OP zondag heeft Emmanuel Macron, na meer dan twee miljoen kiezers te hebben verloren sinds hij in 2017 werd verkozen, en met zijn naaste rivaal Marine Le Pen die drie miljoen heeft gewonnen in dezelfde periode, gedaan wat peilingen hadden voorspeld (en misschien bijgestaan in) en werd teruggebracht naar de positie van een van de machtigste posities in de ‘democratische’ wereld, die van de Franse president.
Vanaf zijn overwinningspodium onder de Eiffeltoren, na een korte mars op de melodie van het EU-lied (voorheen bekend als Beethovens Negende Symfonie, Vierde Deel) en geflankeerd, enigszins griezelig, door de nakomelingen van zijn campagneteam, vroeg Macron grootmoedig aan de menigte om te stoppen met het uitjouwen van de verliezer nadat hij haar naam had genoemd. ‘Ik heb jullie gezegd niet te sissen – want vanaf nu ben ik geen partijdige kandidaat, maar de president van iedereen,’ verklaarde hij. Ik weet dat voor velen die voor extreem-rechts kozen, de woede en onenigheid die hen ertoe brachten om zo te stemmen, moeten worden beantwoord.
Hij eindigde de toespraak met tranen in zijn ogen. Het is moeilijk te zeggen of dit oprecht gevoelde emotie was of gewoon een truc van de oude ham die op 16-jarige leeftijd acteerde in een toneelstuk geproduceerd door zijn toenmalige lerares (nu vrouw) Brigitte. Misschien was het opluchting. In ieder geval was er geen feest, geen vuurwerk. De autocolonne van tv-journalisten achtervolgde hem tot aan La Lanterne, zijn presidentiële toevluchtsoord in Versailles en een jachthuis uit het ancien régime, waar hij een rustige nacht doorbracht met een paar van zijn naaste bondgenoten. Het voelde aan als oorlogstijd, met een belangrijke slag gewonnen, een kort moment van schouderklopjes, gevolgd door een terugkeer naar het campagnehoofdkwartier voor port en sigaren.
Het gebrek aan triomfalisme en de nederigheid die uit zijn overwinningstoespraak spreekt, zijn veelzeggend. Zoals alom is opgemerkt, lijkt Macron ongelijk te hebben gekregen toen hij in 2016 voorspelde dat, tenzij het land moedige stappen zou zetten om zichzelf te veranderen, zogenaamd extreem-rechts verder zou oprukken naar de macht. De ‘moedige stappen’ die hij heeft gezet om het land te veranderen, hebben niet alleen de partij van Le Pen niet doen krimpen, maar een zo krachtige afkeer van de man veroorzaakt dat zelfs haar alom als giftig beschouwde familienaam veel kiezers er niet van kon weerhouden haar te kiezen boven wat zij als een groter kwaad beschouwden. Zoals een twitteraar het verwoordde: “Ik heb altijd vermeden om op extremen te stemmen. Voor het eerst stem ik op Marine Le Pen, want zij is niet de extremist, Macron wel. Hij maakt me bang.’
Macron, die tijdens zijn campagne voortdurend naar Le Pen verwees als de ‘extreem-rechtse kandidaat’ (behalve tijdens het presidentiële rechtstreekse tv-debat, toen deze voor de hand liggende scheldkanonnade decoratief werd weggelaten), heeft de niettemin aanzienlijke angst voor ‘fascisme’, die een brede, kritiekloze weerklank vindt in de media in binnen- en buitenland, effectief in zijn voordeel gemobiliseerd. De ironie van een man die zoveel heeft gedaan om de veiligheidsstaat te bewapenen en uit te breiden, die de mensen twee jaar lang heeft gedwongen de grillen van zijn besluitvorming over onderdrukkingsmaatregelen te volgen, en die een voorproefje heeft gegeven van wat hem nog te wachten staat met zijn zwaarbewapende en gepantserde politieaanwezigheid op zondagnacht die protesten tegen zijn herverkiezing uiteenjoeg, die weer aan de macht wordt gebracht om een vermeende autoritaire dreiging een halt toe te roepen, is adembenemend.
Desalniettemin, nederig of overmoedig, is Macron terug in het Elysée-paleis, en de groten en goeden van de westerse wereld zijn opgetogen en opgelucht. Volodymyr Zelensky was extatisch over de terugkeer van zijn “echte vriend” aan de macht en enthousiast over een “sterk, verenigd Europa! Olaf Scholz, de Duitse bondskanselier die zich een paar dagen eerder al met de verkiezingen had bemoeid, was de eerste om “een sterk engagement voor Europa” te begroeten. EU-bureaucraat Charles Michel was blij een leider terug te hebben “die zich inzet voor een meer soevereine en strategische Europese Unie”. De wereld had de verkiezingen in de gaten gehouden, en degenen die de verkiezingen leiden waren zeer verheugd dat hun man in de kapiteinsstoel bleef.
Het is redelijk om pessimistisch te zijn over waar dit op zou kunnen uitlopen. Macron heeft niet geaarzeld te zeggen dat hij alle maatregelen die nodig zijn om de verspreiding van Covid tegen te gaan, nieuw leven zal inblazen (een ziekte die duidelijk meer electoraal dan seizoensgebonden is, gezien de manier waarop ze deze maand uit de krantenkoppen is verdwenen). Hij heeft zojuist zijn goedkeuring gehecht aan de levering van zware, ultramoderne artillerie van wereldklasse aan de Oekraïense frontlinie tegen Rusland. Hij heeft er duidelijk een kick van gekregen om in maart 2020 te verklaren dat “we in oorlog zijn”, toen hij het land sloot en de avondklok oplegde – genoeg om misschien in de verleiding te komen om het over niet al te lange tijd nog eens te proberen.
Maar zoals Orwell schreef, als er hoop is, moet die liggen bij de proletariërs. De echte verliezers van deze verkiezingen zijn niet Le Pen of Zemmour of Mélenchon, maar de overgrote meerderheid van gewone mensen die genoeg hebben van Macrons technocratie. Om te kunnen regeren, zal hij nu hun instemming moeten winnen. In dit stadium is het niet duidelijk of zij bereid zijn hem die te geven.
Bron: Richard Ings
Beheerder Vincent W Schoers
Copyright © 2021 door Zorgdatjenietslaapt.nl. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, of zogenaamde celebrity influencers.
