar beginnende bedrijven voor directe luchtafvang,” schreven de auteurs.
In gesprekken op de achtergrond erkennen verschillende insiders uit de industrie met wie Temple heeft gesproken dat het aantal koolstofverwijderingsbedrijven gewoonweg onhoudbaar is en dat een aanzienlijk deel op een gegeven moment zal uitdoven.
De sector is deels van de grond gekomen omdat een groeiend aantal onderzoeken heeft aangetoond dat er een enorme hoeveelheid koolstof moet worden verwijderd om de stijgende temperaturen binnen de perken te houden. Volgens sommige schattingen moeten landen halverwege deze eeuw 10 miljard ton kooldioxide per jaar verwijderen om te voorkomen dat de aarde warmer wordt dan 2°C of om de aarde terug te brengen naar een veiliger gebied.
[Opmerking: Het lawaai, het nieuws en de hype voeden de perceptie dat koolstofverwijdering noodzakelijk is].
Bovendien zijn bedrijven op zoek naar manieren om aan hun net-nul verplichtingen te voldoen. Voorlopig zijn sommige bedrijven bereid om de echt hoge huidige kosten voor koolstofverwijdering te betalen, deels om de sector te helpen opschalen. Dit zijn onder andere Microsoft en bedrijven die deelnemen aan het Frontier-programma ter waarde van $1 miljard [11].
[Opmerking: Het lawaai, het nieuws en de hype voeden de perceptie dat “net-nul”, wat die term op een bepaald moment ook mag betekenen, noodzakelijk is. Op onderzoek gebaseerde organisaties die tijd, geld en reputatie in deze kwestie hebben geïnvesteerd, zullen de agenda bepalen].
Op dit moment, zo is Temple verteld, is de vraag van bedrijven groter dan de beschikbaarheid van betrouwbare vormen van koolstofverwijdering. Er zijn slechts een handvol directe luchtafvanginstallaties, waarvan de bouw jaren in beslag neemt, en bedrijven zijn nog steeds bezig met het testen of opschalen van andere benaderingen [12], zoals het begraven van biochar [13] en het pompen van bio-olie diep onder de grond [14].
De kosten zullen zeker dalen, maar het zal altijd relatief duur blijven om dit goed te doen en er zijn maar een beperkt aantal zakelijke klanten die bereid zijn om de werkelijke kosten te betalen, zeggen waarnemers. Dus naarmate de koolstofverwijderingscapaciteit de vraag van bedrijven inhaalt, zal het lot van de industrie in toenemende mate afhangen van hoeveel meer hulp regeringen bereid zijn te bieden – en van hoe doordacht ze eventuele begeleidende regels opstellen.
[Opmerking: Hoeveel meer hulp regeringen bereid zijn te bieden hangt af van hoeveel meer ze de belastingen op bevolkingen kunnen verhogen [zeg maar gerust stelen]. Hoe doordacht ze eventuele begeleidende regels opstellen, wordt vertaald als welke wetten en beperkingen regeringen aan bevolkingen zullen opleggen om de koolstofverwijderingsagenda af te dwingen].
Landen kunnen de opkomende industrie ondersteunen door middel van koolstofmarkten, koolstofcredieten, directe aankopen, mandaten voor vervuilers, brandstofnormen of andere maatregelen.
[Let op: “Mandaten voor vervuilers”. Hoe vaak hebben we niet gezien dat regeringen mensen en hun gedrag demoniseren om hun agenda op te leggen? Als “de wetenschap” niet op bewijs is gebaseerd, dan zijn er psychologische operaties nodig zodat mandaten redelijk lijken voor een nietsvermoedende of goedgelovige bevolking].
Het lijkt veilig om aan te nemen dat landen zullen doorgaan met het uitdelen van meer beloningen of het hanteren van grotere stokken om de sector verder te helpen. Zo ontwikkelt de Europese Commissie een kader [15] voor het certificeren van de verwijdering van koolstofdioxide, waardoor landen uiteindelijk verschillende benaderingen kunnen gebruiken om toe te werken naar het EU-doel [16] van klimaatneutraliteit tegen 2050. Maar het is verre van duidelijk of dergelijke overheidssteun zo veel en zo snel zal groeien als investeerders hopen of als ondernemers nodig hebben.
[Opmerking: We moedigen de lezers aan om het persbericht van de Europese Raad van 24 februari 2024 over het certificeringskader voor koolstofverwijdering te lezen. De waanzin die is ontstaan zal je verbijsteren].
Sommige waarnemers beweren zelfs dat het een “fantasie” [17] is dat landen ooit de verwijdering van koolstof zullen financieren – op een schaal van miljarden tonnen per jaar – alleen maar omdat klimaatwetenschappers zeggen dat ze dat moeten doen. Om het in perspectief te plaatsen: het DCVC-rapport merkt op dat het verwijderen van 100 miljard ton tegen $100 per ton zou neerkomen op $10 biljoen – “meer dan een tiende van het mondiale BBP”.
[Opmerking: naties zouden nooit koolstofverwijdering moeten financieren op basis van onbetrouwbare wetenschap en een nog onbetrouwbaardere ideologie waar alleen grote bedrijven en oligarchen van de superrijken van profiteren ten koste van productieve, hardwerkende bevolkingen].
De toenemende financiële druk in de sector kan op verschillende zorgwekkende manieren tot uiting komen.
“Eén mogelijkheid is dat er een zeepbel ontstaat die knapt en veel investeerders hun financiele middelen verliezen,” zegt Danny Cullenward, een klimaateconoom en onderzoeker bij het Instituut voor Verantwoorde Koolstofverwijdering aan de Amerikaanse Universiteit.
Als dat zo is, kan dat de ontwikkeling van anders veelbelovende methoden voor koolstofverwijdering stilleggen voordat we hebben geleerd hoe goed en betaalbaar ze werken (of niet).
[Opmerking: Na het voorstellen van hogere belastingen, nieuwe wetten, “mandaten voor vervuilers” en na oogverblindende hoeveelheden geld die in een mislukte industrie zijn gepompt in de hoop dat deze zou slagen, weten voorstanders van de antropogene klimaatveranderingsideologie niet eens of koolstofverwijdering zal werken, zelfs volgens hun onbetrouwbare normen. Het is één groot duur experiment waardoor ieder van ons rechten en vrijheden zal verliezen en armer zal worden].
Het andere gevaar is dat het publieke of politieke sentiment tegen de sector kan keren en het animo voor verdere investeringen kan wegnemen. Dit is immers precies wat er gebeurde nadat de cleantech 1.0 zeepbel [18] uiteenspatte. Conservatieven hekelden het lenen door de overheid aan groene startups en durfkapitaalverstrekkers, die zich ontslagen voelden, trokken zich voor het grootste deel van een decennium terug.
[Opmerking: De publieke opinie is al tegen de sector. Hoe sneller het verlangen naar verdere investeringen de kop wordt ingedrukt, hoe beter – vooral in het geval van overheidsinvesteringen die afkomstig zijn van belastingen op onze inkomens].
Maar Cullenward vreest nog meer voor een andere mogelijkheid. Als de financiering opdroogt, zullen startups, die graag inkomsten willen genereren en de markt willen uitbreiden, hun toevlucht nemen tot de verkoop van goedkopere, maar minder betrouwbare vormen van koolstofverwijdering – en lobbyen voor lossere standaarden om deze toe te staan.
Hij ziet een scenario voor zich waarbij de sector het soort wijdverspreide geloofwaardigheidsproblemen [19] herhaalt die zich hebben voorgedaan met vrijwillige koolstofcompensaties, waarbij grote marktplaatsen worden opgebouwd die veel geld in het laatje brengen maar niet veel opleveren voor de atmosfeer.
[Opmerking: Er zijn al wijdverspreide geloofwaardigheidsproblemen. Niet alleen in de koolstofverwijderingsagenda, maar voor de hele antropogene klimaatveranderingsideologie].
Bron: RHODA WILSON / https://expose-news.com/2024/03/01/carbon-removal-is-a-very-expensive-product-no-one-needs/
Verwijzingen:
Categorie: Groene tirannie
Tags: Koolstof credieten, MIT, koolstofverwijderingshype, koolstofdioxide, CFact, Emily Grubert, Microsoft, Frontier-programma,
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te laten ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamd bekende mediageile beïnvloeders.
Alles hier gepubliceerd reflecteert de mening, ziens-, denkwijze van de gene die het plaatst
Geef een reactie